Η Νόνικα Γαληνέα μέσα από τα μάτια της κόρης της, Αμαλίας Μουτούση

Θλίψη στον καλλιτεχνικό και όχι μόνο κόσμο έφερε η είδηση του θανάτου της γνωστής ηθοποιού Νόνικας Γαληνέα, σε ηλικία 85 ετών, μετά από προβλήματα υγείας που είχε τα τελευταία χρόνια.

Μια ηθοποιός με ιδιαίτερη παιδεία, αγωγή, κομψότητα και ταλέντο, που πρόσφερε για 50 χρόνια στο ελληνικό θέατρο, μέσα από εκλεκτά έργα και συνεργασίες με ιερά τέρατα της σκηνοθεσίας και της υποκριτικής τέχνης.

Τη δυσάρεστη είδηση έκανε γνωστή, σήμερα, Παρασκευή (2/6), η κοσμικογράφος Χριστίνα Πολίτη μέσα από το Instagram της. “Αντίο αγαπημένη Nόνικα. Ήσουν πραγματικά one of a kind” έγραψε σημειώνοντας ότι η Νόνικα Γαληνέα ήταν ένας θρύλος.

Η Νόνικα Γαληνέα γεννήθηκε στην Αθήνα σε εύπορη μεγαλοαστική οικογένεια, φοίτησε σε εξαιρετικά σχολεία της Ευρώπης (Φλωρεντία, Ελβετία, Λονδίνο) και σπούδασε υποκριτική και τραγούδι στο Weber Douglas School of Singing and dramatic art. Μετά τις σπουδές της έζησε για πέντε χρόνια στο Παρίσι, όπου και απέκτησε τρεις κόρες με τον πρώτο της σύζυγο, γιατρό Νίκο Μουτούση. Οι δύο από τις τρεις κόρες της, Αριέττα Μουτούση και Αμαλία Μουτούση, είναι σήμερα πολύ γνωστές ηθοποιοί.

Σε παλαιότερη συνέντευξή της στο NEWS 24/7 η ηθοποιός Αμαλία Μουτούση είχε αναφερθεί με τρυφερά λόγια για τη μητέρα της Νόνικα Γαληνέα, σκιαγραφώντας μια γυναίκα πονεμένη αλλά δυναμική και μιλώντας και για την κοινή τους ζωή με τον Αλέκο Αλεξανδράκη.

Όπως μας είχε πει η Αμαλία Μουτούση: “Μεγάλωσα με τη μαμά μου, οι δυο μας. Οι δύο μου μεγαλύτερες δίδυμες αδελφές, όταν οι γονείς μου χώρισαν, πήγαν στην Αγγλία εσωτερικές για όλο το γυμνάσιο, έτσι τις έβλεπα Πάσχα- Χριστούγεννα και καλοκαίρι. Τη μητέρα μου την έζησα σαν μια γυναίκα χωρισμένη με τρία παιδιά, πονεμένη και από την άλλη με μία τρομερή δίψα να προλάβει να κάνει στη ζωή της πράγματα. Ήταν πια αρκετά μεγάλη όταν αποφάσισε να πάει στο Θέατρο Τέχνης. Εγώ σε ένα επίπεδο πολύ πιο εσωτερικό και μυστικό, ζούσα την αγωνία, τους φόβους, τα σκοτάδια και τη λύπη της από τον χωρισμό και όλο αυτό μου δημιουργούσε μία ανασφάλεια.

Τη μητέρα μου την έζησα σαν μια γυναίκα χωρισμένη με τρία παιδιά, πονεμένη και από την άλλη με μία τρομερή δίψα να προλάβει να κάνει στη ζωή της πράγματα. Ήταν πια αρκετά μεγάλη όταν αποφάσισε να πάει στο Θέατρο Τέχνης.

[…] Από μικρή είχα την αίσθηση πως πρέπει να την προστατεύσω και αυτό το πράγμα υπάρχει σε όλη μου τη ζωή, με έχει καθορίσει θα έλεγα. Μετά η μαμά μου έγινε γνωστή ηθοποιός, ήταν με τον Αλέκο (Αλεξανδράκη) σε μια εποχή που οι ιδιωτικές στιγμές, όταν γινόντουσαν δημόσιες, ήταν ένα τεράστιο θέμα. Τώρα δυστυχώς δεν είναι. Θέμα είναι το πως η ιδιωτική ζωή έγινε τελείως δημόσια. Δεν είναι έτσι όμως, αυτό είναι μια τρομερή παραβίαση. Αυτό ήταν για μένα κάτι πάρα πολύ δύσκολο να το διαχειριστώ.

[…] Αισθανόμουν τη μαμά εκτεθειμένη. Μετά, όταν ήρθε ο Αλέκος στη ζωή μας, ήταν ένα δώρο για την οικογένεια μας. Ήρθε ένας άνθρωπος που έφερε πάρα πολλή αγάπη μέσα στο σπίτι, ισορροπία, επούλωνε πληγές. Όλα με τον Αλέκο γινόντουσαν πάρα πολύ τρυφερά και μαλακά. Ήταν ένας δεύτερος πατέρας για μένα. Και πήρε και το βάρος της μαμάς από πάνω μου. Βασικά την πήρε ολόκληρος πάνω του και την αγάπησε. Υπήρχε μία γλυκιά εποχή, που μαζί έφτιαξαν μία μεγαλύτερη οικογένεια και με τα δικά του παιδιά. Ήταν πολύ ωραίες αυτές οι στιγμές. Περάσαμε πολλά Πάσχα και καλοκαίρια, εμείς οι τρεις και τα δύο παιδιά του Αλέκου να κοιμόμαστε στα δωμάτια με τα πέντε κρεβάτια…

[…] Αυτή η σχέση παρέμεινε δυνατή μέχρι σήμερα, παρόλο που η οικογένειά μου είναι πολύ μεγάλη και έχω αδερφές που έχουν παιδιά, έχω αδελφό από τον πατέρα μου που έχει παιδιά, πολλά ανίψια, πολλά, όχι εξ αίματος αδέλφια. Αυτοί οι δεσμοί υπάρχουν και είναι πολύ έντονοι με τα παιδιά του Αλέκου. Η Γιοχάνα λείπει, είναι στην Ελβετία, όμως έχουμε επαφή, θα μας πάρει αμέσως τηλέφωνο με το που έρθει στην Ελλάδα. Το ίδιο και τα παιδιά της. Και ο Βάσιας βέβαια που έχει παντρευτεί, έχει κάνει οικογένεια κι έχει παιδάκι. Η μαμά μου με τον γιο του τον Αλέξανδρο, έχει λατρεία. Δηλαδή υπάρχει μία οικογένεια…

Αισθανόμουν τη μαμά εκτεθειμένη. Μετά, όταν ήρθε ο Αλέκος στη ζωή μας, ήταν ένα δώρο για την οικογένεια μας. Ήρθε ένας άνθρωπος που έφερε πάρα πολλή αγάπη μέσα στο σπίτι, ισορροπία, επούλωνε πληγές. Όλα με τον Αλέκο γινόντουσαν πάρα πολύ τρυφερά και μαλακά.

[…] Υπήρχε μία οικειότητα με τον χώρο του θεάτρου γιατί σαν παιδί η μαμά μου με έπαιρνε συνέχεια μαζί της σε παραστάσεις, αλλα και στα καμαρίνια της. Από πολύ παλιά. Θυμάμαι παραστάσεις και καμαρίνια με την Κατίνα Παξινού και τον Δημήτρη Χορν στο Θέατρο Διονύσια τότε, τώρα είναι το θέατρο Δημήτρης Χορν. Θυμάμαι πολύ έντονα το καλοκαιρινό θέατρο στην Αλεξάνδρας που ανέβαζε η μαμά μου παραστάσεις με τον Αλέκο. Πήγαινα εκεί και ανέβαινα τις ανεμόσκαλες για τα ηλεκτρολογεία.

Το καλοκαιρινό θέατρο ήταν πιο κοντά στο βαριετέ, στην επιθεώρηση, είχε ένα άλλο κλίμα. Το χειμωνιάτικο θέατρο είχε πιο σοβαρά έργα. Τότε τα πράγματα ήταν πιο ξεκάθαρα και πιο αισθητές οι διαφορές ανάμεσα στα είδη. Οπότε είχα αναπτύξει μία οικειότητα με τον χώρο αυτό και σίγουρα αυτό έπαιξε τον ρόλο του. Άνθρωποι με τους οποίους η μαμά μου ήταν μαζί, από τη Ρένη Πιττακή ως τον Θύμιο Καρατσάνη, με είχανε στα γόνατά τους.

Ποια ήταν η Νόνικα Γαληνέα

Η θεατρική σταδιοδρομία της ξεκίνησε το 1963 στην Αθήνα, όταν μετά από εξετάσεις προσελήφθη στο θίασο του Καρόλου Κουν και έπαιξε στις «Όρνιθες» του Αριστοφάνη. Με τον Κουν συνεργάστηκε ως το 1966 και στη συνέχεια με τον θίασο του Δημήτρη Μυράτ, και του Δημήτρη Χορν. Το καλοκαίρι του 1969 έπαιξε στον θίασο του Αλέκου Αλεξανδράκη, «Τα μεγάλα χρόνια», του Γ. Ρούσσου, σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή, και το φθινόπωρο συνεργάστηκε με τον θίασο της Κατίνας Παξινού και του Αλέξη Μινωτή.

Ακολούθησαν συνεργασίες με τον θίασο της Αντιγόνης Βαλάκου, των Βουτσά-Ρίζου-Κοντού, και Βουγιουκλάκη-Παπαμιχαήλ-Κατράκη. Στο μεταξύ, ο Αλέκος Αλεξανδράκης είχε γίνει ο σύντροφος της ζωής της και από το φθινόπωρο του 1971 ως το 1992, ανέβασαν, στον δικό τους πια θίασο, εκλεκτά έργα του ξένου ρεπερτορίου. Από το 1994 και μετά η Νόνικα Γαληνέα συνεργάστηκε με το Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου, με το Εθνικό Θέατρο, με το Μέγαρο Μουσικής, ενώ το 2003 ήταν η μοναδική Ελληνίδα ηθοποιός που έπαιξε στο Κόβεντ Γκάρντεν του Λονδίνου, ερμηνεύοντας Στρίνμπεργκ και Τ. Ουίλιαμς. Μέχρι το 2010 συνεργάστηκε και με το ΚΘΒΕ, καθώς και με το Σύγχρονο Θέατρο Αθήνας.

Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1968 και μέχρι το 1972 συμμετείχε σε τέσσερις ταινίες, οι τρεις των οποίων της Φίνος Φιλμ. Από εκεί και πέρα, αφοσιώθηκε στο θέατρο και στη ζωή της που μοιράζεται στην Αθήνα και στο Λονδίνο. Ελάχιστη ήταν και η παρουσία της στην τηλεόραση, αφού συμμετείχε σε δυο μικρές σειρές («Παράξενος ταξιδιώτης» και «Δέκατο τρίτο Κιβώτιο»).

Πέρα από την υποκριτική τέχνη της, έχει μεταφράσει δεκαεπτά θεατρικά έργα και έχει γράψει δύο αυτοβιογραφίες της: «Η ζωή μου» (Λιβάνης, 2005), και «Επέστρεφε» (Ιανός, 2007).

Το 2006, βραβεύτηκε με το έπαθλο «Κυβέλη», για την προσφορά της στο ελληνικό θέατρο.

Σήμερα θα ανταμώσει με τον Αλέκο της

Το δικό της “αντίο” στη Νόνικα Γαληνέα, η οποία άφησε την τελευταία της πνοή σε ηλικία 85 ετών είπε η Φίνος Φιλμ, κάνοντας μία μικρή αναδρομή στην καριέρα της ηθοποιού του ελληνικού Κινηματογράφου.

Με μία ανάρτηση στα social media, η Φίνος Φιλμ ανέφερε τους μεγαλύτερους σταθμούς της καριέρας της, από το ντεμπούτο της στην ταινία “Η Λεωφόρος του Μίσους” μέχρι τον ρόλο της στην ταινία “Η Κόμησσα της Κέρκυρας” (1972) πλάι στη Ρένα Βλαχοπούλου.

“Σήμερα λέμε αντίο στην αγαπημένη Νόνικα Γαληνέα, που “έφυγε” λίγο πριν γιορτάσει τα 85 της χρόνια. Με ιδιαίτερη παιδεία, αριστοκρατική ομορφιά και ταλέντο, υπηρέτησε το θέατρο για πάνω από 50 χρόνια, μέσα από εκλεκτά έργα και συνεργασίες με ιερά τέρατα της υποκριτικής τέχνης.

Η κινηματογραφική της πορεία αν και δεν ήταν μεγάλη, αφού το πάθος της ήταν πάντα το θέατρο και οι μεταφράσεις θεατρικών έργων, κατάφερε να αφήσει και εκεί το στίγμα της. Το ντεμπούτο της έγινε στην ταινία της Φίνος Φιλμ «Η Λεωφόρος του Μίσους» (1968), όπου εμφανίζεται να τραγουδά με την φωνή της Τζένης Βάνου, ενώ το 1971 συμμετείχε στο πλευρό της Αλίκης Βουγιουκλάκη στην ταινία «Η Κόρη του Ήλιου». Αξιοσημείωτος ρόλος και πολύ αγαπητός στο κοινό ήταν στην ταινία «Η Κόμησσα της Κέρκυρας» (1972) πλάι στην Ρένα Βλαχοπούλου.

Σήμερα θα ανταμώσει με τον Αλέκο της.

Καλό ταξίδι”, αναφέρει η ανάρτηση.

Από την κωμωδία και το μπουλβάρ, μέχρι το αρχαίο δράμα και το μιούζικαλ

Το συλλυπητήριο μήνυμα του Υπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού Γιώργου Κουμεντάκη για την απώλεια της Νόνικας Γαληνέα αναφέρει: “Με την καλλιέργεια και τον δυναμισμό της, η Νόνικα Γαληνέα καθιερώθηκε για περισσότερα από 50 χρόνια, όχι μόνο ως πρωταγωνίστρια στο ελληνικό θέατρο, αλλά ως μεταφράστρια, παραγωγός και επιχειρηματίας. Μαζί με τον Αλέκο Αλεξανδράκη, σύντροφο και συμπρωταγωνιστή της επί δεκαετίες, δημιούργησε δύο θεατρικές σκηνές, το «Ιλίσια» και το «Στούντιο Ιλίσια», όπου ανέβηκε ένα πλήθος παραστάσεων που παρουσίαζε το εύρος των θεατρικών της ανησυχιών και τη διάθεσή της για διαρκή ενημέρωση. Δοκιμάστηκε με τόλμη, τόσο στο ελεύθερο θέατρο, αλλά και στις κρατικές σκηνές, σε πολλά είδη.

Από την κωμωδία και το μπουλβάρ, μέχρι το αρχαίο δράμα και το μιούζικαλ, πάντοτε με τον επαγγελματισμό που τη διέκρινε και σύμφωνα με τις αρχές που έλαβε από τη μαθητεία και τις συνεργασίες της κοντά στους περισσότερους από τους σημαντικούς ανθρώπους του ελληνικού θεάτρου, τον Κάρολο Κουν, τον Αλέξη Μινωτή, τον Μίνω Βολανάκη, τον Σπύρο Ευαγγελάτο, τον Μιχάλη Κακογιάννη, τον Ανδρέα Βουτσινά, μεταξύ πολλών άλλων. Την αποχαιρετούμε με εκτίμηση στη συνέπεια και στο πάθος της για το ελληνικό θέατρο. Εκφράζω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στις κόρες της Αριέτα, Αμαλία και Αλέξια Μουτούση και στους πολλούς της φίλους.”

Η κηδεία της θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη 6 Ιουνίου στη 1 το μεσημέρι στο Α’ Νεκροταφείο όπως ανέφερε σε ανάρτησή της η Μαίρη Μπάρκουλη. Επιθυμία της οικογένειας είναι αντί στεφάνων τα χρήματα να δοθούν στο «Σπίτι του Ηθοποιού», ενώ ζήτησαν να μην εισέλθουν οι κάμερες στον χώρο του νεκροταφείου.

Ακολουθήστε το News 24/7 στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις