Το Φεστιβάλ Βενετίας ανοίγει με θρίαμβο του Αλμοδόβαρ και αυστηρά Covid μέτρα

«Η περσινή χρονιά ήταν ένα τεστ που έδειξε τη δύναμη ζωής του σινεμά», είπε στους δημοσιογράφους ο Μπονγκ Τζουν-χο, ο βραβευμένος με Όσκαρ και Χρυσό Φοίνικα δημιουργός των “Παράσιτων” λίγο πριν ξεκινήσει το 78ο Φεστιβάλ Βενετίας. Ο Κορεάτης σκηνοθέτης είναι εδώ ως Πρόεδρος μιας εντυπωσιακής επιτροπής, που περιλαμβάνει την επίσης βραβευμένη με Όσκαρ Κλόι Τζάο (“Nomadland”), η οποία είναι περσινή νικήτρια της Βενετίας.

Το Φεστιβάλ ήθελε ξεκάθαρα να στείλει ένα συμβολικό μήνυμα δύναμης βάζοντας δύο πρόσφατους φεστιβαλικούς θριαμβευτές στην ίδια επιτροπή. Πέρσι η διοργάνωση έγινε, η Βενετία ήταν μάλιστα το μόνο από τα μεγάλα Φεστιβάλ που πραγματοποιήθηκε δια ζώσης, δίχως το παραμικρό online κομμάτι. Όμως φέτος η επιθυμία όλων είναι να επιστρέψουμε στα προ-πανδημικά επίπεδα με το εντυπωσιακό ρόστερ ταινιών και τους σταρς στο κόκκινο χαλί.

«Δεν πιστεύω πως η ιστορία του σινεμά μπορεί να σταματηθεί τόσο εύκολα», είπε ο Μπονγκ. «Ο Covid θα περάσει, και το σινεμά θα συνεχίσει».

ΜΑΣΚΕΣ, ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟ-ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ

Το ότι η Βενετία κατάφερε ακόμα και πέρσι να διοργανώσει επιτυχημένα το Φεστιβάλ έκανε πολύ κόσμο αισιόδοξο για φέτος. Το ξεκίνημα έχει θετικά και αρνητικά στοιχεία. Αφενός, τα πάντα γίνονται σύμφωνα με κανόνες, που πράγματι ακολουθούνται. Όλες οι προβολές γίνονται σε 50% πληρότητα, με αυστηρά προ-κρατημένες θέσεις που εξασφαλίζουν κενά καθίσματα για όλους., και φυσικά με μάσκα καθόλη τη διάρκεια της προβολής. Να σημειώσουμε εδώ πως πράγματι, όταν λέμε φοράμε μάσκα, εδώ το εννοούμε. Δεν θα δούμε δηλαδή κανέναν απολύτως άνθρωπο είτε να τη βγάζει σε κλειστό χώρο του Φεστιβάλ είτε (ακόμα πιο ενοχλητικά) να τη φοράει κάτω από τη μύτη.

Εξυπακούεται πως η δημοσιογραφική διαπίστευση απαιτεί πιστοποιητικό εμβολιασμού ή νόσησης. (Ή αρνητικού τεστ δύο ημερών, με κέντρα για τεστ να βρίσκονται στον χώρο του Φεστιβάλ.)

Αυτό σημαίνει πως κατά βάση αποφεύγονται οι ουρές κι ο συνωστισμός. Όχι πάντοτε ωστόσο, μιας και κατά την άφιξη, για την παραλαβή της διαπίστευσης, βρισκόμασταν σε έναν κάπως ανοργάνωτο χώρο, με ανθρώπους να πηγαινοέρχονται μέσα στον μικρό χώρο της κάθε ουράς, για αρκετή ώρα, πρακτικά ακυρώνοντας την όλη διαδικασία. Πάντως πέρα από την αρχική εκείνη ουρά, οι ουρές σε όλες τις προβολές στις οποίες πήγαμε την πρώτη μέρα κύλησαν γρήγορα και χωρίς επεισόδια.

ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΜΕ ΑΛΜΟΔΟΒΑΡ

Με όλα αυτά σαν δεδομένα, η ταινία έναρξης του 78ου Φεστιβάλ ήταν οι “Παράλληλες Μητέρες” του Πέδρο Αλμοδόβαρ, με την Πενέλοπε Κρουζ στην όγδοη συνεργασία της με τον σκηνοθέτη. Στην ταινία, δύο γυναίκες διαφορετικής ηλικίας και κοινωνικού background γνωρίζονται στο μαιευτήριο και γεννούν την ίδια στιγμή. Στη συνέχεια χάνονται ξανά, όμως η ζωή τους επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις.

Όταν λέμε πολλές, το εννοούμε. Η ταινία σε πρώτη φάση εξελίσσεται εντελώς αφοσιωμένα και αναπολογητικά ως μια μελοδραματική τελενοβέλα, με διαρκείς ανατροπές, αποκαλύψεις και δραματικές εξάρσεις. Ο ρυθμός εδώ είναι μαεστρικός όπως και ο τρόπος που αποτυπώνεται το πέρασμα του χρόνου, ενώ οι ηθοποιοί -με μπροστάρη την Πενέλοπε Κρουζ σε μια εκπληκτική δραματική ερμηνεία- πουλάνε στο κοινό την κάθε μικρή ή μεγάλη αλλαγή δεδομένων. Ο Αλμοδόβαρ σκηνοθετεί με προσοχή στη λεπτομέρεια, με χροιές σασπένς, αγωνίας και υπερβολής. Πολύ απλά, δε μπορείς να σταματήσεις να κοιτάς.

Αυτό όμως που φαινομενικά είναι ένα απολαυστικό οικογενειακό σασπένς δράμα, κρύβει από κάτω του μια πολυεπίπεδη εξερεύνηση της συλλογικής μας αναζήτησης για την αλήθεια και για τα όσα σημαίνει η -πολιτιστική, κοινωνική, όσο και οικογενειακή- κληρονομιά. Είτε μιλάμε για ένα μουσείο που αναζητά κυριολεκτικούς σκελετούς του εμφυλιακού παρελθόντος της χώρας, είτε για δύο μητέρες σε αναζήτηση μιας ρευστής αλήθειας που διαρκώς μοιάζει να ξεγλιστρά από τα χέρια και από τη σχέση τους. Αναρωτιούνται ακόμα και για τη θέση τους στον κόσμο, τη σχέση τους με όσα τους έμαθαν οι γονείς τους, και όσα σκοπεύουν να μάθουν στις κόρες τους. Μα είναι όμως εφικτό να ξέρουμε στα αλήθεια ποιοι είμαστε, όσο δεν αναζητούμε τις ρίζες μας, όσο δεν ρίχνουμε φως σε κάθε πτυχή της κληρονομιάς μας;

Ο Αλμοδόβαρ συνδέει το προσωπικό με το πολιτικό με έναν τρόπο πραγματικά αναπάντεχο και σχεδόν ένοχα απολαυστικό, μέχρι την κορύφωση της ταινίας σε ένα ανατριχιαστικό φινάλε που, σε δεύτερη ανάλυση, δεν έρχεται τελικά και τόσο ξαφνικά. Πρόκειται για μια αναζήτηση που βρίσκεται διαρκώς κάπου έξω από την ιστορία όπως αυτή μας προσφέρεται, σαν μια αλήθεια που ο Αλμοδόβαρ ανασύρει με προσοχή και φροντίδα μέσα από τα κενά σιωπών και χρονικών αποστάσεων. Ακόμα και στυλιστικά, τα πάντα στην αισθητική του φιλμ έχουν να κάνουν με τον τρόπο που βλέπουμε πιο καθαρά μια εικόνα που είναι ήδη μπροστά μας, από φωτογραφίες still life (που παίρνει η Τζάνις, η ηρωίδα της Κρουζ) που παρουσιάζουν εντυπωσιακά κάτι το πεζό και καθημερινό, μέχρι το πρόσωπο της ίδιας της ηθοποιού το οποίο μοιάζει να σμιλεύεται από τις σκιές των δωματίων του σπιτιού της.

Πρόκειται για μια θαρραλέα πολιτική και αισθητικά πολυεπίπεδη ταινία, με μια σπουδαία Πενέλοπε Κρουζ στο κέντρο της. Μια ταινία που μας διαβεβαιώνει πως ο Αλμοδόβαρ έχει ακόμα πολλά να πει και να δώσει.

ΕΧΟΥΜΕ ΗΘΙΚΟ ΧΡΕΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΤΩΝ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΩΝ

Μιλώντας για την ταινία, ο Αλμοδόβαρ τόνισε πως αυτή τη στιγμή ενδιαφέρεται πολύ για τις μητέρες που δεν είναι τέλειες, που έρχονται αντιμέτωπες με πολυεπίπεδες καταστάσεις, που υποφέρουν. Στην ταινία οι ηρωίδες του δεν σταματούν ποτέ να αντιμετωπίζουν τρομερά διλήμματα, την ίδια στιγμή που επιθυμούν διακαώς τη συντροφιά, τη ζεστασιά, αλλά και τη θέση τους στον κόσμο- κάτι που φυσικά συνδέεται με την αναζήτηση της αλήθειας.

Η Πενέλοπε Κρουζ θυμάται πως όταν διάβασε το σενάριο για την ταινία, είπε στον εαυτό της, «είναι ένας πολύ δύσκολος χαρακτήρας, ένας από τους δυσκολότερους που έχω ποτέ ερμηνεύσει. Ο Πέδρο έγραψε για ακόμα μια φορά ένα θαύμα». Η ταινία, λέει, «είναι ένα δυσβάσταχτο ταξίδι, κι ένα δώρο. Ήταν τιμή μου να είμαι μέρος ενός τόσο σημαντικού πράγματος».

Ο Αλμοδόβαρ, σχολιάζοντας το φόντο του φιλμ, για τους άντρες που χάθηκαν κατά την άνοδο του Φράνκο στην εξουσία, τόνισε πως η σημερινή Ισπανία έχει μια πολύ δύσκολη σχέση με την πρόσφατη ιστορία της και πως «οφείλουμε ένα τεράστιο ηθικό χρέος στις οικογένειες όσων εξαφανίστηκαν».

Όσο για τις αντιδράσεις; «Η δεξιά κι η ακροδεξιά στην Ισπανία… προτιμώ να μην το σκέφτομαι γιατί δε θέλω να προδικάζω τίποτα. Αλλά αντιδρούν στα πάντα με έναν ντελιριακό τρόπο. Οπότε υποθέτω πως θα υπάρξει αντίδραση σε αυτό. Αλλά δεν θα το σκέφτομαι. Όχι επειδή δε θέλω να είμαι μέρος της μάχης», ξεκαθάρισε. «Είναι μια μάχη που τελικά δε θα συμβεί, επειδή είμαστε καταδικασμένοι να μην καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον».

*Το 78ο Φεστιβάλ Βενετίας διεξάγεται 1-11 Σεπτεμβρίου. Οι “Παράλληλες Μητέρες” έχουν διανομή στην Ελλάδα.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις