Κατερίνα Διδασκάλου: “Η τηλεόραση θα χωρίζεται στο πριν από τις ‘Άγριες Μέλισσες’ και το μετά”

Η Κατερίνα Διδασκάλου είναι μια γυναίκα ατρόμητη. Δεν φοβήθηκε να κάνει restart στην καριέρα της τρεις φορές σε Αθήνα και Νέα Υόρκη. Δεν δίστασε να κάνει νυχτερινό σέρφινγκ στον Ειρηνικό σε μια περιοχή όπου συχνάζουν καρχαρίες. Και τόλμησε να πει το “ναι” σε ρόλους που αν και φαινομενικά είναι κόντρα στην ίδια, αναδείχθηκαν σαν μεγάλα δώρα. Ρόλοι όπως η Μυρσίνη στις «Άγριες Μέλισσες» και η Ερατώ στο θεατρικό «Η πόρνη από πάνω» του Αντώνης Τσιπιανίτη. «Προσπαθώ να κάνω αυτό που ξέρω με τον καλύτερο τρόπο. Έτσι έχω πορευτεί στη ζωή μου μέχρι τώρα και νιώθω ότι δεν πρέπει να αφήσω τον ρυθμό μου να πέσει. Όπως κάνουν και οι κολυμβητές μεγάλων αποστάσεων που πρέπει να είναι πάντα επάνω, έτσι κι εγώ, κατά κάποιον τρόπο. Μαζεύω δυνάμεις, προχωράω και κάνω απλωτές» μου επισημαίνει.

Την πέτυχα μετά από 10 ώρες γυρισμάτων και παρά την κούραση της ημέρας, η ενέργειά της είναι στο “κόκκινο”. Ακούω μια ζεστή φωνή, ένα γάργαρο γέλιο και διακρίνω τον ενθουσιασμό μικρού παιδιού όταν τη ρωτάς κάτι, για το οποίο παθιάζεται. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την έξυπνη ομορφιά της, το ταλέντο της αλλά και τις αξίες που κουβαλά για τη ζωή και το επάγγελμά της νομίζω είναι οι βασικές ψηφίδες του “μωσαϊκού” μιας ηθοποιού που σήμερα διανύει -δικαίως- μια από τις καλύτερες φάσεις της καριέρας της.

Αφορμή για τη συνέντευξη αποτελεί η ταινία “Μικρά Όμορφα Άλογα” του Μιχάλη Κωνσταντάτου στην οποία πρωταγωνιστεί μαζί με τους Γιώτα Αργυροπούλου και Δημήτρη Λάλο. Πρόκειται για ένα ατμοσφαιρικό ψυχολογικό θρίλερ με βασική θεματική τις σκοτεινές ιστορίες που φαίνεται πως κρύβει η απλή καθημερινότητα. Το φιλμ αν και γυρίστηκε πριν ξεσπάσει η πανδημία, εντούτοις ακολουθεί τρομακτικά την επικαιρότητα καθώς μιλά για ανθρώπους που αναγκάστηκαν να αλλάξουν τις ζωές και τη δουλειά τους και να απομονωθούν κοινωνικά. Η ταινία προβάλλεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα στους ψηφιακούς κινηματογράφους Δαναό και Έλλη στο πλαίσιο της συμβολικής κίνησης με σλόγκαν «Ανοίξτε τα κλειστά σινεμά στο σπίτι σας».

Η κουβέντα ωστόσο δεν γινόταν να σταθεί μόνο εκεί. Ξεκίνησε από τον πρώτο της ρόλο σε έργο του Ιονέσκο, ταξίδεψε στη Νέα Υόρκη και κατέληξε στους μεγάλους ρόλους, τα ειλικρινή βλέμματα που μπορεί να την κάνουν να ερωτευτεί και τον εθιστικό για εκείνη ήχο του ανθρακούχου νερού με λεμόνι.

Κατερίνα Διδασκάλου: “Το όνομά μου είναι Σέρλοκ Χολμς”

Ήθελα να πιάσω το γοητευτικό της “μυστήριο” από την αρχή, οπότε τη ρώτησα για τα παιδικά της χρόνια, πώς ξεκίνησε το θέατρο κι αν θυμάται τον πρώτο της ρόλο: «Ο πατέρας μου ήταν δικαστικός αλλά δεν είχε καμία σχέση με την εικόνα που έχουν κάποιοι για το επάγγελμά του, ήταν πολύ ελεύθερο πνεύμα. Κι η μητέρα μου ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος, μας έλεγε “σας εύχομαι να έχετε μια τόσο ενδιαφέρουσα ζωή, ώστε να μην ασχολείστε ποτέ με τις ζωές των άλλων, εκτός αν είναι να βοηθήσετε”. Αυτό το γράψαμε πάνω στον τάφο της, για να το βλέπουν οι περαστικοί και να διδάσκονται. Είμαι τυχερή για τους γονείς που είχα.»

«Λόγω της δουλειάς του πατέρα μου μείναμε εκτός από την Αθήνα στη Μυτιλήνη και στην Καλαμάτα. Στο γυμνάσιο, στα 14 μου, ενώ φοιτούσα στο Γαλλικό Ινστιτούτο της Καλαμάτας, συμμετείχα σε μια θεατρική παράσταση που ανέβαζαν τα μεγάλα παιδιά του Ινστιτούτου. Ήταν η “Φαλακρή Τραγουδίστρια” του Ιονέσκο και μου ζητήθηκε να παίξω την καμαριέρα, τη Μαίρη. Στο τέλος του μονολόγου της θυμάμαι έλεγα στο κοινό την ατάκα “α δεν σας είπα. Το πραγματικό μου είναι Σέρλοκ Χολμς” και σκέφτηκα το φοβερό εύρημα να παρατείνω το τελικό σίγμα στο “Χολμς” για να κάνουν σιωπή οι θεατές. Όταν τελειώσει η παράσταση, ένας μεγαλογιατρός της Καλαμάτας μου είπε “τι έγινε Κατερίνα; Πας για το Εθνικό Θέατρο;” Εκείνη τη στιγμή νομίζω ένιωσα ότι η ζωή μου αυτή θα είναι: θα ζήσω και θα πεθάνω ως θεατρίνα. Είμαι σίγουρη ότι τότε κατάλαβα ότι δεν είμα καλή παρά για αυτό (όπως είχε πει και ο Σάμιουελ Μπέκετ, όταν τον είχαν ρωτήσει γιατί έγινε συγγραφέας).

Τελείωσα το Εθνικό μαζί με τη Φιλοσοφική. Μετά πήρα μια υποτροφία από το Ίδρυμα Ωνάση και έφυγα για Νέα Υόρκη. Ήταν το μεγάλο μου όνειρο και όταν ήρθε τα άφησα όλα. Δεν είχα κανέναν γνωστό εκεί, ξεκίνησα από την αρχή. Είναι καμιά φορά που νιώθεις ότι ένας άγγελος σε παίρνει από τον γιακά και σε πάει. Εκεί έκανα υπέροχα πράγματα, και σινεμά, και θέατρο. Είχα την τύχη να κάνω μαθήματα με τον Μίλος Φόρμαν στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια και να φοιτήσω στο HB Studio με την Ούτα Χάγκεν και τον Στίβεν Μπέρκοφ. Πήρα πάρα πολλά πράγματα από αυτούς τους δασκάλους. Το μεγάλο μου κέρδος από τη Νέα Υόρκη είναι ότι μπορώ να παίζω σε δύο γλώσσες που δεν είναι οι μητρικές μου (αγγλικά και γαλλικά). Η Νέα Υόρκη εξακολουθεί μέχρι σήμερα να είναι μια πόλη που τα δίνει όλα. Εκεί συναντάς και το Παρίσι, και το Λονδίνο, και τη Ρώμη και την Αθήνα και το Νέο Δελχί, είναι καταπληκτικό.

Τη δεκαετία του ’90 επέστρεψα στην Ελλάδα. Και αυτό ήταν πάλι μια νέα αρχή. Για τρίτη φορά πάλι μια καινούργια αρχή – άφησα ό,τι είχα χτίσει στη Νέα Υόρκη για να έρθω αλλά δεν το μετανιώνω καθόλου. Εδώ συνάντησα μια άλλη πραγματικότητα: Πλέον βασίλευε η ιδιωτική τηλεόραση. Ομολογώ ότι αμέσως άρχισα να δουλεύω στην τηλεόραση και στο θέατρο, χάρη στον αείμνηστο Δημήτρη Έξαρχο που μου έδωσε το ’93 τον πρώτο μου ρόλο: Την Πηγή στον “Πατούχα” του Κονδυλάκη. Και ακολούθησαν όλα τα άλλα.»

Η Πόρνη από πάνω

Η επόμενη ερώτηση ήταν αν μπορεί να ξεχωρίσει τρεις ρόλους της, ποιους θα διάλεγε και γιατί: «Δεν θέλω να ξεχωρίσω ρόλους γιατί πιστεύω στα καθημερινά θαύματα. Η ζωή φέρνει πραγματικά κάτι υπέροχο εκεί που δεν το περιμένεις, όπως η Ερατώ στην “Πόρνη από πάνω” ή η Μυρσίνη στις “Άγριες Μέλισσες”. Είναι ρόλοι που δεν τους είχα ποτέ στο μυαλό μου αλλά με κάποιον υπέροχο θαυμαστό τρόπο μπήκαν στη ζωή μου και με οδήγησαν σε καινούργια ερμηνευτικά μονοπάτια, αναγνώριση καλλιτεχνική και χρήματα. Οπότε θα αφήσω τη ζωή να μου φέρει το καλύτερο, γιατί όταν σκεφτόμαστε θετικά, μπαίνει πάντα το καλύτερο στη ζωή μας.»

Επιμένω ωστόσο για την Ερατώ, έναν ρόλο που τείνει να λάβει διαστάσεις μυθικές και που αναμένεται να συνεχίσει την πορεία του. «Πιστεύω ότι ο Αντώνης Τσιπιανίτης με την “Πόρνη από πάνω” κατάφερε να γράψει ένα κλασικό έργο, ένα κείμενο που μιλά και συγκινεί τις ψυχές όλων, ανεξαρτήτως φύλου ή οικονομικής κατάστασης. Είναι κάτι που πολύ λίγα έργα έχουν καταφέρει. Δεν είναι τυχαία η επιτυχία του, άλλωστε ο κόσμος καθορίζει τη διάρκεια μιας παράστασης, και μόνο.»

Τη φόρεσα την Ερατώ σαν ένα εφαρμοστό υπέροχο γάντι. Έγινε σαν δεύτερο δέρμα μου

Το ερωτεύτηκα αυτό το έργο με την πρώτη ανάγνωση, με ξετρέλανε η ηρωίδα και το υπόγειο χιούμορ του Αντώνη. Παρότι μου έλεγαν ότι η Ερατώ είναι τελείως κόντρα σε εμένα, εντούτοις “κούμπωσε” μέσα μου. Τη φόρεσα την Ερατώ σαν ένα εφαρμοστό υπέροχο γάντι, έγινε σαν δεύτερο δέρμα μου. Και το πολύ ενδιαφέρον είναι ότι ποτέ κανείς δεν με ταύτισε με την Ερατώ. Την κάνω με τόση χαρά όλα αυτά τα χρόνια, όταν επιστρέφω σε αυτό το έργο, το κάνω με πολύ χαρά.»

