Λάικ και ντισλάικ της εβδομάδας: Από Νιάρρο και Φαραντούρη έως τον Άλλο Άνθρωπο

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρήσαμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που συνήθως τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Άλλωστε κατά μία έννοια όλα πολιτισμός δεν είναι;

Λάικ

Ένας Γλάρος, ο Γιάννης Νιάρρος και Συντριβάνια που χορεύουν για τη Γεωργία Οικονόμου

Είναι λίγο κοινότοπο το ξέρω, αλλά κάθε φορά που πηγαίνω στη Λυρική μαγεύομαι από αυτά τα Χορογραφημένα Συντριβάνια που βγάζουν κλασικούς ήχους. Στέκομαι, τα κοιτώ και δεν κουνάω ρούπι μέχρι να τελειώσουν. Πολύ όμορφο και το πωλητήριο που είναι αφιερωμένο στη Μαρία Κάλλας στην είσοδο της Λυρικής. Το χάζεψα.

Ο “Γλάρος” του Σάββα Στρούμπου που παρουσιάζεται στο Θέατρο Άττις- Νέος Χώρος μοιάζει μεν να πνίγεται μέσα στον άκρατο φορμαλισμό της μεθόδου Τερζόπουλου, ωστόσο αυτό το ανοιχτό ερώτημα του “Ποιος είμαι; Τι είμαι;”, που απευθύνει ο Τρέμπλιεφ στον εαυτό του ως ψίθυρο, φτάνει εκκωφαντικό στα αυτιά μας.

Πήγα στο “ΝΥΞ Λος Ιστορίας Περίεργας” του Γιάννη Νιάρρου. Ευτυχώς με την κόρη μου, γιατί η παράσταση απευθύνεται ξεκάθαρα σε πιο νεαρές ηλικίες που είχαν γεμίσει ασφυκτικά το θέατρο Σημείο. Εκείνη ξεκαρδίστηκε και ενθουσιάστηκε, εγώ πάλι έμεινα έκπληκτη από το πώς ο Νιάρρος καταφέρνει να επικοινωνεί με τη γενιά του. Ποιητικός παραλογισμός αλά Κορτάσαρ με μπόλικο σύγχρονο πασπάλισμα από αναβράζοντα ντεπόν, αυγά κίντερ, φρέντο εσπρέσσο και τζίντζερ.

Η Έλενα Μαυρίδου δίνει ρέστα στο “Σώσε με” στο Netflix στον ρόλο της αστυνόμου Δέσποινας Λουκίδη που πήγε στην Κομοτηνή για να αναλάβει την εξιχνίαση της υπόθεσης δολοφονίας μιας νεαρής γυναίκας. Γενικά η σειρά κράτησε το ενδιαφέρον μου μέχρι τέλους, γεγονός που δε συμβαίνει ιδιαίτερα συχνά στις ελληνικές σειρές.

Δυναμώστε τη μουσική παρακαλώ! Όχι, δεν το λέω εγώ, αυτός είναι ο τίτλος του βιβλίου του 27χρονου Μιχάλη Μαλανδράκη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις. Επιτέλους μία φρέσκια και πολύ ενδιαφέρουσα νέα γραφή στις προθήκες των βιβλιοπωλείων.

Bukowski, επαναστατική Φαραντούρη και Godspeed για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Βγαίνοντας για ένα ποτάκι την Παρασκευή το βράδυ (αυτό το ένα που τελικά γυρνάς σπίτι 7 το πρωί) πέρασα μια βόλτα από το “Ham on Rye” στα Εξάρχεια (δίπλα από τη Στοά Χόλυγουντ) και ήταν μία ευχάριστη έκπληξη. Φίλοι με είχαν ήδη πληροφορήσει για τα περί Bukowski, ότι δηλαδή ο Μάρκος, ο ιδιοκτήτης, είναι φανατικός του πονεμένου Τσαρλς, ότι έβγαλε το μπαρ από το ομώνυμο βιβλίο που μιλάει για την κακοποιητική σχέση με τον πατέρα του – και ότι το μπάνιο δεν θα έχει καθρέφτη γιατί ο Bukowski δεν τους πολυσυμπαθούσε. Κάτι “old fashioned” μετά μας τα είπε χαρτί και καλαμάρι ο ίδιος ο Μάρκος (Πρίφτης) που είναι αυθεντικά επικοινωνιακός και ξέρει καλά τι θέλει να πετύχει στο Ham on Rye. Παλιάς κοπής ποτάδικο, χωρίς περιττά τερτίπια, προσεγμένα κοκτέιλ, κάποιες premium ετικέτες, πολλή επικοινωνία και μουσικές νοσταλγικές σαν από “vintage ιταλικό πορνό”. 

Βρέθηκα σε γενέθλια στο Rojas (πίσω από το Hilton) όπου οι 1550 μαζί με τους Domenica -και ένα τριαντάφυλλο στο στόμα- ξεκινούν να παίζουν 90s ροκ και ξεχνούν να τελειώσουν. Αδιανόητος χαμός (μαζί τους και δύο νέα παιδιά η Katerina Andreou και ο Christian), σπίθες, harleάδες με vintage μπουφάν και το “άλογο” δεμένο απέξω, pop-rock ρεπερτόριο και φυσικά παλιά καλή ελληνική ροκ με Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά, Σιδηρόπουλο κλπ. Δεν θυμόμουν ότι οι 1550 είχαν γράψει τα “All that you want” και “The true face of beauty” για τη “Σκόνη του χρόνου” του Θόδωρου Αγγελόπουλου(!!!).

Στα τοπ της περασμένης εβδομάδας ήταν τα κινηματογραφικά “διαμάντια” που ακούσαμε στο Παλλάς από Φαραντούρη και Νέγκα σε μία βραδιά που θα θυμόμαστε για καιρό. Η Φαραντούρη αφιέρωσε στον Δημήτρη Κουτσούμπα, που καθόταν στις πρώτες σειρές,  το τραγούδι “Της ξενιτιάς” (Μίκης Θεοδωράκης, Ερρίκος Θαλασσινός, Γρηγόρης Μπιθικώτσης). Ακούστηκαν πάνω από 30 αγαπημένα ελληνικά τραγούδια, κάτι δάκρυα κύλησαν στο Δίχτυ και πίσω από τις δύο κυρίες μας κοιτούσαν στα μάτια ο Μίκης Θεοδωράκης, η Μερκούρη, ο Χορν και η Καρέζη.

Κατά τα λοιπά, ο Anton Corbijn “υπέγραψε” άλλο ένα dark βιντεοκλίπ των Depeche Mode, για το “Before We Drown” και το βάλαμε στο repeat. Συναυλιακά έρχονται οι φοβεροί και τρομεροί Godspeed You! Black Emperor στο Floyd τον Οκτώβριο + έστειλε αλέρτ η ticketmaster για προπώληση Adele στο Μόναχο – μπήκα στη λίστα μήπως και καταφέρω να την ακούσω στο “When we were young”. 

Το ΠΣΚ στη Στέγη στη Συγγρού στήνεται πολύ ωραία φάση για τα τρία χρόνια του Stegi.Radio. Μπήκα στο κτίριο να ρίξω μια ματιά στη διαδικασία του στησίματος και είναι πραγματικά εντυπωσιακό το πόσο άλλαξαν οι χώροι για τα παράλληλα κόνσεπτ που θα τρέχουν. Η Κεντρική Σκηνή έχει γίνει ένα τεράστιο dance floor και ο ήχος σε διαπερνάει από τα πόδια προς το κεφάλι, καθώς δονείται όλο το πάτωμα. Οι Voltnoi και Quetempo τα έχουν σκεφτεί όλα!

Ίριδα, Στρέφη και Τέιλορ Σουίφτ για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Πήγα στην Ίριδα μετά από καιρό, για να παρακολουθήσω μια σπάνια μεγάλης οθόνης προβολή ενός φανταστικού πειραματικού φιλμ, του Timekeepers of Eternity – είναι κάτι σαν ας πούμε χειροποίητο remix μιας καλτ τηλεταινίας Στίβεν Κινγκ από τα ‘90s. Η Ίριδα συνεχίζει να είναι ένας φανταστικός, ανεκτίμητος, ζεστός χώρος με κύκλους προβολών που ξεφεύγουν από τα κλασικά. Την δε μέρα που βρέθηκα εκεί, έξω είχε έναν πραγματικά δυσοίωνο καιρό, με αέρα και βροχή και κρύο. Κάπως ήταν σαν η αίσθηση Αποκάλυψης του φιλμ να παρουσιαζόταν σαν 4D εμπειρία.

Πολύ το απολαμβάνω όποτε πηγαίνω στο Frumel στη Μαυρομιχάλη, γιατί αυτή η ευελιξία του χαλαρού ποτού ή παρεϊστικης μπύρας σε συνδυασμό με τους τιμιότατους μεζέδες (που αν θες να φας για να χορτάσεις μπορείς, αν θες απλά να τσιμπήσεις κάτι μαζί με τη μπύρα κι αυτό γίνεται) αλλά και με το ωραίο σημείο –και με μπόνους την κατηφορική φορά του πεζόδρομου που σε έχει σε μια διαρκή εγρήγορση–, είναι σαν πάντα να βοηθάνε το χρόνο να περάσει πιο γρήγορα. Είναι από τα μέρη που πάντα κάθομαι για πολλή παραπάνω ώρα από όσο υπολόγιζα πηγαίνοντας.

Θετικό το ότι σταματά και επισήμως αυτή η ανάπλαση-κοροϊδία-εκμετάλλευση στο Στρέφη στο πλαίσιο του πρότζεκτ ‘Αθήνα-DisneyLand’ που είχε βάλει μπροστά ο πρώην δήμαρχος, ο οποίος καταψηφίστηκε από τους κατοίκους. Λέμε και ξαναλέμε πως οι δημόσιοι χώροι είναι το πιο σημαντικό αγαθό το οποίο χάνεται αυτή τη στιγμή. Για να δούμε πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση σε αυτό τον τομέα, ειδικά σε κάποιους μήνες που θα αρχίσει να ανοίγει πάλι ο καιρός. «Η πάλη για δημόσιο χώρο είναι μια πολιτική πάλη. Δεν είναι απλά κοινωνικό ζήτημα, είναι πολιτικό», μου τα έλεγε ο Κεν Λόουτς πέρσι στις Κάννες, και πολύ καλά τα λέει.

Τελείωσα το “Σωτέ” του ΑΝΤ1+. Παρόλο που έχω μικρές ενστάσεις (στο ρυθμό των μεσαίων επεισοδίων ή στο ότι η Βοκάκις δεν γίνεται σταρ με οργανικό τρόπο μπροστά στα μάτια μας – ίσως χρειάζονταν λίγα περισσότερα επεισόδια), το συνολικό αποτέλεσμα είναι γενικά πολύ θετικό. Εξαιρετικά φτιαγμένο, έξυπνο, αστείο, με καλό καστ, με αφήγηση που σε κρατάει, ωραίες ιδέες και –καλό μπόνους αυτό– με τα δύο καλύτερα επεισόδια φυλαγμένα για το τέλος. Και επεισόδια, επεισοδιένια. Με το ύφος του και το φόκους του το καθένα, να τραβάνε αλλού την οπτική, να τη σπάνε και να την ξαναφτιάχνουν. Και με ωραίο τέλος για την ιστορία. Δε θα με χάλαγε καθόλου μια 2η σεζόν.

Φανταστικά περνάω με τη φετινή σάγκα της Τέιλορ Σουίφτ, η οποία εκτός του ότι θα εμφανιστεί στα Γκράμι αυτό το ΣΚ, ξεκινάει τις επόμενες μέρες το νέο σκέλος του ατελείωτου tour της (το καλοκαίρι έρχεται και στην Ευρώπη και ναι, φυσικά και θα πάω, τι ερωτήσεις είναι αυτές) και την ίδια στιγμή η ομάδα του αγοριού της προκρίθηκε στο φετινό Super Bowl, το σημαντικότερο δηλαδή ετήσιο αθλητικό γεγονός στις ΗΠΑ. Το επόμενο Σάββατο η Τέιλορ έχει λάιβ στο Τόκιο, την Κυριακή το βράδυ το αγόρι κατεβαίνει για τελικό στο Λας Βέγκας. Πριν προλάβουμε καν να αναρωτηθούμε αν θα μπορέσει να τα συνδυάσει, οι swifties έχουν υπολογίσει ώρες, αποστάσεις και πτήσεις – μαθαίνω πως μπορεί λόγω της διαφοράς της ώρας, να φτάσει στο Λας Βέγκας νωρίτερα από ό,τι θα έχει φύγει από το Τόκιο. Πόσο Ιούλιος Βερν εκ μέρους της!

 

Ντισλάικ

Κυκλαδικές αρχαιότητες, ποίηση και παγωμένο… κρέας για τη Γεωργία Οικονόμου

Εκτίθενται πλέον τα 161 Κυκλαδικά Αριστουργήματα στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης. Τα εγκαίνια λαμπερά και οι ευχαριστίες από πλευράς της ελληνικής κυβέρνησης θερμές στο πρόσωπο του Λέοναρντ Στερν που μας δώρισε τη συλλογή. Βέβαια, στην Ελλάδα πέρασε η κυριότητα. Η κατοχή πέρασε στο νεοιδρυθέν «Ινστιτούτο Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού» με έδρα το Ντελαγουέρ και αυτό αποφασίζει για την τύχη τους. Έτσι, τα επόμενα 50 χρόνια τα αριστουργήματα αυτά θα τα χαίρονται οι Αμερικανοί. Εγώ δηλαδή δε θα τα δω, εκτός αν γίνω μαθουσάλας ή ταξιδέψω στη Νέα Υόρκη. Εσείς;

Έχω επίσης βαρεθεί να διαβάζω ανέμπνευστες ποιητικές συλλογές νέων Ελλήνων. Δεν είναι μία ή δυο, είναι πραγματικά δεκάδες αυτές που έχουν περάσει και συνεχίζουν να περνούν από τα χέρια μου και σε αυτές η δηθενιά πάει σύννεφο.

Θέλει πραγματικά πολλή προσπάθεια να έχεις μαγαζί, να έχεις διαφημίσει το “concept κρεατοφαγίας με άποψη στα Πετράλωνα” και να σερβίρεις όλες τις πιατέλες με τα κρέατα παγωμένα.

Με ξεπερνά το γεγονός πως όλο το νούμερο 1 trend στο tik tok είναι η χορογραφία του Lava, Ropex στο νέο τους τραγούδι “Βalkan Disco. Παιδάκια ακόμη και μέσα σε σχολικές τάξεις τραγουδούν και χορεύουν και ανεβάζουν τις χορογραφίες τους στη δημοφιλή ψηφιακή πλατφόρμα. Εγώ πάλι έχω πολλές άγνωστες λέξεις στους στίχους: “Τα νέα flows μου κοπιάρουνε ρε μάγκα/ Μα δε τους δίνω feat, ούτε για πλάκα, ούτε με φράγκα“ και παρακάτω δεν καταλαβαίνω καθόλου τη φράση: “Η δικιά σου ρωτάει “Smash or pass?”/Θέλει να κάνουμε One Night Stand”.  

Led “ξυράφια”, μπαμπάδες φωνακλάδες και βαρετά Grammys για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Τι παίζει με τις εκτυφλωτικές led επιγραφές στις πλάτες στάσεων λεωφορείου; Υπήρχε μία σεσημασμένη στη στάση Φιξ, που “τύφλωνε” ηλικιωμένους και δεν έβλεπαν να βγάλουν ούτε το εισιτήριο από την τσέπη. Δεν μας φτάνουν όλα τα άλλα οπτικά ερεθίσματα που πληγώνουν την αισθητική μας σε αυτή την πόλη, έχουμε και τις δήθεν νεοϋοκέζικες υπερβολές. Δεν είμαστε στη Times Square κύριοι διαφημιστές. Τώρα είδα κάτι βιντεο-οθόνες και στις κυλιόμενες του μετρό – άλλη μια ευκαιρία για cognitive overload, ευχαριστούμε! Ένα μύριο φορές προτιμούμε να βλέπουμε τοιχογραφίες όπως οι 3 Καρυάτιδες του INO στο Θησείο (η πρώτη κοιτάζει την Ακρόπολη, η δεύτερη την κοινωνία και η τρίτη το Κοινοβούλιο της Ελλάδας, μάντεψε ποια κλαίει από τις 3) παρά τα led “ξυράφια” στον αμφιβληστροειδή μας.

Με πλήγωσε το θέμα με τον “Άλλο Άνθρωπο” (Κ. Πολυχρονόπουλο), κυρίως γιατί κινδυνεύουμε να παραδοθούμε στην ισοπεδωτική λογική “όλοι ίδιοι είναι”, “δεν υπάρχει τίποτα”, “μην βοηθάς, δεν ξέρεις πού πάνε τα λεφτά σου”. Έχοντας η ίδια μοιράσει φαγητό σε άστεγους, αντιλαμβάνομαι βαθιά τη σπουδαιότητα αυτού του είδους δράσεων, που πρέπει πάση θυσία να στηριχθούν για να συνεχίσουν. 

Μη φωνάζετε! Διαρκώς σε αναζήτηση για μια καλή παράσταση να πάω τη μητέρα μου, “έκατσαν” οι Μπαμπάδες με Ρούμι. Αν εξαιρέσεις το σκηνικό στο νεκροταφείο και κάποια μεμονωμένα αστεία, όπως πάντα στις κωμωδίες αυτού του τύπου με ενοχλούν οι φωνές. Γιατί πρέπει να ξεκουφαθούμε, ακούγοντας σαρκαστικά αστεία για τις/τους ευτραφείς; [A propos, ο κόσμος συνεχίζει να πηγαίνει μανιακά θέατρο, παρά το κρύο, αμάν έκανα να βρω εισιτήριο].

Grammys την Κυριακή. Περιμένουμε την ιστορική εμφάνιση των U2 live από τη Σφαίρα του Λας Βέγκας και την αεικίνητη Τζόνι Μίτσελ που θεός ξέρει αν θα την ξαναδούμε. Κατά τα άλλα τα Grammy μοιάζουν για άλλη μία χρονιά ένας “καλομαγειρεμένος” εμπορικός αχταρμάς, πολλών εκατομμυρίων δολαρίων. Ας γράψει κάποιος το TAX THE RICH (φορολόγησε τους πλούσιους) επάνω στο πανάκριβο φουστάνι ή κοστούμι του, μπας και έχουμε κάτι της προκοπής να γράψουμε τη Δευτέρα.

Γκράμι, 8άδες και Netflix για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Κοίταγα από περιέργεια τις υποψηφιότητες των Γκράμι και πραγματικά, πόσο πολύ διαφωνώ με τις τόσες πολλές υποψηφιότητες σε κάθε βραβείο. Υπάρχει κάτι στρογγυλό και τέλειο στον αριθμό πέντε. Πέντε υποψηφιότητες. Δεν είναι δύο, που θα έμοιαζε με τελικό αγωνίσματος, δεν είναι και δέκα που πλέον είναι λίστα. Πέντε. Είναι απλά σωστό. Το 8 είναι απεγνωσμένο. Είναι «ας βεβαιωθούμε ότι θα είναι όλοι εκεί». Παιδιά, γιατί τέτοια απόγνωση. Δείχτε λίγο επίπεδο. Κάντε και μια δύσκολη επιλογή. Δεν πειράζει, ας γίνει και λίγο νταβαντούρι με αυτούς που θα μείνουν απ’έξω – να, δείτε πχ πόσο πολύ ασχολούνται όλοι με τα Όσκαρ τόσες μέρες επειδή δεν προτάθηκε για δύο παραπάνω Όσκαρ το Barbie.

Btw η ιστορία με τα σνομπαρίσματα αυτής της ταινίας έχει φτάσει σε τέτοιο άκρο που πλέον έχω αλλάξει γνώμη, έχει διπλώσει κι έχει φτάσει πίσω, στα Λάικ. Περνάω τέλεια. Φαντάζεστε να σας έγραφα ότι «με σταματάνε στο δρόμο και με ρωτάνε τη γνώμη μου για τα σνομπαρίσματα της Barbie»; Ε λοιπόν δε θα το πιστέψετε αλλά κι αυτό συνέβη. Καταπληκτικό θα είναι το διάστημα μέχρι την απονομή!

Ο Τιερί Φρεμό, καλλιτεχνικός διευθυντής των Καννών, βγήκε να κάνει diss στον Φίντσερ – στο Netflix δηλαδή στην πραγματικότητα, αλλά πήρε τον Φίντσερ η μπάλα. «Φυσικά είναι ακόμα μεγάλος σκηνοθέτης», λέει, «αλλά δεν υπάρχει πια στον ίδιο βαθμό», επειδή κάνει ταινίες για το Netflix τώρα. Το καταλαβαίνω το συναίσθημα, δυστυχώς είναι αλήθεια πως τη στιγμή που κάποια αληθινή ταινία αγοράζεται από το Netflix την καταβροχθίζει ο αλγόριθμος, παύει να υφίσταται, γίνεται χαμένα πίξελ ανάμεσα σε φτηνά αισθηματικά ριάλιτι και trash ισπανικές σειρές. Αλλά από την άλλη, αν το Netflix είναι το μόνο στούντιο που δίνει στον Φίντσερ το μπάτζετ για τις λεπτομερείς, πανάκριβες παραγωγές του, για να κάνει ό,τι θέλει (επειδή προφανώς τα θρίλερ του Φίντσερ είναι διαχρονικά streaming μπλοκμπάστερ χιτ), ε τότε τι να κάνουμε. Θα συμβιβαστούμε. Μάλλον; Ίσως; Τελοσπάντων, ντισλάικ από μένα στην όλη κατάσταση. Εκτός από τον Φίντσερ, σε αυτόν δίνω μόνο λάικ.