Το συνταρακτικά επίκαιρο “Γεγονός” είναι το φετινό σινεφίλ αριστούργημα

Οι ταινίες της εβδομάδας:

Το Γεγονός

(“L’ Evenement / Happening”, Οντρέ Ντιγουάν, 1ω40λ)

4.5 /5

Βασισμένη στο βιβλίο της Ανί Ερνό, η ιστορία ακολουθεί μια νεαρή γυναίκα στη Γαλλία του 1963 καθώς προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει διέξοδο και να κάνει έκτρωση, προκειμένου να συνεχίσει τη φοίτηση και τα σχέδια για το μέλλον της ζωής της. Καθώς η έκτρωση ακόμα ήταν παράνομη, η Αν συναντά εμπόδιο μετά το εμπόδιο μέσα σε ένα αδιέξοδο κοινωνικό λαβύρινθο με τον χρόνο να μετρά αντίστροφα.

Έχουμε δει πολλές ταινίες που κινούνται σε παρόμοια θεματική, όμως η προσέγγιση της Οντρέ Ντιγουάν είναι καθηλωτικά σωματική, στα όρια του θρίλερ επιβίωσης. Δίχως κανένα απολύτως στυλιστικό τρικ να μαρτυρά πως βρισκόμαστε σε ταινία εποχής, με τον ρυθμό, τα πρόσωπα και τα χρώματα να προσδίδουν κάτι το απροσδιόριστα σύγχρονο, υπογραμμίζοντας την μοντέρνα αναγκαιότητα μιας τέτοιας ορμητικής αφήγησης. Γεγονός που επιβεβαιώνεται διαρκώς, από την Αμερική που είναι έτοιμη να κυλήσει δεκαετίες πίσω μέχρι και πολύ πιο φαινομενικά αθώες τοποθετήσεις, όπως του ακροδεξιού υπουργού που απλώς «συγχαίρει την εφημερίδα».

Η κάμερα δεν ξεκολλάει ποτέ πάνω από τη νεαρή πρωταγωνίστρια (Αναμαρία Βαρτολομέι, σε μια συγκλονιστική breakthrough ερμηνεία) την οποία καδράρει σε ασφυκτικά κοντινά από διάφορες γωνίες λήψεις, σαν εκείνη να προσπαθεί διαρκώς να ξεφύγει μέσα από το κάδρο αλλά να μην μπορεί, με τον χρόνο να κυλά απειλητικά προς μια κατάσταση που δε θα είναι πλέον αντιστρέψιμη. Το φιλμ κατά συνέπεια θυμίζει περισσότερο ψυχολογικό θρίλερ παρά κοινωνικό δράμα.

Είναι πρωτίστως μια ταινία για σώματα, για το πώς κινούνται, για το πώς μετατοπίζονται κοινωνικά και ταξικά, για το πώς απειλούνται, για το πώς αντιδρούν- πολλές φορές βίαια, σκληρά, πεισματικά. Είναι ταινία ενστικτώδης: Δεν συναντάμε εδώ κάποιο αναμενόμενο ντιμπέιτ πάνω στην ηθική της συγκεκριμένης πράξης, ούτε υπάρχει κάποια ψύχραιμη απεικόνιση του κοινωνικού περιγύρου της Αν. Τα πάντα είναι ξεκάθαρα και σαφή και απολύτως ταραγμένα. Από την πρώτη σκηνή της ταινίας ως την τελευταία, η ηρωίδα προσπαθεί να ξεφορτωθεί το έμβρυο σα να επρόκειτο για κάποιο αληθινό τέρας που μεγαλώνει μέσα της.

Είναι σχεδόν σα να βλέπουμε την ηρωίδα σε κάποια ταινία τρόμου, σε κάτι σαν το “Alien”, να τα βάζει με το ίδιο της το σώμα επειδή είναι η μόνη της ελπίδα για επιβίωση. Ακόμα και η κατάληξη (που φυσικά δε θα αποκαλύψουμε) παίζει σχεδόν σαν παραδοσιακή ταινία τρόμου, καθώς ο θεατής ζει στην αγωνία για το αν το Τελευταίο Κορίτσι θα καταφέρει να ξεφύγει ή όχι.

