To φωτορεαλιστικό “Lion King” συναντά τα ζόμπι του Τζιμ Τζάρμους

Οι κριτικές της εβδομάδας:

Ο Βασιλιάς των Λιονταριών

*****

(“The Lion King”, Τζον Φαβρό, 1ω58λ)

Καστ: Ντόναλντ Γκλόβερ, Μπιγιόνσε, Τζον Όλιβερ, Σεθ Ρόγκεν, Τζέιμς Ερλ Τζόουνς

Η κλασική ταινία κινουμένων σχεδίων της Ντίσνεϊ, ίσως η κορώνα στο στέμμα της εταιρείας από τη θρυλική περίοδο των ‘90s, μεταφέρεται εκ νέου στη μεγάλη οθόνη όχι τόσο ως ριμέικ αλλά ως φωτορεαλιστικό ξεπατίκωμα. Σκηνή προς σκηνή, τραγούδι προς τραγούδι, ατάκα προς ατάκα, αυτή είναι ξανά η γνωστή ιστορία που μας καθηλώνει από το 1994, για έναν νεαρό πρίγκιπα της ζούγκλας, τον Σίμπα, που τρέχει να ξεφύγει από το μοχθηρό θείο του, Σκαρ, αφήνοντας το βασίλειο στο έλεός του μετά το θάνατο του βασιλιά Μουφάσα.

Το απόλυτο ναδίρ του ασφυκτικού trend των “ζωντανών” ριμέικ κλασικών ταινιών κινουμένων σχεδίων της Ντίσνεϊ από την ίδια την Ντίσνεϊ. Στην απουσία ηθοποιών και στον παραγκωνισμό του παραδοσιακού animation, αυτό που μένει εδώ είναι ένα απολύτως άψυχο CGI υπερθέαμα που ό,τι χάνει σε ζωή το κερδίζει σε τεχνική αρτιότητα σε ένα ακατανόητο κυνήγι ρεαλισμού. Καθαρά τεχνικά, ό,τι προσπαθεί να κάνει αυτή η ταινία το πετυχαίνει στην εντέλεια, καθώς το κινούμενο σχέδιο και ο σχεδιασμός των διαφόρων μορφών ζωής της ζούγκλας μας παραπέμπει σε εικόνες από ντοκιμαντέρ για τον Πλανήτη Γη παρά σε οποιοδήποτε μιούζικαλ παραμύθι της νιότης μας.

Όμως υπάρχει εδώ μια σοκαριστική απόσταση κειμένου και εικόνας, σε σημείο που αναρωτιόμαστε πώς κανείς δεν σταμάτησε να αναρωτηθεί αν το όλο πρότζεκτ είναι καλή ιδέα. Η απόλυτη πιστότητα στο πρωτότυπο κείμενο του ‘94 σημαίνει πως κι εδώ έχουμε μια ιστορία γεμάτη γκαγκς και μουσική, όπου σαιξπηρική τραγωδία ζει δίπλα σε μια μπρόντγουεϊ έκρηξη χρωμάτων και ήχων. Τα πάντα όμως, όλα αυτά τα στοιχεία που απογείωναν το κλασικό φιλμ, πεθαίνουν εδώ στην οθόνη, καθώς ο φωτορεαλισμός σβήνει κάθε εκφραστικότητα και κάθε παιχνίδισμα του animation από τις εκφράσεις των ηρώων και από τα σκηνικά. Είναι η τελειωτική πράξη αντι-δημιουργίας για ένα στούντιο-κολοσό που τρώει την ουρά του με άνεση επειδή ξέρει πως ακόμα κι έτσι θα παραδώσει ένα μπλοκμπάστερ του δισεκατομμυρίου στο παγκόσμιο box office. Το συναισθηματικά σβησμένο και οπτικά ακινητοποιημένο αυτό ριμέικ έχει όλη τη χάρη του να αφηγείσαι μια απολαυστική ιστορία που θυμάσαι από τα παιδικά σου χρόνια, αλλά για κάποιο λόγο να το κάνεις έχοντας κολλήσει το στόμα σου στον τοίχο.

Επίσης προβάλλονται

Οι Νεκροί δεν Πεθαίνουν

*****

(“The Dead Don’t Die”, Τζιμ Τζάρμους, 1ω44λ)

Στη φανταστική Αμερικάνικη πόλη Centerville, δηλαδή Κεντρούπολη, η ζωή κυλάει αργά, καθημερινά, αδιάφορα, μέχρι που -όπως συμβαίνει- οι νεκροί αρχίζουν να σηκώνονται από τους τάφους του με ορεξάτες διαθέσεις. Ένα από τα ζόμπι έχει τη μορφή του Ίγκι Ποπ και έχει εμμονή με τον καφέ, ένα μικρό μόνο δείγμα της πλήρως αυτοαναφορικής διάθεσης του Τζάρμους που επιστρέφει συνεχώς σε ήρωες, εικόνες και ιδέες της δικής του φιλμογραφίας όσο και του είδους που υπηρετεί με τη νέα του ταινία.

