Λάικ και ντισλάικ της εβδομάδας: Από την Τάμτα και το τζιτζίκι του Μάλαμα μέχρι τον νέο Λάνθιμο

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρήσαμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που συνήθως τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας. Αυτή τη φορά σχολιάζουμε από την Τάμτα και το τζιτζίκι του Μάλαμα μέχρι τον νέο Λάνθιμο.

Άλλωστε κατά μία έννοια όλα πολιτισμός δεν είναι;

Λάικ

Λάνθινος, Καταλειφός και Τάμτα για τη Γεωργία Οικονόμου

Ένα ονειρικό, λυρικό “Ονειρόδραμα” σκηνοθέτησε η Γεωργία Μαυραγάνη στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού δίνοντας νέα πνοή στο δύσκολο αυτό έργο του Στρίντμπεργκ. Μια παράσταση απόδειξη πως με τα αγνά και απλά υλικά του θεάτρου μπορείς να κάνεις θέατρο. Πολύ ενδιαφέρον το τραγούδι «Μια φωτογραφία» του Κωνσταντίνου Βήτα που έγραψε για την παράσταση “Αγρυπνία“. Το ερμηνεύει η Aliki M:Z. και στο βίντεο κλιπ βλέπουμε σκηνές από την παράσταση που παρουσιάζεται στο Θέατρου Συγγρού 33.

To πρώτο τρέιλερ για τη νέα ταινία του Γιώργου Λάνθιμου ήταν ακριβώς αυτό που περιμέναμε στον απόηχο των Poor Things. Ο Ευθύμης Φιλίππου ξανακάθισε στην καρέκλα του σεναριογράφου και οι Εμα Στόουν και Γουίλεμ Νταφόε επέστρεψαν δριμύτεροι. Εξαιρετική ιδέα αυτή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά να διαβάσει ο σπουδαίος Δημήτρης Καταλειφός το πρώτο θεατρικό έργο που ανέβηκε στη σκηνή του, τη “Μαρία Δοξαπατρή” του Δημήτριου Βερναρδάκη.

Ατμοσφαιρικό, πρωτότυπο και ωραίο το τραγούδι, αλλά και το music video του τραγουδιού «Άλλο Τι Λέω» της Τάμτα. Καθόλου δεν εξεπλάγην που μου άρεσε όταν είδα στους στίχους το όνομα του Γεράσιμου Ευαγγελάτου. Η υποβλητική μουσική είναι του Teo Pouzbouris, ενώ το τραγούδι “μιλά” πολύ εύστοχα για την αντίθεση ανάμεσα στο “φαίνεσθαι” και το “είναι”. Ενδιαφέρουσα – αν και όχι απογειωτική- η συνεργασία έκπληξη του NOVEL 729 με τον Σωκράτη Μάλαμα στο τραγούδι “Το άγνωστο“.

 

Τουαλέτες στο Τόκιο, γυμναστήριο και πάρτι στη Στοά για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Δεν σου αρέσει η δουλειά που κάνεις; Έχεις βαρεθεί τη ρουτίνα, ή αυτό που νομίζεις ότι είναι ρουτίνα; Τρέξε να δεις την ιαπωνική πανδαισία του ζεν, που ακούει στο όνομα “Υπέροχες Μέρες”. Ο Βιμ Βέντερς σκηνοθέτησε ένα μικρό διαμάντι για το ευ-ζειν, με πρωταγωνιστή τον (κούκλο) Κότζι Γιακούσο στο ρόλο ενός καθαριστή τουαλετών στο Τόκιο. Κάνεις και ένα τουρ στις συγκεκριμένες δημόσιες τουαλέτες  που είναι μέρος ενός σχεδίου ανάπλασης και δεν είναι καθόλου αυτό που νομίζεις (και τέλειο soundtrack)!

Στο “Ο Ρόζενκραντζ και ο Γκίλντενστερν είναι νεκροί” του Λιβαθινού ταυτίστηκα με τους υπέροχους Βασίλη Ανδρέου και ο Νίκο Καρδώνη και τη φράση-κόλαφο: “Θα μπορούσαμε να πούμε και όχι”. Θα μπορούσαμε;

Ο Σπύρος Γραμμένος “μόλις γύρισε απ’ το γυμναστήριο” και όλοι θέλουν να τον στείλουν στη Eurovision. Το τραγούδι είναι ραπ; Ο,τι και να είναι το βιντεοκλίπ μάς έφτιαξε τη διάθεση.

Πλατινένιο το “ZARI” της Μαρίνας Σάττι σε ψηφιακές πωλήσεις στην Ελλάδα κι ας λέτε σείς οι κακεντρεχείς ότι δεν σας αρέσει το “τατατα”. Στα προγνωστικά –όπως με πληροφορούν επαΐοντες του News 24/7– σκαρφάλωσε στην τοπ πεντάδα.

Φεύγοντας Σάββατο βράδυ από το Barreldier στη Βουλής και βγαίνοντας Καραγιώργη Σερβίας για Σύνταγμα πέφτω πάνω σε ένα απρόσμενο… πάρτι. Στη Στοά του Υπουργείου Οικονομικών γίνεται ένας μικρός χαμός (καινούργιο μαγαζί λέει το αγόρι στην “πόρτα”) με κονσόλες, νεαρόκοσμο και γλέντια μέχρι πρωίας. Καλή αρχή.

Καλέ, τι λέει ο Bruce Dickinson των Iron Maiden ότι δεν θέλει να πλερώσει 1.200 δολάρια να δει τους U2; Για 100 λέει θα πήγαινε για τους δει στη Σφαίρα στο Las Vegas. Μας γλεντάς ρε Bruce; 100 δίνουμε για το ΟΑΚΑ που μέχρι πρότινος δεν ξέραμε ότι μπορεί να τρώγαμε και τη σκεπή στο κεφάλι.

 

Λάνθιμος-Φιλίππου, μπαρ στη Θεσσαλονίκη και μουσικά ουρλιαχτά για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Πάρα πολύ μέσα για την επανένωση Λάνθιμου-Φιλίππου με ένα άψογο καστ κι ένα teaser που έχω ήδη δει καμιά δεκαριά φορές. Επίσης… ποια από όλες θα είναι η οσκαρική τυχερή φέτος; Έμμα Στόουν θα προταθεί αλλά δεν θα το πάρει ξανά. Αλλά Χονγκ Τσάου πολύ έτοιμη. Και Μάργκαρετ Κουάλεϊ… ήρθε η ώρα; Ξεκάθαρα; Τελοσπάντων, πάρα πολύ μέσα για sicko Ιστορίες Καλοσύνης.

Κάποια μέρη στα οποία πέρασα φανταστικά κατά το φετινό φεστιβάλ Θεσσαλονίκης: Στο ΝΙΚΗ στη Βαμβακά 7 (δίπλα στο Stereo) τα νέον underground vibes με κάποιο τρόπο ταιριάζουν φίνα με την προσεγμένα απογειωτική ποπ μέχρι τελικής πτώσης που έπαιζε (τουλάχιστον το Σάββατο που πήγα εγώ). Στο Krau έγινε ένα φανταστικό drag show πάρτυ μετά την πρεμιέρα του Avant-Drag!, το εσωτερικό στο Ύδρο γίνεται ιδανικός χώρος για ξεσάλωμα την γλυκιά αυτή στιγμή που έχει σπάσει λίγο ο κόσμος (αλλά ΟΧΙ η φάση – κρίσιμη ισορροπία), ενώ η ακολουθία Residents-Berlin-μπουγάτσαΓιάννης παραμένει διαχρονική για καλό λόγο.

Η Αλίτσε Ρορβάχερ είναι μια από τις αγαπημένες μου δημιουργούς αυτή τη στιγμή στο σινεμά και η “Χίμαιρα” είναι η ταινία που στο μέλλον θα απορούμε γιατί δεν έγινε περισσότερο σούσουρο όταν κυκλοφόρησε. Ο μελλοντικός εαυτός σας θα σας ευχαριστεί αν πάτε να τη δείτε σινεμά τώρα. Εξαιρετικό και το ελληνικό ντοκιμαντέρ “Αδέσποτα Κορμιά” που έκανε χαμό λόγω της αφίσας του στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης αλλά είναι πολύ περισσότερα από απλώς αυτό. Προβάλλεται στον Δαναό.

Δυό καταπληκτικά κάστινγκ νέα: Η Κέιτι Ο’Μπράιαν, που έκανε κόσμο να αμφισβητήσει τα πάντα στο καλτ ρομάντζο “Ματωμένος Δεσμός”, προστίθεται στο καστ του “Mission: Impossible 8” που γυρίζεται τώρα. Πραγματικά, το ένα franchise που δεν έχει αστοχήσει ΠΟΤΈ. Ενώ η ουγγαρέζα σκηνοθέτης Ίλντικο Ενιέντι (“Η Ψυχή και το Σώμα”) πήρε για πρωταγωνιστές στην επόμενη ταινία της τον Τόνι Λέουνγκ και την Λέα Σεϊντού, δηλαδή δύο από τους καλύτερους ηθοποιούς που έχουμε και ταυτόχρονα δύο από τους πιο όμορφους ανθρώπους στον πλανήτη. Πάντα τέτοια.

Η Charli XCX έβγαλε πριν κανά μήνα το Von dutch, ένα από τα ελάχιστα απογοητευτικά κομμάτια της, αλλά ως θρύλος που είναι δεν κάθισε να σκάσει: Μόλις κυκλοφόρησε το remix με επίσημο τίτλο The von dutch remix with addison rae and a.g. cook (όλο αυτό, έτσι όπως το διαβάσατε) το οποίο είναι βασικά ένα εντελώς διαφορετικό κομμάτι και είναι από τα καλύτερα της χρονιάς ως τώρα. Η στιγμή της απογείωσης είναι το επικό ουρλιαχτό της πάλαι ποτέ χλιαρής TikTok στάρλετ – νυν κρυφό pop icon Άντισον Ρέι, το οποίο βγήκε εντελώς απροειδοποίητα στο στούντιο:

Legends.

Ντισλάικ

Τζιτζίκι, βιβλία που ανάβουν φωτιές και άβολα καθίσματα για τη Γεωργία Οικονόμου

Όχι όχι, δεν είναι η αλογόμυγα του… Σωκράτη που θα ξυπνήσει τις αισθήσεις και τα ένστικτά μας αυτό το έντομο στην αφίσα του Σωκράτη Μάλαμα. Ένα τζιτζίκι είναι που συμβολίζει το καλοκαίρι (;) Ολίγον κακόγουστος θα έλεγα και παρωχημένος ως συμβολισμός.

Μα που θα φτάσει το μάρκετινγκ στα βιβλία; Ακατάλληλο για ανοιξιάτικα και καλοκαιρινά αναγνώσματα είναι το απαστράπτων ασημένιο βιβλίο Mimik του Sebastian Fitzek (εκδόσεις Διόπτρα). Άνετα τυφλώνει άνθρωπο στην παραλία και υπάρχει μια πιθανότητα να λειτουργεί και σαν κάτοπτρο και να ανάβει και φωτιές. Επειδή φαίνεται πολύ ενδιαφέρον, διαβάστε το όσο είναι καιρός, μπας και αποφευχθούν ατυχήματα.

Εντυπωσιακή η αναδιαμόρφωση χώρου στο θέατρο της Οδού Κυκλάδων. Ωστόσο τα νέα καθίσματα- πάγκοι που αντικατέστησαν τα παλιά σε κάνουν να πιστεύεις πως βρίσκεσαι κομποστοποιημένος κάπου στην Ιαπωνία. Αν δε έχεις την… ατυχία να έχεις ύψος πάνω από 1.65 την πάτησες και εσύ και ο μπροστινός σου τον οποίο θέλοντας και μη, θα τον κλωτσάς. Α και μην πάτε με μεγάλη τσάντα. Θα αναγκαστείτε να την πάρετε αγκαλιά. Δε χωράει τίποτα λέμε. Πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουν οι υπεύθυνοι πως η άνεση στο θέατρο είναι νευραλγικό κομμάτι της θέασης.

Ομιλίες στη Βουλή, κινητά που ενοχλούν και σχόλια για την Μίντλετον για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Κάνουμε φιλότιμη προσπάθεια να παρακολουθήσουμε με ψυχραιμία τις ομιλίες για τα Τέμπη στη Βουλή, αλλά δεν είμαστε η “Ντόρι”, το ψάρι με τη βραχύβια μνήμη από το “Ψάχνοντας τον Νέμο”. Κάποιοι θεωρούν ότι δεν θυμόμαστε τι έλεγαν από το ίδιο βήμα λίγο καιρό νωρίτερα. Και κάποιοι τους… χειροκροτούν;

Πάμε πάλι, άλλη μια φορά. Κινητά και έξυπνα ρολόγια στα θέατρα και σε παραστάσεις. Σε συναυλία στο σκοτάδι στο Ίδρυμα Κακογιάννης κλείσε τελείως τελείως για 1.5 ώρα το κινητό σου. Αλήθεια, ησύχασε δεν πρόκειται να αυτοκαταστραφείς!

Στα των ξένων, οι Pearl Jam κυκλοφόρησαν το “Running” και δεν μας άρεσε, η Shakira έβγαλε το “Las Mujeres Ya No Lloran” και δεν μας άρεσε (ούτε οι γεμάτες άχτι δηλώσεις της “Τώρα είμαι ανύπαντρη. Ο σύζυγος με τραβούσε προς τα κάτω. Τώρα είμαι ελεύθερη. Τώρα μπορώ πραγματικά να δουλέψω”).

Και τέλος κάπως συμπαθούσα τη Μπλέικ Λάιβλι, αλλά μετά το άστοχο (και ποιος ο λόγος) αστειάκι για την “πειραγμένη” φωτογραφία της Μίντλετον, θεωρώ ότι έχει πάρει ψηλά τον αμανέ – dislike. A και ένα τελευταίο dislike για τη δωρεάν συναυλία της Μαντόνα στην εξωτική Copacabana… κυρίως γιατί δεν μπορούμε να πάμε κι εμείς!

Βίοι αγίων και βέβηλα ριμέικ για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Ο Μάρτιν Σκορσέζε θα επιμεληθεί μια σειρά για βίους αγίων για το streamer Fox Nation, που είναι παρακλάδι του προπαγανδιστικού δεξιού Fox News. Δεν είναι ντισλάικ προς τον ίδιο τον Σκορσέζε αυτό, το Fox και τα διάφορα παρακλάδια του πάντα στον Μέρντοχ ανήκαν, πάντα αυτή την πολιτική υπηρετούσαν, και πάντα βλέπαμε σπουδαίες σειρές και ταινίες αγαπημένων δημιουργών που έχουν βγει από αυτό το οικοσύστημα. Είναι απλώς περισσότερο μια υπενθύμιση για το πόσο δύσκολο είναι να παράξεις ηθικά κάτι μέσα στο καπιταλιστικό πλαίσιο. Τι τα θες.

Το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης δεν τοποθετήθηκε τελικώς πάνω στο ζήτημα της γενοκτονίας στη Γάζα, σε αντίθεση με σχεδόν άπαντες τους βραβευμένους σκηνοθέτες κατά τη διάρκεια της τελετής απονομής, και παρά τις σχετικές εκκλήσεις των ανθρώπων του χώρου. Οι υπογραφές ανθρώπων του κινηματογράφου συνεχίζουν να συγκεντρώνονται εδώ, προσεγγίζοντας πλέον τις 800.

Στο μεταξύ ριμέικ θα γίνει η Νύχτα του Κυνηγού, από τον σκηνοθέτη του Doctor Strange. Κανείς δεν μας λυπάται πια.