Έλενα Ακρίτα: Γιατί δεν μου άρεσε ο Προμηθέας του Καραθάνου

Κατ’ αρχάς να εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε.

Η στήλη “Μια γυναίκα στην πλατεία” δεν είναι κριτική. Ειδικά σε εποχές που και η αριστερή μου γόβα δηλώνει δηλώνει κριτικός.

Μια άποψη εκφέρουμε εδώ. Μια γνώμη.

Τι άλλο ΔΕΝ κάνει αυτή η στήλη.

Δημόσιες σχέσεις. Σέβομαι πολύ το εισιτήριο που θα πληρώσει ο άλλος για να τον στείλω σε κάτι που κατά τη γνώμη μου πάντα, δεν αξίζει.

Η στήλη είναι αυτό ακριβώς που λέει το όνομα της:

Μια γυναίκα στην πλατεία.

Που από το σκοτάδι της αίθουσας και το βελούδινο κάθισμα της, βλέπει ένα θέαμα. Κι αν μετά τη ρωτήσουν το κλασικό “σου άρεσε;” απαντά.

Τόσο απλά.

Πήγα την Κυριακή στη Στέγη και είδα τη νεα παράσταση του Νίκου Καραθάνου, “Προμηθέας”.

Δεν μου άρεσε. Μπήκα στην αίθουσα με την καλύτερη πρόθεση. Θαυμάζω  τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη. Έχει κάνει σπουδαία πράγματα στο θέατρο. Έχει ανοίξει δρόμους που άλλοι ομότεχνοι του ακολουθούν – επιτυχώς ή ανεπιτυχώς. Με εξαίρεση τον Βυσσινόκηπο του, όλες ή σχεδόν όλες οι παραστάσεις του μου άρεσαν, άλλες περισσότερο άλλες λιγότερο.

Ο Προμηθέας του – γιατί αυτό ήταν: ‘ο Προμηθέας ΤΟΥ’ – με απογοήτευσε. Το πιθανότερο είναι να διαβάσετε ύμνους από κριτικούς, αλλά εγώ ως απλή θεατροφιλη, δεν πέρασα καλά. Καθόλου καλά.

Όχι γιατί δεν κατάλαβα το έργο. Αντίθετα το κείμενο το βρήκα θαυμάσιο. Για κάποιο λόγο, μου θύμισε πολύ τον Francois Villon και το έρεβος των καταραμένων ποιητών, (κάτι δικά μου, μη δίνεις σημασία). Πόνος και πόθος, οργή, λαγνεία κι εκείνη την απελπισία της κανονικότητας, που δεν έχει ούτε αφετηρία ούτε τέρμα.

Γι αυτό δεν κατάλαβα γιατί ο Καραθάνος γέμισε με τόσα φτιασίδια την παράσταση του λες κι ήθελε να πνίξει τον Λόγο. Το σπίτι-βράχος του Προμηθέα να στριφογυρίζει συνεχώς μπρος στα μάτια μας λες και η επανάληψη στην περίπτωση αυτή είναι η μήτηρ πάσης μαθήσεως.

Λες και ο θεατής δεν καταλαβαίνει με την πρώτη φούρλα του βράχου ότι μεταφερόμαστε σε “ένα σπίτι-μετεωρίτη που αιωρείται στον χωροχρόνο και κατακλύζεται  από τα τέσσερα στοιχεία της φύσης”. Γενικά βρήκα την παράσταση υπερβολικά επεξηγηματική. Σαν να επέμενε να μας δείχνει με το δάχτυλο το σημείο στο οποίο ήδη είχαμε εστιάσει.

Ίσως ευθύνεται η μέτρια ευφυΐα μου, αλλά μου πήρε τουλάχιστον ένα δεκάλεπτο για να συνειδητοποιήσω ότι πίσω από όλο αυτό το σούρτα φέρτα, το σούσουρο και τις φωνές βρισκόταν καταχωνιασμένο ένα κείμενο διαμάντι. Με μονολόγους που μας ταξίδευαν όπου αυτοί ήθελαν, όπως αυτοί ήθελαν, με τους όρους που οι ίδιοι έθεταν στον θεατή σε ολα τα μήκη και τα πλάτη ενός κόσμου ατέρμονος και ζοφερού. Και τόσο μα τόσο πονεμένου.

Λυπάμαι που δεν μου άρεσε η σκηνοθεσία. Ειλικρινά. Την βρήκα αυτάρεσκη, flamboyant και άνευ λόγου επιδεικτική. Ένα αναμφισβήτητο tour de force, που όμως καπέλωσε τα πάντα και έπνιξε τον καημένο τον Λόγο – μαύρα μάτια κάναμε μέχρι να συντονιστούμε μαζί του.

Υποκριτικά ήταν όλοι οι ηθοποιοί μια χαρά, όμως η Γαλήνη Χατζηπασχάλη απογείωσε την παράσταση. Μια ηθοποιός που κατορθώνει με μια και μόνη ατάκα, σε μια και μόνο ανάσα να μεταγγίσει σπαραγμό, οργή, τρωτότητα και χιούμορ μαζί. Στον Προμηθέα είδαμε ένα πλάσμα μονίμως εκτεθειμένο σε κινδύνους που δεν μπορεί και ίσως δεν θέλει να τους αντισταθεί. Εύφημη μνεία στη στο θεατρικότατο ηχοχρωμα της φωνής της.

Σκηνικά και κοστούμια αδιάφορα, φωτισμοί και μουσική εξαιρετικά.

Αυτά.

Info

Το εισιτήριο που πλήρωσα – γιατί πληρώνω εισιτήριο για να μπορώ να μοιράζομαι μαζί σας ελεύθερα τη γνώμη μου – κόστιζε 18€ για ένα μπροστινό κάθισμα στην πλατεία. Λογικό.

Ανεμβολίαστοι δεν επιτρέπεται να μπουν στο εσωτερικό του Ιδρύματος. Στην είσοδο δείχνεις ταυτότητα και πιστοποιητικό εμβολιασμού. Οι ταξιθέτες ευγενικά και ελαφρώς επίμονα δεν σε αφήνουν ούτε λεπτό στο φουαγιέ και σε οδηγούν κατευθείαν στη θέση σου. Η έξοδος μετά γίνεται ήσυχα και συντεταγμένα με τις αποστάσεις να τηρούνται με θρησκευτική ευλάβεια.

Το κυλικείο είναι κλειστό, αλλά στη θέση σας θα βρείτε προσφορά της παραγωγής ένα νερό σε χάρτινη συσκευασία, το βρήκα άψογο.