Πρόκειται για μια εντυπωσιακή δουλειά που, χάρη στην σαφήνεια της θέσης της, την κινηματογραφική της γλώσσα, αλλά και την αδιαπραγμάτευτη οργή από την οποία διακατέχεται, κατάφερε από την πρώτη στιγμή να ταράξει (στην παγκόσμια πρεμιέρα στη Βενετία όπου την παρακολουθήσαμε, έφυγε περισσότερος κόσμος κατά τη διάρκεια από όσο θα περίμενε κανείς από μια τυπική κοινωνική ταινία), ειδικά από τη στιγμή που έρχεται πάνω σε μια στιγμή που σε πολλές γωνιές του κόσμου κάποια τέτοια κερδισμένα δικαιώματα μοιάζουν να αμφισβητούνται εκ νέου.

Η ταινία κέρδισε το Χρυσό Λιοντάρι του Φεστιβάλ Βενετίας από την επιτροπή του Μπονγκ Τζουν-χο, σε μια από τις καλύτερες φεστιβαλικές βραβεύσεις εδώ και χρόνια.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Η Οντρέ Ντιγουάν μιλάει στο News24/7 στο Φεστιβάλ Βενετίας

Men

(Άλεξ Γκάρλαντ, 1ω40λ)

1.5 / 5

Ύστερα από μια προσωπική τραγωδία, η Χάρπερ βρίσκει σπίτι στην αγγλική εξοχή και μετακομίζει εκεί ώσπου να νιώσει ξανά πλήρης. Όμως γύρω από το σπίτι ελλοχεύουν μυστηριώδεις, τρομακτικές φιγούρες που ίσως συνδέονται με το παρελθόν της. Ο εφιάλτης μόλις ξεκινά.

Ο Άλεξ Γκάρλαντ ύστερα από τα “Ex Machina” και “Annihilation” επιστρέφει με άλλο ένα μουντό φιλμ sci-fi τρόμου γεμάτο συμβολισμούς και αντικατοπτρισμούς προς το εσωτερικό της ανθρώπινης κατάστασης. Είναι όμως σαν αυτή η μοντέρνα ψευδο-σοφιστικέ προσέγγιση στον τρόμο εδώ επιτέλους να φτάνει σε μια αναπόφευκτη κορύφωση (δηλαδή ναδίρ, για την ακρίβεια). Η ταινία δεν είναι τίποτα παρά ένας παρατεταμένος συμβολισμός δίχως καμία έστω απόπειρα ανάπτυξης κειμένου σε πρώτο επίπεδο, χωρίς διακυμάνσεις ή αληθινή αίσθηση αγωνίας, ρυθμού, κρεσέντου. Ο Γκάρλαντ δεν μοιάζει να έχει απολύτως τίποτα άξιο λόγου να πει, παρά φορτώνει την ηρωίδα του (μια Τζέσι Μπάκλεϊ μονοδιάστατα θλιμμένη, πλέον) με τις συνήθεις πια ιδέες περί τραύματος, αφήνοντας τις απόκοσμες εικόνες να πουν μια μη-ιστορία.

18

(Βασίλης Δούβλης, 1ω35λ)

2.5 / 5

Στην Αθήνα της κρίσης και της πανδημίας, μια παρέα εφήβων μαθητών στήνει πογκρόμ σε μετανάστες και γκέι τις νύχτες, παίρνοντας βήμα από έναν ακροδεξιό τηλεοπτικό σταθμό. Ένα παιδί από το σχολείο θα βρεθεί στο δρόμο τους παρόλο που θεωρητικά δεν μοιάζει με κανέναν από τους συνήθεις στόχους τους. Αργά ή γρήγορα ο φασισμός, χτυπάει παντού.

Ο Βασίλης Δούβλης σκηνοθετεί με αμεσότητα (και με σχετική φυσικότητα, ειδικά με δεδομένο το νεαρό καστ και την αναγκαία χρήση μιας «νεανικής» γλώσσας που συχνά αποτελεί τροχοπέδη στο ελληνικό σινεμά) μια ιστορία περισσότερο παρατήρησης, που ακόμα κι αν μοιάζει ατελής στα περιθώριά της, διαθέτει μια αξιοσημείωτη πυγμή και μια ορμή που την κάνει καθηλωτική από την αρχή ως το τέλος. Το καστ είναι άνισο –ξεχωρίζει εύκολα ο ανατριχιαστικός Νικολάκης Ζεγκίνογλου– αλλά το κινηματογραφικό βλέμμα είναι εκεί. Με ταπεινότητα στη διάθεση αναζήτησης και δίχως την έπαρση κάποιας παράλογης πίστης πως διαθέτει τις απαντήσεις.

MVP ο φανταστικός, ανερχόμενος διευθυντής φωτογραφίας Γιώργος Βαλσαμής, που ξέρει πάντα πώς να δημιουργήσει χώρους ακολουθώντας με νεύρο –κι άλλοτε με περιέργεια, κι άλλοτε με φόβο– τους νεαρούς ήρωες, έναν χώρο που πότε μοιάζει ασφυκτικός και πότε απειλητικός, καθώς πασχίζουν κι οι ίδιοι να κατανοήσουν την κοινωνία που σχηματίζεται γύρω τους.

Βρώμικος Παράδεισος

(“After Blue”, Μπερτράν Μαντικό, 2ω7λ)

3 / 5

Σε έναν πλανήτη όπου μόνο γυναίκες επιβιώνουν, μια από αυτές απελευθερώνει μια τρομακτική μάγισσα που καταστρέφει τα πάντα, υποχρεώνοντάς την να ξεκινήσει την αναζήτησή και την εξόντωσή της. Όμως η νεαρή ηρωίδα δεν είναι σίγουρη πώς νιώθει απέναντι σε αυτό το απόκοσμο πλάσμα. Πολύχρωμο, χειροποίητο σινεμά-φετίχ από τον Μπερτράν Μαντικό, συναρπαστικό δημιουργό του αγαπημένου “Άγρια Αγόρια”. Ο Μαντικό βλέπει κάθε σώμα, κάθε αντικείμενο και κάθε ιδέα ως κάτι το εν δυνάμει σεξουαλικό, όσο και τρομακτικό. Δεν έχει ιδέα πού είναι τα όρια αυτής της ρευστότητας, κι αυτό κάνει την ταινία ταυτόχρονα ενδιαφέρουσα, όσο και πανέμορφη, όσο και ηθικά αμφίβολη ως προς το βλέμμα απέναντι στα γυναικεία σώματα.

Οι Έρωτες Μιας Ξανθιάς

(“Loves of a Blonde / Lásky jedné plavovlásky”, Mίλος Φόρμαν, 1ω30λ)

3.5 / 5

Μια εργάτρια νομίζει πως βρήκε τον έρωτα της ζωής της, όταν όμως εκείνος δεν ανταποκρίνεται, εκείνη τα μαζεύει και πάει να τον βρει στην πόλη του. Η περιπέτειά της όμως αυτή έχει πολλά περισσότερα να την μάθει για τη ζωή, από το τι σημαίνει απλώς μια συναισθηματική απογοήτευση. Υπέροχα ανάλαφρο φιλμ εκ των σημαιών του τσέχικου νέου κύματος, δια χειρός Μίλος Φόρμαν (με υποψηφιότητα ξενόγλωσσου Όσκαρ, δεκαετίες πριν ο Φόρμαν κερδίσει για αγγλόφωνα έργα του σαν το “Αμαντέους” και τη “Φωλιά του Κούκου”). Η ταινία κινείται σαν αύρα δίχως ποτέ να μένει καθηλωμένη σε ένα σκηνικό ή μια ιδέα, εξετάζει την ύπαρξη μιας νέας γυναίκας σε μια ‘60s κοινωνία κάπου ανάμεσα στο παρωχημένο και το νεωτεριστικό, μιλώντας για εκείνη τόσο σαν αισθηματικό ον αλλά και ως ενεργό μέλος της εργατικής τάξης.

Μαύρα Γυαλιά: Μια νεαρή γυναίκα δίχως την όρασή της, βρίσκεται στο κατόπι ενός δολοφόνου. Το νέο giallo του Ντάριο Αρτζέντο, κατευθείαν από το Φεστιβάλ Βερολίνου όπου έκανε πρεμιέρα, είναι η πρώτη ταινία του θρυλικού σκηνοθέτη μετά το διαβόητο “Dracula 3D”, μια δεκαετία νωρίτερα.

Ελκάνο και Μαγγελάνος: Ο Πρώτος Περίπλους της Γης: Το ταξίδι που ξεκίνησε με τον Μαγγελάνο και απέδειξε ότι η Γη είναι στρογγυλή, έρχεται ως οικογενειακή ταινία κινουμένων σχεδίων.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις