Η Χριστίνα Σουγιουλτζή, ο Νίκος Μάνεσης, ένα σύστημα από ρόδες και το πέρασμα του χρόνου

Τέσσερις άνθρωποι διαχειρίζονται ένα σύστημα από ρόδες, και τον μεταξύ τους χώρο. Η κωμικοτραγική συνθήκη του σωμάτων, που προσπαθούν να ελέγξουν και να συμπορευτούν γαντζωμένα σ’ ένα τεράστιο τροχό (κατεξοχήν σύμβολο του χρόνου), οδηγούν σε μια γκροτέσκα και αέναη εικονική αντιμετώπιση του προβλήματος.

Η παράσταση “9.25” που παρουσιάζεται στο Θέατρο Ροές είναι μία αποκαλυπτική, μεταμορφωτική διαδρομή, μια αλληγορία για το πέρασμα του χρόνου. Είναι το τρένο των “9.25”, με την έννοια της αναχώρησης του δρομολογίου. Και είναι αφιερωμένη σε εκείνες τις στιγμές που σταματάς, κοιτάς γύρω σου και αντιλαμβάνεσαι το χρόνο να τρέχει και να τα παρασύρει όλα. Τα πάντα. Αόρατη δύναμη, γκρεμίζει βεβαιότητες και σκηνοθετεί τα πιο τρελά σενάρια, χωρίς να σηκώνει αντιρρήσεις. Και φτάνει μια στιγμή που έχεις ανάγκη να υψώσεις το ανάστημά σου, να πεις: “εγώ τώρα, περίμενε, να πάμε με το ρυθμό μου, μη με τρέχεις, μη με σταματάς, μη με πηγαίνεις” .

Τι είναι όμως αυτό το 9.25; “9.25 είναι ένας τυχαίος αριθμός, που δηλώνει την ώρα αναχώρησης κάποιου δρομολόγιου. Το τρένο των 9.25. Αυτό που πήρα, αυτό που έχασα, αυτό που έχω να προλάβω, αυτό που πρέπει να προλάβω, αυτό που θα με πάει κάπου αλλού, έξω από εδώ…. γιατί πρέπει να φύγω, να πάρω απόσταση από ό,τι θεωρούσα δεδομένο, να δούμε τι τελικά ισχύει, πού βρίσκομαι και πώς θα συνεχίσω από εδώ και μπροστά ή καλύτερα από εδώ και πέρα… Οικεία η αίσθηση… Όταν βλέπεις τον κόσμο σου να απομακρύνεται από το παράθυρο του αεροπλάνου, μια τυχαία μέρα. Κι όλα γίνονται μικρά. Κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή, όταν γελάς με το μικρό σου και ξεμπλέκεις λίγο με τους υπολογισμούς και τα μετρήματα, εμφανίζονται ανάμεσα στα σύννεφα τα μεγάλα του καθένα… πρόσωπο που απλώνει στον ουρανό, μάτια σαν τους ήλιους.. Ποια είμαι; Θέλω να με δω μέσα από τα μάτια σου…” αναφέρει στο NEWS 24/7 η Χριστίνα Σουγιουλτζή για το έργο αυτό.

Κι ο Νίκος Μάνεσης συνεχίζει για το πώς η παράσταση επικοινωνεί με το σήμερα: “Η παράσταση πραγματεύεται με κάτι πολύ πραγματικό για όλους μας. Σου αρέσει δεν σου αρέσει, η αλήθεια είναι πως σε αφορά. Νομίζω πως λόγω αυτού η παράσταση επικοινωνεί και θα επικοινωνεί με το “κάθε σήμερα”. Μιλώντας για το ζήτημα του χρόνου, φυσικά και η πρόθεση δεν είναι να κάνουμε κάποια διάλεξη για τον χρόνο, ούτε να τον εξηγήσουμε ούτε να τον ορίσουμε ούτε τίποτα (εκ τών πραγμάτων δέν μπορούμε).
Η πρόθεση ήταν να συνδιαλαγούμε όσο τον δυνατόν πιο ειλικρινά με μία βαθιά υπαρξιακή ανάγκη σαν αυτή, που διατρέχει όλη την πορεία του ανθρώπου, σε κάθε φάση και εποχή – από την αρχή του μέχρι και σήμερα και μέχρι όσο θα υπάρχουμε. Το ερώτημα είναι τι βάζεις δίπλα σε αυτό που ονομάζεται χρόνος ή ζωή. Τι ρόλο βαράμε εμείς, γιατί είμαστε υποχρεωμένοι να τρέχουμε έναν αγώνα πού σίγουρα στο τέλος θα τον χάσουμε και πού βρίσκεται η κάθαρση, αν τελικά πούμε ότι κάπου βρίσκεται. Ο τρόπος που επικοινωνούνται όλα αυτά και εκεί που βασίστηκε και η παράσταση είναι κυρίως στη σκηνική συνθήκη. Σε αυτο το σύμπλεγμα ροδών, τεσσάρων και δύο μέτρων αντίστοιχα που κινούνται συνεχώς, αδυσώπητα και αδιάκοπα και που είναι κάτι στα αλήθεια πολύ δύσκολο να το ελέγξεις και να το κουμαντάρεις. Μπορούν όλα από την μια στιγμή στην άλλη να πάνε στραβά. Να πέσουμε από τη ρόδα, να πάει στο κοινό, στον μουσικό, να χαθεί η ισορροπία. Αυτό το πράγμα είναι όντως ανεξέλεγκτο όπως στην προκειμένη και ο χρόνος. Και στο μόνο που έχεις να βασιστείς είναι στον άλλον άνθρωπο όπως αυτό συμβαίνει και στη ζωή”.

Εσείς πώς αντιμετωπίζετε το πέρασμα του χρόνου;
Νίκος Μάνεσης: Φαντάζομαι όπως τον αντιμετωπίζουμε όλοι σαν άνθρωποι. Ό,τι και να λέμε, όπως και να το κάνουμε, η θνητότητα είναι θλιβερή και αναπόφευκτη. Εντάξει, το θέατρο είναι κάτι που πραγματεύεται πολύ έντονα με το εφήμερο και λόγω αυτού πολλές φορές μπορεί να σου δημιουργήσει την ψευδαίσθηση της διαστολής και του σταματήματος του χρόνου. Μπορεί να σου δώσει για λίγο την αίσθηση της αθανασίας. Μάλλον γιατί είναι τόσο συμπυκνωμένη η ματαιότητα… Δεν ξέρω, με γοητεύει βαθιά όμως. Και σίγουρα μπορώ να σου πω, πως η επί σκηνής συνδιαλλαγή με ζητήματα σαν αυτα του χρόνου της φθοράς και του θανατου, προσωπικά εμένα με έναν τρόπο με ανακουφίζει. Τα ξορκίζω. Ξέρεις, κάτι λίγο σαν αποδοχή. Μη φαντάζεσαι όμως ότι το λύνω, σε καμία περίπτωση! Το ερώτημα θα είναι πάντα τό ίδιο. γιατί ήρθαμε εδώ πού ήρθαμε, τι κάνουμε και γιατί τρέχουμε όλοι σαν παλαβοί. με στόχο τι; Και γιατί; Για πού: Για ποιον; Κτλπ κτλπ

Γενικότερα πιστεύετε πως εκτιμάμε τον χρόνο που μας δίνεται στη ζωή ή αφήνουμε απλώς τη ζωή μας να περάσει; Πώς μπορούμε να “φρενάρουμε” και να αναστοχαστούμε;
Νίκος Μάνεσης: Νομίζω πως δεν μπορείς να εκτιμήσεις τον χρόνο, δεν ξέρεις καν πόσος είναι, δέν μπορείς να φρενάρεις κάτι πού τρέχει τόσο έντονα και λειτουργεί εις βάρος σου. Μα Βλέπεις, φεύγουν άνθρωποι, άλλοι έρχονται… Συμβαίνουν τόσα… Μου κάνει εντύπωση πως σε όλες τις άσχημες στιγμές της ζωής μου, που έγινε κάτι κακό ας πούμε, αυτό που είπα ή σκέφτηκα πρώτα ήταν ένα ερώτημα σε σχέση με τον χρόνο, “πώς έγινε” “από την μία στιγμή στην άλλη” “μα πριν ήταν καλά”, “ήταν ξαφνικο”, “τόσο γρήγορα… Είναι σαν ο χρόνος να σου ρίχνει σφαλιάρα. Να σου λέει: “ψιτ εδώ είμαι”. Και σε κάθε τέτοια φορά έχω συνειδητοποιησει το ποσό πολύ όντως τρέχει αυτο το πράγμα και το ποσο τίποτα είμαστε όλοι εμείς σε σχέση με αυτόν. Θεωρητικά ναι… μπορούμε να πούμε πολλά. Πρακτικά όμως τίποτα δεν μπορείς να κάνεις. Ίσως τελικά η μόνη λύση είναι να αφεθείς. Να αφεθείς και να το απολαύσεις – με όποιον τρόπο… Ο έρωτας μάλλον. Αν μπορώ να δώσω μία απάντηση για τώρα, αυτό θα σού πω. Αν κάτι τον σταματάει για λίγο η τον διαστέλει στα αλήθεια είναι μόνο ο έρωτας. Αυτο συμβαίνει με έναν τρόπο και στην παράσταση μας.

Πώς βλέπετε το τοπίο του χορού στο ελληνικό πολιτιστικό γίγνεσθαι;
Χριστίνα Σουγιουλτζή: Υπάρχει μια σύγχυση γύρω από το θέμα. Θα προσπαθήσω να εξηγηθώ. Για τον χορό, τι να πω.. είναι μια μυσταγωγία, μια τελετουργία, μια περιοχή πολύ προσωπική σε ένα ραντεβού πολύ κοινοτικό… Δηλαδή ένας άνθρωπος μπαίνει στη διαδικασία του “χορεύειν” μέσω κοινωνικών συμβάντων: εκεί συναντιέται με την περιοχή του χορού κι όσο επαναλαμβάνονται οι διαδικασίες αποκτά τη δική του σχέση και στάση απέναντι στο φαινόμενο. Η παράδοση είναι αποκαλυπτική και σε ότι αφορά στη γλώσσα, στον τρόπο, το στυλ, τις μονάδες και τα σύνολα…υπέροχοι χοροί έχουν γεννηθεί και εξελιχθεί και υπέροχοι χορευτές έχουν υπάρξει , έστω και για ένα χορό κάποιο βράδυ σε μια γιορτή… Η τέχνη του χορού έχει άλλους κανόνες, είναι κατασκευή, είναι η ίδια το συμβάν και διεκδικεί τη θέση της στο καλλιτεχνικό στερέωμα: Όταν μιλάμε για παράσταση χορού, μιλάμε σίγουρα για τη δημιουργία μιας κινητικής γλώσσας, δηλαδή την εφεύρεση και την εκτέλεση κινήσεων, που στοχεύουν στην πρόκληση εντυπώσεων, συναισθημάτων, αισθήσεων, αλλά ταυτόχρονα μιλάμε για τη σύνθεση εικόνας, την κατασκευή ενός αφηγήματος, τη δόμηση ενός “δράματος”, την έκφραση μιας αισθητικής, οπότε και πολιτικής θέσης, για το σχηματισμό ενός κόσμου. Το τοπίο του χορού στην Ελλάδα, σήμερα… οφείλουμε, νομίζω πρώτιστα να ισχυροποιήσουμε το αφήγημα. Όταν κάτι ισχυροποιείται, διεκδικεί και τον χώρο του, απλώνεται φυσικά. Έχουμε στα χέρια μας μεγάλο θησαυρό, η γλώσσα του σώματος είναι απόλυτη, πολύ καθαρά αντιληπτή, άμεση, εξωστρεφής. Προσωπικά αντιλαμβάνομαι έντονη κινητικότητα. Έχουμε, ήδη, εδώ που είμαστε, ονομαστούς δημιουργούς. Υπάρχει η ανάγκη, υπάρχουν τα δείγματα, ανοίγει ο δρόμος, θα δούμε. Ακόμα είναι όλα πολύ καινούρια.

Ιnfo: Για 8 τελευταίες παραστάσεις από τις 6 έως τις 28 Δεκεμβρίου, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00/ΘΕΑΤΡΟ ΡΟΕΣ: Ιάκχου 16, Γκάζι, Αθήνα, 103474312/ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ: 12€ κανονικό, 10€ μειωμένα (*) μειωμένα: άνεργοι, φοιτητές, ΑμεΑ, παιδιά/ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ: https://www.ticketservices.gr/event/ki-omos-kineitai-925-theatro-roes/?lang=en

Χορογραφία – Δημιουργία: Κι όμΩς κινείται/Πρωτότυπη μουσική: Κλέων Αντωνίου και η ομάδα/ Σχεδιασμός σκηνικών και κατασκευή: Σταύρος Μάνεσης/οστούμια: Φανή Μουζάκη και η ομάδα/ Φωτισμοί – Βίντεο: Μαρία Αθανασοπούλου/Βίντεο: Αλέκος και Χρήστος Μπουρελιάς/Γραφιστικά: Χρυσόστομος Παπαχρήστου/Βοηθός χορογράφων: Ιωάννα Παρασκευοπούλου/Ερμηνεύουν οι Νώντας Δαμόπουλος, Αντιγόνη Λινάρδου, Νίκος Μάνεσης και Χριστίνα Σουγιουλτζή/Συμμετέχουν Λουκάς Αβραμίδης, Μάρθα Αρναούτογλου, Μαρία Βλάχου, Μελίνα Γκαζά, Παρθένα Ελευθεριάδου, Μαριάννα Καλπακτσόγλου, Αναστάσιος Κορκός, Ναταλία Μπαρούς, Αγγελική-Ιωάννα Παππά, Αντιγόνη Σουλάκου, Πολυξένη Σταθούλη/Μουσικός επί σκηνής: Κλέων Αντωνίου/Συντονισμός – Εκτέλεση παραγωγής: Delta Pi

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις