Λάικ και ντισλάικ της εβδομάδας: Από τον Μπέζο μέχρι τη μισοτελειωμένη Κοκκίνου και τη Βανδή

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρήσαμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που συνήθως τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Άλλωστε κατά μία έννοια όλα πολιτισμός δεν είναι;

Λάικ

Σεμπάστιαν, σάβανο και Μέγας Αλέξανδρος για τη Γεωργία Οικονόμου

Τα σπάνε οι μουσικές στο “Sebastian” της Nova Melancholia που ευτυχώς επέστρεψε για λίγες παραστάσεις στο ΠΛΥΦΑ, όπου και έσπευσα να το δω. Από Λένα Πλάτωνος και Lou Reed έως Queen και George Michael. Και βέβαια το εκπληκτικό ομώνυμο Sebastian τωνSteve Harley & Cockney Rebel. Τραγούδια τόσο προσεκτικά επιλεγμένα και τόσο αρμονικά ενταγμένα στην παράσταση που πραγματικά σε κάνουν να θες να ξαναπάς…

Για καιρό θα μου μείνει χαραγμένη η σκηνή που οι κόρες της Μπερνάντα Άλμπα στην ομώνυμη παράσταση που σκηνοθετεί η Μαρία Πρωτόπαππα γαζώνουν σε μία κόκκινη ραπτομηχαννή και ξετυλίγουν ένα τεράστιο μακρύ σάβανο στο κέντρο του Υπογείου στο Θέατρο Τέχνης.

Ενδιαφέρουσα σειρά ο Σκαραβαίος στον Alpha με τον Γιάννη Τσορτέκη και τη Μαρία Παπαφωτίου να συνιστούν ένα εξαιρετικό δίδυμο.

Μολονότι βρίθει ιστορικών αστοχιών, στο δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ του Netflix που είναι αφιερωμένο στον Μέγα Αλέξανδρο, η στιγμή που η σπουδαίας αρχαιολόγος Καλλιόπη Λιμναίου – Παπακώστα, κατά τη διάρκεια αρχαιολογικών ερευνών στην Αλεξάνδρεια βρίσκει θαμμένο ένα πανέμορφο άγαλμα του μεγάλου αυτού στρατηλάτη, είναι συγκλονιστική.

Αν κάποιος απλώς ξεφυλλίσει το βιβλίο “Μυστική Αθήνα και Αττική” του Ιωάννη Γιαννόπουλου (που δυστυχώς είναι εξαντλημένο και θα πρέπει να το αναζητήσετε σε παλαιοπωλεία) δύσκολα θα ξαναδεί την Αθήνα με τον κλισέ καθημερινό τρόπο…

Μπέζος, γιόγκα γέλιου και “νυν και αεί” για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Στο Παιχνιδοεργαστήριο Γέλιου και Διαλογισμού με τον θρύλο της ambient & του new age, Laraaji και την Arji OceAnanda στη Στέγη ρίξαμε ανεπανάληπτο γέλιο. Ο Laraaji με τις πορτοκαλί κάλτσες του και η (Αργυρούλα) Arji OceAnanda με τις λαμπερές χάντρες της μας απέδειξαν ότι: “Το γέλιο είναι η μικρότερη απόσταση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους”. Μία ώρα γιόγκα γέλιου μέχρι δακρύων ανάμεσα σε αγνώστους και η ζωή μοιάζει πολύ πιο κεφάτη. Όλα έγιναν στο πλαίσιο του τριήμερου STEGI.RADIO Takeover, όπου το κτίριο της Συγγρού μεταλλάχθηκε σε dance club. 

Στο πριβέ listening session του νέου συγκροτήματος που ακούει στο όνομα Little Black Something ακούσαμε ολόκληρο το ντεμπούτο άλμπουμ τους “A love letter to Μistaken” και ήταν πράγματι ό,τι πιο ροκ μας έχει βρει τελευταία. Στο διπλανό καναπεδάκι καθόταν ο (μικρός θεός) ντράμερ Mark Cross (Helloween, Metalium, Nightfall) και έπινε χαλαρά το ποτάκι του.

Μιλώντας για ροκ, καλά τα Grammy, καλοί και οι Metallica που κέρδισαν και έστειλαν τον Trujillo σαν τη καλαμιά στον κάμπο να παραλάβει το βραβείο, αλλά … ποιος ρόκερ περπατάει και σείονται τα κόκκινα χαλιά; Ο Lenny Kravitz είναι η απάντηση, με ράστα, δερμάτινα και σιθρού. Τον αναμένουμε στην Αθήνα το καλοκαίρι που θα κάνει και πολλή ζέστη. Εντωμεταξύ στριμάρει τριπλά η Tracy Chapman και το “Fast Car” μετά την εμφάνισή της στα Grammy. Η ορίτζιναλ βερσιόν του τραγουδιού έχει 637.000 streams τη μέρα(!) σύμφωνα με το Luminate.

Είδα Μπέζο- Δαδακαρίδη από τον εξώστη ψηλά πίσω πίσω στο θέατρο Βεάκη και γέλασα με την ψυχούλα μου. Ο καταπληκτικός Μπέζος παίζει τον… εαυτό του (που λέει ο λόγος) και όλα τα πικρόχολα σχόλια για τους δημοσιογράφους, είναι αλήθεια και τον ευχαριστούμε!

Απίθανη η σειρά επεισοδίων με άγνωστες πτυχές της ζωής και του έργου του Σταύρου Ξαρχάκου με τίτλο “ΝΥΝ ΚΑΙ ΑΕΙ” – free στο YouTube – και ακόμα δεν έχουμε δει παρά μόνο τον Πρόλογο. 

Μάιλι, Ρόμπερτ Όλτμαν και rom coms για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Πανευτυχής για τη διπλή βράβευση της Μάιλι Σάιρους στα Γκράμι. Το Flowers είναι ένα πραγματικά υπέροχο κομμάτι για το οποίο η εντελώς βαθιά τεχνική και κριτική μου ανάλυση είναι πως: Με κάνει να νιώθω πάρα πολύ όμορφα κάθε φορά που το ακούω.

Η Σάιρους πήρε το μεγάλο βραβείο της βραδιάς για Record of the Year αλλά νωρίτερα κέρδισε και την Ποπ Ερμηνεία. Το Γκράμι της έδωσε η Μαράια Κάρεϊ και ακολούθησε αυτός ο πάρα πολύ εγκάρδιος και γλυκός ευχαριστήριος λόγος, με την Σάιρους (που βρίσκεται εδώ με κάποιο περίεργο τρόπο στο ενδιάμεσο στάδιο Ντόλι Πάρτον – Τζέιν Φόντα) να κρατά την Κάρεϊ δίπλα της στη σκηνή.

Έκανα early drinks στο ΒΕΝΙΑΜΙΝ στην πλατεία Μεσολογγίου, ωραίο vibe και χρώματα μέσα, ωραίο spot αν κάτσεις έξω, καθώς έχει δημιουργηθεί μια δυνατή σειρά μαγαζιών στην περιοχή. Σταθερά ωραία επιλογή και το Frau στη Φειδίου –κοκτέιλ, χώρος, μουσική, διάθεση– παρά το γεγονός ότι αντί πλέον να έχεις απέναντί σου την πίσω έξοδο του Ιντεάλ έχεις την υπενθύμιση πως δεν θα ξαναβγείς από το Ιντεάλ.

Από την άλλη η επιστροφή του Όπερα στην Ακαδημίας είναι σούπερ εξέλιξη – βρεθήκαμε εκεί με μεγάλη παρέα για την προβολή του αριστουργήματος του Ρόμπερτ Όλτμαν “Έγκλημα στο Γκόσφορντ Παρκ”, που δυστυχώς δεν είχε όσο πολύ κόσμο έχουν άλλες προβολές των Νυχτών Πρεμιέρας, αλλά τι τα θες. Στο Όπερα είχα δει πριν χρόνια αρκετό ακόμα Όλτμαν στο πλαίσιο ενός αφιερώματος στις κανονικές Νύχτες Πρεμιέρας του Σεπτέμβρη – αν ποτέ παιχτεί εκεί και το “Popeye” θα κάνω πάρτυ στο φουαγιέ (που παραμένει ένα από τα καλύτερα της πόλης).

Είδα το “Orion and the Dark” στο Netflix, ένα παιδικό φιλμ κινουμένων σχεδίων σε σενάριο του, εχμ, Τσάρλι Κάουφμαν;; Ναι, δεν είχα ιδέα καν ότι υπάρχει, και χωρίς να είναι τέλειο πρέπει να πω ότι για Σάββατο πρωί είναι φανταστική επιλογή, συν του ότι είναι κάπως συναρπαστικό να βλέπεις όλες αυτές τις νιχιλιστικές meta εμμονές του Κάουφμαν να εκφράζονται μέσα από μια παιδική ιστορία. Ένα παραμύθι που βάζει τους μεγαλύτερους φόβους μας σε θέση συμπαθούς αουτσάιντερ το οποίο αρχίζεις να υποστηρίζεις επειδή υπάρχει ομορφιά στο σκοτάδι και ανθρωπιά στα όσα φοβόμαστε; Τσάρλι, είμαστε πάντα εδώ για σένα.

Το “Λατρεύω να σε Μισώ” δεν είναι κανένα αριστούργημα αλλά είναι μια γοητευτική ρομ κομ με ένα φανταστικό κεντρικό δίδυμο (Γκλεν Πάουελ και Σίντνεϊ Σουίνι) που διασκέδασα βλέποντάς το. Στο θέμα όμως των (πολυβασανισμένων) ρομ κομ, μία είναι η αληθινά σπουδαία είδηση των ημερών: Η επόμενη ταινία της Σελίν Σονγκ (του “Περασμένες Ζωές”) θα είναι ρομ κομ και θα έχε πρωταγωνιστές τον Πέδρο Πασκάλ, τον Κρις Έβανς και την Ντακότα Τζόνσον. Που υπογράφω με χέρια και με πόδια;

Σκαραβαίος, Eric Burdon και Κακούργα Πεθερά για την Παναγιώτα Κλεάνθους

Μια νέα σειρά ξεκίνησε στον Alpha, με τίτλο «Ο Σκαραβαίος», και το πρώτο δείγμα είναι κάτι παραπάνω από ικανοποιητικό. Πρόκειται για αστυνομική σειρά μυστηρίου, αυτοτελών επεισοδίων, που θα προβάλλεται κάθε Κυριακή. Το μεγάλο της ατού είναι ο πρωταγωνιστής της, ο σπουδαίος Γιάννης Τσορτέκης, που είναι πάντα ευλογία να τον βλέπουμε στην τηλεόραση. Γρήγορος ρυθμός, εξαιρετικό καστ, ωραία σκοτεινά πλάνα, ενδιαφέρουσες ιστορίες εγκλημάτων και ένας γλυκός σκυλάκος, ο Τραχανάς, που κλέβει την παράσταση. Περιμένουμε με αγωνία το νέο επεισόδιο, δώστε crime και Τσορτέκη στον λαό!

Στις αρχές της εβδομάδας, ο ρόλος της Δανάη Μιχαλάκη στη σειρά της ΕΡΤ «Η Παραλία» ολοκληρώθηκε με τον πιο τραγικό τρόπο, αφού η ηρωίδα της, η Υπατία, σκοτώθηκε με πυροβολισμούς. Η σκηνή της κηδείας, μια από τις πιο καλογυρισμένες σκηνές κηδείας στην ελληνική τηλεόραση, δεν πλαισιώθηκε από λυγμούς και μοιρολόγια, αλλά από τους ήχους του νέου τραγουδιού “Don’t ever leave” των Alex Sid & Quasamodo, σε ερμηνεία του θρυλικού Εric Burdon. Μαγικό, συγκινητικό, συγκλονιστικό τραγούδι… Το αγαπήσαμε κατευθείαν.

Είδαμε την «Κακούργα Πεθερά» στο θέατρο Πόρτα, με τους Ελένη Ουζουνίδου, Εριέττα Μανούρη, Νεφέλη Μαϊστράλη (σε συγγραφή της ίδιας), Γιώργο Παπανδρέου και Ιώκο Ιωάννη Κοτίδη, σε σκηνοθεσία Θανάση Ζερίτη. Παρά τις αστοχίες της, η παράσταση – που φέρνει ξανά στο φως το «Έγκλημα στου Χαροκόπου» που συγκλόνισε το πανελλήνιο το 1931 – ανοίγει έναν διάλογο με το σήμερα στο θέμα της ενδοοικογενειακής βίας και της πατριαρχίας, τα οποία μαστίζουν την εποχή μας, ακόμα και σχεδόν έναν αιώνα μετά. Και σε κάνει αναπόφευκτα να αναρωτιέσαι: πόσο έχει αλλάξει, τελικά, η κοινωνία από τότε μέχρι σήμερα; Ένας προβληματισμός που παραμένει αναγκαίος.

ΝΤΙΣΛΑΪΚ

Έλλη Κοκκίνου, προγράμματα και … για τη Γεωργία Οικονόμου

Έφυγες και τι μου μένει / είμαι μισοτελειωμένη/ δεν αντέχω να σε χάσω/ χάνομαι και εγώ τραγουδά η Έλλη Κοκκίνου στο νέο αυτό λαϊκό άσμα που δε γίνεται να μη σου θυμίζει τη Δέσποινα Βανδή στην εισαγωγή του. Μισοτελειωμένη και με ερωτικό μαράζι έμεινε η αοιδός, κόκαλο και εμείς μείναμε που ακούσαμε έναν τόσο κακό και παλιακό ήχο να διαπερνά τα αυτιά μας.

Μου λείπουν τα θεατρικά προγράμματα, ιδιαίτερα στις παραστάσεις που μου αρέσουν. Και μου κάνει τρομερή εντύπωση που αυτά είτε απουσιάζουν είτε αποτελούν ένα απλό διαφημιστικό φυλλάδιο. Οικονομικό το θέμα, το καταλαβαίνω, αλλά αποτελούν κι αυτά ένα βασικό συστατικό της παράστασης.

Αλλού… στα χιόνια και ένας Μάστορας για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Βρεθήκαμε στην περφόρμανς της Γεωργίας Λαλέ (ροζ ελληνική σημαία στη Νέα Υόρκη, αν έχεις πάρει χαμπάρι!) στο Bios την οποία μάθαμε κατά τύχη και αναρωτιέμαι. Όταν πρόκειται για μία δήλωση που θα φέρει πόλωση, μαθαίνουμε τα πάντα και γίνεται χαμός, όταν πρόκειται για την ουσία – που είναι το ίδιο το έργο τέχνης – γιατί ελάχιστοι ασχολήθηκαν; 

Τα περβάζια στους εξώστες των θεάτρων δεν είναι τραπεζάκια για τα μπουφάν, τα κινητά, τα νερά και τους ξηρούς καρπούς. Κρατήστε τα μπουφάν όμορφα στο κάθισμά σας και τα πράγματα στην τσάντα σας, όπως κάνουμε όλοι!

Νο1 στις τάσεις στο Youtube το ALLOU με TOQUEL και LILA. Τα παιδιά πολύ ωραία πόζαραν στη χιονισμένη Αράχωβα – μου θύμισε το χωριό μου στο Βελούχι – αλλά κατά τα άλλα μία από τα ίδια. Διαφωνούν βέβαια μαζί μου κάτι εκατοντάδες στα σχόλια στα social. Θέλουν να τους στείλουν Eurovision. Και φεστιβάλ του Σαν Ρέμο.

Το καλύτερο για το τέλος. Ο Χρήστος Μάστορας παίζει σε ταινία τον Στέλιο Καζαντζίδη! Επειδή μοιάζουν λίγο και ο Χρήστος έχει φωνάρα (κάνει και μιμήσεις), αυτό απαραίτητα σημαίνει ότι το κοινό μπορεί να κάνει εύκολα αυτή την ταύτιση; Μοιάζει πολύ δύσκολο και μεταξύ μας όλοι συζητάμε “από πού κι ως πού” (αυτό είναι Στανίση).

Χαμένα πίξελς, πεζοδρόμια και American Fiction για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Διαβάζω πως η πλατφόρμα anime Funimation, αφού αγοράστηκε από τη Sony, συγχωνεύεται επισήμως με το Crunchyroll, με το δεύτερο να ανεβάζει τις τιμές συνδρομής του τώρα που μονοπωλεί την σχετική αγορά. Ακόμα χειρότερα, τα ψηφιακά αντίτυπα των αγορών που έκαναν οι συνδρομητές του Funimation «δεν θα υποστηρίζονται» μετά τον Απρίλιο του ‘24. Σε ελεύθερη γλώσσα; «Τα πίξελς που αγοράσατε παύουν να σας ανήκουν επειδή έτσι αποφάσισε η Sony». Δεν έχω σταματήσει να το λέω τόσα χρόνια, θα συνεχίσω να το λέω με κάθε αφορμή: Οτιδήποτε θέλετε πραγματικά να είναι δικό σας και να σας ανήκει, αποκτήστε το σε physical αντίτυπο. Είτε είναι ταινία, είτε σειρά, είτε βιβλίο, είτε μουσικό άλμπουμ. Τα ψηφιακά αντίτυπα και τα πίξελς που ελέγχονται από εταιρείες είναι μια απάτη που θα μας αφήσει χωρίς πολιτιστικό αρχείο σε βάθος χρόνου.

Πέρασα από το Rock n Roll στο Κολωνάκι μετά από μερικές χιλιάδες χρόνια, όχι η φάση μου, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα: Σκέφτομαι πόσο Από Εμένα Είναι Όχι είναι η φάση με το DJ στη μέση του χώρου. Προσπαθώ να με θυμηθώ να διασκεδάζω σε τέτοια διαρρύθμιση και καταλήγω σε κενό.

Όχι ότι θα χόρευα με μπαταρισμένο πόδι βέβαια, το οποίο τσάκισα απλώς περπατώντας– οι δρόμοι, τα πεζοδρόμια, και κυρίως τα σημεία που ο δρόμος συναντά τις γωνίες των πεζοδρομίων, παραμένουν (τουλάχιστον στο κέντρο της Αθήνας) ένα από τα επικινδυνότερα σπορ.

Είδα το “American Fiction” στο Amazon Prime Video. Χλιαρό και νερόβραστο, φτιαγμένο για να αυτοσυγχαίρονται μεταξύ τους οι θεατές και η βιομηχανία σε λάιτ συζητησούλες. Εντάξει, κάθε οσκαρική χρονιά έχει την «αλήθεια;; αυτό;;;» ταινία της, ακόμα και η σπουδαία φετινή. Ωστόσο, ντισλάικ και στο γεγονός πως ούτε αυτό, ούτε το (καταγέλαστο) “Saltburn” δεν κυκλοφόρησαν στις ελληνικές αίθουσες. Ταινίες με hype, με υποψηφιότητες, που συζητιούνται εδώ και μήνες είναι κρίμα να τις χάνουν οι αίθουσες.

Ανδρέας Γεωργίου, Κατερίνα Καινούργιου και J2US για την Παναγιώτα Κλεάνθους

Παράγουμε περισσότερο Ανδρέα Γεωργίου απ’ όσον μπορούμε να καταναλώσουμε. Ωραία προσπάθεια η “Famagusta”, με τα θετικά της και τα αρνητικά της, αλλά μπορούσαμε να ζήσουμε και χωρίς τον τηλεοπτικό Παύλο Σέκερη που πεθαίνει από μια σοβαρή ασθένεια, δεν το λέει σε κανέναν και αγναντεύει περίλυπος όσα θα χάσει, ενώ για χάρη του ειδυλλίου του με την σύζυγό του κόβονται στη μέση τα πλάνα μιας σημαντικής σκηνής που βασίζεται σε αληθινή μαρτυρία από την τουρκική εισβολή. Λίγο Παπακαλιάτης της Κύπρου μου κάνει.

Έχουμε βαρεθεί να βλέπουμε την Κατερίνα Καινούργιου, αφενός, να το παίζει ευαισθητοποιημένη στα κοινωνικά ζητήματα και τα θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και, αφετέρου, να έχει συνεχώς προσκεκλημένους στην εκπομπή της (“Super Katerina”) ανθρώπους που εναντιώνονται σε όλα τα παραπάνω. Τελευταία της «επιτυχία» ο δικηγόρος και μέλος της (θρησκευτικής;) οργάνωσης “Εστία Πατερικών Μελετών”, τον οποίον η παρουσιάστρια κάλεσε για να μιλήσει για το συλλαλητήριο που διοργανώνει – μαζί με άλλες παρόμοιες οργανώσεις – κατά του νομοσχεδίου των ομόφυλων ζευγαριών. Έχει και η υποκρισία τα όριά της πια.

Άλλο ένα τουλάχιστον cringe τρέιλερ του Νίκου Κοκλώνη (με πρωταγωνιστή τον ίδιο φυσικά) βγήκε στον «αέρα», διαφημίζοντας την πρεμιέρα του J2US που καταφτάνει. Κι αυτό δεν είναι απειλή, είναι γεγονός. Το γνωστό μουσικοχορευτικό show, που ποτέ δεν κατάλαβα ποιοι αντέχουν να δουν ολόκληρο επεισόδιο από την αρχή μέχρι το τέλος χωρίς να τους πιάσει πονοκέφαλος – επιστρέφει δριμύτερο στον Alpha στις 17 Φεβρουαρίου. Άντε να βγει κι αυτή η σεζόν, ας είναι η τελευταία.