Το κοινό στις Κάννες ξέσπασε σε γέλια με το γυρισμένο στην Ελλάδα “Triangle of Sadness”

Πραγματοποιήθηκε στο 75ο Φεστιβάλ Καννών η παγκόσμια πρεμιέρα της νέας ταινίας του σουηδού Ρούμπεν Έστλουντ, την πρώτη του αγγλόφωνη και την πρώτη του μετά τον Χρυσό Φοίνικα για το “Τετράγωνο”.

Η ταινία είναι μία από τις πολλές στο φετινό πρόγραμμα με ελληνικό ενδιαφέρον μιας και είναι γυρισμένη στην παραλία Χιλιαδού της Εύβοιας, με τα επεισοδιακά γυρίσματα να διακόπτονται λόγω Covid και να απλώνονται σε δύο χώρες, συγκεντρώνοντας ένα διεθνές καστ: Από τον βετεράνο αμερικάνο ηθοποιό Γούντι Χάρελσον και τον ανερχόμενο άγγλο Χάρις Ντίκινσον, μέχρι το εκ Νοτίου Αφρικής μοντέλο Χάρλμπι Ντιν και την κατά βάση άγνωστη φιλιππινέζα ηθοποιό Ντόλι Ντε Λεόν.

Τι κάνουν όλοι αυτοί σε μία ταινία; Και γιατί το εστέτ κοινό των Καννών ούρλιαζε από τα γέλια στη θέα σκατολογικών αστείων που θα μπορούσαν να έχουν δραπετεύσει από αμερικάνικη εφηβική κωμωδία; Το υποσχόμαστε, υπάρχει εξήγηση.

Το “Triangle of Sadness” ακολουθεί μια πολυτελή κρουαζιέρα που καταλήγει στο ένα ευτράπελο μετά το άλλο, καθώς οι πλούσιοι επιβάτες υποφέρουν στα χέρια της φύσης και η κοινωνική ταξική διαστρωμάτωση ανατρέπεται με έναν τελείως απρόβλεπτο τρόπο. Πρωταγωνιστεί ο Χάρις Ντίκινσον ως αρσενικό μοντέλο που βρίσκεται στην κρουαζιέρα μαζί με την influencer/μοντέλα φίλη του, κι ο Γούντι Χάρελσον ως σοσιαλιστής καπετάνιος του πλοίου που δε θέλει και πολύ για να τα βροντήξει όλα.

Είναι μια ταινία δίχως την παραμικρή λεπτότητα, που όμως χρησιμοποιεί τις αναμφίβολες παρατηρητικές ικανότητες και το στεγνό κωμικό timing του σκηνοθέτη, σαν όπλο διασκέδασης. Υπάρχει στην καρδιά του φιλμ μια κεντρική αναζήτηση, πάνω στο τι είναι τελικά αυτό που καθορίζει την κοινωνική μας ισχύ και το αν χωράνε αισθήματα στην ταξικότητα. Χωρίς άλλες περιπλοκότητες, και μέσα από μια σειρά αυξανόμενης γελοιότητας (και απόλαυσης) γκαγκ, άλλοτε πνευματώδους κι άλλοτε απόλυτου σκατολογικού χιούμορ, ο Έστλουντ ρίχνει τους πάμπλουτους θαμώνες στο έλεος της φύσης και αφήνει το κοινό να διασκεδάζει με ό,τι ακολουθεί.

Όπως και το “Τετράγωνο”, έτσι και το “Τρίγωνο” βλέπει τον σκηνοθέτη να τοποθετεί μερικές κεντρικές ιδέες τη μία δίπλα στην άλλη, που λειτουργούν περίπου ως διαφορετικά σημεία εισαγωγής, κι ακολουθεί τις αφηγηματικές συνέπειες σε όσο ακραίο σημείο τον οδηγήσουν. Απλώς αυτή τη φορά ο αφηγηματικός ιστός είναι πολύ πιο λιτός και γραμμικός. Στο πρώτο μέρος, ένα ζευγάρι μαλώνει βάσει μιας κοινωνικής σύμβασης– θα πληρώσει το αγόρι για το δείπνο; Στο δεύτερο μέρος, μια κρουαζιέρα την καταριέται η ίδια η Μητέρα Φύση (μάλλον κουρασμένη κι αυτή με την επίδειξη υπερβολικού πλούτου. Στην τρίτη… κάτι εντελώς διαφορετικό, που φέρνει τα δύο πρώτα κεφάλαια σε ένα.

Μακριά πια από την λεπτοδουλεμένη άσκηση ισορροπιών του θαυμάσιου “Force Majeure”, αλλά και χωρίς να προσπαθεί να πει τα πάντα για τα πάντα όπως στο (καλό, αλλά στουμπωμένο) “Τετράγωνο”, ο σουηδός σκηνοθέτης μοιάζει να βρίσκεται εδώ σε έναν χώρο μικρότερης καλλιτεχνικής φιλοδοξίας αλλά με κάτι το αναπολογητικό και άμεσο στο πώς πλασάρει τις ιδέες του ως μαζική διασκέδαση.

Όλη η μεσαία πράξη με το καταστροφικό δείπνο στο πλοίο είναι σα να βγήκε από λαϊκή αμερικάνικη κωμωδία των ‘80s και τα highlights δεν σταματούν να έρχονται– από μια βουτιά από τις σκάλες που είναι λες και βγήκε από το “Jackass” μέχρι μια ανταλλαγή πολιτικών τσιτάτων που καταλήγει σε μια απολαυστική ανατροπή στην τελευταία πράξη. Στο φιλμ συνυπάρχουν σκηνές που στέλνουν το κοινό σε ξέσπασμα βροντερού γέλιου με αναπολογητικά χοντροκομμένο χιούμορ (ας πούμε πως τόσο ξερατό στις Κάννες δεν πρέπει να έχει ξαναϋπάρξει) οι οποίες τοποθετούνται δίπλα σε πνευματώδεις ανατροπές της κοινωνικής δυναμικής. Το «μπουαχαχαχαχα» πάει χεράκι-χεράκι με το «χμ! χεχ».

Ο Έστλουντ θυσιάζει οπωσδήποτε κάτι από την ισορροπημένη, διακριτική εξερεύνηση ηθών και κοσμοθεωριών που συναντάμε σε προηγούμενες ταινίες του, όμως το “Triangle of Sadness” είναι κι έτσι μια ξεκάθαρα δική του ταινία. Και πάλι σκαρφίζεται μια συνθήκη αφήνοντας τις συνέπειες να εξελιχθούν με τον σκηνοθέτη να κρατά τον ρόλο ενός παρατηρητή που τσιγκλάει τα αντικείμενά του για να δει πώς θα αντιδράσουν. Είναι πιο προφανές, πιο μονοκόμματο, αλλά ως διασκέδαση, λειτουργεί. Δεν περιμέναμε πως θα δούμε ταινία-ένοχη απόλαυση στις Κάννες, αλλά να, εδώ είμαστε.

*Στην Ελλάδα, η ταινία θα κυκλοφορήσει τη νέα σεζόν από την Feelgood. Το 75ο Φεστιβάλ των Καννών διεξάγεται 17-28 Μαϊου.