Λάικ και ντισλάικ της εβδομάδας: Από τις Σέρρες και τη Γαλάνη έως το πάρκινγκ της Φουρέιρα

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρήσαμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που συνήθως τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Άλλωστε κατά μία έννοια όλα πολιτισμός δεν είναι;

ΛΑΪΚ

Ένα κτίριο φάντασμα, η Γαλάνη και οι Σέρρες για τη Γεωργία Οικονόμου

Στον Κεραμεικό, δίπλα «στο κτίριο-φάντασμα» της οδού Οδυσσέως στο Μεταξουργείο όπου κάποτε στεγαζόταν το 63ο Δημοτικό Σχολείο της Αθήνας, και σήμερα χάσκει «καρβουνιασμένο από τη φωτιά που έβαλε ένας παράφρονας γυναικοκτόνος και παιδοκτόνος για να κάψει την οικογένειά του και να εκδικηθεί τη γυναίκα του που τον παράτησε, λαμβάνει χώρα ένα μικρό και οξύμωρο θαύμα.

Οι ταξιτζήδες έχουν παραχωρήσει τον πρώτο όροφο του παλιού κτιρίου όπου στεγάζεται το Σ.Ο.Τ.Α. – Σωματείο Οδηγών Ταξί Αθήνας, επί της οδού Οδυσσέως 8 στο Μεταξουργείο, στη σκηνοθέτιδα Δήμητρα Ταμπάση και σε τέσσερις ηθοποιούς (Μαίρη Βούλγαρη, Ειρήνη Καράογλου, Μυρτώ Ναούμ, Μυρτώ Στράμπη) για να ανεβάσουν την παράσταση «Αίθουσα Αναμονής» και να μιλήσουν για τη βία, την πατριαρχία, τις γυναικοκτονίες που ανελλιπώς δημοσιοποιούνται. Είδα τη γενική πρόβα και εξεπλάγην από τη φωνή της Μυρτώς Ναούμ.

 

Η στιγμή που η Δήμητρα Γαλάνη τραγουδά στο VOX την “Ατομική μου Ενέργεια” είναι πραγματικά μαγική. Οι στίχοι “Ατομική μου ενέργεια/κι ανάσα μου στα χείλη/την πρώτη ουσία, την αρχή/σηκώστε με να δω/Όχι από περιέργεια,/μα δε χωράω στην ύλη/κι ετούτη η ψεύτρα η εποχή/την έχει για θεό” συνομιλούν ανατριχιαστικά με όλα όσα ζούμε…

Σπαρακτική η ερμηνεία του Αρσέν Σογκομανιάν στη δημοφιλή άρια “Γέλα Παλιάτσο” στο δίπτυχο των “Καβαλλερία Ρουστικάνα” και “Παλιάτσοι“ που σκηνοθέτησε ο Νίκος Καραθάνος στην Εθνική Λυρική Σκηνή.

Στις “Σέρρες” του Γιώργου Καπουτζίδη στο Netflix, πέρα από τη συγκίνηση για τον Πάνο Νάτση, δε γίνεται να μην εντυπωσιαστείς για άλλη μια φορά με το πόσο ξεχωριστός ηθοποιός είναι ο Γιώργος Γάλλος. Στο πρόσωπό του η έννοια της αποδοχής της διαφορετικότητας αποκτά άλλες διαστάσεις.

Δεν ξέρω πώς και γιατί, αλλά οι «Χάρτες-Λαβύρινθοι» της Χρύσας Ρωμανού -που είδα στο ΕΜΣΤ στον κύκλο εκθέσεων υπό τον τίτλο “Κι αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο;” – μου έχουν εντυπωθεί στο μυαλό και επιστρέφω νοερά συχνά σε αυτούς…

Ρεμπέτικο πάνω σε χαλί και η μανιέρα του Σκορσέζε για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου 

Την περασμένη Δευτέρα γνώρισα τον διάσημο συνθέτη ρεμπέτικων, Παναγιώτη Τούντα. Εννοείται όχι από κοντά (πέθανε το 1942) αλλά μέσα από τους μουσικούς θησαυρούς του τους οποίους παρουσίασε σε μουσική βραδιά του Ελληνικού Σχεδίου ο Δημήτρης Παπαδημητρίου στο Θέατρο Τέχνης. Ξαναθυμηθήκαμε τη θρυλική ομιλία του Χατζιδάκι (24 ετών τότε) το 1949 για το (περιφρονημένο) ρεμπέτικο, όπου κάλεσε κατόπιν στη σκηνή του Θεάτρου Τέχνης τον Μάρκο Βαμβακάρη και τη Σωτηρία Μπέλλου να τραγουδήσουν. Τα φανταστικά ρεμπέτικα του Τούντα παίχτηκαν πάνω σε ένα γαλάζιο χαλί παρέα με τη φράση “πάνω στα παλιά γράφονται τα καινούργια”. 

Συναντήσεις γίνονται τους τελευταίους μήνες στην Ελληνοαμερικανική Ένωση με φόκους μεγάλους σκηνοθέτες αμερικανικών ταινιών. Μετά τον ​​Γούντι Άλεν, τον Χίτσκοκ, τον Κιούμπρικ και τον Όρσον Γουέλς έφτασε η στιγμή του Σκορσέζε – επίκαιρος και λόγω υποψηφιοτήτων Όσκαρ. Ήρεμα και ανεπιτήδευτα ακούσαμε τη συζήτηση στο αμφιθέατρο σε παρεΐστικη ατμόσφαιρα, για σκηνοθετικές μανιέρες και βασικές αρχές κινηματογραφίας. 

To Red Hand File του Νικ Κέιβ έχει φτάσει το #270. Φτιάχνεις καφέ ανοίγεις το μέιλ και λαμβάνεις ένα γράμμα με αποστολέα τον Κέιβ που συνήθως μέσα από μια “σκοτεινιά” έχει το πιο αισιόδοξο υπαρξιακό μήνυμα. Στο πιο πρόσφατο επιστολικό του φιλοσόφημα απαντάει σε έναν γονιό που ο 16χρονος γιος του κρεμάστηκε, λόγω διαδικτυακού μπούλινγκ και στην κηδεία του έπαιξαν το “Distant Sky”.

Dua Lipa και γυρίσματα στο Ύψιλον για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Αυτή την εβδομάδα κουνήθηκα πολύ στους απολαυστικά αργούς ρυθμούς του slowride remix του Houdini της Dua Lipa, η οποία μια που την αναφέρω είναι ξεκάθαρα η αληθινή άτυχη των Όσκαρ: To Dance the Night είναι από τις –αληθινές– επιτυχίες της σεζόν αλλά προτάθηκαν τα άλλα δύο τραγούδια. Τι τα θες Dua μου, το αληθινό βραβείο εδώ είναι ότι ο κόσμος χορεύει.

 

Το remix είναι από τον Danny L Harle, από τους αγαπημένους μου παραγωγούς αυτή τη στιγμή. Βγάζει σπουδαία remix και είναι από τους θιασώτες ενός πειραματικού hyperpop ήχου που σιγά σιγά έφτασε και στο mainstream. Εμείς τον είχαμε πρώτοι!

Στο κολλέγιο Pierce είδαμε από ξανά από κοντά τον Αλεξάντερ Πέιν ο οποίος περιχαρής φωτογραφιζόταν με εν Ελλάδι φίλους και συγγενείς πριν παρουσιάσει την υπέροχη νέα ταινία του “Τα Παιδιά του Χειμώνα” στην Ελλάδα. Ωραίο timing κιόλας: Μια μέρα μετά ανακοινώθηκαν οι υποψηφιότητες των Όσκαρ, κι η ταινία του είναι υποψήφια για 5. (Δυστυχώς ο Πολ Τζιαμάτι τελευταία στιγμή δεν κατάφερε να ταξιδέψει κι αυτός για Ελλάδα, όπως ήταν το πλάνο.)

Περιέργως αυτή δεν είναι η μόνη ελληνική σύνδεση της κινηματογραφικής εβδομάδας: Κυκλοφορεί και η τίμια b-move περιπέτεια “Αποστολή στην Ελλάδα” (με πρωτότυπο τίτλο “The Bricklayer”, δεν καταλαβαίνω γιατί δεν βγήκε η ταινία ως “Ο Τουβλάς”) η οποία είναι γυρισμένη στη Θεσσαλονίκη και μάλιστα την περίοδο του κινηματογραφικού φεστιβάλ. Αξέχαστο ήταν ένα πρωινό των γυρισμάτων, όπου έτυχε να είμαι στο ολοήμερο χιπ στέκι ύψιλον για πρωινό (και μετά μεσημεριανό) και για δουλειά, καθώς είναι τέλειο σποτ για να πιεις καφέ και να δουλέψεις με την ησυχία σου.

Έλα όμως που εκείνη τη μέρα στο μπροστινό δρόμο γύριζαν μια σκηνή του “Bricklayer” όπου ο πρωταγωνιστής κυνηγάει κάποιον που πέφτει από μια μηχανή – με αποτέλεσμα επί ώρες απέξω να φεύγει κάτω μια μηχανή και ο Άαρον Έκχαρτ να τρέχει πάνω-κάτω το στενό (και ξανά, και πάλι απ’την αρχή) κραδαίνοντας ένα όπλο. Άντε να συγκεντρωθείς να γράψεις. Και ναι, εννοείται έψαχνα τα πρόσωπά μας στο φόντο της σκηνής καθώς έβλεπα την ταινία – στο δε ύψιλον εκείνο το πρωί είχαν κλειστεί μέσα μαζί μας και φανς της Νίνα Ντόμπρεβ (“The Vampire Diaries”) που επίσης πρωταγωνιστεί. Ποιος να της τό΄λεγε!

ΝΤΙΣΛΑΪΚ

Ξηροκάρπια και φόνοι για τη Γεωργία Οικονόμου

Το απόλυτο ξενέρωμα στο θέατρο είναι ο διπλανός σου να τρώει ξηροκάρπια από το μπαρ και να προσπαθεί ταυτόχρονα να γεμίσει το ποτήρι του από το ατομικό μπουκαλάκι κρασιού του μπαρ. Δυστυχώς συμβαίνει συχνά και πλέον είναι της μοδός.

Είδα τα δύο πρώτα επεισόδια στις “17 Κλωστές” στην Cosmote TV και ενώ η ατμόσφαιρα της σειράς είναι υποβλητική, τα πάντα κυλούν τόσο αργά που στο τέλος βαρέθηκα.

Παραπάνω από ένα μήνα παρατηρώ την Πανεπιστημίου να “πήζει” και να είναι κλειστή στην αριστερή της πλευρά προς Ομόνοια και έργα δε βλέπω να γίνονται. Απλώς τα πρωινά εκεί παρκάρουν τα αυτοκίνητά τους και τα μηχανάκια τους οι εργάτες που δουλεύουν στο ύψος της Ομόνοιας. Και μιας και έπιασα το κυκλοφοριακό… Κάτι πρέπει να γίνει εκεί, στα λαιβάδικα της Ιεράς Οδού με τους παρκαδόρους γιατί η κίνηση χτυπά κόκκινο από τις Μαζεράτι και τις Πόρσε που κλείνουν τον δρόμο μέχρι να βρουν μία θεσούλα έξω από το VOX και το NOX. Ειδικά τα Σάββατα που εκεί παίζουν μπάλα οι Ρέμος- Φουρέιρα σημειώνεται το αδιαχώρητο.

Δηλώσεις Νταλάρα και άνοστο Netflix για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Το θέμα της εβδομάδας ήταν οι δηλώσεις Νταλάρα φυσικά… το οποίο έγινε viral και συζητήθηκε σε κάθε παρέα με όλους τους δυνατούς τρόπους. Σε ένα πιθανώς θα συμφωνήσουμε όλοι. Παραπήγε το αναμάσημα της δήλωσης, όποιος κατάλαβε κατάλαβε και λίγη αυτοκριτική δεν βλάπτει. [Πάντως το θετικό μέσα στον κυκεώνα δηλώσεων είναι ότι… ξαναδιαβάσαμε και θυμηθήκαμε τη μυθιστορηματική ζωή του σπουδαίου Βασίλη Τσιτσάνη].

Νέος δίσκος για τους Green Day με τίτλο “Saviors”. Τώρα ποιος θα σωθεί είναι άγνωστο, καθώς πολλή φασαρία έγινε για κομμάτια που δεν κομίζουν κάτι διαφορετικό. Έπαιξαν και στο μετρό της Νέας Υόρκης, όπου χαμός έγινε με το παλιό και “βρώμικο” Basket Case. 

Ψάχνεις μια ανάλαφρη κωμωδία στο Netflix ενώ… βάφεις νύχια; Ούτε για πλάκα μην πατήσεις να δεις το “LIFT” με τον Κέβιν Χαρτ, έστω κι αν πεθύμησες την κορμοστασιά της Ούρσουλα Κορμπερό ή αλλιώς “Τόκιο” από το “La casa de papel”. NFT έτσι για να μάθουμε τι είναι, τέχνη σε ρόλο αποξηραμένου μαϊντανού, μια ληστεία για κλάματα στα 40.000 πόδια και σενάριο πρώτης δημοτικού.

Το αντίο του Cinema Scope και η παρέμβαση Κλίντον για “Barbie” για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Ζόρικα τα πράγματα στα media, τι πιο σύνηθες θα μου πείτε. Την προηγούμενη εβδομάδα έγραφε η Χριστίνα για την μοίρα του pitchfork το οποίο θα γίνει κομμάτι του GQ για κάποιο λόγο (μέχρι να πάψει να υφίσταται τελείως, ξέρουμε πώς πάνε αυτά). Τη μέρα της ανακοίνωσης της υποψηφιοτήτων των Όσκαρ στήθηκε μάλιστα κάτι σαν online picket line για τα διάφορα μέσα της ιδιοκτήτριας εκδοτικής Conde Nast, με την Αν Χάθαγουεϊ να το πληροφορείται ενώ ήταν ήδη εκεί για φωτογράφιση και να αποχωρεί εν μέσω διαδικασίας μακιγιάζ. Έχω πει τελευταία ότι τη συμπαθώ πάρα πολύ;

Λίγες μέρες μετά ήταν σειρά των LA Times να απολύσουν καμιά 400αριά άτομα. Και, σε εντελώς διαφορετική κλίμακα, πριν λίγες ώρες ανακοινώθηκε πως το νέο τεύχος του πολύ σπουδαίου κινηματογραφικού περιοδικού Cinema Scope, θα είναι και το τελευταίο του. Τεράστιο πλήγμα για την ποιοτική κινηματογραφική γραφή και ματιά πέρα από τα στενά όρια του mainstream. Όταν χάνονται όλο και περισσότερες πηγές του underground και του alternative, αυτό που μένει πίσω είναι μια όλο και πιο βαρετή και μονότονη κουλτούρα-μονόλιθος.

Μιλώντας για κουλτούρα-μονόλιθο, βρίσκω πάρα πολύ παράξενη, και γεμάτη με μια εσάνς προνομίου, την συζήτηση σχετικά με τα δύο Όσκαρ για τα οποία ΔΕΝ προτάθηκε το “Barbie” (Σκηνοθεσίας και Α’ Γυναικείου Ρόλου), μια ταινία που προτάθηκε για άλλα 8. Όταν η Χίλαρι Κλίντον τουητάρει για αυτή την εθνική τραγωδία, ότι δηλαδή η Γκρέτα Γκέργουιγκ προτάθηκε για 2 Όσκαρ αντί για 3, κι η Μάργκο Ρόμπι για 1 αντί για 2, τότε ξέρεις πως οι πάντες πρέπει να πιουν ένα ποτήρι νερό και να πάρουν μια ανάσα.

Η αλήθεια είναι πως κανείς δεν διατηρεί αναφαίρετο δικαίωμα πάνω σε τίποτα, εξ ου και έτσι κι αλλιώς η ιδέα των ‘σνομπαρισμάτων’ στα βραβεία πάντα μου φαινόταν περίεργη. Δεν σνόμπαρε κανείς την Γκέργουιγκ, απλά προτίμησε 5 άλλους. Που, by the way, είναι: Ο Κρίστοφερ Νόλαν στην ταινία της καριέρας του (που έτσι κι αλλιώς θα το κέρδιζε το Όσκαρ), ο μεγαλύτερος εν ζωή σκηνοθέτης Μάρτιν Σκορσέζε για το έργο-μνημείο-παρακαταθήκη “Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού”, η Ζιστίν Τριέ για ένα θαυμάσιο δικαστικό θρίλερ που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα και αρέσει στον κόσμο, ο Τζόναθαν Γκλέιζερ για τη “Ζώνη Ενδιαφέροντος” που για πολλούς είναι το επίτευγμα της χρονιάς, κι ο Γιώργος Λάνθιμος για το αποθεωτικό “Poor Things”, η πιο μερακλίδικη από τις επιλογές. Ειλικρινά μια φανταστική 5άδα!