Λάικ και ντισλάικ της εβδομάδας: Από τον ιπτάμενο Τεντόγλου και τους Coldplay, στη φωνή της “λογικής” της Λατινοπούλου

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που συνήθως τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Αυτή τη βδομάδα βάζουμε λάικ στον Μίλτο Τεντόγλου και τους Coldplay και σχολιάζουμε αρνητικά την Αφροδίτη Λατινοπούλου.

Λάικ

Πασχαλίδης, Coldplay, Κομεντί Φρανσέζ και κρυμμένα παριζιάνικα μπαρ στα λάικ της Γεωργίας Οικονόμου

Το μεγαλύτερο λάικ στον Μίλτο Πασχαλίδη και στην καλύτερη συναυλιακή αρχή της καλοκαιρινής σεζόν στις 6 Ιουνίου. Ένα κατάμεστο με νέους ανθρώπους θέατρο Βράχων να τραγουδά από τις “Κακές Συνήθειες” και τις “Περσείδες” μέχρι Μίκη Θεοδωράκη. Και η συνέχεια το ίδιο δυνατή στο Θέατρο Λυκαβηττού στις συναυλίες του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Τι τρομερή ελπίδα είναι αυτή. Σε αυτή την πανευρωπαϊκή σκιά του φασισμού, χιλιάδες νέοι να τραγουδούν τα τραγούδια του Μίλτου και του Θανάση.

Φαντασμαγορική η συναυλία των Coldplay στο Ολυμπιακό Στάδιο το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε. Είτε ήσουν φαν της μπάντας είτε όχι, δεν μπορούσες να μην παρασυρθείς από τον φρενήρη ρυθμό του σόου αυτού. Ένας Κρις Μάρτιν που άλωσε κυριολεκτικά τη σκηνή και έκανε 65.000 κόσμου να χορεύουν ξέφρενα στην αρένα και στις κερκίδες.

Αυτές τις ημέρες βρέθηκα στο Παρίσι προκειμένου να παρακολουθήσω τις πρόβες της παράστασης “Hecuba, not Hecuba” που θα παρουσιαστεί στην Επίδαυρο στις 28 και 29 Ιουλίου από την Κομεντί Φρανσέζ. Εμπειρία πραγματική να συζητάς με τον Τιάγκο Ροντρίγκες (που σκηνοθετεί την παράσταση αυτή και πρόσφατα είδαμε την «Καταρίνα και η ομορφιά να σκοτώνεις φασίστες» στη Στέγη Του Ιδρύματος Ωνάση), έναν ευφυή άνθρωπο που δε σταματά να σε εκπλήσσει με την οξύνοιά του και τον τρόπο που φιλτράρει την κοινωνικοπολιτική κατάσταση γύρω του.

Εκπληκτική και η ξενάγηση στους χώρους της Κομεντί Φρανσέζ. Ε δεν μπορώ να μη σχολιάσω την πολυθρόνα του Μολιέρου στην οποία κατέρρευσε ο εμβληματικός δημιουργός κατά τη διάρκεια παράστασης του έργου ο Κατά φαντασίαν ασθενής. Η πολυθρόνα αυτή εκτίθεται σε περίοπτη θέση στο χώρο των εισιτηρίων και είναι καταγεγραμμένη στον κατάλογο των μνημείων που δεν μπορούν για κανένα λόγο να πουληθούν από το γαλλικό κράτος.

Αν και δεν είμαι πολύ φαν των μπαρ, δεν μπορώ να πω πως δεν εντυπωσιάστηκα σε ένα από τα πιο διάσημα στέκια του Παρισιού, το Moonshiner. Πρόκειται για ένα μπαρ που βρίσκεται στη γειτονιά της Βαστίλης και δεν πρόκειται να το βρείτε με τίποτα γιατί βρίσκεται στο πίσω μέρος μιας πιτσαρίας. Μπαίνοντας αισθάνεσαι πως εισέρχεσαι στην εποχή της αμερικανικής ποτοαπαγόρευσης.  Εκπληκτική μουσική και μουσική σε τζαζ τόνους.

Λάικ σε Τεντόγλου, Manolo και τους Coldplay το Ηρώδειο για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Είναι τυπάς, είναι γεννημένος για τους μεγάλους αγώνες και μας ανεβάζει το “τσι” κάθε φορά που αγωνίζεται. Ο Τεντόγλου μετά από τους αγώνες, λέει, δεν πάει ούτε σε μπουζούκια ούτε σε καφετέριες. “Θα είναι σπίτι και θα κάνει ανάλυση των αγώνων και των αντιπάλων του” είπε ο προπονητής του και τίποτα δεν είναι τυχαίο. Λάικ και στο φιλαράκι του τον Manolo (Εμμανουήλ Καραλής) που μας συγκίνησε σε συνέντευξή του όταν είπε ότι παρά τον όποιο τραυματισμό τη στιγμή που φοράει τα χρώματα της Ελλάδας το σώμα από… μόνο του θέλει να φτάσει ψηλά!

Λάικ στην συνάντηση της ερμηνεύτριας Anohni με τους δημοσιογράφους στη σκιά της Ακρόπολης ενώ το βράδυ της Πέμπτης στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών εμφανίστηκε στο κοινό του Ηρωδείου μαζί με την καλή της φίλη Μαρίνα Αμπράμοβιτς για να περάσει μηνύματα για την καταστροφή του περιβάλλοντος. “Πιστεύω στα κυκλικά συστήματα και όχι στα ιεραρχικά – στα κυκλικά όπου ο λόγος του καθενός είναι ισότιμος με του άλλου. Έτσι δημιουργείται ένα πεδίο διάδρασης και επικοινωνίας ανάμεσα σε όλους εμάς. Ο στόχος τελικά είναι να βρεθούμε να μιλήσουμε και να προσφέρουμε ο ένας στην άλλον, από όποιο σημείο και αν ξεκινάμε.” είπε η Anohni και … βλέπω κύκλους.

Εντάξει οι δύο συναυλίες των Coldplay ήταν ένα έπος, όμως αμέσως μετά το συγκρότημα “έκλεισε” και το Ηρώδειο για τα γυρίσματα του νέου βιντεοκλίπ. Ζώστηκαν όλοι τα φωτεινά βραχιολάκια, έβαλαν και φωτάκια πάνω στον Κρις Μάρτιν σαν χριστουγεννιάτικο δέντρο και είδαν τα “αστέρια” κωλυόμενα. Αφού άντεξε ο Κρις ο Μάρτιν τον καύσωνα χαλάλι του. Λάικ στο “All my love” που είναι το καινούργιο τραγούδι.

Στην έκθεση των κοστουμιών από το Poor Things στο Μπενάκη σκεφτήκαμε για άλλη μία φορά (η αμέσως προηγούμενη ήταν στη συνέντευξη Τύπου της Τίλντα Σουίντον για το “Ενσαρκώνοντας τον Παζολίνι”) πού πάνε τα κοστούμια όταν γεράσουν. Την τύχη δηλαδή κοστουμιών που έχουν συμβάλλει στην επιτυχία ταινιών και που μετά αραχνιάζουν στα κουτιά τους.

Bodkin και Athens Sureal για την Παναγιώτα Κλεάνθους

Σε μια ήσυχη ιρλανδική πόλη, το Bodkin, ένας Αμερικανός podcaster που αφηγείται επιφανειακά true crime stories, μια αντικοινωνική, εσωστρεφής και workaholic δημοσιογράφος, καθώς και μια νεαρή που τώρα προσπαθεί να βρει τα πατήματά της, προσπαθούν να ξετυλίξουν το κουβάρι μιας περίεργης εξαφάνισης τριών ανθρώπων. Όλοι στην πόλη κρύβουν από ένα σκοτεινό μυστικό, αλλά ο καθένας από τους παραπάνω, βάζοντας το δικό του λιθαράκι, καταφέρνουν να «λύσουν» το μυστήριο και να βγάλουν την αλήθεια στο φως. Αν σου αρέσουν τα crime series με ανατροπές και με μια δόση μαύρου χιούμορ, τότε θα βρεις το “Bodkin” στο Netflix και θα «καταβροχθίσεις» τα 7 του επεισόδια.

Ανακάλυψα αυτή την άκρως ενδιαφέρουσα σελίδα στο Instagram, με τις φανταστικές – κυριολεκτικά και μεταφορικά – εικόνες! Ονομάζεται Athens Surreal και ανήκει στην αρχιτέκτονα Τίνα Μαρινάκη, η οποία, με τη συμβολή της Τεχνητής Νοημοσύνης, δημιουργεί ουτοπικές εικόνες, που ταξιδεύουν το μυαλό. Μπαλόνια που διακοσμούν τις ταράτσες πολυκατοικιών, ιπτάμενα διαμερίσματα, λουλούδια που φυτρώνουν μέσα στο αστικό τοπίο, φωτισμένες καρδιές κρεμασμένες σε παράθυρα και, πιο πρόσφατα, η παρακάτω εικόνα, εμπνευσμένη – προφανώς – από τον καύσωνα, με παραλίες ολόκληρες κρυμμένες κάτω από την ζεστή άσφαλτο, στους δρόμους που οδηγούν στην Ακρόπολη.

 

BRAT, Primavera και οι ποπ σταρ που μας αξίζουν, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Η Charli XCX (πλέον Charli xcx) έβγαλε το άλμπουμ της χρονιάς. Το BRAT είναι κι ο λόγος που έχουν γεμίσει τα σόσιαλ με λέξεις γραμμένες με μικρά γράμματα σε ένα πράσινο νέον φόντο. Αλλά πέρα από το meme της όλης κατάστασης, η βρετανίδα τραγουδίστρια –που σε όλη τη δεκαετή ως τώρα καριέρα της πάντα μα πάντα αναζητούσε τα όρια της (hyper)ποπ μουσικής– έβγαλε ένα άλμπουμ που συνδυάζει τους αποδομητικούς πειραματισμούς του αριστουργήματος Pop2 με τη μελαγχολία, την εσωτερική σύγκρουση και τις ανησυχίες του πανδημικού How I’m Feeling Now. Και, παρότι έχει περάσει όλη την καριέρα της στο περιθώριο του mainstream σταριλικιού, για κάποιο λόγο αυτή τη φορά φαίνεται επιτέλους να αναγνωρίζεται. Όσοι την ακολουθούμε φανατικά από την αρχή το ξέραμε φυσικά ότι απλώς ήταν πάντα μια δεκαετία μπροστά.

Το καλύτερο κομμάτι είναι το Club Classics ή το Everything is Romantic, αλλά αυτό που με γονάτισε ήταν το So I. Το οποίο είναι όλο αφιερωμένο στην ιδιοφυή παραγωγό Sophie που σκοτώθηκε τραγικά στην Αθήνα πριν 3 χρόνια, έχοντας προλάβει ήδη να επηρεάσει τη σύγχρονη μουσική σκηνή (κι ανάμεσά τους την Charli xcx) όσο ελάχιστα άτομα. Δηλαδή δεν έφτανε απλά που το BRAT είναι φορμαλιστικά τόσο μπροστά, όχι, να μας κάνει να κλάψουμε κιόλας από πάνω.

Παραμένοντας λίγο στον χώρο της ποπ, παρακολουθώ με δέος και απορία και θαυμασμό την αστρονομική εκτόξευση της Τσάπελ Ρόουν που σχεδόν εν μια νυκτί έγινε το πιο χοτ όνομα στην αμερικάνικη μουσική βιομηχανία, τραγούδησε ντυμένη και βαμμένη ως άγαλμα της Ελευθερίας σε ένα τεράστιο πλήθος στο Governors Ball φεστιβάλ της Νέας Υόρκης, και δέχθηκε και πρόσκληση κι από τον Λευκό Οίκο στο πλαίσιο του Pride. Η απάντησή της; Αρνητική.

«Θέλουμε δικαιοσύνη και ελευθερία για όλους. Τότε θα έρθω», είπε στο πλήθος που μαζεύτηκε για να τη δει στη Νέα Υόρκη. «Αυτό σημαίνει ελευθερία στα τρανς δικαιώματα. Σημαίνει ελευθερία στα δικαιώματα των γυναικών. Και ειδικότερα, σημαίνει ελευθερία για όλους τους καταπιεσμένους πληθυσμούς σε όλες τις κατεχόμενες περιοχές», κατέληξε. Εννοείται πως στηρίζουμε μια ποπ σταρ που ρίχνει άκυρο στον Λευκό Οίκο αρνούμενη να κάνει pinkwash μια κυβέρνηση που υποστηρίζει και χρηματοδοτεί την εν εξελίξει γενοκτονία στη Γάζα.

Και ξέρετε κάτι; Θα μείνω στα μουσικά. Μονοθεματικός σήμερα. Επέστρεψα από το Primavera φεστιβάλ του Πόρτο, που είναι μικρότερο μεν από το αντίστοιχο της Βαρκελώνης αλλά ούτε πάνω στα τσιμέντα είναι, και επίσης το Πόρτο είναι μια λατρεία ως πόλη: Όλα κοντά σου, όμορφα και φτηνά. Η ατμόσφαιρα ανθρώπινη. Μέσα σε αυτή την κόλαση που βιώνουμε εγώ πέρασα 4 μέρες με χαλαρό αεράκι ή/και βροχή, περιτριγυρισμένος από πράσινο. Ειλικρινά θα είχα επιλέξει να πάω ακόμα και χωρίς να ξέρω ποιοι παίζουν.

Παρόλαυτά είδα τους Pulp που ήταν φανταστικοί όπως πάντα, σε τέλειο ζέσταμα πριν το λάιβ τους στην Αθήνα, απόλαυσα τη SZΑ που σάρωσε, αγάπησα την ατμόσφαιρα στη Λάνα ντελ Ρέι παρόλο που η ίδια σχεδόν δεν τραγούδαγε, ταξίδεψα στις αναμνήσεις μου με τους National, ακολούθησα το υπέροχο vibe των Water from Your Eyes, και χόρεψα για σβήσιμο με την τρέλα της γαλλο-αγγλικής noise rock των Mandy, Indiana. Πολύ όμορφα! Αν δεν είχαν ακυρωθεί κι οι Justice τελευταία στιγμή θα ήταν όλα τέλεια.

Ντισλάικ

Λατινοπούλου, Λεπέν και οικολογικά πυροτεχνήματα για τη Γεωργία Οικονόμου

Σου κόβει την ανάσα η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Την Κυριακή των εκλογών, μπαίνοντας στο παραβάν να ψηφίσω, ξεφύλισσα τα ψηφοδέλτια και χαμογέλασα με ειρωνία αντικρίζοντας αυτό της Αφροδίτης Λατινοπούλου σκεφτόμενη “πού πας τώρα και εσύ”. Και να που το βράδυ η “Φωνή της Λογικής” της μπήκε θριαμβευτικά στην Ευρωβουλή αφήνοντάς μας ενεούς να νομίζουμε πως κάποιος μας κάνει πλάκα.

Σφιγμένο και το Παρίσι αυτές τις ημέρες ζει μία απόκοσμη προεκλογική περίοδο με την ασύλληπτη αυτή άνοδο της Λεπέν. Διαδηλωτές στους δρόμους δε σε αφήνουν να το ξεχάσεις, ενώ τα περιπολικά είναι πραγματικά δεκάδες δημιουργώντας μία ατμόσφαιρα τρόμου.

Και για να περάσω στα αμιγώς πολιτιστικά, εξαιρετικά ενδιαφέρουσες οι οικολογικές συναυλίες των Coldplay. Πήγαμε με μπουκαλάκια ειδικά για το νερό, εθελοντές χοροπηδούσαν και φόρτιζαν τις μπαταρίες της συναυλίας και μηνύματα για τη διάσωση του πλανήτη προβάλλοντας διαρκώς μπροστά μας. Aπορώ ωστόσο, πόσο οικολογικά μπορεί να είναι τα χιλιάδες κομφετί και τα δεκάδες πυροτεχνήματα που έσκασαν; 

Ο 24χρονος YouTuber Ευρωβουλευτής και η ψήφος στο χουριό από τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Ανατριχιαστικό το φαινόμενο του 24χρονου YouΤuber Φειδία, που θα αράζει στα έδρανα της Ευρωβουλής, γκουγκλάροντας για να καταλάβει πού βρίσκεται. Δεν θέλει να ασκήσει πολιτική, θέλει να ασκήσει κριτική για τον τρόπο που ασκούν οι άλλοι την πολιτική. Βάλαμε επιστασία δηλαδή. Και ό,τι δεν ξέρει υπάρχει το Google βρε αδερφέ θα τα διαβάσει να τα μάθει.

Αυτά πάντως τα άλλα που κάνει μας αρέσουν ….που κάθεται θαμμένος σε ένα φέρετρο μαζί με ένα φίδι, που προσπάθησε να σώσει ψάρια από το να γίνουν σούσι στο Βιετνάμ, που ταξίδεψε δωρεάν στην Ιαπωνία για να παντρευτεί μια άγνωστη μέσα σε 24 ώρες κλπ κλπ. Τι σχέση όμως έχουν με την Ευρωβουλή;

Άλλο πράγμα να ψηφίζεις στο χωριό, βέβαια όταν είναι … μικρό όλοι καταλαβαίνουν τι έριξες στην κάλπη και είναι δύσκολο να κάνεις τον Κινέζο στο καφενείο.

Αηδία και αποτροπιασμός για την απίστευτη βρώμα σε πολλούς συρμούς του ηλεκτρικού. Για τη διαδρομή Αττική – Ειρήνη χρειάζεσαι κλίβανο ή/και αμμοβολή.

Χειρονομία κατεβασμένου αντίχειρα για τους κυρίους που έβγαλαν φέτος τα θέματα της Φυσικής στις Πανελλαδικές εξετάσεις. Βασιζόμαστε σε εσάς ώστε οι μαθητές να αποκαρδιωθούν σε πολλαπλά επίπεδα και να στραφούν στα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Ή ακόμα καλύτερα να φύγουν απευθείας για το εξωτερικό.

Λάνθιμος και Survivor για την Παναγιώτα Κλεάνθους

Πήγα να δω τις “Ιστορίες Καλοσύνης” του Γιώργου Λάνθιμου σε θερινό σινεμά και δεν ενθουσιάστηκα. Όχι απλά δεν ενθουσιάστηκα, δηλαδή, λίγο βαρέθηκα, λίγο “κάηκε” ο εγκέφαλός μου. Βασικά, να πω ότι χαίρομαι ο Λάνθιμος “κατεβάζει” συνεχώς νέες και πρωτότυπες ιδέες πέρα από τα τετριμμένα, που “σπάνε” τα στερεότυπα του κινηματογράφου και που δίνουν στον θεατή κάτι που δεν έχει ξαναδεί – ή κάτι που τον βάσει σε μια εντελώς διαφορετική διαδικασία διεργασίας και ανάλυσης. Η σύμπραξή του, ειδικά, με τον Ευθύμη Φιλίππου το καταφέρνει σχεδόν πάντα αυτό. Ωστόσο, δεν σημαίνει πως πάντα το πρωτότυπο είναι και ωραίο ή πως το πειραματικό πετυχαίνει. Στην προκειμένη περίπτωση, δεν. Μου έλειψε το νόημα. Όσο βαθύ και να ήταν, θα προσπαθούσα να το βρω, εδώ, όμως, δεν…

Εδώ και μέρες, όταν στο zapping πετυχαίνω το Survivor, κάνω δύο ερωτήσεις στον εαυτό μου: α) Παίζει ακόμα αυτό; β) Ποιος το βλέπει πια; Φέτος, μπορεί να ξεκίνησε δυναμικά το ριάλιτι επιβίωσης του ΣΚΑΙ, αλλά δεν κατάφερε να κρατήσει το ενδιαφέρον του κοινού. Με τις προσθήκες παλιών παικτών κάτι πήγε να γίνει, αλλά δεν “έπιασε το κόλπο”. Τους τελευταίους τουλάχιστον δύο μήνες, φαίνεται πως το καθυστερούν όσο μπορούν, προφανώς δεν μπορούν να κάνουν κι αλλιώς, ούτε δύνανται να το “κόψουν” πρόωρα. Έχουν πιάσει κι από νωρίς οι ζέστες, εν τω μεταξύ, μάλλον δεν κάνει κέφι πια.

Το κλίμα, οι Ευρωεκλογές και η αντιμετώπισης της Ίριδας, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Λοιπόν ξέρετε τι δεν μου αρέσει αυτή τη στιγμή στον κόσμο; Βασικά σχεδόν τίποτα. *πέφτει ανάσκελα μες στη ζέστη, αρχίζει να κλαίει* Από το κλίμα ερημοποίησης, με αποπνικτικές σκόνες, δηλητηριώδη αέρια κι έναν όλο και χειρότερο καύσωνα, μέχρι μια πολιτική σκηνή που πανευρωπαϊκά εγκαταλείπει ανέμπνευστες κεντροδεξιές για επιθετικές ακροδεξιές… *ουρλιάζει στο μαξιλάρι*

Το ότι ζούμε δηλαδή σε μια πραγματικότητα που μοιάζει να έχει να πάρει τα πιο θλιβερά δυστοπικά στοιχεία και από το Mad Max: Fury Road και από τις κοινωνικοπολιτικές σάτιρες medioκρατούμενων και αστυνομοκρατούμενων κοινωνιών του σινεμά του Βερχόφεν… Είναι κάπως κατόρθωμα, δεν λέω, αλλά τι φταίω.

Πέραν του γενικευμένου μοιρολογιού θέλω να αναφέρω και κάτι πιο συγκεκριμένο: Η Ίριδα, στους χώρους της οποίας εδώ και δεκαετίες ο ΠΟΦΠΑ παραδίδει σεμινάρια και κάνει προβολές και κινηματογραφικά events, κινδυνεύει αν όχι με κλείσιμο, τότε σίγουρα με μια κατάργηση στην πράξη. Η πρυτανεία του ΕΚΠΑ έχει πλέον τον έλεγχο και ήδη έχουν αντικατασταθεί δρώμενα με κάτι άσχετες εκμισθώσεις του χώρου που όλο και περισσότερο θα γίνονται δεδομένες αν δεν υπάρξει αντίδραση. Τίποτα νέο δηλαδή, ένα ακόμα κομμάτι δημόσιου χώρου και κοινής πολιτιστικής αναφοράς που βγαίνει προς ενοικίαση.

Όπως ανέφερε και η Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου στην προ ολίγων ημερών ανακοίνωσή της, «η Ίριδα είναι μη εμπορικός, δημόσιος, πανεπιστημιακός χώρος που προσφέρει εντελώς δωρεάν υψηλού επιπέδου καλλιτεχνική εκπαίδευση στους φοιτητές και σε όλους ανεξαιρέτως τους κατοίκους αυτής της πόλης. Η ΠΕΚΚ υπερασπίζεται τα δίκαια αιτήματα του Πολιτιστικού Ομίλου Φοιτητών του Πανεπιστημίου Αθηνών για συνέχιση της λειτουργίας της Ίριδας, ως αποκλειστικού χώρου υπό την εποπτεία της».