Το “The Invisible Fight” είναι η πιο παλαβή ταινία που είδαμε φέτος

Στο Διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ του Λοκάρνο, το οποίο είναι σε μεγάλο βαθμό συνδεδεμένο με πιο πειραματικές, αβάν γκαρντ προτάσεις, παρακολουθήσαμε μια από τις πιο παράξενες και αγνά εκκεντρικές ταινίες που έχουμε δει εδώ και πολύ καιρό. Και μάλιστα; Είναι ελληνική συμπαραγωγή.

Μάλιστα, το word of mouth γρήγορα κυκλοφόρησε για τη συγκεκριμένη, δημιουργώντας ένα στάνταρ ξεκίνημα συζητήσεων από ένα σημείο και μετά: «είδες αυτό το εσθονικό;;». Το εν λόγω εσθονικό είναι η ταινία “The Invisible Fight (Nähtamatu võitlus)” του Ράινερ Σάρνετ, μια ξέφρενη μίξη σλάπστικ, σινεμά πολεμικών τεχνών και θρησκευτικής σάτιρας(!) για ένα μάτσο ορθόδοξους μοναχούς στη Σοβιετική Ένωση του ‘70 που πολεμάνε για την πίστη τους.

Με κουνγκ φου.

Εντάξει, όπως μπορεί ο καθένας.

Η ταινία αποτελεί ελληνική συμπαραγωγή (η Αμάντα Λιβανού –πρόσφατα του υπέροχου “Broadway”– είναι παραγωγός) ενώ συναντάμε μπόλικα ελληνικά ονόματα στα credits, όπως του εξαιρετικού Αντώνη Κοτζιά στα οπτικά εφέ.

Η ταινία ξεκινά στα σύνορα Σοβιετικής Ένωσης και Κίνας όπου μετά από μια φονική επίθεση κινέζων πολεμιστών, ένας φρουρός που επιβιώνει αποφασίζει να γίνει μοναχός – και μαζί να γίνει τρανός πολεμιστής κουνγκ-φου, και μάλιστα «πεφωτισμένου» κουνγκ-φου, όχι ό,τι κι ό,τι. Στο μοναστήρι όπου εκπαιδεύεται όμως θα πρέπει διαρκώς να αποδεικνύει την αξία του και την αφοσίωσή του στα ηθικά ιδεώδη της πίστης.

Είναι ένα σχιζοφρενικό, παραληρηματικό κινηματογραφικό πείραμα, με μια εσάνς ταραντινικής δομής (και προσέγγισης πάνω στα είδη) που αντλεί επιρροές από το σινεμά δράσης του Χονγκ Κονγκ με ευρηματικές χορογραφίες δράσης που εκμεταλλεύονται κάθε χώρο και κάθε κομμάτι σκηνογραφίας. Έχοντας όμως μέσα και μπόλικη σλάπστικ πλευρά (το “Shaolin Soccer” του Στίβεν Τσόου δε μπορεί παρά να έρθει στο νου) όπου το χιούμορ αντλείται με διαφορετικούς τρόπους, τόσο από της διαφορετική στάση των πρωταγωνιστών (ο κεντρικός ήρωας είναι μια καρτουνίστικη φιγούρα εγωπάθειας, ο ανταγωνιστής του στη μονή είναι εντελώς «στεγνός», σχεδόν απορημένος με τον παραλογισμό της όλης κατάστασης), όσο κι από τη χορογραφία και τα διαρκή κλεισίματα του ματιού.

Το πρόβλημα με την ταινία έρχεται τελικά από το πόσο ασταμάτητη είναι σε αυτό που κάνει– δίχως καλό έλεγχο στον ρυθμό και στον τρόπο που οι ιδέες εισβάλουν διαρκώς στο κάδρο και στο στόρι, το αποτέλεσμα καταλήγει σε πολλές στιγμές να είναι περίεργα μονότονο. Μια διαρκής έξαρση δεν είναι το ίδιο με μια αλυσίδα εξάρσεων. Οπότε όσο διασκεδαστικό είναι το φιλμ, άλλο τόσο μπορεί σε σημεία να κουράσει.

Αλλά παρά αυτή τη γενική ένσταση, αυτό το “Invisible Fight” είναι το πιο καλοδεχούμενο είδος πειράματος, ακόμα κι αν δεν είναι απόλυτα πετυχημένο. Ένα ανηλεώς μέταλ, σλάπστικ θρησκευτικό ανέκδοτο χορογραφημένης δράσης και «ιερής» σάτιρας, που σταματάει πουθενά και σε τίποτα, σηματοδοτώντας μια ανορθόδοξη (χαχ) πορεία προσωπικής πραγμάτωσης μέσα από διαφορετικά κεφάλαια αυξανόμενου παραλογισμού, γεμάτα περίεργες ιδέες, κέφι και έλλειψη φόβου.

Είναι απολαυστικό όταν το (φεστιβαλικό και μη) σινεμά παρουσιάζεται με έναν τόσο βαθύτατα παράλογο τρόπο.

Ο ΡΑΪΝΕΡ ΣΑΡΝΕΤ ΓΙΑ ΤΟ ΧΙΟΥΜΟΡ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Μπορείτε να δείτε και μια σύντομη συνέντευξη του σκηνοθέτη με το φεστιβάλ του Λοκάρνο, όπου μιλά για την φαινομενικά παράλογη κινηματογραφική του σύνθεση.

«Χιούμορ και ιερότητα. Black Sabbath και Γρηγοριανοί ύμνοι. Εξέγερση και ταπεινοφροσύνη.», εξηγεί ο Σάρνετ στη δήλωσή του για την ταινία. «Η ταινία ενώνει αυτά τα στοιχεία μεταξύ τους σαν ένα τραγούδι σαλών χριστιανών, ένα σαχλό τραγούδι λατρείας που πηγάζει από ειλικρίνεια και που εξυμνεί οτιδήποτε μπορεί να είναι ιερό».

Καταλάβατε; Σίγουρα όχι. Πρέπει να το δείτε για να το πιστέψετε.