Κεφάλαιο “Άγριες Μέλισσες”

Αναπόφευκτα η κουβέντα πηγαίνει στις «Άγριες Μέλισσες» και τον εμβληματικό ρόλο της Μυρσίνης. Της ζητώ να μου μιλήσει για αυτήν την ηρωίδα και τι σημαίνει για εκείνη: «Η Μυρσίνη είναι μια τίγρης της Βεγγάλης. Έτσι την έχει χαρακτηρίσει ένας σινεφίλ φίλος μου. Ο ρόλος αυτός είναι για εμένα ένα μεγάλο δώρο, όπως και η Ερατώ. Η Μελίνα Τσαμπάνη και ο Πέτρος Καλκόβαλης κατόρθωσαν να γράψουν μια ηρωίδα που είναι μεν πολύ κόντρα σε μένα αλλά “κούμπωσε” επάνω μου πολύ καλά.»

«Έκατσα και έγραψα μια λεπτομερή βιογραφία της (είναι ταυρίνα η Μυρσίνη. Μοναχοκόρη, μεγάλωσε χωρίς αδέλφια). Είναι μια πολυεπίπεδη ηρωίδα, πολύ ενδιαφέρουσα που επίσης με έχει βάλει σε πολύ ενδιαφέροντα υποκριτικά μονοπάτια και την ευγνωμονώ που τόσο γλυκά με ακολουθεί και χρησιμοποιεί τους τόνους της φωνής μου για να εκφραστεί. Κάθε πρωί για εμένα είναι μια ακόμη μέρα στη ζωή της Μυρσίνης, μέχρι να έρθει η ώρα να τελειώσει το γύρισμα.»

Η Μυρσίνη μισεί γιατί πονάει. Μόνο ένας πολύ δυστυχής και πονεμένος άνθρωπος μισεί

«Με παρασύρει αυτή η ηρωίδα με τις πολύ μεγάλες εναλλαγές της. Έχει και σκληρές εκφάνσεις και συγκινητικές της στιγμές όλα κάτω από το πρίσμα του ότι είναι μια μητέρα που έχει χάσει το παιδί της. Αυτό είναι κάτι που δεν το εύχεται κανείς ούτε στον χειρότερο εχθρό του. Είναι μια τραγική περσόνα η Μυρσίνη. Πολύ εύστοχα η συγγραφική ομάδα από το πρώτο κιόλας επεισόδιο βάζει να γίνεται ένα τόσο σημαντικό γεγονός, ο θάνατος του Σέργιου. Σημαντικό με την έννοια του τι σημαίνει ένας θάνατος, η απώλεια ενός νεαρού ανθρώπου. Την Τρίτη (23/2) οι θεατές είχαν το προνόμιο να δουν μια σκηνή αντάξια αρχαίας τραγωδίας νομίζω καθώς το κοινό γνωρίζει ακριβώς τις συνθήκες, το πώς και το γιατί αλλά οι τραγικοί ήρωες δεν γνωρίζουν τι έχει συμβεί. Για μια ακόμη φορά η Μυρσίνη ρώτησε την Ελένη στο νεκροταφείο για τον θάνατο του γιου της. Είναι καταπληκτικό το πώς επανέρχεται το ίδιο θέμα. Η Μυρσίνη έχει ανάγκη να μάθει και γύρω από την ανάγκη της να βγει στο φως το τι έχει συμβεί, περιστρέφονται όλα τα δεινά στο Διαφάνι. »

«Η Μυρσίνη εξακολουθεί να ρωτά και λέει την εκπληκτική φράση του Βολτέρου ότι “τον σεβασμό τον οφείλουμε στους ζωντανούς. Στους νεκρούς οφείλουμε την αλήθεια”. Μόνο έτσι θα τελειώσει. Το ενδιαφέρον είναι ότι η Μυρσίνη αντιμετωπίζεται και από τους θεατές σαν πραγματικός χαρακτήρας και όχι σαν καρικατούρα. Και αυτό είναι, μια εν δυνάμει υπαρκτή γυναίκα που πονάει πάρα πολύ Πονάει γιατί έχει χάσει το παιδί της. Πονάει γιατί έχει χάσει τον πατέρα της στο Κραχ του ’29. Και μαζί με τον πατέρα της έχασε την άνεση και τα χρήματα, με τα οποία είχε μεγαλώσει. Πονά γιατί βλέπει τον μεγάλο έρωτα της ζωής της, τον Δούκα, να πέφτει χαμηλά και να παντρεύει το πρωτότοκο παιδί τους, το καμάρι της, με μια παρακατιανή για μερικά παλιοχώραφα. Και για αυτό και μισεί. Μόνο ένας πολύ δυστυχής και πονεμένος άνθρωπος μισεί.

Μην ξεχνάμε ότι η Μυρσίνη ασφυκτιά στο Διαφάνι, δεν αντέχει το ότι ζει σε ένα μικρό χωριό. Είναι και μια γυναίκα από την Αθήνα, η οποία πήγε εκεί από έρωτα.»

Όλοι οι άνθρωποι που κάνουμε τηλεόραση, είτε μπροστά είτε πίσω από τις κάμερες, έχουμε πολύ μεγάλη ευθύνη, καθώς η τηλεόραση καθορίζει την αισθητική μιας χώρας

Τη ρωτάω τι θα γίνει αν μάθει η Μυρσίνη την αλήθεια: «Δεν έχει νόημα να σας πω και ξέρετε γιατί; Γιατί αυτήν τη στιγμή στην ελληνική τηλεόραση συμβαίνει κάτι μοναδικό: Το 99% των θεατών που παρακολουθεί αυτήν την ιστορία, δεν έχει καμιά ανάγκη να μάθει το τι θα γίνει μετά. Την παρακολουθούν για την ομορφιά που τους προσφέρει, για την αισθητική της, για την ταύτιση που τους δίνει και τη μαγεία με την οποία περιβάλλει όλο αυτό το πακέτο. Οι θεατές που μου γράφουν, με προειδοποιούν να μην τους αποκαλύψω τι θα γίνει στη συνέχεια. Αυτό σημαίνει ότι η σειρά αυτή γράφει ιστορία. Η τηλεόραση πιστεύω θα χωρίζεται πλέον στο πριν από τις “Μέλισσες” και μετά και είναι προς τιμήν του Γιάννη Καραγιάννη που το πίστεψε τόσο πολύ και προς τιμήν του ANT1 που το υποστήριξε. Γιατί ξέρετε όλοι οι άνθρωποι που κάνουμε τηλεόραση, είτε μπροστά είτε πίσω από τις κάμερες, έχουμε πολύ μεγάλη ευθύνη, καθώς η τηλεόραση καθορίζει την αισθητική μιας χώρας.»

Η Μυρσίνη και ο Δούκας είναι πια αδύνατο να χωριστούν. Ό,τι και να συμβεί θα πορεύονται μαζί. Είναι ακόμα ερωτευμένοι

Ως προς τη σχέση της Μυρσίνης με τον Δούκα, μου απαντά μέσω του τηλεοπτικού της έτερου ήμισυ: «Νομίζω ο Λεωνίδας Κακούρης στη συνέντευξή του στο NEWS 24/7 είχε απαντήσει υπέροχα για τη σχέση του Δούκα και της Μυρσίνης, όταν είχε πει ότι “Ο Δούκας και η Μυρσίνη είναι σαν δυο δέντρα που μεγάλωσαν πλάι πλάι. Ίσως η Μυρσίνη είχε βαθύτερες ρίζες και λίπασμα. Ενώ ο Δούκας χώμα ξερό και θέληση. Στο διάβα της ζωής μπλέξαν τα κλαδιά τους σε τέτοιο βαθμό, ώστε είναι σχεδόν αδύνατο να τα διαχωρίσεις χωρίς να προκαλέσεις ζημιά, σε κάποιον απ’ τους δύο. Τροφοδοτούσαν ο ένας τον άλλο και θέριευαν. Κι έφτασε η σκιά τους να σκεπάζει πολλούς ανθρώπους Οικείους και μη. Κάποιες φορές ξεχνούν… και μάχονται μεταξύ τους. Αλλά νομίζω ότι είναι ‘δεμένοι’ για πάντα”. Είναι υπέροχο αυτό που είπε ο Λεωνίδας και με καλύπτει απόλυτα. Είναι όντως πια αδύνατο να χωριστούν. Ό,τι και να συμβεί θα πορεύονται μαζί. Είναι ακόμα ερωτευμένοι, με αυτήν τη βαθιά αγάπη που πολύ λίγα ζευγάρια έχουν την τύχη να βιώσουν. Ακόμα και τα πιο σκληρά πράγματα να πουν, έρχονται δεύτερα όταν έρθει η ώρα να κοιταχτούν στα μάτια και να βοηθήσουν ο ένας τον άλλο. Το ζευγάρι αυτό ήρθε κοντά με πολύ έρωτα και αυτό είναι μεγάλη δύναμη. Άλλωστε ο έρωτας και ο θάνατος είναι οι δύο δυνάμεις που διέπουν τη ζωή μας. Ξέρω τέτοια ζευγάρια και το θαυμάζω πολύ αυτό.»

Ο Λεωνίδας Κακούρης επιβεβαίωσε τις φήμες που ακούγονται εδώ και καιρό, πως οι “Άγριες Μέλισσες” θα συνεχιστούν για τρίτη σεζόν, οπότε ρώτησα την Κατερίνα Διδασκάλου τι ξέρει για τον επόμενο κύκλο: «Δεν ξέρω τι επιφυλάσσει το μέλλον για τη Μυρσίνη. Πιστεύω σε μια ακόμα υπέροχη έκπληξη που θα έρθει. Η χρονιά (οπότε θα εξελιχθεί η νέα σεζόν) θα είναι το ’67, μια περίεργη, δύσκολη χρονιά για την πατρίδα μας, η αρχή της Χούντας. Εγώ απλώς εικάζω -επειδή σε τέτοιες μεγεθυμένες καταστάσεις φαίνονται πάρα πολλά στοιχεία του χαρακτήρα του κάθε ανθρώπου – ότι θα έχουμε πολλές εκπλήξεις σε σχέση με τους ήρωες.»

Μικρά Όμορφα Άλογα

Στη συνέχεια συζητάμε για τη νέα της ταινία «Μικρά Όμορφα Άλογα» σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κωνσταντάτου, ένα φιλμ που παρουσιάζει δύο γονείς που βρίσκουν μαζί με το παιδί τους πρόσκαιρο καταφύγιο σε μια μικρή παραθαλάσσια επαρχιακή πόλη ωστόσο τα σχέδια τους ανατρέπονται και οι ίδιοι παγιδεύονται σε έναν ιστό από ψέματα. «Τη χάρηκα πάρα πολύ αυτήν την ταινία. Μα πάρα πολύ. Τη διακρίνει μια επικαιρότητα με όλους αυτούς τους ήρωες που αναγκάζονται να φύγουν, να κάνουν τελείως διαφορετικές δουλειές από αυτές που ξέρουν κι έχουν σπουδάσει. Κυριαρχεί ένα σασπένς πολύ υπόγειο και όμορφο που βάζει τον θεατή σιγά σιγά στην ιστορία. Είναι περίεργο γιατί παρόλο που η ταινία γυρίστηκε πριν ξεσπάσει η πανδημία, ακολουθεί καταπληκτικά τα όσα βιώνουμε σήμερα. Οι θεατές πιστεύω θα καταλάβουν αμέσως τους παραλληλισμούς με το τώρα, την κοινωνική απομάκρυνση και απομόνωση που κυριαρχεί τώρα.»

Είναι αναγκαία σαν το ψωμί νομίζω αυτή η ιεροτελεστία που συντελείται είτε σε μια πλατεία θεάτρου είτε σε μια αίθουσα κινηματογράφου, όπου μαζευόμαστε και παρακολουθούμε με τους συνανθρώπους μας το ίδιο θέαμα

Καθώς μου μιλά για την ταινία, διακρίνω έναν ενθουσιασμό για την τέχνη του κινηματογράφου και η Κατερίνα Διδασκάλου μου το επιβεβαιώνει: «Είμαι ταινιοφάγος. Στο σινεμά μού αρέσει να πηγαίνω μόνη μου και να χώνομαι βαθιά στην πολυθρόνα και να χάνομαι. Είναι αναγκαία σαν το ψωμί νομίζω αυτή η ιεροτελεστία που συντελείται είτε σε μια πλατεία θεάτρου είτε σε μια αίθουσα κινηματογράφου, όπου μαζευόμαστε και παρακολουθούμε με τους συνανθρώπους μας το ίδιο θέαμα. Είναι μια μαγική και μόνιμη ανάγκη στη ζωή μας να μοιραζόμαστε ιστορίες με ανθρώπους που καθόμαστε παραδίπλα μας, να τις συζητάμε μετά με φίλους. Περιμένω πώς και πώς να ανοίξουν οι αίθουσες και χαίρομαι με τις πρωτοβουλίες streaming σαν αυτές του Δαναού και της Έλλης που μας προετοιμάζουν για αυτό.»

«Θεωρώ η τηλεόραση και ο κινηματογράφος είναι αδέλφια και ότι ο μεγάλος αδελφός πρέπει να αγαπήσει πολύ τη μικρούλα αδελφή του. Εγώ ανήκω στους ηθοποιούς που την αγαπούν πολύ την τηλεόραση. Μας κρατά σε επαφή με τον κόσμο, με την κάμερα, γιατί σινεμά κάνουμε πιο σπάνια. Είμαι ευγνώμων για την ύπαρξη της καλής τηλεόρασης στη ζωή μου, έχω κάνει πολύ τηλεόραση με πολλή χαρά και με πολλή εντιμότητα θέλω να πιστεύω και με πολύ σεβασμό στο κοινό που διαλέγει να με δει με το ζάπινγκ που κάνει.»

Για το #MeToo

«Τελευταία, με όλα αυτά που ακούμε, μου έρχονται συχνά στη σκέψη τα λόγια του πατέρα μου. Μας έλεγε “κάντε ό,τι νομίζετε σε αυτήν τη ζωή, αλλά μη δημιουργείτε κοινωνικές πληγές” και αναφερόταν στον ερωτικό τομέα. Όταν τον ρωτούσαμε “τι εννοείς πατέρα όταν λες κοινωνικές πληγές” αυτός απαντούσε “ποτέ μην πλησιάζετε νεαρά άτομα που δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Και ποτέ μη θέσετε το ερωτικό σαν προϋπόθεση για το ιερό δικαίωμα της εργασίας κάποιου”.

Η κακοποίηση στον εργασιακό χώρο δεν έχει πάψει να υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια. Και φυσικά δεν υφίσταται μόνο στους χώρους με τα “φώτα” αλλά παντού. Τώρα επιτέλους ήρθε η ώρα να αποκαλυφτεί όλο αυτό. Πάντα έρχεται η ώρα για κάτι. Πιστεύω ότι πλέον υπάρχει λιγότερη αίσθηση φόβου σε όλους. Όταν φεύγει ο φόβος, και κάποιος αισθάνεται πιο δυνατός, βγαίνει από τη σκιά και τα λέει. Και αυτό θα αποθαρρύνει αυτούς τους άρρωστους ανθρώπους που θέλουν να δείξουν εξουσία, επιβάλλοντας βία.»

Είναι τραγικό να κρίνουμε τα θύματα. Οι θύτες είναι αυτοί που πρέπει να παραμένουν στην αφάνεια ή να γυρίζουν στην αφάνεια από όπου προήλθαν

«Η κακοποίηση να σημειωθεί προέρχεται και από γυναίκες (Ακόμα και από μια δυνατότερη γυναίκα που είναι εργοδότης μπορεί να γίνει θύτης) και από άντρα σε άντρα. Δεν το ξεχωρίζω. Απλώς έχει συμβεί κοινωνικοοικονομικοπολιτικά να προέρχεται πιο πολύ από άντρες σε βάρος γυναικών.

Και εγώ η ίδια έχω βιώσει βία σε μικρότερη ηλικία. Αλλά έκανα από που έπρεπε, νομίζω: Έφευγα από τη συγκεκριμένη δουλειά. Έφευγα γιατί έβρισκα τη δύναμη να φύγω. Δεν σημαίνει ότι όλοι μπορούμε να κάνουμε το ίδιο. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να φύγουν από μία δουλειά γιατί μπορεί να πεινάσουν τα παιδιά τους και άλλοι που φοβούνται και τους εξασκείται ψυχολογική βία παράλληλα με τη σωματική. Επομένως είναι τραγικό να κρίνουμε τα θύματα. Οι θύτες είναι αυτοί που πρέπει να παραμένουν στην αφάνεια ή να γυρίζουν στην αφάνεια από όπου προήλθαν.»

Η Κυβέλη κι η βουτιά από τα 8 μέτρα

Στο τελευταίο μέρος της συνέντευξης, κάνω ερωτήσεις τύπου “Amelie” όπως τις αποκαλώ, και αφορούν στις συνήθειες, τα γούστα και τις ενοχικές απολαύσεις μας, αυτά που μας ενοχλούν και μας αρέσουν. Τη ρωτώ αρχικά περί οικογένειας, δεδομένου ότι όπως έχει αποκαλύψει, φιλοξενεί εδώ και μερικά χρόνια έναν άστεγο: «Η οικογένειά μας είναι και οι άνθρωποι που επιλέγουμε. Πιστεύω ότι σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που διανύουμε είναι καλό να απλώνουμε το χέρι στους λιγότερο τυχερούς συνανθρώπους μας. Σε αυτή τη ζωή ό,τι δίνουμε μας επιστρέφεται πολλαπλασιασμένο. Αντανακλούμε αυτό που είμαστε. Το πιστεύω ακράδαντα.»

Το πιο extreme πράγμα που έχει κάνει μέχρι τώρα: «Έχω κάνει βράδυ σέρφινγκ στον Ειρηνικό, σε μια περιοχή όπου μου έλεγαν ότι κυκλοφορούν καρχαρίες αλλά νομίζω το πιο extreme ήταν στην Άνδρο όταν πήδηξα από ένα βράχο 8 μέτρα με τον γιο μου, που ήταν τότε οκτώ χρονών. Μου είπε “αν πηδήξεις εσύ, θα πηδήξω κι εγώ” και σκέφτηκα ότι πρέπει να το κάνω γιατί δεν πρέπει να τον αφήσω να φοβηθεί. Αφού ελέγξαμε με τους ντόπιους το βάθος που είχε το νερό, βουτήξαμε.»

Τι θεωρεί ερωτεύσιμο: «Το ειλικρινές βλέμμα».

Μια σειρά που είδε τελευταία και της άρεσε: «Το “Lupin” στο Netflix.»

Ένα αγαπημένο βιβλίο: «Το “Φλόγα και Άνεμος” του Στέφανου Δάνδολου για τη ζωή της Κυβέλης.»

Αγαπημένος ήχος: «Μου αρέσει πολύ ο ήχος που κάνει το ανθρακούχο νερό όταν το ρίξεις στο ποτήρι. Είναι μια ενοχική μου απόλαυση, με ορισμένα φαγητά να πίνω ανθρακούχο νερό με λεμόνι. Η αίσθηση του ανθρακικού στα χείλη μού αρέσει πολύ.»

Τι την ενοχλεί: «Όταν οι δυο γάτες μου πάνε στην καινούργια ταπετσαρία μου να ξύσουν τα νύχια τους. Ξυπνάω στις τρεις το πρωί και τις επαναφέρω στην τάξη. Ευτυχώς με ακούν (γέλια).»

Τι την εμπνέει: «Η θάλασσα»

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις