Λάικ και ντισλάικ της εβδομάδας: Από Μπάρκα και Καινούργιου μέχρι τους “ακριβούς” Måneskin 

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρήσαμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που συνήθως τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Άλλωστε κατά μία έννοια όλα πολιτισμός δεν είναι;

Αυτή την εβδομάδα σχολιάζουμε από τη Δανάη Μπάρκα και την Καινούργιου μέχρι την “ουρά” για τα εισιτήρια των Måneskin.

Λάικ

Από τον Καύκασο έως τον Ρίπλεϊ για τη Γεωργία Οικονόμου

Αυτές τις ημέρες βρίσκομαι στη βορειοανατολική Τουρκία. Η νύχτα στο εστιατόριο Gastrobar στην πόλη Καρς που βρίσκεται στους πρόποδες του Καύκασου θα μου μείνει ανεξίτηλη. Ντόπιοι μουσικοί να παίζουν ήχους ανάμεικτους από τους πολιτισμούς που πέρασαν από την πολύπαθη αυτή περιοχή. Ήχοι τουρκικοί, αρμένικοι, από το Ιράν και το Αζερμπαϊζάν ικανοί να σε ταξιδέψουν παντού. Το Hangel mantı, το κύριο πιάτο που δοκιμάσαμε στο 1855 Gazi Rest αποδεικνύει πως “εν τη απλότητι η … γεύση”. Χειροποίητα ζυμαρικά σαν μεγάλες χωριάτικες χυλοπίτες, φρέσκο βούτυρο, γιαούρτι σκόρδου, ψητή κόκκινη πιπεριά και κρεμμύδι καραμελωμένο. Κάτι τρομερά απλό και απίστευτα νόστιμο.

Πήγα στο Onassis Dance Days (ODD) στη Στέγη και δεν μπορούμε να μην δώσουμε ένα τεράστιο like στο One Song της Βελγίδας visual artist Miet Warlop, όπου οι 15 μουσικοί-αθλητές ιδρώνουν τις φανέλες τους σαν αληθινοί ροκ σταρ παίζοντας ένα και μόνο τραγούδι προτρέποντάς μας: “Run… run for your life till you die”. Ένας αλλόκοτος σπαρακτικός ύμνος στη ζωή.

Εξαιρετική και η Χριστιάνα Κοσιάρη στις ODD, σ’ ένα χορευτικό σόλο πάνω σε έναν κυλιόμενο διάδρομο γυμναστικής που δεν σταματάει ποτέ. Εμπνευσμένο από βηματισμούς πασαρέλας, το “RUNWAY” παρουσίασε τις συμπεριφορές και τις μεταμορφώσεις μιας γυναίκας, βάσει των κυρίαρχων προτύπων ομορφιάς της εποχής.

Στα θεατρικά τώρα, πολύ όμορφη είναι η σκηνή που ο Μιχάλης Συριόπουλος ως Τομ Ρίπλεϊ “καθρεφτίζεται” με τον Μιχαήλ Ταμπακάκη που υποδύεται τον Ντίκι Γκρίνλιφ, τον νεαρό που ήδη έχει δολοφονήσει και κλέψει την ταυτότητα στο διάσημο ψυχολογικό θρίλερ της Πατρίσια Χάισμιθ, «Ο Ταλαντούχος Κύριος Ρίπλεϊ» που σκηνοθετεί ο Πέτρος Ζούλιας στο Θέατρο Ιλίσια – Βολανάκης.

Από το Ολύμπιον στο Μετς έως τα “Κυρίαρχα Αρσενικά” για τον Χρήστο Δεμέτη

Υπάρχουν μέρη στην Αθήνα που ακόμη μπορείς να φας με 15 ευρώ το άτομο και να “σκάσεις” με ποιοτικό φαγητό. Μπορεί να το μαθαίνουν τελευταία και οι τουρίστες, ωστόσο το Ολύμπιον στο Μετς κρατάει τη σημαία του ψηλά, και τις τιμές του εκεί που θα έπρεπε να είναι. Το απόλυτο value for money ταβερνείο στην Αναπαύσεως, ιδανικό για μεσημέρι Σαββατοκύριακου.

Πάμε από τα “εξωτερικά” στα “εσωτερικά” τώρα, και στο “Κυρίαρχα Αρσενικά” του Netflix. Ισπανικό Sitcom μισάωρων επεισοδίων, που διακωμωδεί στερεότυπα και προκαταλήψεις γύρω από τις σχέσεις των φύλων, εστιάζοντας σε άνδρες σε κρίση ηλικίας και ταυτότητας. Δεν θα σε κάνει σοφότερο, ούτε θα σε προβληματίσει, μπορεί ελαφρώς να “ερεθίσει” κάποιες υπερευαίσθητες χορδές, αλλά κατά βάση θα σε διασκεδάσει αν θες κάτι feelgood για βράδυ πριν τον ύπνο. Μόλις κυκλοφόρησε και η δεύτερη σεζόν του.

Στα αναγνώσματα των ημερών, έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο “Μια Μαρίνα Τζάφου” του βραβευμένου Σωτήρη Δημητρίου, μια συλλογή από διηγήματα – σφηνάκια, “παιγμένα” στην καρδιά της Μεγαλούπολης, με μπόλικα από αυτά να εξελίσσονται στο Μετς (για να επιστρέψουμε στο Ολύμπιον). Ήρωες που ψάχνουν τα όριά τους, οριακές καταστάσεις που μοιάζουν οικείες, προβληματισμοί και short καταστάσεις μεγάλου αντικτύπου.

Κατάληξη με κάτι ηχητικό. Η μπάντα λέγεται Friko (από το Σικάγο), ο δίσκος “Where we’ve been, Where we go from here” (ένας Θεός ξέρει), τα vibes θυμίζουν τα πρώτα βήματα των Arcade Fire (με περισσότερα γκάζια) και το αποτέλεσμα είναι εν γένει απολαυστικό.

ΥΓ. Μπράβο σε τοπικά σινεμά σαν το ΕΛΙΖΕ που τις Δευτέρες δίνουν εισιτήρια 1+1 για όλες τις προβολές τους.

Από τους γονείς στην πορεία για τα Τέμπη μέχρι το 1 μύριο του ψηφίσματος  για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Ένα τεράστιο λάικ σε όλους όσοι περπάτησαν την Τετάρτη (28/2) με τα παιδιά τους όλη τη Συγγρού, ακόμα και σπρώχνοντας καρότσια με νήπια, για να φτάσουν στο κέντρο της Αθήνας και να δηλώσουν το παρών στην πορεία για την τραγωδία στα Τέμπη. Το γεγονός ότι το ψήφισμα της Μαρίας Καρυστιανού στο change.org έσπασε το “φράγμα” του ενός εκατομμυρίου υπογραφών δείχνει ότι η ελληνική κοινωνία έχει ακόμα… ραχοκοκαλιά.

Ο Θοδωρής Βουτσικάκης με είχε εντυπωσιάσει στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν, όπου υπό την καλλιτεχνική επιμέλεια της Λίνας Νικολακοπούλου είχε “στήσει” μια παράσταση ύμνο στο ελληνικό τραγούδι. Τώρα ηχογράφησε την ελληνική εκδοχή του νέου τραγουδιού των Vayas Con Dios “Una Mujer” μαζί με την Dani Klein που ήρθε στην Ελλάδα μόνο για αυτό. Θα κυκλοφορήσει (σε ελληνικούς στίχους από τη Νικολακοπούλου) για την ημέρα της Γυναίκας. Η Dani μας είπε ότι τον λάτρεψε στο στούντιο!

Πήγα στη συναυλία του Pan Pan το Σάββατο στο Floyd, όπου έγινε πανικούλης! Αλλά έγινε και κάτι πολύ έξυπνο. Όλοι μα όλοι οι στίχοι των τραγουδιών προβάλλονταν στη γιγαντοοθόνη, οπότε ήξερες δεν ήξερες τα τραγούδια, είχες την έντονη παρόρμηση να τα φωνάξεις δυνατά. Εύγε στο Floyd για τις ράμπες αναπηρικών αμαξιδίων, αρκεί να τις συνηθίσουμε όταν ξαφνικά μέσα στο σκοτάδι τραβάμε την ανηφόρα…

Το νέο τραγούδι της Ρίτας Αντωνοπούλου «Ρώτησαν κάποτε ένα αστέρι» είναι σε μουσική του αγαπημένου μας Σταύρου Σιόλα. Η Ρίτα για πρώτη φορά επιχειρεί να γράψει στίχους με το αποτέλεσμα έχει πολύ ενδιαφέρον.

Η πρωτοφανής εξάντληση εισιτηρίων 3 μήνες πριν από τη λήξη των φετινών παραστάσεων της παράστασης σταθμός της Ελένης Ράντου, “Το πάρτυ της ζωής μου” οδηγεί στο άνοιγμα της προπώλησης για την ερχόμενη σεζόν και για το μήνα Νοέμβρη… επίθεσηηηη, όσο προλαβαίνεις!

Ναι, το λέω και ξαλαφρώνω. Γιατί να μην χαρώ που έρχονται οι Måneskin… να δούμε κι εμείς οι Έλληνες τον Damiano να σαρώνει ημίγυμνος με τα τατουάζ του τη σκηνή στο ΟΑΚΑ και να σπικάρει με πανκ-ροκ υφάκι τα ιταλο-αγγλικά του; Αφού άντεξα τους 9.956 χριστιανούς που ήταν μπροστά μου στην ατελείωτη αναμονή για το εισιτήριο … zitti e buoni…

Νικητήριοι λόγοι στο Βερολίνο και νέο Dune για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Ο νικητήριος λόγος της Μάτι Ντίοπ στο Βερολίνο (όπου κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο για το εξαιρετικό υβριδικό ντοκιμαντέρ “Dahomey”) αλλά και των νικητών του βραβείου καλύτερου ντοκιμαντέρ “No Other Land”, ξεσήκωσαν ένα κύμα αντιδράσεων στον απόηχο του φετινού φεστιβάλ Βερολίνου. Ο (ισραηλινός) σκηνοθέτης Γιουβάλ Άμπραχαμ έβγαλε έναν σπουδαίο λόγο λέγοντας πως τώρα που θα γυρίσουν στις πατρίδες τους, θα μένει 30 λεπτά μακριά από τον (παλαιστίνιο) συν-σκηνοθέτη του Μπάζελ Άντρα, αλλά δε θα έχουν τα ίδια δικαιώματα. Το σύστημα πολιτικών και media στη Γερμανία ξεχύθηκε εναντίον του.

Η Ντίοπ κερδίζοντας το μεγάλο βραβείο κατέληξε πως “στέκομαι σε αλληλεγγύη με την Παλαιστίνη”, με αποτέλεσμα πολιτικοί, από υπουργούς μέχρι το δήμαρχο του Βερολίνου, να επιτεθούν στη διοργάνωση (η οποία με τη σειρά της έβγαλε μια ντροπιαστική ανακοίνωση λέγοντας λίγο-πολύ πως είναι πρόβλημα που ακούστηκαν μονόπλευρες δηλώσεις στήριξης και κανείς δεν έβγαλε λόγο υπέρ του Ισραήλ).

Πολύ χαίρομαι που κυκλοφορεί και στην Ελλάδα μια από τις καλύτερες ανεξάρτητες ταινίες του 2023, τα “Περάσματα” του Άιρα Σακς. Είχαμε μιλήσει στο περσινό Βερολίνο για αληθινό σεξ και real Housewives (όντως!) και η ταινία επιτέλους κυκλοφορεί, λίγο μετά το φετινό Βερολίνο. Είναι μοναδική εμπειρία.

Παρακολουθώ αποσπασματικά κάποια από τα τραγούδια που προκρίνονται για Eurovision και μου άρεσε αυτό το εξαιρετικά καλο-γυαλισμό, ημι-καουμπόικο banger που στέλνει η Ισλανδία.

Μπράβο να πούμε και στον Ντενί Βιλνέβ που άκουσε τις σκληρές αλλά ακριβοδίκαιες κριτικές μας για το πρώτο “Dune” και παρέδωσε ένα εκπληκτικό “Δεύτερο Μέρος”. Τι εννοείτε δεν μας διαβάζει ο Ντενί Βιλνέβ. (Σοβαρά, η ταινία είναι πολύ καλή.)

Τεράστιο και το καστ της ταινίας, αλλά οι τρεις αγαπημένες μου ερμηνείες; 1) Όστιν Μπάτλερ, τρόμος. 2) Χαβιέ Μπαρδέμ, «έλα παιδιά ο Μεσσίας μας!». 3) Ρεμπέκα Φέργκιουσον, τρόμος.

Από τους “Alpha Males” μέχρι τους Cigarettes After Sex για την Παναγιώτα Κλεάνθους

Τέσσερις άντρες αποφασίζουν να αποδομήσουν την τοξική ανερρωπότητά τους, να γίνουν λιγότερο κάφροι και να κατανοήσουν τον φεμινισμό! Είδα κι εγώ την ισπανική σειρά του Netflix “Alpha Males” (“Κυρίαρχα Αρσενικά” ή “Machos Alfa” στα ισπανικά) «μονορούφι» μέσα σε μόλις μία μέρα (το ίδιο είχα κάνει και με τον πρώτο κύκλο). Ανάλαφρη, αστεία, διασκεδαστική, με χαρακτήρες που συμπαθείς κατευθείαν – θα ταυτιστείς σίγουρα με κάποιους από αυτούς ή (και) με τις γυναίκες της ιστορίας. Θα γελάσεις, θα μάθεις και 5-6 πράγματα αν έχεις απορίες όπως «γιατί αυτό είναι μισογυνιστικό;» (χωρίς καμία διάθεση διδακτισμού, αλλά μέσα από ξεκαρδιστικές καταστάσεις), ενώ θα θες κι άλλο!

Νέο τραγούδι από τον επερχόμενο άλμπουμ τους με τίτλο “X’s” κυκλοφόρησαν οι Cigarettes After Sex. Το single ονομάζεται “Tejano Blue” και κινείται στο ατμοσφαιρικό, ρομαντικό και ταξιδιάρικο σύμπαν της μπάντας. Με αισθησιακό ρυθμό, φαντασιακές εικόνες και ambient pop ύφος, το τραγούδι μας παρασύρει σε ένα μαγευτικό, μυσταγωγικό, μελωδικό χορό, που απαλύνει το μέσα μας. “So get in the waves, swim in your leather / I always will make it feel like you were the last one / Get in the waves like it was the first time / Bless your heart, make you part of my life forever & always…”.

Ντισλάικ

Από τους ταμίες μέχρι τις ομαδικές ψυχοθεραπείες για τη Γεωργία Οικονόμου

Οι αγενείς ταμίες στα θέατρα, φαινόμενο εξαιρετικά συχνό. Σου κάνουν τη χάρη που σου κόβουν εισιτήριο και αν είσαι άτυχος και δε βρίσκουν την κράτησή σου, σου κάνουν και μία επίθεση, έτσι για το…καλό.

Μια εξομολόγηση κρίσης πανικού προσπάθησε να πάρει τη μορφή δημόσιας ψυχοθεραπείας, στα όρια μεταξύ χορού, παράστασης, θεάτρου, rave, εξομολόγησης και ομαδικής θεραπείας στην παράσταση “We All Need Therapy” του Πάνου Μαλακτού στις ODD στη Στέγη. Και λέω προσπάθησε γιατί όλο αυτό το εγχείρημα με άφησε παντελώς ασυγκίνητη και ένιωσα πως καθόλου δε με αφορά.

Οι άπειρες πλαστικές σακούλες στα χωράφια της βορειανατολικής Τουρκίας και τα δεκάδες αδέσποτα -και πολύ φιλικά- σκυλιά στους δρόμους των πόλεων.

Από μια Porsche στο Μετς μέχρι το συνέδριο του Σύριζα για τον Χρήστο Δεμέτη

Δεν θα φύγω από το Μετς σε αυτό το επεισόδιο. Το παρακάτω περιστατικό είναι και για like, και για dislike μαζί. Η ιστορία πάει ως εξής: Τύπος έρχεται με την Porsche του και παρκάρει μπροστά από το μαγαζί στο οποίο τυχαίνει να πίνουμε τον καφέ μας. Βγαίνει από την Porsche μαζί με τον φίλο του και μπαίνει στο μαγαζί που καθόμαστε. Στιγμές μετά, μια κυρία προσπαθεί να παρκάρει μπροστά του οχήματός του, έχοντας την ηλικιωμένη μητέρα της στη θέση του συνοδηγού. Ο τύπος εξέρχεται του μαγαζιού μαινόμενος, μη τυχόν και η κυρία “ακουμπήσει” την Porsche του, ορμάει στο παράθυρό της και αρχίζει να φωνάζει. Ευθύς αμέσως, μια παρέα από δύο κοπέλες και ένα αγόρι γυρίζουν προς το μέρος του και τον κατακεραυνώνουν για το ύφος του. Ο τύπος έρχεται στα λόγια μαζί τους, μπαίνει στο μαγαζί και λίγο αργότερα, βγαίνει από αυτό για να… βοηθήσει τη γιαγιά προσφέροντάς της μια καρέκλα, όσο εκείνη περιμένει την κόρη της η οποία εν τέλει πάρκαρε λίγα μέτρα παρακάτω. Προφανές dislike για την όλη συμπεριφορά του, like για τη στάση των παιδιών που δεν έμειναν άπραγοι και τον έβαλαν στη θέση του.

Dislike όμως και για το True Detective. Ομολογώ πως έχω δει τα πέντε επεισόδια της τελευταίας σεζόν του, δεν απογοητεύτηκα εντελώς αλλά δεν γοητεύτηκα κιόλας από την όλη εξέλιξη. Ξεκινάει με εντελώς promising τρόπο, εξελίσσεται χλιαρά και μετά κάπως μπλέκει τα μπούτια του ανάμεσα σε ψυχολογικές προεκτάσεις και μεταφυσικές ιστορίες για αγρίους.

Και ξεκάθαρο dislike για το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Θα μπορούσε να γίνει εφαλτήριο αλλαγής για το εν λόγω κόμμα, εμφανίστηκε ως “ροντέο” για τους λάτρεις της μικροπολιτικής και κατέληξε σε κακό reality show με σύνδεση στο YouTube που μέσα σε όλα, κοβόταν στα “καλύτερα” σημεία. “Πάμε πάλι από την αρχή, τώρα καλύτερα”, όπως θα έλεγε και ο David Lynch. Ή κάπως έτσι.

Από το όπλο του Λένον μέχρι το “λουλάκι” στα ονόματα μπροστά στη Βουλή για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Δεν προλάβαμε να καταπιούμε τον κόμπο στο λαιμό βλέποντας συγγενείς να γράφουν τα ονόματα των θυμάτων της τραγωδίας των Τεμπών μπροστά από τη Βουλή. Το συνεργείο καθαρισμού τα έσβησε και ξεκίνησε πάλι το γαϊτανάκι του ποιος έδωσε εντολή, ποιος πήρε την εντολή, ήταν άνωθεν, ήταν κάτωθεν; Σίγουρα δεν ήταν κάποιος βανδαλισμός που έπρεπε να “καθαριστεί” σε ένα 24ωρο. Ο Δήμος θα έπρεπε να έχει προνοήσει – δεν φταίνε οι υπάλληλοι καθαριότητας!

Και όσο γράφουμε αυτές τις γραμμές σκάει alert από τους NT Times – Πάνω από  30.000 οι απώλειες ζωής στη Γάζα, αριθμός που πρακτικά είναι πολύ μεγαλύτερος. Και όλο διαβάζουμε για μια ανακωχή που δεν έρχεται ποτέ, και όλο διαβάζουμε για άμαχους που πληρώνουν το πιο βαρύ τίμημα στις μάχες και τους βομβαρδισμούς, από τους οποίους δεν γλιτώνει καμιά περιοχή.

Συνάδελφος Κωνσταντίνος στο News247 έφαγε μέχρι σκασμού στην Frico detroit-style πίτσα στο Χαλάνδρι, πέρασε τέλεια, και μπαίνει στα ντισλάικ γιατί δεν μας πήρε μαζί. Είναι λέει διπλοφουρνισμένες, τετράγωνες και μοιάζουν με φοκάτσια. Καλά που κάνω διατροφή!

Μια σφαίρα από το όπλο που σκότωσε τον Τζον Λένον βγαίνει σε δημοπρασία στο Νιουκάστλ. Ας μην την αγοράσει κανείς! Πολύ καλύτερη η κορνιζαρισμένη (μασημένη) τσίχλα με το σάλιο της Σελίν Ντιόν που έχει στο σαλόνι της η Adele. 

Οι εξαφανισμένες νικητήριες ομιλίες για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Το πρόβλημα με το “Dune” ήταν ότι την είδα σε avant premiere, στη γεμάτη VMAX – αυτό δεν είναι αρνητικό, η αίθουσα αυτή είναι ΤΟ σινεμά. Το πρόβλημα είναι που κάποιοι άνθρωποι αδυνατούν να συλλάβουν την έννοια του να παρακολουθείς σιωπηλά ταινία σε κοινό χώρο. Νομίζω δεν υπήρξε στιγμή κατά τη διάρκεια της προβολή που από την πίσω σειρά δεν άκουγα διαρκείς ψιθύρους ψουψουψου χιχιχι και σακουλάκια να ανοίγουν και να κλείνουν χρούτσου χρούτσου. Ειλικρινά πηγαίντε για ένα ποτό.

Άκουσα και το άσμα των (του;) Baby Lasagna που στέλνει στη Eurovision η Κροατία. Έκανε ζημιά πέρσι το Cha Cha Cha, θα δούμε πολλά τέτοια ε.

Α, και για να κλείσω με αυτά που έγραφα παραπάνω στα λάικ: Το φεστιβάλ Βερολίνου στο YouTube του ακόμα δεν έχει ανεβάσει καμία ομιλία νικητών, ούτε το λάιβ της τελετής απονομής των βραβείων. Την ίδια ώρα, o νικητής για το καλύτερο ντοκιμαντέρ δέχεται απειλές εναντίον της ζωής του. Όλα καλά, πολύ καλά, πολύ νορμάλ φεστιβάλ, μπράβο στη Γερμανία, μπράβο στο Βερολίνο, συγχαρητήρια γενικώς.

Από Μπάρκα – Καινούργιου έως τα εισιτήρια των συναυλιών για την Παναγιώτα Κλεάνθους

Τα έφτιαξε η Δανάη Μπάρκα με τον Φίλιππο Τσαγκρίδη; Πώς αντέδρασε η Κατερίνα Κανούργιου; Ήταν φίλες οι δύο παρουσιάστριες; Η πρώτη «έκλεψε τον γκόμενο» της δεύτερης; Ποια είναι καλύτερη; Πώς από τη μία πήγε στην άλλη; Team Katerina ή Team Barka; Τόσα (αχρείαστα) ερωτήματα και άλλες τόσες απαντήσεις που σίγουρα δεν είναι απαραίτητες! Η φωτογραφία με τα «καυτά» φιλιά του εφοπλιστή με την Μπάρκα έγιναν viral και άνοιξε μια τεράστια συζήτηση όπου ο καθένας θεώρησε αναγκαστικό – μάλλον – να πάρει θέση και να πει την άποψή του. Σε όλο αυτό, γράφτηκαν δεκάδες προσβλητικά, σεξιστικά, μισογυνιστικά, ομοφοβικά σχόλια, από την εξωτερική εμφάνιση μέχρι το ποιόν των μανάδων τους. Αλήθεια τώρα; Get a life!

Για να απολαύσεις τις καλοκαιρινές συναυλίες των ξένων καλλιτεχνών που έρχονται στη χώρα μας το καλοκαίρι, χρειάζεσαι μια περιουσία! Πλέον είναι γεγονός! Η πρόσφατη ανακοίνωση για τον ερχομό των Måneskin συνοδεύεται από ένα εισιτήριο των 80 ευρώ (στην καλύτερη!) και κάμποση αναμονή, έως ότου να καταφέρεις να το κλείσεις. Φίλη μου, μάλιστα, περίμενε στην “ουρά” και όταν τελικά κατάφερε να κλείσει, η τιμή ήταν τουλάχιστον 10 ευρώ πάνω. Για τους Coldplay, θες περίπου 100 ευρώ. Άλλα τόσα ονόματα του εξωτερικού που ανακοινώθηκαν και που θα ανακοινωθούν το επόμενο διάστημα, κυμαίνονται πάλι κάπου εκεί.

Αν παίρνεις ένα μέσο μισθό, δεν μπορείς να πας ούτε σε δύο συναυλίες. Φτάσαμε πια να θεωρούμε τα 60 ευρώ εισιτήριο φυσιολογική τιμή. Κι αυτό συμβαίνει τα τελευταία 2-3 χρόνια…