Τα Όσκαρ αποφάσισαν να πετάξουν τους κανόνες στα σκουπίδια

Το γράφαμε στις προβλέψεις, το γράφαμε στις αναλύσεις, το γράφαμε ξανά και ξανά τις μέρες που οδηγούσαν στην τελετή: Είναι αδιανόητο πώς μια κουνγκ φου κωμωδία για παράλληλα σύμπαντα με υπαρξιακά ντόνατ και κόσμους όπου οι άνθρωποι έχουν λουκάνικα αντί για δάχτυλα, κυριαρχεί στα φετινά Όσκαρ.

Ναι, τα σωματεία όλα την ανέδειξαν, ναι, όλες οι προβλέψεις έδειχναν προς τα εκεί. Δεν γίνεται όμως λιγότερο εντυπωσιακό απλώς και μόνο επειδή το βλέπουμε να έρχεται.

Το “Τα Πάντα Όλα” (Everything Everywhere All at Once) εν τέλει δεν κυριάρχησε απλά, αλλά σάρωσε κιόλας. Κερδίζοντας 7 Όσκαρ, ανάμεσα στα οποία τρία ερμηνευτικά (!), καθώς και τα Ταινίας, Σκηνοθεσίας και Σεναρίου για το δίδυμο των Ντάνιελς. Οι Ντάνιελς, προερχόμενοι από το χώρο του βιντεοκλίπ το οποίο υπηρέτησαν με ιδέες που ακροβατούν ανάμεσα στο κακόγουστο, το ανώριμο, το συγκινητικό και το ανατρεπτικό, έκαναν το κινηματογραφικό τους ντεμπούτο το 2016 με το “Swiss Army Man”. Μια ταινία στην οποία ο Ντάνιελ Ράντκλιφ πρωταγωνιστεί ως ένα πτώμα με αέρια, το οποίο είναι η μόνη παρέα σε έναν ναυαγό που ετοιμάζεται να αυτοκτονήσει.

Το σκοτάδι, η ειλικρίνεια, το συναίσθημα κι ο παραλογισμός συνυπάρχουν τόσο σε εκείνη την ταινία τους, όσο και στο “Τα Πάντα Όλα” – σε υπερθετικό, multiverse βαθμό φυσικά. Ίσως να είναι αυτή τους η στυλιστική διάθεση που έκανε το σώμα των ψηφοφόρων της Ακαδημίας να ερωτευτούν τόσο έντονα μια ταινία που μοιάζει όσο πιο μακριά θα μπορούσε κάτι να μοιάζει, από οσκαρικό θριαμβευτή.

Αυτό, αλλά και το γεγονός πως προσέφερε εντυπωσιακούς, απαιτητικούς ρόλους σε ασιάτες ηθοποιούς, με μια ιστορία (multiverse) καθημερινότητας στην οποία πρωταγωνιστούν ασιάτες ήρωες που σπάνε τα ταμπού. Κάπου ανάμεσα στην επιθυμία για εκπροσώπηση στο mainstream χολιγουντιανό σινεμά, και στην εκτέλεση ενός θεοπάλαβου οράματος με λιγοστά μέσα αλλά ανεξέλεγκτη έμπνευση και διάθεση, οι Ντάνιελς είδαν το έργο τους να θριαμβεύει με τρόπο που απλά δε συμβαίνει σε αυτή τη σύγχρονη ιστορία των Όσκαρ.

Από το 2009, όταν οι υποψηφιότητες για Καλύτερη Ταινία έγιναν 10, καμία βραβευμένη με Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας δεν έχει κερδίσει 7 Όσκαρ. Αυτό κάνει αυτομάτως το “Τα Πάντα Όλα” την πιο κυρίαρχη οσκαρική ταινία εδώ και τουλάχιστον 15 χρόνια. Και μπορούσε κανείς, παρακολουθώντας την τελετή, να νιώσει τον ενθουσιασμό και την ορμή στην υποστήριξη της ταινίας, κάθε φορά που εμφανιζόταν κάποιο κλιπάκι ή κάποια υποψηφιότητά της.

Γύρω από αυτό τον σταδιακό θρίαμβο της ταινίας, είχαμε πιθανώς την πιο ασφαλή, αδιάφορη (στα όρια της πλήξης) τελετή, προφανώς ως αντίδραση στο περσινό πολυεπίπεδο φιάσκο. Πέρσι, δόθηκαν εκτός τελετής πολλά από τα βραβεία ώστε να γίνει χώρος για κάποια ανόητα βραβεία ιντερνετικής ψηφοφορίας– η τελετή, άρρυθμη, ελλιπής και ασεβής, ήταν ήδη φιάσκο ακόμα και πριν το χαστούκι του Γουίλ Σμιθ.

Φέτος τα πράγματα ήταν πολύ πιο ασφαλή. Ο Τζίμι Κίμελ έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα και οδήγησε το σόου σε εντελώς ασφαλή (και κάπως κρύα, για να είμαστε ειλικρινείς) ύδατα, με έναν τυπικό εναρκτήριο μονόλογο, 1-2 υποχρεωτικά σκετσάκια (όπως αυτό το ανούσιο με την Cocaine Bear που επιτίθεται στη Μαλάλα;!), παρουσιαστές που μιλούσαν με σοβαρότητα για την κάθε επιμέρους τέχνη, και κατά τα άλλα έναν βηματισμό προς το φινάλε που έμοιαζε ταυτόχρονα βιαστικός και αργόσυρτος. Μόνο τα Όσκαρ!

Όμως μέσα σε αυτή τη διαδικασία αναδείχθηκε μια πολύ πιο ουσιώδης μορφή ανατρεπτικότητας. Όχι μόνο λόγω του είδους (ή των πολλών ειδών!) της ταινίας που σάρωσε με 7 Όσκαρ, συνεχίζοντας έτσι να επεκτείνει το εύρος του τι μπορεί να σημαίνει «οσκαρική ταινία». Κι όχι μόνο επειδή αυτού του είδους η ολοκληρωτική επικράτηση απλά δεν συμβαίνει πια. Αλλά κι επειδή ακόμα κι οι ηθοποιοί που επικράτησαν στις 4 ερμηνευτικές κατηγορίες, μέσα από μάχες αμφίρροπες στις περισσότερες περιπτώσεις, εκπροσωπούν διάφορες μορφές feelgood αντισυμβατικότητας και ανατρεπτικής διάθεσης.

Αρχικά, κι οι 4 νικητές των ερμηνευτικών Όσκαρ, τα κέρδισαν με την πρώτη τους υποψηφιότητα. Που σημαίνει σαφέστατα πως ήδη έχουμε πρόσωπα που είναι φρέσκα ή που καταφέρνουν να λάβουν αναγνώριση που άργησε μέχρι και μια καριέρα. Στον Α’ Γυναικείο Ρόλο, η θρυλική Μισέλ Γέο έγινε η πρώτη ασιάτισσα που κερδίζει Α’ Γυναικείο Ρόλο δίνοντας έναν συγκινητικό ευχαριστήριο λόγο για το τι σημαίνει μια τέτοια νίκη για αγόρια και κορίτσια σαν εκείνη. Ο Κι Χάι Κουάν κέρδισε τον Β’ Ανδρικό Ρόλο έχοντας επιστρέψει με ορμή και ιδέες σε ένα Χόλιγουντ που ουσιαστικά τον είχε πετάξει έξω, λόγω έλλειψης ρόλων για ασιάτες ηθοποιούς.

Ο Μπρένταν Φρέιζερ κέρδισε τον Α’ Ανδρικό με απίστευτη συγκίνηση κι ενώ έτρεμε, ολοκληρώνοντας έτσι ένα απίστευτο comeback καριέρας. Κι η Τζέιμι Λι Κέρτις, που κέρδισε το Β’ Γυναικείο, το αφιέρωσε στους δύο γονείς της, αμφότεροι προτεινόμενοι για Όσκαρ που ποτέ δεν κέρδισαν, φτάνοντας έτσι στο αποκορύφωμα μιας εμβληματικής καριέρας που –ακριβώς επειδή συνήθως κινείτο σε περιοχές σινεμά είδους– ποτέ δεν έλαβε την αναγνώριση που της άξιζε.

Ποιος είπε πως μια θρυλική ηθοποιός πολεμικών τεχνών δε μπορεί να πάρει ερμηνευτικό Όσκαρ απέναντι στην κορυφαία ηθοποιό της γενιάς της, για τον καλύτερο ίσως ρόλο της καριέρας της; Ποιος είπε πως το πιτσιρίκι από το “Indiana Jones and the Temple of Doom” δε μπορεί να εξαφανιστεί από τη βιομηχανία και δεκαετίες μετά να επανεμφανιστεί κερδίζοντας Όσκαρ; Ποιος είπε ότι ο Μπρένταν Φρέιζερ ήταν τελειωμένος; Ποιος είπε ότι η Τζέιμι Λι Κέρτις δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια scream queen;

Στις πρώτες τους υποψηφιότητες κέρδισαν κι οι 4, παραδίδοντας όλοι και όλες αληθινά συγκινητικές και ενθουσιώδεις στιγμές μες στο θέατρο της οσκαρικής τελετής.

Αλλού στη διάρκεια της βραδιάς, έχουμε τον έτερο μεγάλο νικητή: Στην χειρότερη οσκαρική χρονιά του Netflix, όταν κανένα από τα πρεστίζ φιλμ δεν κατάφερε να διακριθεί, ένα γερμανικό ριμέικ του πολεμικού δράματος “Ουδέν Νεώτερον από το Δυτικό Μέτωπο” έρχεται να κερδίσει 4 Όσκαρ. Διεθνούς Ταινίας, Μουσικής, Σκηνογραφίας και Φωτογραφίας. Επικρατώντας έτσι σε διάφορες τεχνικές κατηγορίες κι αφήνοντας μερικές από τις εμπορικότερες ταινίες της χρονιάς με τα αποφάγια της: Το “Elvis” έφυγε με άδεια χέρια, ενώ τα μπλοκμπάστερ δισεκατομμυρίων “Top Gun: Maverick” και “Avatar: The Way of Water” κέρδισαν μόνο από ένα Όσκαρ– Ήχου και Οπτικών Εφέ, αντίστοιχα.

Για το “Maverick” το τραγούδι ήταν μια από τις υποψηφιότητές του που δεν κατάφερε να μετατρέψει σε νίκη, όμως την καθηλωτική, stripped down εμφάνιση και ερμηνεία της Lady Gaga θα τη θυμόμαστε ως winner όπως και νά ’χει. Δίχως τίποτα το φωναχτό ή τεράστιο πάνω της, η Gaga τραγούδησε το «πολύ προσωπικό» κομμάτι Hold My Hand από το “Top Gun: Maverick” με την κάμερα κοντά στο πρόσωπό της και την ίδια να φορά ένα απλό, σκισμένο μπλουζάκι. Το ήξερε κι η ίδια λογικά πως δε θα κέρδιζε απόψε, όμως δεν έχασε την ευκαιρία να θυμίσει στην Ακαδημία και στους θεατές πόσο σπουδαία περφόρμερ είναι. Έρχεται εξάλλου του χρόνου το σίκουελ του “Τζόκερ”, σε μορφή μιούζικαλ και με την ίδια στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ποτέ δεν είναι νωρίς για να αρχίσεις να δουλεύεις για το επόμενο Όσκαρ σου.

Αντ’ αυτής, το ινδικό Naatu Naatu από το επικό “RRR” ήταν το μεγάλο φαβορί για Καλύτερο Τραγούδι σε άλλη μια περίπτωση κανόνων που μένουν στο συρτάρι. Θυμίζουμε πως λόγω περιεχομένου και λόγω εσωτερικών στρατηγικών αντιμαχιών, η Ινδία δεν έστειλε το “RRR” ως Διεθνές Φιλμ, τη στιγμή που ξέρουμε σήμερα πως η υποψηφιότητα τουλάχιστον, ήταν δεδομένη. Με την ταινία να μην μπορεί να διεκδικήσει αυτό το Όσκαρ, η Ακαδημία την βράβευσε στην αμέσως επόμενη ταιριαστή κατηγορία: Του Τραγουδιού, για το φοβερό κομμάτι και χορογραφία που ξεχωρίζει από μια έτσι κι αλλιώς απολαυστικά μαξιμαλιστική ταινία.

Η βραδιά όμως ανήκει πρωτίστως στο “Τα Πάντα Όλα”. Τα τελευταία αρκετά χρόνια έχει επικρατήσει μια τάση μοιράσματος στα Όσκαρ, με αρκετές ταινίες να παίρνουν από λίγα βραβεία. Όμως φέτος ο ενθουσιασμός επικράτησε. Είναι παράδοξο να φεύγουν με μηδέν βραβεία από όλη την βραδιά ταινίες σαν το “Fabelmans”, το “Tar” και τα “Πνεύματα του Ινισέριν”; Μάλλον ναι. Αλλά αυτές είναι ταινίες που δεν θα κινδυνέψουν ποτέ να μην αναγνωριστούν. Καμιά φορά, το να ακολουθείς τον ενθουσιασμό σου όπου σε πάει, μπορεί να είναι για το καλό όλων.

Διότι, να. Τι μπορεί να σημαίνει στο εξής «τυπικό οσκαρικό φιλμ», όταν κάτι σαν το “Τα Πάντα Όλα” έχει κερδίσει 7 Όσκαρ; Τα Όσκαρ αφέθηκαν να ενθουσιαστούν σήμερα, και κερδίζουν ένα πιο απρόσμενο αύριο. Κι αυτό είναι κάτι που αξίζει τα πάντα όλα.

Ακολουθήστε το News 24/7 στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις