“Φωτογραφικά ζεύγη”: Δυο φωτογράφοι, μια κοινή συνισταμένη
Ο Φωτογραφικός Κύκλος και η Ελληνοαμερικανική Ένωση παρουσιάζουν για 11η χρονιά την έκθεση «Φωτογραφικά ζεύγη» με έργα των Σπύρου Πολυτάρχου και Γιάννη Ζήση.
- 12 Ιανουαρίου 2022 12:46
Στα πόσα χρόνια καθιερώνεται κάτι; Πότε το θεωρούμε πια θεσμό; Σίγουρα η δεκαετία είναι ένα ορόσημο. Αισίως, λοιπόν, στην ενδέκατη χρονιά της, η σειρά εκθέσεων «Φωτογραφικά ζεύγη», που διοργανώνει κάθε χρόνο ο Φωτογραφικός Κύκλος σε συνεργασία με την Ελληνοαμερικανική Ένωση, παρουσιάζει σε λίγες μέρες το φετινό ζευγάρι φωτογράφων. Δηλαδή, των δυο μελών του Φωτογραφικού Κύκλου που για ακόμη μια χρονιά επιβεβαιώνουν τα αρχαία ρητά «Η ισχύς εν τη ενώσει» και «Όμοιος ομοίω αεί πελάζει».
Φωτογραφικά ζεύγη» παρουσιάζει την
δουλειά δύο φωτογράφων-μελών, των οποίων οι δρόμοι της ζωής ή της φωτογραφίας συναντώνται με κάποιο τρόπο. Μπορεί να είναι συγγενείς ή αχώριστοι φίλοι. Μπορεί η θεματολογία της φωτογραφίας τους να είναι παρεμφερής ή πανομοιότυπη, ή μπορεί να διαφέρουν τα θέματα αλλά να μοιάζουν οι καλλιτεχνικές τους προσεγγίσεις. Μπορεί, όμως, να συνδέονται και μέσα από την ουσιαστική διαφορά μιας φαινομενικά όμοιας δουλειάς. Στην πραγματικότητα, στον πυρήνα των εκθέσεων αυτών είναι ο διάλογος που γεννιέται μεταξύ των έργων των εκάστοτε δύο φωτογράφων. Οι ομοιότητες, οι διαφορές τους, όσα αποκαλύπτονται ίσως για την σχέση ή την δημιουργική συνάφεια μεταξύ των δύο ανθρώπων πίσω απ’ τον φακό.
Εξιδανίκευση και παραδοξότητα
Φέτος στα «Φωτογραφικά ζεύγη» παρουσιάζονται φωτογραφίες του Σπύρου Πολυτάρχου και του Γιάννη Ζήση. Ο επιμελητής της έκθεσης, φωτογράφος Πάνος Ροζάκης, σχολιάζει σχετικά με το έργο των δύο φωτογράφων: «Η “ποιητική” φωτογραφία μοιάζει με το παιδικό παιχνίδι. Προκύπτει όταν ο δημιουργός είναι συγκεντρωμένος και ανέμελος· όταν είναι απόλυτα παρών και ταυτόχρονα ξεχνάει τον εαυτό του. “Χτίζοντας” το δικό του “παραμύθι” στ’ αλήθεια και στα σοβαρά. Χωρίς πεποίθηση και επίγνωση· με πίστη και με τόλμη.»
«Οι φωτογραφίες του Σπύρου Πολυτάρχου μας γοητεύουν και μας παραπλανούν. Μας γοητεύουν με την φαινομενική εικαστικότητα των χρωμάτων, την ατμόσφαιρα των τονικών αντιθέσεων, την θεατρικότητα των συνθέσεων και την εκφραστικότητα των βλεμμάτων. Ταυτόχρονα, μας παραπλανούν με την νοσταλγική και ονειρική τους διάθεση παρασύροντάς μας σε προφανείς ερμηνείες. Εντούτοις, πίσω απ’ αυτές τις εύκολες κατηγοριοποιήσεις δεν κρύβεται μόνο η ματιά ενός “ενήλικου” δημιουργού, που με επίγνωση και μαστοριά κάνει επίκληση στην μνήμη ανασύροντας ψηφίδες του παρελθόντος. Ο θεατής διαισθάνεται ότι ο φωτογράφος είναι ο ίδιος το “παιδί”, που σ’ ένα μυθικό παρόν εξιδανικεύει, μεγεθύνει και ονειροπολεί. Ένα παιδί που τελικά μας μαγνητίζει και μας συγκινεί, γιατί το βλέπουμε να στήνει μπροστά μας το σκηνικό του κόσμου του και να σκηνοθετεί τον εαυτό του.»
«καταφέρνει να “γεννήσει” την οπτική έκπληξη κινούμενος στον οικείο του χώρο και παρατηρώντας με περιέργεια όσα το βλέμμα της συνήθειας θα προσπερνούσε. Με την ίδια ευκολία, όμως, που ανακαλύπτει το απροσδόκητο στο τετριμμένο, προσεγγίζει τολμηρά ό,τι του είναι άγνωστο και τον παραξενεύει, πετυχαίνοντας την οικειοποίησή του. Έτσι, τελικά, οι εικόνες του, παρά τη θεματική τους ποικιλία, επενδυμένες με τη γοητεία της ανακάλυψης και τη χαρά του παιχνιδιού, την τρυφερότητα και την ζεστασιά της ματιάς του, μας προσφέρουν έναν κόσμο ταυτόχρονα φυσικό και παράδοξο που μας καθησυχάζει και μας ταράζει. Ένα ελιξίριο παιδικότητας και ένα αντίδοτο στην πλήξη.»
Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
