"Ένα ευφυές πάντρεμα μιας καθημερινής σύγχρονης ιστορίας, με τον ποιητικό κόσμο του Διονύσιου Σολωμού"

Συνέντευξη με την ηθοποιό Μάρω Παπαδοπούλου που πρωταγωνιστεί στον μονόλογο του Άκη Δήμου “Ανθή/Ανθούλα/Μόνικα”. Το έργο θα παρουσιαστεί στις 16 Αυγούστου στο Φεστιβάλ Φιλίππων.

ΓΕΩΡΓΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
05 Αυγούστου 2021 19:43

Φέτος, το Φεστιβάλ Φιλίππων έχει για σύνθημά του τη λέξη «Σολωμός». Ο Ιούλιος και ο Αύγουστος θα είναι του Διονυσίου Σολωμού. Γιορτάζει τη μεγάλη επέτειο των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση «διαβάζοντας» ολόκληρο το έργο του Εθνικού μας Ποιητή, προσκαλώντας Έλληνες και ξένους μελετητές, σκηνοθέτες, ηθοποιούς, χορευτές, μουσικούς, συγγραφείς, κινηματογραφιστές, φωτογράφους, να φτιάξουν παραστάσεις, συναυλίες, εκθέσεις, ομιλίες και δράσεις πάνω στο έργο του, πάνω σε αυτή τη μεγάλη στιγμή της πατρίδας μας.

Στο “σολωμικό” αυτό πλαίσιο η ηθοποιός Μάρω Παπαδοπούλου πρωταγωνιστεί στον μονόλογο που έγραψε ο Άκης Δήμου με τίτλο “Ανθή/Ανθούλα/Μόνικα” εμπνεόμενος από τον Εθνικό μας ποιητή.

Στο έργο αυτό μια νέα γυναίκα, σε μια επαρχιακή πόλη, καθρεφτίζεται στο ποτάμι της σολωμικής ποίησης. Μοναχική, στερημένη, στοιχειωμένη από τον άδοξο έρωτά της για τον φιλόλογο των σχολικών της χρόνων, η Ανθή Διαμαντούρου, ακροβατεί ανάμεσα στην πραγματικότητα και την υπέρβασή της ανασύροντας απ’ τις σκιές του ύπνου της τα πολλαπλά της πρόσωπα. Ερασιτέχνης συγγραφέας, συνεχώς αιωρούμενη μεταξύ δυο εποχών, επινοεί τον εαυτό της λέξη λέξη ξέροντας, κατά βάθος, ότι “όταν το στόμα πεινάει για φιλί καμιά λέξη δεν μπορεί να το χορτάσει”.

Με αφορμή την παράσταση αυτή το NEWS24/7 μίλησε μαζί της…

Μάρω Παπαδοπούλου.jpg

Πώς σας βρίσκουμε εν μεσω πανδημίας και μετά από έναν χρόνο πολιτιστικής σιωπής; Τι είναι αυτό που σας έλειψε περισσότερο και πώς αισθάνεστε τώρα που επιστρέφετε;

Πανδημία… ακόμα υπάρχουν στιγμές που δεν μπορώ να χωνέψω τι είναι αυτό που μας συνέβη, ως ανθρωπότητα εννοώ, και αμέσως μετά σκέφτομαι, πόσες δυσκολίες έχουν περάσει προηγούμενες γενιές ή και άνθρωποι αλλού στον κόσμο ακόμα και σήμερα. Πρωτόγνωρο πάντως. Το lockdown ήταν μια σκληρή συνθήκη για όλους. Η επιβεβλημένη ανελευθερία είναι ασφυκτική για μένα. Μου έλειψαν τρομερά το σινεμά και οι συναυλίες. Και οι συναντήσεις με αγαπημένους ανθρώπους. Επαγγελματικά η παύση ήταν αρκετή, αλλά ήμουν συνηθισμένη σε παύσεις. Υπήρξαν κάποιες οάσεις γυρισμάτων εν μέσω lockdown με πιο απολαυστική την συμμετοχή μου στα «Καλύτερα Χρόνια» της Όλγας Μαλέα. Σημαντική και η καινούργια μου σχέση με τη θεατρική ομάδα του Δήμου Αμαρουσίου. Αλληλοστηριχθήκαμε έστω και με την παράδοξη συνθήκη της online επαφής (ας μην το ξαναζήσει κανείς αυτό, θέατρο on line δε γίνεται). Οικονομικά κρατήθηκα κάπως με το επίδομα δηλαδή βρέθηκα στους τυχερούς. Ψυχικά με κράτησε ο γιος μου και ο έρωτας. Κι εκεί που είπα να ξεχάσω την όποια προσδοκία για θέατρο, βλέποντας το ζοφερό τοπίο, ήρθε τον Μάρτη η πρόταση της Ελένης Σκότη για την Μικρή Επίδαυρο και στη συνέχεια η πρόταση του Θοδωρή του Γκόνη για την Καβάλα. Είμαι ευγνώμων.

Τι σας γοητεύει ιδιαίτερα στο κείμενο αυτό του Άκη Δήμου;

Το κείμενο με συνεπήρε αμέσως γι’ αυτό γρήγορα είπα το ναι. Είναι γλαφυρό, ρέει, είναι βαθιά ανθρώπινο, και με πολύ χιούμορ. Ανακάλυψα κι άλλες ποιότητες όσο το μελετούσα. Την ποιητικότητα του, την συγκίνηση που προκαλεί. Και κυρίως ένα ευφυές πάντρεμα μιας καθημερινής σύγχρονης ιστορίας, με τον ποιητικό κόσμο του Διονύσιου Σολωμού. Αυτό το κάνει δύσκολο να το ξεκλειδώσεις σκηνικά. Είμαστε στην διαδικασία, όχι από τον εύπεπτο δρόμο πάντως. Ευτυχώς με τον Θοδωρή συμπλέουμε δημιουργικά και ευχάριστα, με αλληλοτροφοδότηση, ελαφράδα και χιούμορ.

Ποια είναι η Ανθή Διαμαντούρου, η ηρωίδα της παράστασης;

Είναι μια γυναίκα, ένας ρόλος, που ήθελα να παίξω. Έχει ραγίσματα. Ευθραυστότητα. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας την οδήγησε σε μονοπάτια που δεν διαφαινόταν ότι θα υπήρχαν στη ζωή της. Μεταμορφώθηκε, ανακάλυψε το Σολωμό και την γραφή (σ’ αυτό βρήκα κάτι κοινό με την Anne Sexton που μελέτησα και υποδύθηκα πριν 3 χρόνια). Μπορεί να «φεύγει» ψυχικά, όσο μεγαλώνει, το ανεκπλήρωτο την έχει καθορίσει, αλλά κρατάει μια περηφάνια, κάτι το ασυμβίβαστο. Τουλάχιστον εγώ αυτό «διάβασα». Ο Θοδωρής (Γκόνης) είδε και άλλες πλευρές της, τις οποίες διερευνούμε μαζί, την αποτυχία, την ματαίωση. Με βοηθάει με πολλές αναφορές σε πρόσωπα και καταστάσεις… Μακάρι σε κάθε θεατή να ανακινηθούν οι δικές του αναφορές. Για μένα είναι ευχής έργον.

Πώς επικοινωνεί με το σήμερα η παράσταση αυτή;

Μα είναι μια σημερινή παράσταση, εφόσον η ηρωίδα είναι μια σύγχρονη Ελληνίδα και τα θέματα της είναι ο έρωτας και η ποίηση.

«Όταν το στόμα πεινάει για φιλί καμιά λέξη δεν μπορεί να το χορτάσει»… Πόσο καθοριστική είναι η φράση αυτή το κειμένου;

Είναι μια φράση- κλειδί που επανέρχεται ως διαπίστωση στο στόμα της ηρωίδας. Μια γυναίκα που ερωτεύεται αδιέξοδα και στρέφει, εξ’ αιτίας του έρωτα αυτού, το βλέμμα στην ποίηση και στις λέξεις. Όμως όντας ένα βαθιά ερωτικό ον, ξέρει καλά ότι η άσβεστη δίψα για το σώμα, πάντα θα στοιχειώνει τα όνειρα της.

Επικοινωνεί με κάποιο τρόπο το έργο αυτό με τον Μικρό Προφήτη της Γλυκερίας Μπασδέκη που θα παρουσιαστούν σε ενιαία παράσταση;

Ο συνδετικός κρίκος των δύο κειμένων είναι ο Διονύσιος Σολωμός κι έτσι παρουσιάζονται μαζί, φιλοξενούμενα στον ίδιο σκηνικό χώρο, με κεντρικό άξονα ένα τραπέζι – πάγκο εργασίας, που γύρω του στροβιλίζονται τα σώματα, οι λέξεις, τα αντικείμενα…

Πόσο αναγκαία πιστεύετε πως είναι φεστιβάλ όπως το αυτό το Φιλίππων; Πόσο ενεργοποιείται πολιτιστικά μια περιοχή;

Το Φεστιβάλ που στήνει κάθε χρόνο στην Καβάλα ο Θοδωρής Γκόνης είναι ζηλευτό. Βλέποντας τις υψηλού επιπέδου αφίσες των προηγούμενων χρόνων και τις θεματικές του, διαπίστωσα ότι άνετα θα μπορούσα να είμαι κάθε καλοκαίρι εδώ. Έχουμε όλοι ανάγκη τέτοια Φεστιβάλ. Με άποψη, όχι εύπεπτη και αγοραία, αλλά υψηλής αισθητικής. Με πλούσιες συμμετοχές, υλικό και ιδέες, αφιερωμένα σε σπουδαία πρόσωπα της Τέχνης. Πιστεύω ότι μια περιοχή όχι μόνο ενεργοποιείται, αλλά δίνει και το φωτεινό παράδειγμα προς μίμηση. Δύσκολο εγχείρημα αλλά κατορθωτό!

Μελλοντικά σχέδια;

Δεν είναι εποχή για σχέδια. Είναι εποχή για όνειρα. Και για ευγνωμοσύνη σε ό, τι καλό μας φέρνει η ζωή. Εποχή για αλληλεγγύη, χαμόγελο, συναντήσεις, αγάπη και φως. Γιατί το σκοτάδι γύρω πολλές φορές είναι πυκνό. «Ας μείνουμε ενωμένοι» όπως είχε πει παλιά και ένας φίλος. Καλό χειμώνα…!