Τα ζόμπι της Centerville τρώνε τη σάρκα των ζωντανών με διάθεση κωμική, σατιρική, αλλά ελάχιστα σπιρτόζικη, καθώς η ταινία ποτέ δεν ξυπνά στην πραγματικότητα. Παραπατούν μουρμουρώντας πράγματα όπως “καφέεεε”, “Σαρντονέεεε” ή “wifi” εκπροσωπώντας τελικά την μεγάλη ιδέα της ζομποποιημένης Αμερικής που συστρατεύηκε στο πλευρό του Τραμπ. Ενώ συμβαίνουν αυτά, τα όργανα της τάξης σουλατσάρουν στην πόλη μην έχοντας ιδέα πώς να αντιδράσουν. Ο Μπιλ Μάρεϊ κι ο Άνταμ Ντράιβερ παίζουν τον Κλιφ και τον Ρόνι, δύο αστυνομικούς που απέναντι στη θέα ενός πτώματος δε μπορούν παρά απλώς να αναρωτηθούν αμήχανα «ήταν δουλειά ενός άγριου ζώου… ή πολλών άγριων ζώων;;».

Όμως σε κανένα σημείο δε νιώθεις πως η ταινία έχει πάρει μπροστά. Τα gags δεν συνδέονται, ο ρυθμός δεν υπάρχει, το χιούμορ είναι αδούλευτο, οι διαρκείς αυτοαναφορικές πινελιές δεν συνθέτουν κάποια ουσιαστική δήλωση και τελικά ακόμα η κοινωνική ματιά αφήνεται μισοψημένη. Κατά τόπους η ταινία βρίσκει μια σπίθα διασκέδασης, αλλά αυτό το νεκροζώντανο τέρας δεν έρχεται ποτέ πραγματικά στη ζωή. (Ταινία έναρξης Φεστιβάλ Καννών.)

Η Κυρία Εξαφανίζεται

*****

(“The Lady Vanishes”, Άλφρεντ Χίτσκοκ, 1ω36λ)

Μια νεαρή κοσμική αγγλίδα ταξιδεύει με τρένο στην ανατολική Ευρώπη αλλά όταν στη διάρκεια του ταξιδιού εξαφανιστεί, όλοι οι συνταξιδιώτες αρνούνται ότι υπήρξε ποτέ. Σε επανέκδοση η προτελευταία ταινία του Χίτσκοκ στη Μεγάλη Βρετανία, ένα απολαυστικό θρίλερ με σαφέστατα και γεμάτα αυτοπεποίθηση χιουμοριστικά στοιχεία. Ο Χίτσκοκ ξέρει πώς να μοιράσει το χρόνο σε χαρακτήρες και καταστάσεις παραδίδοντας ένα πρώιμο σεμινάριο ρυθμικής κινηματογράφησης, όπου λέξεις, μανερισμοί και μουσική συνεισφέρουν στην επικοινωνία και στην αφήγηση. Κλασικό για πολύ καλούς λόγους, μια από τις πιο διασκεδαστικές προπολεμικές δουλειές του μεγάλου δημιουργού.

Η Κόκκινη Τζόαν (“Red Joan”, Σερ Τρέβορ Ναν, 1ω50λ). Η Τζούντι Ντεντς πρωταγωνιστεί στο ρόλο της Τζόαν Στάνλεϊ, της διασημότερης βρετανίδας κατασκόπου της KGB.

Η Ληστεία της Στοκχόλμης (“Stockholm”, Ρόμπερτ Μπουντρό, 1ω32λ). Διασκεδαστική διασκευή της αληθινής ιστορίας της γνωστής ληστείας του 1973, με πρωταγωνιστή τον Ίθαν Χοκ.

Anna (Λικ Μπεσόν, 1ω59λ). Κατασκοπικό θρίλερ από τον μετρ του είδους, σκηνοθέτη των “Λεόν” και “Νικίτα”, o οποίος έχει κατηγορηθεί για σεξουαλικές επιθέσεις από 9 διαφορετικές γυναίκες.

Ο Χωροφύλακας του Σαίν-Τροπέ (“Le Gendarme de Saint-Tropez”, Ζαν Ζιρό, 1ω35λ). Αποκλειστικά στο θερινό Ακτή Βουλιαγμένης, η κλασική κωμωδία με τον Λουί ντε Φινές σε επανέκδοση.

Παίζεται ακόμα

Μια ταινία που ήδη παιζόταν στις αίθουσες και αξίζει να δεις αν την έχασες.

Spider-Man: Μακριά από τον Τόπο του

*****

(“Spider-Man: Far from Home”, Τζον Γουότς, 2ω9λ)

Ο Πίτερ Πάρκερ πάει καλοκαιρινές διακοπές στην Ευρώπη με την τάξη του σχολείου του, όλοι οι συμμαθητές ξανά ενωμένοι ύστερα από την επιστροφή των νεκρών από το χτύπημα των δαχτύλων του Θάνος. Μακριά από τον ορυμαγδό, το μόνο που θέλει ο Πίτερ είναι απλώς να πάει στα ομορφότερα μέρη της Ευρώπης μαζί με το κορίτσι που το αρέσει, και να της πει πώς νιώθει για εκείνη. Φυσικά όλα θα πάνε στραβά όταν κάνουν την εμφάνισή τους μια ομάδα από πλάσματα στοιχείων της φύσης που επιτίθενται στον πλανήτη, κι ένας μυστηριώδης άντρας που τα πολεμά, ονόματι Μυστέριο. Ανάλαφρη, καλοκαιρινή περιπέτεια γεμάτη απρόοπτα, χιούμορ και ρομάντσο, το ‘θερινό σινεμά’ αντίστοιχο του Marvel σύμπαντος, και η -τελικά- πιο αγνά κόμικ αποτύπωση του Spider-Man.