Λάικ και ντισλάικ της εβδομάδας: Από τον Αλκίνοο Ιωαννίδη στον Αυγενάκη και το τσότσο της Κεφαλογιάννη

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που συνήθως τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Αυτή την εβδομάδα σχολιάζουμε, μεταξύ άλλων στα λάικ τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και στα ντισλάικ τον Λευτέρη Αυγενάκη και το τσότσο της Κεφαλογιάννη.

Λάικ

Μουσείο Μαστίχας, Σμύρνη, Απόστολος Κίτσος κι ένας Πολωνός στα λάικ της Γεωργία Οικονόμου

Τη βδομάδα που μας πέρασε απείχα από τα ζωντανά θεάματα καθώς ήμουν σε άδεια στο πανέμορφο νησί της Χίου. Στο πλοίο διάβασα σε χρόνο dt διάβασα τον “Πολωνό” του Coetzee (εκδόσεις Διόπτρα) και για ακόμη μία φορά ένιωσα πώς είναι ένα βιβλίο να σε βγάζει εκτός τόπου και χρόνου και σε να παρασύρει στις σελίδες του. Σειρά πήρε το “Θάλασσα Θάλασσα” της εκπληκτικής Iris Murdoch (εκδόσεις Gutenberg) αυτό που της χάρισε το 1978 το βραβείο Booker. Λυρική γραφή που δε χορταίνεις.

Στο πρώτο αυτό μέρος της άδειάς μου αποφάσισα να κάνω μία αναδρομή στις ταινίες του Γιώργου Λάνθιμου στο Cinobo. Ξαναείδα έτσι τον Κυνόδοντα και τις Άλπεις, θυμήθηκα και εξήγησα πολλά από αυτά που βλέπουμε στη νεότερη και πιο σύγχρονη κινηματογραφική εκδοχή του σπουδαίου αυτού σκηνοθέτη.

Το μεγαλύτερο λάικ θα το βάλω, ωστόσο, στο Μουσείο Μαστίχας του Πολιτιστικού Ιδρύματος της Τράπεζας Πειραιώς. Βρίσκεται στα Μαστιχοχώρια, εκεί κοντά στο Πυργί, τα Μεστά και τους Ολύμπους τα εντυπωσιακά μεσαιωνικά χωριά της Νότιας Χίου, στο μοναδικό σημείο της Μεσογείου όπου καλλιεργείται ο σχίνος, από τον οποίο παράγεται η μαστίχα. Μία μουσειακή εμπειρία ικανή να συγκινήσει μικρούς και μεγάλους με διαδραστικές πινελιές και στιβαρό ιστορικό υπόβαθρο.

Τι εξαιρετική διασκευή αυτή του Απόστολου Κίτσου στο τραγούδι «Κι Ήταν Πάντα η Νύχτα» σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου και μουσική του Γιάννη Σπανού. Το άκουγα και το ακούω στο repeat και δεν το χορταίνω. Έχω σπάσει λίγο τα νεύρα των υπολοίπων δε λέω, αλλά κολλήματα είναι αυτά.

Το μυαλό ωστόσο είναι ακόμη σε μια γοητευτική Μικρασιάτισσα, την πόλη της Σμύρνης, την οποία και επισκεφθήκαμε καθώς απέχει μία ώρα μόνο από τη Χίο. Μία πόλη γεμάτη αρώματα, αντιφάσεις και συγκινησιακές φορτίσεις. Το λιμάνι της, τα ελληνικά σπίτια με τα χαρακτηριστικά τους χαγάτια και τα αετώματα, το σημείο που ήταν ο μεγαλοπρεπής ναός της Αγίας Φωτεινής, το παζάρι, οι ανατολίτικες γεύσεις… μία πανέμορφη μείξη χρωμάτων και συναισθημάτων.

 

Λάικ (από πάντα) στον Αλκίνοο Ιωαννίδη, στην ανεμοδαρμένη Άνδρο και σε ένα “wall of death” για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Λάικ στο ταξίδι αστραπή στην Άνδρο για την έκθεση της φωτογράφου Martine Franck στο Μουσείο Γουλανδρή και καπάκι εγκαίνια στην έκθεση του Bresson στο Παγκράτι. Για εκείνον ξέραμε τα πάντα, για εκείνη ελάχιστα, ξεκάθαρα επειδή είναι γυναίκα φωτογράφος τα 60s. Ο τρόπος που έχει απαθανατίσει διαδηλώσεις, το Κίνημα της Απελευθέρωσης των γυναικών και τις πορείες για το δικαίωμα στην άμβλωση είναι μοναδικός. Φωτογράφισε τον Μάη του ‘68 και έλεγε για τους Γάλλους: “Με εντυπωσιάζουν πολύ γι αυτή τη δυνατότητα που έχουν να εκφράζονται, να παραπονιούνται, να βγαίνουν στο δρόμο”. Σήμερα μάλλον θα τράβαγε τα μαλλιά της…

Οι Opeth τον Λυκαβηττό ήταν ένα λάιβ που περίμεναν πολλοί φανς και έγινε χαμός. Και στον Mika που δεν τον λες και “Rockwave Nights” ο κόσμος πέρασε καλά, αλλά όπως φαίνεται το φετινό ελληνικό συναυλιακό καλοκαίρι ανήκει στη Μαρίνα Σάττι που ζει το όνειρο. Από τα όσα ακούμε ο “άνευ υποκαμίσου” Πάνος Βλάχος ξεσηκώνει τα πλήθη με τους κοιλιακούς του, και έχει και περιοδεία στα καλοκαιρινά φεστιβάλ ανά την Ελλάδα.

Βέβαια τοπ στα λάικ της εβδομάδας είναι η εμφάνιση του Αλκίνοου στον Λυκαβηττό που για άλλη μία φορά μίλησε “ανθρώπινα” από τη σκηνή εκεί… ψηλά. Μίλησε για τον πόλεμο, για την Κύπρο για την Παλαιστίνη. “Στις 15 και στις 20 Ιουλίου φέτος κλείνουν 50 χρόνια από το ελληνικό πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Πενήντα χρόνια είναι πολύς καιρός, θα πίστευε κανείς πως η ανθρωπότητα θα είχε εξελιχθεί κάπως, ότι θα είχαμε βρει άλλους τρόπους συνεννόησης μεταξύ των λαών και των ανθρώπων κι όμως όχι”.

Στα της ειρήνης…  Πέσαμε επάνω στο  “Freedom from Today” που είναι το τραγούδι- μήνυμα ειρήνης και ελευθερίας από την Κύπρο το οποίο θα ταξιδέψει λέει στο διάστημα! Ένα μεγαλεπήβολο όνειρο τριών νεαρών Κυπρίων, του Μάριου Θεοδώρου, της Tugce Beserler και του Αχιλλέα Θεοδώρου, έγινε πραγματικότητα, με την τεράστια στήριξη της Hellas Sat.

Θα βρίσκεται σε ηλεκτρονική μορφή στον επόμενο δορυφόρο, τον HELLAS SAT 5, που προγραμματίζεται να εκτοξευτεί τα επόμενα τρία χρόνια ώστε να υπάρχει για πάντα στο διάστημα. Μια όμορφη προσπάθεια!

Πώς νιώθουμε αυτό το καλοκαίρι; Οι Queens Of The Stone Age (έρχονται τον Ιούλιο στο ΟΑΚΑ) πόσταραν ένα ωραίο “wall of death” που νιώθουμε κάθε μέρα διαβάζοντας τα νέα… Δες το μέχρι το τέλος…

Στα λάικ και ο εργαζόμενος της Αυγής που μπροστά στις κάμερες τα είπε χύμα και τσουβαλάτα στον Στέφανο Κασσελάκη. Ειδικά στο σημείο που αναφέρθηκαν δεδουλευμένα που δεν έχουν καταβληθεί …  συμπάσχουμε απανταχού συνάδελφοι.

Χίτσκοκ, γαλλικό σινεμά του 1913 και Charli xcx με Lorde, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Η τέλεια επανέκδοση, την τέλεια στιγμή του χρόνου. Ο “Σιωπηλός Μάρτυς” του Χίτσκοκ ήταν και παραμένει μια από τις πιο ιδρωμένες και πηχτές στον καύσωνα ταινίες στην ιστορία του σινεμά, ένα φιλμ που θα έπρεπε βάσει νόμου να κυκλοφορεί κάθε καλοκαίρι στα θερινά. Το είδα ξανά με αφορμή την κυκλοφορία και απόλαυσα ξανά κάθε του κάδρο. Σκέτη απόλαυση.

Επίσης τέλειο θερινό: Το “Hit Man” που επιτέλους κυκλοφορεί στις αίθουσες ήταν η πιο διασκεδαστική προβολή που έχω δει εδώ και χρόνια στο φεστιβάλ Βενετίας. Και σε πιο σπιτικές καταστάσεις, διασκεδάζω με το “Acolyte” στο Disney+, μια minor αλλά διασκεδαστική περιπέτεια σε μια γωνιά του Star Wars σύμπαντος που κυλάει ευχάριστα ακριβώς επειδή είναι minor και δεν με έχει κάνει ούτε μια φορά να σκεφτώ Τι Σημαίνει Αυτό Που Μόλις Συνέβη.

Είναι φοβερή η ιστορία πίσω από το τραγούδι girl, so confusing της Charli xcx: ένα μελαγχολικό αμένσιοτο προς κάποια άλλη τραγουδίστρια που της μοιάζει («λένε πως έχουμε τα ίδια μαλλιά») και την οποία η Charli ως αφηγήτρια του τραγουδιού λίγο κράζει, λίγο θαυμάζει, αλλά με τρομερή ευαισθησία καθώς πληγωμένη εξηγεί πως πάντα την τρόμαζε να συγκρίνεται μαζί της. Ίσως είναι (ήταν;) και λίγο φίλες, ίσως λίγο frenemies, κάπου χάνονται στη συνεννόηση, τελοσπάντων η Charli τα βγάζει όλα εκεί έξω με έναν όμως τρόπο καθόλου επιθετικό α λα diss track.

Το κλου; Η εν λόγω τραγουδίστρια αποκαλύφθηκε πως είναι η Lorde (αν και το υποψιαζόμασταν έτσι κι αλλιώς), και το κομμάτι επανακυκλοφόρησε σε μια νέα βερσιόν όπου οι δυο τους «τα βρίσκουν στο remix». Εκεί, η Lorde καταλαμβάνει ένα δικό της κουπλέ όπου παραθέτει τα δικά της ζητήματα με την αυτοπεποίθησή της, με την κατάθλιψη και με τη σχέση της με το σώμα της, ομολογεί πως πάντα την άγχωνε το να βγει σε φωτογραφίες με την Charli, εξηγεί πως ήταν χαμένη μες στο δικό της σκοτάδι, και λέει πως «δεν φανταζόμουν ούτε για μια στιγμή πως η φωνή μου βρισκόταν μες στο κεφάλι σου». Οι δυο τους κλείνουν λέγοντας πως «i ride for you» η μία προς την άλλη. Η πιο συγκινητική στιγμή της ποπ μουσικής για το 2024.

Τα λέω όλα αυτά τώρα αφενός επειδή όλο αυτό είχε γίνει όταν ήμουν σε άδεια και δεν το έγραψα ποτέ (αλίμονο!) και είναι ένα κομμάτι που ήδη λατρεύω, κι αφετέρου επειδή αυτή την εβδομάδα η Μαρίνα Σάττι ανέβασε στην σκηνή της Τεχνόπολης την Έφη Θώδη και πήρε το αυτί μου: «τα βρήκαν στο remix;». Τελοσπάντων, συνεχιζόμενα Marina Ws τελευταία.

Και μετά την ποπ να κλείσω με… ό,τι είναι το αντίθετο της ποπ τελοσπάντων, γιατί απλά πρέπει να αναφέρω την εμφανέστατα κορυφαία και σημαντικότερη home video κυκλοφορία της χρονιάς: Τα κλασικά αριστουργήματα του Λουί Φεγιάντ, δηλαδή 4 κινηματογραφικά αστυνομικά σίριαλ από τη δεκαετία του 1910(!), κυκλοφορούν σε μια συλλογή με 10 blu-ray, σε 4k restoration. Το διασημότερο από αυτά είναι το “Les Vampires”, που γέννησε και τη σπουδαία “Irma Vep” του Ολιβιέ Ασαγιάς (την ταινία καθώς και τη σειρά), αλλά είναι όλα διαμάντια. Crime κινηματογραφική αφήγηση που επιβιώνει για περισσότερο από έναν αιώνα. Και δεν είναι καν (απλώς) μουσειακά κομμάτια – είναι φιλμ πανέμορφα και καθηλωτικά. Η πιο γρήγορη αγορά που έχω κάνει εδώ και πάρα πολύ καιρό.

Ντισλάικ

Πανέμορφες οι παραλίες της Χίου, τα Μαύρα Βόλια, το Φώκι, η Αγία Δύναμη, τα Βρουλίδια, αλλά κανείς δε σκέφτηκε να βάλει μία απλή σακούλα απορριμμάτων σε αυτές; Δηλαδή και τίγκα στην οικολογική ευαισθησία να είναι κάποιος, αν πρέπει να περπατήσει μέσα στον ντάλα ήλιο ένα χιλιόμετρο για να βρει κάδο, εκνευρίζεται. Και οκ, μαζεύει και τα σκουπίδια της διπλανής παρέας, αλλά κάπου νισάφι.

Τι να σχολιάσει τώρα κάποιος για τη συμπεριφορά του Αυγενάκη στον δόλιο τον υπάλληλο του αεροδρομίου. Μία εικόνα χίλιες λέξεις και χίλια κύματα οργής. Πάντως κατά την άποψή μου το αεροπλάνο δεν πρέπει να φεύγει χωρίς τον υπουργό και αν τυχόν φύγει, πρέπει να υποστεί τις συνέπειες. 

Το τσότσο που έπαθε η Όλγα Κεφαλογιάννη με το “άι στο διάολο¨της Θεανώς Φωτίου ήταν απολαυστικό. Δίκιο είχε η υπουργός και με το παραπάνω, δε λέω, αλλά αυτή η αυστηρότητα στον τόνο της φωνής της με πήγε πίσω  στην παιδική μου ηλικία όταν μου ξέφευγε καμιά βρισιά μπροστά στους γονείς μου.

 

Συγγνώμη για γέλια και Μισέλ για Πρόεδρος για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Τι άλλο να βάλουμε στα ντισλάικ παρά την απαράδεκτη συμπεριφορά του κ. Αυγενάκη, που ενώ με τα μάτια μας βλέπαμε στο βίντεο να απλώνει χέρι στον υπάλληλο, εκείνος δήλωνε εμφατικά σε τηλεοπτική εκπομπή ότι το περιστατικό ήταν μόνο… φραστικό. Για άλλη μία φορά ένα περιστατικό “ξέρεις ποιος είμαι εγώ” μας αποξενώνει από την ιδέα ότι οι πολιτικοί μπορούν να λύσουν τα προβλήματα. Αφού είναι μέρος του προβλήματος. Για άλλη μία φορά, σκεφτήκαμε όλοι ότι ευτυχώς που υπήρχε βίντεο, αλλιώς ο υπάλληλος δεν έτρωγε cancel. H συγγνώμη ήταν για γέλια και θα συνεχίζουμε να τον πληρώνουμε. Ο κ. Αυγενάκης χρειάζεται -το λιγότερο- μαθήματα διαχείρισης θυμού και μία ανάπαυλα καμιά 20ετία εκτός πολιτικής για να ημερέψει.

Η ανάπτυξη είναι καλό πράγμα. Η τουριστική ανάπτυξη είναι καλό πράγμα. Όταν όμως φέρνεις ορδές τουριστών στην Αθήνα και τους προτρέπεις να χρησιμοποιούν τα μέσα σταθερής τροχιάς θα πρέπει να σκεφτείς: πώς θα βγάλουν εισιτήρια από σπασμένα μηχανήματα, πώς θα χωρέσουν όλοι οι λουόμενοι σε ένα τραμ/λεωφορείο τόσο δα που έρχεται κάθε 17 λεπτά, πώς θα καθαρίζεις τους συρμούς όταν περνάει η λαίλαπα, πώς θα ενημερώνεται ΣΩΣΤΑ ο ηλεκτρονικός πίνακας των δρομολογίων για εμάς που πάμε στις δουλειές μας και δεν διακοπάρουμε, πώς θα συντηρείς τον κλιματισμό μην πεθάνουμε στην έρημο Σαχάρα κλπκλπκλπ. Τα αυτονόητα δηλαδή.

Ψάχνουν σαν τρελοί στην Αμερική να βρουν κάποιον/α να πάρει τη θέση του Μπάιντεν που παραπαίει. Πολιτικοί αναλυτές δεν είμαστε αλλά η Κάμαλα Χάρις που θεωρείται επικρατέστερη στη διαδοχή από τη στιγμή που εξελέγη έχει εξαφανιστεί… Μια Μισέλ Ομπάμα λένε οι δημοσκοπήσεις θα μπορούσε να τα βάλει με τον Τραμπ… Ο Μπάιντεν πάντως αρνείται να παραδώσει το… δίπλωμα οδήγησης λόγω ηλικίας.

Φωνές των σταρ σε ΑΙ και οι σειρές που δεν φτιάχνονται πια, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Στα «είμαστε στο Τέλος της Ιστορίας» νέα της εβδομάδας, οι κληρονόμοι του Τζέιμς Ντιν, της Τζούντι Γκάρλαντ, του Μπαρτ Ρέινολντς και του Λόρενς Ολίβιε έδωσαν άδεια (με το αζημίωτο φυσικά) για να χρησιμοποιηθούν οι φωνές των εμβληματικών σταρ από ΑΙ ενός αναγνωστικού app, στο οποίο ο χρήστης θα μπορεί να τις βάζει να διαβάζουν, ας πούμε, τις ειδήσεις. Εντάξει, κάθε άτομο όπως τη βρίσκει να τρώει τα κορν φλέικς του το πρωί, άλλοι θα ήθελα να ακούν τα ποδοσφαιρικά αποτελέσματα από τον Τζέιμς Ντιν, εγώ θέλω να κλάψω λιγάκι!

To “Ήσυχο Μέρος: Ημέρα Πρώτη” μόλις κυκλοφόρησε στα σινεμά και ήδη ανακοινώθηκε πως σε λιγότερο από ένα μήνα θα βγει (στην Αμερική) σε VOD. Το “Furiosa” επίσης. Γενικότερα δεν καταλαβαίνω γιατί το industry έχει αποφασίσει να επιλέξει αυτή την αυτοκτονική μέθοδο, εκπαιδεύοντας το κοινό πως ό,τι βγαίνει στο σινεμά θα υπάρχει και ονλάιν σε λίγες μέρες. Είναι λες και κανείς δεν έμαθε απολύτως τίποτα από το “Top Gun: Maverick”.

Στο αμερικάνικο Netflix μπήκε το “Lost” και έτσι το μισό μου ταϊμλάιν μιλά ξανά για τη σειρά αυτές τις μέρες. Όλα καλά ως εδώ, το ντισλάικ που είναι, θα μου πείτε; Είναι στο ότι… *χαϊδεύει τη γενειάδα του, κουνάει τη μαγκούρα του* ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ ΠΙΑ ΤΕΤΟΙΕΣ ΣΕΙΡΕΣ. Όχι, κυριολεκτικά όμως. Σειρές με αυτοτελή επεισόδια, ή με επεισόδια που Δεν Γίνεται Και Τίποτα, και οι οποίες απλώς περνούν παρέα με το κοινό τους μερικές φουλ σεζόν, αντί για να μας παρουσιάζουν μια ξεχειλωμένη ταινία σε 8 επεισόδια, μια φορά αν δυο χρόνια;;; *παίρνει ανάσα*. We have to go back!