“The Substance”: Η ταινία που δημιούργησε παράκρουση στις Κάννες έρχεται στις Νύχτες Πρεμιέρας

Κάποιες ταινίες πρέπει να τις δεις για να τις πιστέψεις και το απολαυστικά μανιακό “Substance” σίγουρα εντάσσεται σε αυτή την κατηγορία: Ένα βέβαιο μελλοντικό cult classic που ξεσήκωσε το φεστιβάλ Καννών, κερδίζοντας μάλιστα και το βραβείο Σεναρίου – όχι κι η πιο συχνή διάκριση για φιλμ γεμάτα αίμα, τέρατα και σπλάτερ διαθέσεις.

Δε θα υπήρχε πιο προφανές ταίριασμα για το “Substance” από τις Νύχτες Πρεμιέρας, ένα φεστιβάλ που μας έχει χαρίσει αμέτρητες αξέχαστες μεταμεσονύκτιες συλλογικές απολαύσεις. Και πιστέψτε μας, το “Substance” θα είναι μια τέτοια απόλαυση – στις Κάννες μετά το τέλος της πρώτης δημοσιογραφικής προβολής η ενέργεια έξω από την αίθουσα δεν έμοιαζε με τίποτα που έχουμε ξαναζήσει σε αυτό το φεστιβάλ.

Τι είναι το “Substance”; Αυτό αναρωτιέται στην αρχή κι η Ελίζαμπεθ Σπαρκς της Ντέμι Μουρ, μια κάποτε μεγάλη σταρ που τώρα έχει μεγαλώσει, το άστρο της έχει ξεφτίσει και έχει πια δική της εκπομπή γυμναστικής στην τηλεόραση – το αφεντικό της οποίας όμως (ένας απολαυστικά γλοιώδης και εμετικός Ντένις Κουέιντ) θέλει να τη διώξει για να φέρει στη θέση της μια νέα (και κυρίως, νεότερη) σταρ.

Η Σπαρκς κάνει τότε κάτι σαν συμφωνία με τον διάβολο, συμμετέχοντας σε ένα μυστηριώδες πρόγραμμα με την ονομασία The Substance, το οποίο της επιτρέπει με μία μόνο ένεση να μπορέσει να μετατραπεί στον Καλύτερο Εαυτό της. Η υποσημείωση όμως ποια είναι: Οι δύο εαυτοί (που παρουσιάζονται ως δύο εντελώς διαφορετικά φυσικά σώματα) πρέπει να λειτουργούν συνεργατικά, ως ένα. Κάθε 7 μέρες, πρέπει να αλλάζουν θέση, κι όποιος εαυτός πριν ήταν ξύπνιος, τώρα να κοιμηθεί. Κάθε παραβίαση αυτού του χρόνου, κάθε έμπρακτη ένδειξη απληστίας, τιμωρείται. Και δεν θέλετε να ξέρετε πώς…

Η Κοραλί Φαρζά, του ποπ θρίλερ εκδίκησης “Revenge” (στο τοπ-20 ταινιών της χρονιάς μας το 2018), σκηνοθετεί τη Ντέμι Μουρ σε έναν άμεσα εμβληματικό ρόλο καριέρας. Η Ελίζαμπεθ της Μουρ, χάρη στην συστημική και πατριαρχική καταπίεση βλέπει το σώμα (και τη φυσική του φθορά) ως τον απόλυτο εφιάλτη – και την ιδέα ενός νεότερου, σφριγηλού, απαστράπτοντος σώματος ως τον άψυχο Εξολοθρευτή που έρχεται να την κυνηγήσει σαν άλλος Τ-1000. Στο ρόλο αυτού του απειλητικά «τελειότερου» έτερον ήμισυ έχουμε τη Μάργκαρετ Κουάλεϊ ως Σου, ένα πλάσμα που δημιουργείται μέσα από τα ίδια τα σπλάχνα της Ελίζαμπεθ με στόχο να ενσαρκώσει όλα της τα όνειρα (για αποδοχή, για διάρκεια) και καταλήγει να εκπροσωπεί όλους τους εφιάλτες της (για αντικατάσταση).

Από τις Κάννες γράφαμε για το “Substance” πως συναντά κανείς σε αυτό στοιχεία από Κάρπεντερ και Κρόνενμπεργκ μέχρι “Twilight Zone” και πρώιμο Πίτερ Τζάκσον και το περιγράφαμε ως άμεσο classic του είδους.

Μια ταινία που: «δεν φτάνει ποτέ σε κανένα σημείο που νιώθεις πως θα ακολουθήσει κάτι το προκαθορισμένο, και καταφέρνει να γεννά κορύφωση πάνω στην κορύφωση, πολύ μετά από τη στιγμή που θα περίμενε κανείς πως φτάνει στο φυσικό του φινάλε. Μια κοντρολαρισμένη υστερία διαρκείας, μια επίθεση στο γούστο, στις φοβίες, στην κάθε μας καλά κρυμμένη μέσα μας αίσθηση ανασφάλειας, με τη Φαρζά να επιδεικνύει εντυπωσιακό έλεγχο του gore και του αίματος και του χιούμορ πάνω στην τραγωδία και στη θλίψη που κρύβει μέσα του αυτό το στόρι».

Και σύντομα, θα μπορέσουμε να το απολαύσουμε και στις ελληνικές αίθουσες – αλλά η πρώτη του στάση στην Ελλάδα θα γίνει στις Νύχτες Πρεμιέρας.