Στις Κάννες, το πραγματικό φεστιβάλ γίνεται μακριά από το κόκκινο χαλί – Το μυστικό πίσω από τις ουρές των καλοντυμένων

Μπορεί το Φεστιβάλ των Καννών να είναι γνωστό λόγω των κινηματογραφικών πρεμιέρων και του μεγάλου βραβείου του Χρυσού Φοίνικα, ωστόσο, γύρω από το κόκκινο χαλί μπορεί να ζήσει κανείς μια εξίσου μοναδική εμπειρία. Λίγο πιο πέρα από τα αστραφτερά φώτα, τις κάμερες και τα εντυπωσιακά φορέματα, κατάφερα να αισθανθώ το “σφυγμό” του φεστιβάλ με έναν λίγο πιο “απλοϊκό” τρόπο.

Έτσι, μέσα σε αυτή τη λαμπερή γιορτή μιας αρκετά περίπλοκης βιομηχανίας, γνώρισα ανερχόμενους καλλιτέχνες, περπάτησα δίπλα σε γνωστούς ηθοποιούς, παρακολούθησα μια κινηματογραφική πρεμιέρα πλάι στο κύμα, άκουσα live το αγαπημένο μου συγκρότημα και γενικότερα απόλαυσα το Φεστιβάλ των Καννών σαν μια απλή τουρίστρια.

Οι ατελείωτες ουρές, τα “κλεμμένα εισιτήρια” και τα μυστικά των ντόπιων

Ο τρόπος με τον οποίο οι αστέρες του κινηματογράφου και οι σινεφίλ συνδυάζονται μεταξύ τους μέσα σε αυτή τη μεγάλη γιορτή της έβδομης τέχνης δημιουργεί μια ονειρική ατμόσφαιρα που δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτε άλλο.

Οι ουρές με τους καλοντυμένους που περιμένουν είτε να απολαύσουν μια καλλιτεχνική δημιουργία, είτε απλά να δώσουν το δικό τους στίγμα πάνω στο κόκκινο χαλί, είναι ατελείωτες. Ωστόσο, αυτό που δεν γνωρίζει ο κόσμος είναι πως πολλοί “απελπισμένοι” σινεφίλ στο φεστιβάλ, στήνονται σε άλλες ουρές από αυτές των δημοσιογράφων και των ατόμων που έχουν τα απαραίτητα badges, με σκοπό να κερδίσουν μια θέση σε κάποια πρεμιέρα.

Οι ουρές αυτές είναι γεμάτες εκκεντρικά ντυσίματα, πολύ μακιγιάζ αλλά και αστείες πινακίδες, που κρατούν πολλοί, προκειμένου να τους εντοπίσουν οι αστέρες της βιομηχανίας, για να τους χαρίσουν μια θέση, στην πρεμιέρα του επιθυμούν.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που φορούν τα κοστούμια τους και παλεύουν να μην καούν κάτω από τον γαλλικό καλοκαιρινό ήλιο, αναμένοντας υπομονετικά με ένα χαρτί στο χέρι που λέει “Δύο εισιτήρια για την τάδε ταινία παρακαλώ”. Στην βόλτα μου γύρω από το κόκκινο χαλί, βρέθηκα μπροστά σε αρκετούς, ενώ φωτογραφίζοντας δύο νεαρούς με χαρτί στο χέρι, γέλασαν και μου είπαν “Είμαστε απελπισμένοι, τι να κάνουμε;”.

Γιατί όμως κάποιος να σου δώσει ένα εισιτήριο; Γενικότερα, παρόλο που ο περισσότερος κόσμος δεν το γνωρίζει, το Φεστιβάλ τον Καννών, είναι κλειστό στο ευρύ κοινό. Για να πάρεις ένα εισιτήριο, πρέπει να ανήκεις στον χώρο, είτε των ΜΜΕ, είτε του κινηματογράφου. Ωστόσο, το γιατί τόσος κόσμος στήνεται σε ουρές χωρίς το ειδικό καρτελάκι (badge), κρύβεται πίσω από ένα καλά κρατημένο “μυστικό”, που έμαθα από τους ντόπιους.

Οι κάτοχοι ειδικού badge στην πραγματικότητα τιμωρούνται, εάν πάρουν εισιτήρια και μετά δεν τα χρησιμοποιήσουν, επομένως υπάρχουν πολλά εισιτήρια που χαρίζονται την τελευταία στιγμή για να αποφευχθεί η “τρομακτική” ποινή του εισιτηρίου. Επομένως, αν ντύνεσαι όμορφα και στέκεσαι γύρω από τη ζώνη του κόκκινου χαλιού, μπορεί να σταθείς τυχερός και να σου δώσουν ένα από αυτά τα πολυπόθητα εισιτήρια.

Η ιστορία πίσω από την αφίσα – Γιατί the Truman show;

Κοιτώντας τριγύρω στο Φεστιβάλ των Καννών, μπορούσες πολύ εύκολα να εντοπίσεις την αφίσα του, ήταν ακόμη και πάνω στις βιτρίνες των καταστημάτων. Η φετινή αφίσα απεικόνιζε την θρυλική σκηνή, που ο Jim Carrey ανακαλύπτει την κρυμμένη πόρτα στο Truman Show. Γιατί όμως επέλεξαν μια ταινία του 1998, που δεν έχει λάβει μέρος στο Φεστιβάλ;

Στην αφίσα φαίνεται ο Jim Carrey στη σκηνή που σκαρφαλώνει μια σειρά από σκαλοπάτια που κρύβονται πίσω από μια ζωγραφιά ενός γαλάζιου ουρανού με σύννεφα. Ο Carrey, ως Truman Burbank, είχε περάσει, εν αγνοία του, όλη του την ζωή μέσα σε έναν τεράστιο θόλο, η οποία μεταδιδόταν ζωντανά σε ένα αφοσιωμένο κοινό. Στο τέλος ανακαλυπτει την ψεύτικη ύπαρξή του και ανεβαίνοντας τα σκαλιά, μπαίνει στον πραγματικό κόσμο.

“Το The Truman Show (1998) των Peter Weir και Andrew Niccol είναι μια σύγχρονη αντανάκλαση του σπηλαίου του Πλάτωνα και η αποφασιστική σκηνή (που απεικονίζεται στην αφίσα) προτρέπει τους θεατές να δουν την πραγματικότητα. Που τελειώνει η πραγματικότητα και που ξεκινά το ψέμα; Τι ξεχωρίζει τη μυθοπλασία από τη χειραγώγηση; Πότε αυτή λειτουργεί ως κάθαρση;

Ακριβώς όπως ο Τρούμαν ξεφεύγει από το ψέμα καθώς ανεβαίνει, το φεστιβάλ, με το περίφημο κόκκινο χαλί του, προσφέρει στους θεατές την αλήθεια των καλλιτεχνών όταν μπαίνουν στην κινηματογραφική αίθουσα.” αναφέρει στην ανακοίνωσή του για την αφίσα το Φεστιβάλ των Καννών.

Οι “τυχαίες” συναντήσεις και οι μουσικές στιγμές

Από την πόλη των Καννών τις ημέρες που γίνεται το Φεστιβάλ, φυσικά δεν θα λείψουν οι τυχαίες συναντήσεις στο δρόμο με ηθοποιούς, σκηνοθέτες, τραγουδιστές και γενικότερα διασημότητες. Εγώ στάθηκα τυχερή, αφού από την πρώτη μέρα που πάτησα το πόδι μου στις Κάννες, συνάντησα τον Daniel Bruhl, έξω από ένα φαρμακείο.

Συγκεκριμένα, περπατούσα προς την παραλία, όπου βρίσκεται και το Palais des Festivals et des Congres, όταν σταμάτησε μπροστά μου ένα μαύρο αμάξι με φιμέ τζάμια και από μέσα βγήκε ο Daniel Bruhl, ή αλλιώς Baron Zemo (της Marvel) ή Dr. Laszlo Kreizler (Alienist). Δυστυχώς δεν μου αποκάλυψε κάποιο spoiler από το σύμπαν της Marvel (θα μείνουμε με τις post-credits σκηνές), αλλά μου χάρισε ένα βλέμμα και ένα χαριτωμένο πείραγμα των μαλλιών του, καθώς “πεταγόταν” μέχρι το φαρμακείο.

Τις ημέρες που βρέθηκα γύρω από στο Φεστιβάλ είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω μια κινηματογραφική πρεμιέρα πάνω στην άμμο, παρέα με μια μπύρα, εκεί που σκάει το κύμα. Η ταινία λέγεται “La cour des miracles”, δηλαδή “η αυλή των θαυμάτων” και διηγείται την ιστορία ενός σχολείο στο Seine-Saint-Denis. Η Zahia, η διευθύντρια του σχολείου, αναζητώντας την κοινωνική διαφορετικότητα, ενώνει τις δυνάμεις της με τη Marion, μια νεαρή δασκάλα γεμάτη ιδέες, για να δημιουργήσουν το πρώτο “πράσινο σχολείο” στα προάστια και να προσελκύσουν νέους κατοίκους. Η ταινία πραγματεύεται τις διαφορές των κοινωνικές τάξεων στην Γαλλία, τον ρατσισμό, αλλά και την δύναμη που κρύβει η επιμονή και η προθυμία για την αλλαγή.

Στις Κάννες, έτυχε να συναναστραφώ με ανερχόμενους ηθοποιούς, δημιουργούς ταινιών, παραγωγούς, μουσικούς, χορευτές αλλά και τρελούς σινεφίλ. Βέβαια, από τις πιο αξιομνημόνευτες εμπειρίες μου ήταν, όταν ξαφνικά άρχισα να ακούω τον Damiano από τους Maneskin να τραγουδάει και προσπαθούσα να εντοπίσω από που προέρχεται ο ήχος. Όταν κατάλαβα ότι ήταν κάπου κοντά μου live το αγαπημένο μου συγκρότημα, ξεκίνησα να τρέχω προς τον πορεία του ήχου.

Σταμάτησα δίπλα σε μια τεράστια σκηνή που είχε στηθεί δίπλα στον παραλιακό δρόμο, η οποία είχε πάνω της μια γιγάντια αφίσα, που έγραφε “Elvis” και τότε κατάλαβα πως έβλεπα μπροστά μου την πρόβα για το after party της ταινίας που παιζόταν στις Κάννες.

Σε ένα τόσο μεγάλο Φεστιβάλ, βέβαια, δεν έλειψαν τα ευτράπελα, καθώς την ώρα που ξεκίνησαν τις πρόβες οι Maneskin, ξέσπασε μια πολύ έντονη βροχή και όλοι αρχίσαμε να τρέχουμε προς το κοντινότερο σκέπαστρο. Εκεί έτυχε δίπλα μου να βρεθεί μια ηθοποιός που έπαιζε σε μια από τις “μικρές” ταινίες του Φεστιβάλ (όπως την περιέγραψε). Ανταλλάξαμε μερικές κουβέντες, της δάνεισα τον αναπτήρα μου και στη συνέχεια έφυγα.

Στο ερώτημα, λοιπόν, αν αξίζει να επισκεφτείς τις Κάννες τις ημέρες του Φεστιβάλ, ακόμη και αν δεν ανήκεις στον κινηματογραφικό χώρο, η απάντηση είναι πάντα ένα ηχηρό “ΝΑΙ”, γιατί οι Κάννες είναι κάτι πολύ περισσότερο από την δόξα και τα φώτα. Την ώρα που τα αστέρια ανταγωνίζονται για τη δημοσιότητα, αυτή η μικρή πόλη της νότιας Γαλλίας, συγκεντρώνει τόσο ταλέντο, δημιουργώντας μοναδικές ευκαιρίες, για εμπειρίες ζωής.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις