Λάικ και ντισλάικ της εβδομάδας: Από τον Nick Cave και τον Νίκο Καρβέλα μέχρι τον “γκαζιάρη” Κασσελάκη

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που συνήθως τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας. Αυτή τη βδομάδα σχολιάζουμε από τον Nick Cave και τον Νίκο Καρβέλα, μέχρι τον Στέφανο Κασσελάκη

Λάικ

Nick Cave, Πεσμένα Φύλλα και ένας τιτανοτεράστιος Κούντερα στα λάικ της Γεωργίας Οικονόμου

Tο μεγαλύτερο λάικ της εβδομάδας πάει σίγουρα στον Nick Cave και στην εμφάνισή του στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση. Μία συναυλία – εμπειρία, ειδικά για εμάς που τον ακολουθούμε πιστά παντού. Ένιωθες ρε παιδί μου πως στα ψιθύριζε τα τραγούδια του στο αυτί. Επίσης, τι χιούμορ είναι αυτό που έχει, το ωραίο, το μαύρο χιούμορ του αληθινού δανδή.

Ουκ εν το πολλώ το ευ. Αυτό αποδεικνύει ο Άκι Καουρισμάκι στα “Πεσμένα Φύλλα”, την τελευταία του ταινία που είδα -επιτέλους- στο Cinobo. Μία αφοπλιστικά ταπεινή, ανθρωποκεντρική, αλλά και πολιτική ταινία που δε γίνεται να μη σε συγκινήσει.

Ημέρες ευρωεκλογών και το βιβλίο του αγαπημένου Μίλαν Κούντερα “Πράγα, ένα ποίημα που χάνεται και ογδόντα εννιά λέξεις” είναι ό,τι πιο επίκαιρο και εύστοχο διάβασα τελευταία. Ένα κείμενο-υπεράσπιση της κουλτούρας του «μικρού έθνους» μέσα στην οποία διαμορφώθηκε ο συγγραφέας και η οποία εξέθρεψε την ιδιαιτερότητα του έργου του. Αξίζει κάποιος να διαβάσει το παρακάτω απόσπασμα:

«ΕΥΡΩΠΗ (Europe). Κατά τον Μεσαίωνα, η ευρωπαϊκή ενότητα βασιζόταν στην κοινή θρησκεία. Την εποχή των Νέων Χρόνων η κοινή θρησκεία παραχώρησε τη θέση της στην κουλτούρα (τέχνη, λογοτεχνία, φιλοσοφία), που έγινε η υλοποίηση των υπέρτατων αξιών μέσα απ’ τις οποίες αντιλαμβάνονταν, προσδιόριζαν και αναγνώριζαν τον εαυτό τους οι Ευρωπαίοι. Σήμερα, όμως, η κουλτούρα παραχώρησε κι αυτή τη θέση της.

Αλλά σε τι και σε ποιόν; Ποιος είναι ο τομέας όπου θα υλοποιηθούν υπέρτατες αξίες ικανές να ενώσουν την Ευρώπη; Τα τεχνολογικά επιτεύγματα; Η αγορά; Η πολιτική με το δημοκρατικό ιδεώδες, με την αρχή της ανεκτικότητας; Αυτή όμως η ανεκτικότητα, αν δεν προστατεύει πλέον καμία πλούσια δημιουργία και καμία ισχυρή σκέψη, δεν μένει άραγε κενή και άχρηστη; Ή μήπως μπορούμε να κατανοήσουμε την παραίτηση της κουλτούρας σαν ένα είδος λύτρωσης, στην οποία πρέπει να αφεθούμε εν πλήρει ευφορία; Δεν ξέρω τίποτα. Πιστεύω μόνο ότι ξέρω πως η κουλτούρα εγκατέλειψε ήδη τη θέση της. Έτσι, η εικόνα της ευρωπαϊκής ταυτότητας ξεμακραίνει στο παρελθόν. Ευρωπαίος: αυτός που νοσταλγεί την Ευρώπη».

Λάικ στο δικαίωμα της ψήφου, στους σταρς που πατούν το πεζοδρόμιο και στα παιχνίδια απόδρασης από την Χριστίνα Τσατσαράγκου

Στα καραμπινάτα λάικ της εβδομάδας – εκτός από την ίδια τη συναυλία – βάζουμε τον ανεπιτήδευτα χαλαρό τρόπο που ο Nick Cave βγήκε από ένα βαν στο γκαράζ της Στέγης Ωνάση και έκανε κουβεντούλα με όσους/όσες περίμεναν να τον δουν έστω και για λίγο. Άνετα πεταγόταν για ένα κρασάκι δίπλα στο Naif.

Στον απόηχο των Rammstein της περασμένης εβδομάδας, οι γιγάντιοι πυλώνες του σκηνικού που στήθηκε στο ΟΑΚΑ και οι φλόγες που καψάλισαν το “είναι” μας, φημολογείται ότι ωχριούν μπροστά στην πανδαισία των Coldplay που αναμένεται. Για να μην ξεχνιόμαστε έχουμε και Offspring στην Πλατεία Νερού με το Release να σηκώνει αυλαία.

Πρώτη φορά σε Escape Room στη Νέα Σμύρνη με μάσκα VR και έκανα ένα εκπληκτικό ταξίδι στον χρόνο – από την εποχή των Δεινοσαύρων μέχρι το διαστημικό μέλλον. Καλά το μυστήριο με τον επιστήμονα που μας κυνηγούσε δεν το λύσαμε, και μας σκότωσε καμιά εικοσαριά φορές, αλλά η εμπειρία ενός παιχνιδιού απόδρασης σε περιβάλλον VR είναι απίστευτη. 

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θεσπίζει νόμους που μας επηρεάζουν όλους. Το δικαίωμα της ψήφου είναι το τελευταίο πράγμα που πρέπει να υποτιμήσεις, όσο θυμό και απογοήτευση να έχεις από το κράτος και τους θεσμούς. Ψήφισε, έστω κι αν ζεσταίνεσαι και προτιμάς μαγιό και κοκτέιλ στην παραλία. Τίποτα δεν είναι δεδομένο.

Ντισλάικ

Θέατρο με διδακτορικό, Ιστορίες Καλοσύνης και γκαζιάρης Κασσελάκης  για τη Γεωργία Οικονόμου

Πρεμιέρα για το Φεστιβάλ Αθηνών με Κριστόφ Βαρλικόφσκι και «Επτά μαθήματα και πέντε παραβολές» βασισμένο στα έργα Ελίζαμπεθ Κοστέλο, «Ένας αργός άνθρωπος» και «Moral Tales» του Τζ. Μ. Κουτσί. Καθόλου δε με πτόησε εκ των προτέρων η τετράωρη διάρκεια της παράστασης, αντιθέτως πήγα με μεγάλη προσμονή. Με πτόησε το γεγονός πως ένιωθα πως πρέπει να έχω τουλάχιστον διδακτορικό στον Κουτσί για να παρακολουθήσω τα επί σκηνής δρώμενα. Δεν κατάφερα να συνδεθώ με την παράσταση για 5 συνεχόμενα λεπτά – και αυτό το κατάφερα πάνω σε ένα εξαιρετικό μουσικό ιντερμέδιο- και τελικά έφυγα μετά από 2,5 ώρες περίπου, στο διάλειμμα δηλαδή. Κρίμα.

Ως καθαρόαιμη Λανθιμική φαν πήγα και είδα το “Ιστορίες Καλοσύνης” σε θερινό σινεμά. Στην αρχή ένιωσα πως βλέπω ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον inside joke των Λάνθιμου- Φιλίππου, αλλά όσο περνούσε η ώρα και οι ιστορίες βαριόμουν όλο και πιο πολύ. Ούτε ο φανταστικός Τζέσι Πλέμονς στις διαφορετικές εκδοχές ανδρών που ερμήνευσε κατάφερε να σώσει την κατάσταση.

Είδα και το “The 8 Show” στο Netflix και ενώ μου κέντρισε την προσοχή στα πρώτα επεισόδια, μετά κατέληξε να γίνει ένα κακό copy paste της “Μεθόδου του Καλαμαριού”. Κρίμα. Ο δεύτερος κύκλος που προοιωνίστηκε πως έρχεται, ελπίζω να είναι καλύτερος.

Πάντα τρόλαρα κάποιους φανατικούς “αριστερούς” γνωστούς που φορούσαν ρόλεξ, οδηγούσαν πανάκριβα αμάξια και πουλούσαν ιδεολογία με το κιλό. Βέβαια, αυτοί ουδέποτε προχώρησαν με αξιοκρατικές διαδικασίες στη ζωή τους και κάπως μαγικά απέκτησαν ακόμη και πανεπιστημιακές θέσεις. Δεν ξέρω γιατί ρε παιδί μου, κάθε φορά που ακούω το όνομα του Κασσελάκη, μου έρχεται στο μυαλό αυτός ο τύπος ανθρώπων. Δηλαδή προσπαθεί ο Κασσελάκης να μας πείσει πως συναισθάνεται την αφόρητα καθημερινότητα του σύγχρονου μέσου Έλληνα, ενώ ταυτόχρονα αγοράζει supercar έναντι 250.000 δολαρίων. Κάπου κάποιος μας δουλεύει πατοκόρφως….

“Tiligo” με τραπ Καρβέλα, μπούλινγκ στη Gaga και “ανήλικοι” εισαγγελείς για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Οριακά ανάμεσα στο λάικ-ντισλάικ το νέο rap/ trap τραγούδι του Νίκου Καρβέλα με τον Mc Daddy και τίτλο “Tigano” που θα μπορούσε άνετα να λέγεται και “Tiligo” (τυλίγω). “Όποτε μου κάνει κέφι τυλίγω, αν θέλω να τυλίξω τυλίγω. Μια θηλειά στο λαιμό μου τυλίγω” και “τίποτα δεν έχει σημασία κατά βάθος… η αγχώνη με αγχώνει… ” κλπ κλπ. Αναμένεται music video που γυρίστηκε στο Λονδίνο. Μας θύμισε κάπως Sin Boy και «ΜΑΜΑ»;; Καλά δεν είμαστε και ειδικοί της τραπ. Το τραγούδι εδώ…

Εδώ ο κόσμος χάνεται στην Αμερική (και αν βγει ο Τραμπ ίσως η φράση γίνει κυριολεκτική) και αυτό που κυρίως ενδιαφέρει είναι το αν η Lady Gaga είναι έγκυος ή όχι. Δεν είμαι έγκυος, σου λέει η ποπ σταρ χαράσσοντας μαύρο eyeliner “Haus Labs” ίσαμε το αυτί, ‘κάτι μπίρες ήπια, που να σκάσετε όλοι σας’. Συγκεκριμένα είπε “Δεν είμαι έγκυος – απλά κλαίω στο γυμναστήριο” φράση από το τραγούδι Down Bad της Taylor Swift. Βέβαια αν σε δύο μήνες κρατάει αγκαλιά ένα μωρό, δεν θα πέσουμε και από τα σύννεφα.

“Colors of Evil” στο Netflix. Ένας “ανήλικος” εισαγγελέας, ένα σεξουαλικό “άρτζι μπούρτζι και λουλάς” δράμα στα πολωνικά, στο τέλος το έκανε ο αστυνομικός και για να μην κάνω σπόιλερ μαζί με έναν άλλον που ήταν πασιφανές ότι αλλού τύρβαζε…και …  το Tv Μακεδονία έκοψε τα διπλά επεισόδια “Criminal Minds” για να βάλει τον Μιτς Μπιουκάναν και τα κόκκινα ολόσωμα μαγιό του Baywatch.