Λάικ και ντισλάικ της εβδομάδας: Από τη θεά Κέιτ Μπλάνσετ στο Maestro του Παπακαλιάτη

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που συνήθως τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Λάικ

Tερζόπουλος, Amalia και μία Νοτιοαφρικανή καλλιτέχνιδα με ελληνικές ρίζες στα λάικ της Γεωργία Οικονόμου

Πόσο ανθρώπινη, σπαρακτική, τρυφερή και βαθιά υπαρξιακή ήταν η ματιά του Θεόδωρου Τερζόπουλου στο “Περιμένοντας του Γκοντό” που παρουσιάστηκε για πέντε μόνο παραστάσεις στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση. Αυτή η αέναη αναμονή ενός σωτήρα, μίας λύσης που ποτέ δεν έρχεται, η ελπίδα που δε σβήνει, ακόμη και αν είσαι εγκλωβισμένος μέσα στο μαύρο κουτί της ύπαρξης.

Τι να πει κανείς για την υπέροχη Κέιτ Μπλάνσετ που πέρασε απλώς και μόνο με την “ουρά” του φορέματός της ένα ηχηρό μήνυμα για τον πόλεμο ανάμεσα στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη. Πραγματικά τρελάθηκα με αυτόν τον ντελικάτο τρόπο με τον οποίο κρατούσε την “ουρά”: με την άκρη του δαχτύλου της και μόνο.

Τι θαυμάσια εμπειρία η συνέντευξη με τη Νοτιοαφρικανή καλλιτέχνιδα Penny Siopis. Ένας τόσο απλός, ζεστός άνθρωπος που έδωσε στον ακτιβισμό άλλη διάσταση. Τα έργα της είναι τόσο συγκλονιστικά πολιτισμικά και πολιτικά φορτισμένα που κόβουν την ανάσα. Στον πίνακά της “Patience on a Monument: ‘A History Painting” υπάρχει ένας σωρός από πολιτιστικά συντρίμμια πάνω στον οποίο κάθεται μια γυναίκα. Αν παρατηρήσει κανείς προσεκτικά, θα δει πως πρόκειται στην ουσία για ένα μεγάλο κολλάζ με σκισμένες σελίδες από βιβλία ιστορίας της εποχής του απαρτχάιντ και αναπαραστάσεις που προέρχονται από αποικιακά έγγραφα.

Τι ωραία δουλειά ο πρώτος προσωπικός δίσκος του Αmalia. Μετά από πολύ πολύ καιρό με ιντρίγκαρε έτσι ένα αγγλόφωνο τραγούδι. Το Between Us (Nothing Ever Happened) έχει ήδη μπει στη λίστα με τα αγαπημένα μου στο Spotify. Λάικ τεράστιο

Jujutsu Kaisen, το “π” του Πικιώνη και βόλτα στις τζακαράντες για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Το 18ο Comicdom CON Athens στην Τεχνόπολη ήταν πραγματικά απολαυστικό και συγκέντρωσε όλες τις ηλικίες και όλους τους φανς των Manga και των Anime. Πολλά παιδιά ντύθηκαν οι αγαπημένοι τους ήρωες και στην Τεχνόπολη έγινε η απόλυτη superhero μάζωξη με αναφορά στην μακρινή Ιαπωνία [στα αγαπημένα μου οι “ντυμένοι” Jujutsu Kaisen και το αφιέρωμα στον Corto Maltese… που μου θύμισε το πάλαι ποτέ ομώνυμο μπαράκι στου Ψυρρή [και μετά κατευθείαν στο POP για κοκτέιλ σε ποτήρι-γίγας].

Περφόρμανς της διάσημης εικαστικού (και μούσας του Morrissey) Linder Sterling στους Δελφούς και εκτός από την εμβληματική φιγούρα της post-punk θεάς του Μάντσεστερ και της διεθνούς εικαστικής σκηνής είχαμε την ευκαιρία να δούμε και το Παβίλιον του Πικιώνη. Χτισμένο για λογαριασμό του ΕΟΤ (σαν αετοφωλιά) το τουριστικό περίπτερο λειτούργησε ως κέντρο διασκέδασης, αναψυκτήριο, καφετέρια και μπαρ. Διασημότητες του ‘60 απολάμβαναν εκεί τη μαγευτική θέα, αλλά και φλογερές συζητήσεις. Στα τέλη του ‘90 εγκαταλείφθηκε, μέχρι και τις αρχές του 2022, όταν ανακατασκευάστηκε με την αρωγή της Polygreen. Τώρα λέγεται “π”.

Τις “τζακαράντες” τις ξέρεις; Τις ύμνησε σε ποίημά του ο Σεφέρης. Είναι τα υπέροχα εντυπωσιακά μωβ δέντρα που δημιουργούν ένα μαγευτικό θόλο κατά μήκος του πεζόδρομου που οδηγεί στο Ζάππειο Μέγαρο. Είναι ανθισμένες αυτό τον καιρό και ό,τι πρέπει για βόλτα και χάζι.

Στα λάικ ο Moby και ο ποιητής Benjamin Zephaniah (έφυγε από τη ζωή τον περασμένο Δεκέμβριο)  στο τραγούδι “Where Is Your Pride?”.

Ο Ιταλός Mahmood της Eurovision θα εμφανιστεί στη σκηνή των MAD VMA 2024 στις 19 Ιουνίου…το νου μας μην τον συναντήσουμε σε καμιά ξενάγηση στο κέντρο της Αθήνας. Στα συναυλιακά αναμένουμε Rammstein να ξεκινήσει το καλοκαιρινό συναυλιακό αλαλούμ με περίπου 40 συναυλίες που έχουμε στο πρόγραμμα.

Αν αντέξεις… δες και το τρέιλερ για το βιογραφικό ντοκιμαντέρ της Σελίν Ντιόν “I Am Celine Dion”, υπό τους ήχους της επιτυχίας…It’s All Coming Back to Me Now!

ΝΤΙΣΛΑΙΚ

Maestro και πάλι maestro για τη Γεωργία Οικονόμου

Δεύτερη σεζόν για το Maestro του Παπακαλιάτη, πολλοί το αποθεώνουν και πάλι και εγώ μένω ενεή να αναρωτιέμαι γιατί βαριέμαι αφόρητα όλη αυτήν την τηλεοπτική δηθενιά που προσπαθεί να μας πείσει πως βλέπουμε υψηλή Τέχνη. Οκ, καλή η παραγωγή και η φωτογραφία, όμως αυτά τα κοντινά πλάνα στα χέρια της Στεφανίας Γουλιώτη, καθώς μιλάει στην ψυχίατρο θυμίζουν φθηνούς σκηνοθετισμούς. Τη μουσική υπόκρουση “είναι κεφάτη γυρίζει από τον Βερόπουλο” όταν η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου μπαίνει μέσα σε σούπερ μάρκετ των Παξών δε θα τη σχολιάσω. Ο δε Γιώργος Μπένος, που βουτά στη θάλασσα με μάσκα κάθε τόσο να τσεκάρει πως ο πατέρας του παραμένει δεμένος στον πάτο της θάλασσας πραγματικά με ξεπερνάει. Επειδή είχα μαζοχιστικές τάσεις είδα και τα έξι πρώτα επεισόδια και η αρχική εντύπωση δεν ανετράπη. Ό,τι είχαμε να δούμε, μάλλον το είδαμε στην πρώτη σεζόν.

Δεν ξέρω τι γίνεται στο δικό σας σπίτι και γειτονιά, στη δική μας πάντως μετά το “Ζάρι” της Μαρίνας Σάττι ακούγεται ένα παραδοσιακό βουλγαρικό τραγούδι, το Whisky & Kokaina του Levent Mozart (feat. Ork. Salih Hamburg). Το βάζω στα ντισλάικ γιατί πραγματικά σου κολλάει σαν το στρείδι εκνευριστικά στον εγκέφαλο, αν κάνεις το “λάθος” και το ακούσεις έστω και μια φορά.

Ozempic, χωρισμοί ό,τι να ‘ναι στο Χόλιγουντ και Τάτλερ για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Για το Maestro και λίγα έγραψε η προλαλήσασα. Ακόμα και η μουσική -που είναι το γκανιάν στοιχείο του Χριστόφορου- φαίνεται σε κάποιες σκηνές εκτός θέματος.

Τζένιφερ Λόπεζ πρεμιέρα για το “Άτλας” και τα πράγματα πάνε κατά διαβόλου με το “σκληρό αγόρι” τον Άφλεκ. Αφού φάγαμε τόνους προμόσιον για τον έρωτα, τον γάμο, το “Marry me” κλπ των Τζένιφερ και του Μπεν, φαίνεται ότι ο γάμος δεν φτουράει. Αυτή αδυνατίζει και αυτός βρίσκει τρόπους να στραβώνει το σαγόνι. 

Χάλια μαύρα το πορτρέτο της Κέιτ Μίντλετον στο εξώφυλλο του Tatler. Κάποιος σχολίασε “πότε έγινε Ασιάτισσα η Κέιτ”, άλλος έγραψε “καλέ είναι η Μασάκο της Ιαπωνίας, μπερδεύτηκαν”, “γιατί το ένα μάτι είναι πιο μικρό από το άλλο;”, “η 9χρονη κόρη μου τα καταφέρνει καλύτερα”.

Φάκελος Ozempic και ενώ όλοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την αποδοχή του εαυτού, το body positivity, τη συμπερίληψη, την αυτοβελτίωση κλπ κλπ… στα κρυφά καταπίνουν μερικά χάπια για να χάσουν βάρος άκοπα και γρήγορα. Και να εμφανιστούν ως η πιο αδύνατη glamorous εκδοχή του εαυτού τους, ενώ κάποιοι διαβητικοί δεν μπορούν να το βρουν γιατί είναι σε έλλειψη.