Το Μέγαρο τριαντάρισε

Ήταν Τετάρτη, 20 Μαρτίου του 1991, όταν το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών μπήκε στη ζωή της πόλης. Η μεγαλόπρεπη Αίθουσα Φίλων της Μουσικής (μετέπειτα Αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης) εγκαινιάστηκε με μια συναυλία της ορχήστρας δωματίου Σολίστ της Μόσχας με τον ιδρυτή της, Γιούρι Μπασμέτ, στην βιόλα. Τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς, άνοιξε επίσημα θύρες και η μικρότερη υπόγεια Αίθουσα Δημήτρης Μητρόπουλος. Ο αείμνηστος μεγαλοεκδότης Χρήστος Λαμπράκης, μέγας λάτρης και γνώστης κλασικής μουσικής και όπερας, πρωτεργάτης στην δημιουργία αυτού του υπέροχου συναυλιακού κέντρου, και πρόεδρος του Οργανισμού Μεγάρου Μουσικής Αθηνών (ΟΜΜΑ), έκανε λόγο για «ατομικό αντιδραστήρα πολιτισμού».

Δυο χρόνια αργότερα, ο εν λόγω ατομικός αντιδραστήρας άγγιξε, θα έλεγε κανείς, το σημείο τήξης του: η πάντα νεάζουσα και μπριόζα λαϊκή αοιδός, Ρίτα Σακελλαρίου, κυκλοφόρησε το θρυλικό μπουζουκοντίσκο σουξέ της, «Εγώ δεν πάω Μέγαρο/ θα μείνω με τον παίδαρο», και το ξύπνιο ρεφρέν, σε στίχους Γιώργου Παυριανού, έγινε αμέσως κανονικότατο σλόγκαν. Κατά βάθος, όμως, αυτό το ευτελές άσμα (δεν ήταν καν από τα καλά της Ρίτας), παρά το χάος που το χώριζε από τις μουσικές που φιλοξενούνταν στο Μέγαρο, είχε πιάσει για τα καλά τον σφυγμό της εποχής. Διότι το Μέγαρο είχε ήδη γίνει εκ των ων ουκ άνευ στην ζωή των κοσμικών (και μη, και μη) Αθηναίων. Ο κόσμος, φιλότεχνος ή όχι, πήγαινε Μέγαρο επειδή ήταν ιν, must, τρέντι…

Αναμνήσεις μιας άλλης εποχής

Επί μια 15ετία το Μέγαρο –που στο μεταξύ όλο κι επεκτεινόταν, προσθέτοντας κι άλλες συναυλιακές αίθουσες, συνεδριακό κέντρο, στούντιο ηχογράφησης, ψηφιακή βιβλιοθήκη, κι άλλα πολλά– μεσουράνησε στον πολιτιστικό και κοινωνικό βίο της πρωτεύουσας. Κι αν οι κομψευόμενοι κοσμικοί και οι ανέμελοι γουαναμπήδες συνέρρεαν στις μαρμαροντυμένες και ξυλεπενδυμένες αίθουσες του Μεγάρου για τους δικούς τους λόγους, οι πραγματικοί εραστές της μουσικής, του χοροθεάτρου, της όπερας απέκτησαν επιτέλους ένα στέκι που συναγωνιζόταν στα ίσα τα διάσημα της αλλοδαπής. Ένα στέκι που έτεινε ευήκοον ους σε όλα τα είδη της μουσικής.

Θυμάμαι, ας πούμε, Νοέμβρη του 1998, δεξίωση στο φουαγιέ του πρώτου ορόφου, μετά από συναυλία της ονομαστής εγγλέζικης ορχήστρας Ακαδημία του Αγίου Μαρτίνου των Αγρών, με τον πρίγκηπα Κάρολο αυτοπροσώπως να χαμογελά ευγενικά δίπλα μας μπρος στον θεϊκό μπουφέ. Στον αντίποδα, πώς να ξεχάσω τον Τίτο Πουέντε, στην διάρκειας συναυλίας του ενάμιση χρόνο νωρίτερα, να’χει κατέβει από την σκηνή και να τραγουδάει, να παίζει κόνγκας, και να χορεύει δαιμονισμένα στον διάδρομο ανάμεσα στους ενθουσιασμένους ή αμήχανους θεατές.

Από κάθε άποψη, άλλες εποχές… Με εξαιρετικό καλλιτεχνικό σχεδιασμό (λέγεται, πως ο Λαμπράκης πάντα έβαζε το χεράκι του), με μετακλήσεις τεράστιων ονομάτων της παγκόσμιας μουσικής σκηνής, με ποικιλομορφία προτάσεων, παιδευτική διάθεση, και με άκρατο επαγγελματισμό να διέπει κάθε του πτυχή (πώς να ξεχάσει κανείς τις συνεντεύξεις Τύπου που έμοιαζαν με δεξίωση;), το Μέγαρο βρισκόταν στον αφρό εκείνου του τρυφηλού, ανερμάτιστου κύματος, που πήρε και σήκωσε την Ψωροκώσταινα στα ουράνια –πριν την ξεβράσει, τελικά, στα βράχια της οικονομικής κρίσης και των μνημονίων.

Πάρτι γενεθλίων με Μπετόβεν

Αυτήν την Κυριακή, λοιπόν, το Μέγαρο μας καλεί να γιορτάσουμε μαζί του τα 30χρονά του. Με τον μόνο τρόπο που μπορούμε πια: μέσω στρίμινγκ. Στις 20:30 ακριβώς –το Μέγαρο ήταν πάντα στην ώρα του– οι μουσικοί της Καμεράτας-Ορχήστρας των Φίλων της Μουσικής, με τον Γιώργο Πέτρου στο πόντιουμ, θα ερμηνεύσει με όργανα εποχής (παλιάς, καλέ) την πασίγνωστη «Ενάτη Συμφωνία» του Μπετόβεν. Η σοπράνο Μυρτώ Παπαθανασίου, η μέτζο Μαίρη-Έλεν Νέζη, ο τενόρος Βασίλης Καβάγιας και ο μπάσος Χριστόφορος Σταμπόγλης θα ερμηνεύσουν τα φωνητικά μέρη, πλαισιωμένοι από μέλη των χορωδιών της ΕΡΤ και του Δήμου Αθηναίων. Μπείτε δωρεάν, είτε στο Megaron Online είτε στην σελίδα του Μεγάρου στο Facebook
ή στο κανάλι του στο YouTube και παρακολουθείστε μια συναυλία που σηματοδοτεί την έναρξη πολλών ακόμη επετειακών εκδηλώσεων στο Μέγαρο –κορονοϊού επιτρέποντος, πάντα.

Στοιχεία, αριθμοί και λεπτομέρειες

• Η ιδέα για την δημιουργία ενός πολυδύναμοι πολιτιστικού κέντρου με εστίαση στην κλασική μουσική και την όπερα πιστώνεται στην σοπράνο Αλεξάνδρα Τριάντη (1896-1977). Η 1.700 θέσεων υπερσύγχρονη αίθουσα με τις τέσσερις εναλλακτικές σκηνές, που εγκαινιάστηκε τον Μάιο του 2004, φέρει το όνομά της.

• Το 1953, η Τριάντη μαζί με τον ευπατρίδη πολιτικό, Λάμπρο Ευταξία, ίδρυσαν τον Σύλλογο «Οι Φίλοι της Μουσικής». Ο Χρήστος Λαμπράκης έγινε αμέσως μέλος.

• Τα πρώτα χρήματα προς τον Σύλλογο για την (μελλοντική) ανέγερση του συναυλιακού αυτού μεγάρου ήρθαν από τον θρυλικό μαέστρο, Δημήτρη Μητρόπουλο, που το 1955 πρόσφερε τα έσοδα από τις αθηναϊκές συναυλίες του με την Φιλαρμονική Ορχήστρα της Νέας Υόρκης.

• Το οικόπεδο-φιλέτο παραχωρήθηκε στον Σύλλογο από το ελληνικό δημόσιο το 1957.

• Το 1981, επί πρωθυπουργίας Γεωργίου Ράλλη, ξεκολλάει το έργο, που είχε μείνει χρόνια στα μπετά, και υπογράφεται σύμβαση με το Δημόσιο για την ίδρυση του Οργανισμού Μεγάρου Μουσικής.

• Ο αρχικός αρχιτεκτονικός σχεδιασμός ήταν των Εμμανουήλ Βουρέκα και Ηλία Σκρουμπέλου, ενώ αργότερα στην υλοποίηση συνέβαλαν οι αρχιτέκτονες Χανς Σαρούν και Φίλιπ Τζόνσον, καθώς και ο ακουστικολόγος Χάινριχ Κάιλχολτς.

• Το 1990, η δαπάνη του αρχικού έργου υπολογιζόταν στα 14,8 δισεκατομμύρια δραχμές. Το δε κόστος του νεότευκτου τμήματος ανήλθε σε 176 εκατομμύρια ευρώ.

• Η δεύτερη φάση της επέκτασης του έργου χρηματοδοτήθηκε από δάνειο, στο οποίο εγγυητής μπήκε το Ελληνικό Δημόσιο. Μετά από ισχυρούς κλυδωνισμούς, που λίγο έλειψαν να βάλουν οριστικό λουκέτο στον ΟΜΜΑ, το Μέγαρο πέρασε στην δικαιοδοσία του Δημοσίου με νομοσχέδιο που ψηφίστηκε τον Φεβρουάριο του 2016.
   

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις