Λάικ και ντισλάικ της εβδομάδας: Από Πάολα και Beyoncé σε Μαρίνα Σάττι και Griselda

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρήσαμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που συνήθως τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Άλλωστε κατά μία έννοια όλα πολιτισμός δεν είναι;

Αυτή την εβδομάδα σχολιάζουμε από την Πάολα και την Beyoncé μέχρι τη Μαρίνα Σάττι και τη Griselda.

Λάικ

Απόγονοι, τζαζ και Πάολα για τη Γεωργία Οικονόμου

Μου άρεσαν πολύ οι “Απόγονοι” που παρουσιάζουν στο ΠΛΥΦΑ η Ηρώ Μπέζου  και ο Χρήστος Θάνος. Πρώτα ξαδέλφια στην κανονική ζωή, με αρκετά χρόνια να τους χωρίζουν, συναντήθηκαν επί σκηνής και μοιράστηκαν μαζί μας μία ιστορία για το δυσβάσταχτο φορτίο που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά.Μία ιστορία αρχαία, αλλά και σύγχρονη. Εξαιρετικές οι στιγμές που οι δυο τους “ριμάρουν” και τραγουδούν το κείμενό τους. 

Τα καλύτερα διαπιστευτήρια δίνει ο Μάρκος Χαϊδεμένος με δύο νέα του κομμάτια, το The Day After και εδώ το Remains, που κινούνται στο ύφος της μοντέρνας jazz, με επιρροές από Herbie Hancock μέχρι Brad Mehldau και Robert Glasper.

Mου έχει “κολλήσει” σαν εικόνα το συγκλονιστικό βλέμμα του Andrew Scott στο All of Us Strangers και το τραγούδι των Frankie Goes To Hollywood που ακούγεται στο τέλος The Power of Love. Μία ταινία-ύμνος στη μοναξιά και την αγάπη.

Η πρώτη έκθεση με έργα του Μαρσέλ Ντισάν, του καλλιτέχνη που επηρέασε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο την τέχνη του 20ού αιώνα, από τον ντανταϊσμό μέχρι την ποπ αρτ και την εννοιολογική τέχνη, στην Αθήνα είναι γεγονός. Περίπου είκοσι δημιουργίες του Μαρσέλ Ντiσάν, από ιδιωτικές συλλογές και ιδρύματα σε Ευρώπη και Αμερική, παρουσιάζονται την Eleftheria Tseliou Gallery στην έκθεση «Re(a)Duchamp» και αυτή θα είναι σίγουρα η επόμενη εικαστική μας βόλτα.

Το ξέρω, θα ακουστεί ολίγον περίεργο, αλλά κάπως κάπου κάποτε ένα βράδυ με φίλους παιδικούς καταλήξαμε στο Fever, όπου τραγουδούν Πάολα- Μακρόπουλος. Εντυπωσιάστηκα με τους φωτισμούς, την πληθώρα των γιγαντοοθονών και τα σκηνικά που άλλαζαν στο ρεπερτόριο της Πάολα. Σε μία δε μπαλάντα της -της οποίας τον τίτλο αγνοώ γιατί πρώτη φορά την άκουγα- αναδύθηκε από τα τρίσβαθα του μαγαζιού ένα υπερπολυτελές υπνοδωμάτιο με τρεις πολυελαίους από πάνω. Πραγματικά τέτοια υπερπαραγωγή ούτε στο Παλλάς.

Τσαρούχης, ελληνικό ντουέτο για Vaya Con Dios και Matrix για Χριστίνα Τσατσαράγκου

Το σπίτι, εργαστήριο και μουσείο του Γιάννη Τσαρούχη στην οδό Πλουτάρχου 28 στο Μαρούσι έχει ανοίξει τις πύλες του στο κοινό και είναι καταπληκτικό, μέσα στην απλότητά του. Περπατώντας από όροφο σε όροφο με την ευκαιρία της έκθεσης «Γιάννης Τσαρούχης – Ήμουν και έμεινα ένας ερευνητής και ένας μαθητής» στο Μαρούσι πήρα μία ιδέα για το πώς ζούσε και δημιουργούσε αυτό το μεγαθήριο της ελληνικής τέχνης (και σκηνογραφίας). Must-see για μια Κυριακή με τα παιδιά…

Αν (ξανα)πας στον ναό του ουίσκι Jazz In Jazz στη Δεινοκράτους θα εξασκήσεις μεταξύ άλλων και τα αγγλικά σου. Τι έγινε, πόσοι τουρίστες κάνουν χειμερινές διακοπές στο Κολωνάκι και πίνουν ουίσκι Σάββατο βράδυ; Πολλοί, είναι η απάντηση, έξω θα τη βγάλεις.

Συνέντευξη με την Ντάνι Κλάιν των Vaya Con Dios σε ξενοδοχείο με θέα την Ακρόπολη και μάθαμε ότι ηχογράφησε ντουέτο με νεαρό καλλίφωνο Έλληνα τραγουδιστή για την ημέρα της γυναίκας! Άκου το Una Mujer και περίμενε, έρχεται.

 

Η Beyonce με το “Texas Hold ‘Em” έγινε κάντρι και η πρώτη μαύρη καλλιτέχνις που κατέκτησε την κορυφή του Country Chart στο Billboard. Οκ, μας άρεσε το καουμπόικο καπέλο και ακόμα περισσότερο το βιντεοκλίπ και τα αμέτρητα challenges με την κάντρι χορογραφία που έχουν κατακλύσει το Tik Tok. Το Τέξας με τους νόμους για οπλοκατοχή και αμβλώσεις είναι που δεν μας κάθεται καθόλου καλά!

Στα των ελληνικών, η “Γαρδένια” με Ελεονώρα Ζουγανέλη και η “Ρουλέτα” με Μάλαμα και Τζώρτζια Κεφαλά έστρεψαν στην προσοχή μας στον δίσκο «Δε σηκώνουν άλλο φόβο οι εποχές». Έναν χρόνο μετά την απώλεια του Στέφανου Μαλλιαρού, ενός αληθινού ήρωα της ζωής, κυκλοφόρησε το άλμπουμ με ποιήματα του ίδιου, μέσα από την ομότιτλη ποιητική συλλογή του ( Σεπτέμβριος 2022). Επίσης στο άλμπουμ ακούμε και απαγγελία τεσσάρων ποιημάτων από τους Οδυσσέα Ιωάννου, Χάρη Κατσιμίχα, Τάσο Νούσια και Νίκο Κολλάρο.

 

Και εκεί που είναι Κυριακή βράδυ (και σκέφτεσαι το πρωινό της Δευτέρας στη δουλειά σαν τη χειρότερη αμαρτία σου)… έρχεται το Matrix με τον Κιάνου Ριβς στο Open και φτιάχνει το κέφι για πολλούς λόγους.

Μπερλινάλε και ασιάτικο φαγητό για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Ειδική Μπερλινάλε έκδοση αυτή την εβδομάδα, με το Βερολίνο από μόνο του να είναι ένα μεγάλο λάικ – κι ας έχει ακριβύνει λίγο αν δεν είναι ιδέα μου. Πολλά σημεία της πόλης έχουν μετατραπεί σε μικρά κινηματογραφικά κέντρα, όπως η Ποτσντάμερ Πλατς με το ανακαινισμένο CinemaxX και τις συγκλονιστικά άνετες θέσεις του, αλλά και το μεγαλεπίβολο Μπερλινάλε Παλάστ να φιλοξενεί όλες τις μεγάλες πρεμιέρες του Διαγωνιστικού και τις ειδικές προβολές, όπως ας πούμε την τιμητική βράβευση του Μάρτιν Σκορσέζε και μετέπειτα προβολή του “Departed”.

Δεν πρόλαβα εισιτήρια για αυτό ούτε για αστείο, αλλά πήγα την επόμενη μέρα στην Ακαδημία Τεχνών όπου προβαλλόταν μια άλλη ταινία του Μάρτι, η προσωπική μου αγαπημένη, η μαύρη κωμωδία After Hours του 1985. Ο ίδιος δεν ήταν και εκεί, όμως την ταινία προλόγισε η θρυλική του μοντέρ Θέλμα Σουμέικερ. «Είμαι υπερβολικά διάσημη τώρα! Υπάρχουν και μπλουζάκια με το όνομά μου!», ξεκίνησε γελώντας η 84χρονη δημιουργός.

Η μισή χαρά του να βρίσκεσαι στο Βερολίνο είναι τα μπαρ – ποια μισή δηλαδή, μπορεί και παραπάνω. Το συνοικιακό Freya Fuchs είναι όλο τσιμέντο και τούβλο και φτηνές μπύρες και χαμηλός φωτισμός, όλα σπουδαία πράγματα να έχει ένα μπαρ. Στο Crash του Πρεντσλάουερ Μπεργκ ήμασταν στριμωγμένοι πάνω μέχρι που διαπιστώσαμε ότι υπάρχει χώρος κάτω, και συνήθως με αυτή τη διαπίστωση είναι που ξεκινάνε τα πάρτυ. Στο Lotte Am Zoo ήπια ένα ουίσκι κάτω από τις ράγες του τρένου ενώ ο μπάρμαν έλεγε λάθος τα ονόματά μας και μας διηγούνταν με ενθουσιασμό ιστορίες που δεν καταλαβαίναμε.

Το ασιατικό φαγητό στο Βερολίνο είναι τόσο next level που ακόμα και στο food court ενός mall θα είναι απίστευτα νόστιμο. Θέλω να ελπίζω πως όταν διαβάζετε αυτές τις γραμμές, θα έχω καταφέρει την τελευταία μου μέρα στο Βερολίνο να πάω και στο Monsieur Vuong για βιετναμέζικο – πάνε χρόνια από την τελευταία φορά.

Αν και, για να πω την αμαρτία μου, το πιο good for the soul πράγμα που έφαγα όλες αυτές τις –γεμάτες με καφέδες στο χέρι και βιαστικά πρέτζελ– μέρες, ήταν ο συνδυασμός honey and mustard toastie και ζεστής μανιταρόσουπας από τα Pret απέναντι από την Ποτσντάμερ. Εντάξει τι να γίνει, κάποια πράγματα είναι σταθερές αξίες για κάποιο λόγο.

Το Βερολίνο δεν φτάνει ποτέ τις Κάννες ή τη Βενετία σε επίπεδο ταινιών, αλλά κάποιο μελλοντικό classic όλο και θα το πετύχεις. Πέρσι ήταν το “Past Lives”, φέτος το “Love Lies Bleeding” με την Κρίστεν Στιούαρτ. Gore, exploitation και τρυφερότητα σε ένα ρομαντικό δράμα όπου κορμιά θυμώνουν και ερωτεύονται. Η Κρίστεν Στιούαρτ, όπως και ήμουν σίγουρος, είναι συναρπαστική συνομιλήτρια – η συνέντευξή της, όπως και πολλές άλλες που έκανα αυτές τις μέρες (Άνταμ Σάντλερ, Ολιβιέ Ασαγιάς, Τσάι Μινγκ-λιάνγκ και διάφοροι ακόμα θρύλοι) έρχονται το επόμενο διάστημα.

Ορέστης Ντάντος και επιτέλους Παυλίδης για την Παναγιώτα Κλεάνθους

Μεγάλη μερίδα του μουσικόφιλου κοινού τον έμαθε μέσα από τον τελευταίο δίσκο του “Τακούνια για καρφιά” που κυκλοφόρησε το 2022 (“Νερό στη Βάρκα” κλπ), ωστόσο, ο Ορέστης Ντάντος έχει μια μακρά καριέρα στη μουσική, από το 2009! Πριν από λίγες μέρες, λοιπόν, κυκλοφόρησε το νέο τραγούδι του με τίτλο “Μονόδρομος”, το οποίο κινείται στον ρυθμό, στον στίχο και στο ύφος που έχουμε αγαπήσει, όσοι τον ακολουθούμε από τα πρώτα του βήματα έως και σήμερα. Αξίζει να το ακούσετε και αξίζει να πάτε και στο λάιβ του που είναι απόψε στο Caja de Musica στις 22:00. Στο μεταξύ… “Είναι μονόδρομος ο προορισμός σου / Το μόνο που μπορείς να γίνεις είναι ο εαυτός σου…”.

Είχαμε πολλά καλά μουσικά νέα αυτή την εβδομάδα, για μπάντες του εξωτερικού που θα έρθουν για συναυλία στη χώρα μας, αλλά είχαμε και την είδηση για το λάιβ του Παύλου Παυλίδη – επιτέλους! Σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, ο αγαπημένος τραγουδοποιός είχε ελαχιστοποιήσει τις συναυλίες του το τελευταίο διάστημα, με τις ομάδες/σελίδες των φαν του στα social media να ρωτούν επίμονα εάν θα τον δούμε ζωντανά μέσα στον χειμώνα. Μετά από μήνες “σιωπής” (τελευταία συναυλία του τον περασμένο Ιούνιο), έγινε γνωστό ότι θα τον δούμε για πρώτη φορά στη σκηνή του Floyd Live Venue στις 13  Απριλίου.

Ντισλάικ

“Στρωσίματα”, ντεφιλέ και trap για τη Γεωργία Οικονόμου

Με θυμώνει αφάνταστα όταν θέλω να πάω να δω μία παράσταση και οι υπεύθυνοι του θεάτρου μου απαντούν “ο σκηνοθέτης θέλει μετά από δύο εβδομάδες δημοσιογράφους” ή ακόμη χειρότερα “άστη λίγο να στρώσει, μπορεί να μειωθεί και η διάρκεια”. Και όχι, καθόλου δε με ενοχλεί που δε θα δω την παράσταση όταν θέλω, θυμώνω για το δόλιο το κοινό που σπεύδει να τη δει και βλέπει κάτι που δεν είναι στημένο στην τελική του μορφή. Αυτό φλερτάρει με τα όρια του ανήθικου. Θα έπρεπε και το κοινό να είναι ενήμερο για το τι βλέπει και να πληρώνει αυτές τις πρώτες “δοκιμαστικές” ημέρες μειωμένο εισιτήριο.

Κάποιος να ηρεμήσει την υπουργό Πολιτισμού, γιατί μετά τις διορθώσεις στο Netflix για το ιστορικό ντοκιμαντέρ του Μεγάλου Αλεξάνδρου, θύμωσε και με το Βρετανικό Μουσείο για επίδειξη μόδας που έλαβε χώρα στην αίθουσα με τα Ελγίνεια. Λες και είμαστε χρυσόψαρα και ξεχάσαμε τα μοντέλα του Ντιόρ στην Ακρόπολη που με δική της συναίνεση βρέθηκαν εκεί.

Με ξεπερνά το γεγονός πως 16.000 νέοι αποθέωσαν τον Toquel βιώνοντας μία trap μέθεξη και έκσταση στο Κλειστό Γήπεδο Μπάσκετ «Νίκος Γκάλης» του ΟΑΚΑ.

Η Σάττι από Σουδάν, η μύτη της Βεργκάρα και δάκρυα-διαμάντια για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Δεν “τσίμπησα” με την Griselda Σοφία Βεργκάρα στο Netflix. Θέλεις επειδή το Narcos δεν το έφτασε ούτε με σφαίρες; Θέλεις επειδή αυτή η μύτη που της έβαλαν (μαζί με την περούκα και το “νέο” μέτωπο για να σταθούν αυτά τα λεπτά φρύδια) είναι λίγο παράξενη; Θέλεις γιατί κάπως νισάφι με την “αποθέωση” της κουλτούρας των ναρκωτικών στην Αμερική των 80s και 90s; Καλή η προσπάθεια για τη Βεργκάρα, αλλά το πήγα πολλές φορές στο FW.

Είπε να πάει Eurovision η Μαρίνα Σάττι και κοντεύει να της βγει ξινό. Κάτι με τη διαρροή τμήματος του τραγουδιού (που τελικά λέγεται Zari) κάτι που είναι μελαμψή από το Σουδάν, κάτι που απέρριψε λέει πολλά τραγούδια. Ας αφήσουμε ήσυχο το κορίτσι, μήπως πάρουμε και καμιά θεσούλα προκοπής φέτος.

Όχι στη Shakira που βγήκε στο νέο (12ο) άλμπουμ της με δάκρυα-διαμάντια να τρέχουν στα μάγουλά της. Ταιριάζει ίσως με τον τίτλο “Las Mujeres Ya No Lloran” και έχουμε διαβάσει όλα τα σπαραξικάρδια που έχουν συμβεί στην προσωπική της ζωή, αλλά η φράση “τα δάκρυά μου μετατράπηκαν σε διαμάντια και η ευαισθησία μου σε δύναμη” είναι πάρα πολύ μελό για τα νεύρα μας (το ίδιο και η πρόμο φωτογραφία). Άλλωστε τη λέξη “diamonds” την έχει πάρει εδώ και χρόνια εργολαβία η Rihanna.

Αυτή είναι η Jennifer Lopez τώρα. Νέος δίσκος και μιούζικαλ-ντοκιμαντέρ που χορεύει σαν κομάντο, καβαλάει μηχανές, γράφει ημερολόγιο προσωπικής εξέλιξης μπροστά σε τρισδιάστατα τζάκια, παντρεύεται πάλι και πάλι και μας δείχνει – για άλλη μια φορά – ότι ξεκίνησε από τα χαμηλά και έφτασε στα α-ψηλά. Αλλά παραμένει προσγειωμένη! Ένα βιογραφικό παραλήρημα αυτοβελτίωσης που κόστισε 20 εκατομμύρια δολάρια. Και για όλα αυτά που τραβάμε φταίει ο Μπεν ο Άφλεκ.

Κλινική βερολινέζικη εσάνς και κατάλογοι ανύπαρκτοι για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Η Ποτσντάμερ είναι πάντα όμορφη και το Παλάστ στο βάθος δίνει κάτι εντυπωσιακό, αλλά εύχομαι να μην ήταν πλέον σιδεροφραγμένος όλος ο δρόμος, υποθέτω για να μη συγκεντρώνεται χύμα ο κόσμος μπροστά από το κόκκινο χαλί. Το αποτέλεσμα είναι μια εικόνα πολύ κλινική και άδεια και αταίριαστη με τη βερολινέζικη εσάνς, με έναν δρόμο τελείως άδειο στη μέση και κόσμο στριμωγμένο στα πεζοδρόμια να πηγαίνει προς την ουρά με τα εισιτήρια. Κάνει το φεστιβάλ να μοιάζει νεκρό, κάπως.

Τεράστιο πρόβλημα που έχω: Η όλο και πιο περιορισμένη εμφάνιση φεστιβαλικών καταλόγων. Υπόσχομαι ότι δεν το λέω μόνο επειδή είμαι φετιχιστής με τα physical αντικείμενα, αλλά πραγματικά ο κατάλογος με τις ταινίες της κάθε διοργάνωσης είναι ένα τακτοποιημένο αρχείο εικόνων και ανθρώπων που πέρασαν από το φεστιβάλ στη διάρκεια των χρόνων. Το Βερολίνο δεν έβγαλε κατάλογο φέτος, αφήνοντας έτσι το αρχείο της διοργάνωσης στο ίντερνετ, εκεί όπου ξέραμε καλά πως τα πάντα είναι θέμα χρόνου να καταλήξουν διάσπαρτα πίσω από σπασμένα λινκ και ανασχεδιασμένες (ή παρατημένες) σελίδες.

Σεφερλής και “γιατί βγαίνετε έξω;” για την Παναγιώτα Κλεάνθους

Παρασκευή βράδυ, λες να κάτσεις σπίτι, να χαζέψεις τηλεόραση, καμιά ωραία σειρά, καμιά ενδιαφέρουσα ταινία. Ας δώσω μια ευκαιρία στα ιδιωτικά κανάλια, λες, προτού πατήσω το κουμπί του Netflix. Ε, δεν έχει τίποτα! Μα τίποτα! Πολύ σπάνια να βρεις ένα πρόγραμμα της προκοπής για να δεις. Ο ΣΚΑΙ, δε, τις Παρασκευές μεταδίδει τις θεατρικές παραστάσεις (ας τις πούμε έτσι) του Μάρκου Σεφερλή. Δηλαδή, δεν φτάνει το “Η μαμά μου μαγειρεύει καλύτερα από τη δική σου”, έχουμε και τις wannabe επιθεωρήσεις του που κρατάνε 4 ώρες!

Πρόσφατα βγήκα για φαγητό σε χαλαρό εστιατόριο και στο διπλανό τραπέζι καθόταν ένα ζευγάρι. Ο άντρας είχε στήσει το κινητό του πάνω στο ποτήρι και απολάμβανε το φαγητό του παρακολουθώντας Survivor(!). Η σύντροφός του έτρωγε το δικό της πιάτο παρακολουθώντας… το κενό. Δεν είναι η πρώτη φορά που το συναντάω, έχει τύχει να δω σε παρέες ή ζευγάρια να βλέπουν στο κινητό ποδοσφαιρικούς αγώνες, κάποια σειρά ή έστω να σκρολάρουν ακατάπαυστα στα social media. Αυτόματα έρχεται η σκέψη «μα καλά, γιατί βγαίνετε έξω τότε;».