Λάικ και ντισλάικ της εβδομάδας: Από τον Τζούλιαν Ασάνζ και τη Σελίν Ντιόν στο άνοστο Survivor

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που συνήθως τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Αυτή την εβδομάδα σχολιάζουμε, μεταξύ άλλων, το άνοστο Survivor, το δράμα της Σελίν Ντιόν και την απελευθέρωση του Τζούλιαν Ασάνζ.

Λάικ

Ελεύθερος Ασάνζ, Λορίνα Μακένιτ στο Ηρώδειο και Σελίν Ντιόν στον Κροάτη επαναστάτη του τσέλο για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Λάικ για την απελευθέρωση του Ασάνζ, ένα θέμα που συζητήθηκε πολύ την περασμένη εβδομάδα. Νίκη και ήττα για τον 52χρονο Αυστραλό δημοσιογράφο και ακτιβιστή. Νίκη γιατί μετά από 14 χρόνια που δεν έχει δει τον ουρανό, και που τον κατηγόρησαν μέχρι και για βιασμό, βλέπουμε επιτέλους την απελευθέρωσή του (διάβασε τις λεπτομέρειες για Ασάνζ εδώ…). Ήττα γιατί θα αναγκαστεί να ομολογήσει μια ενοχή μόνο και μόνο για να επιστρέψει ελεύθερος στην οικογένειά του και να φροντίσει την ψυχική του υγεία. Ζούμε άλλο ένα πλήγμα για την ελεύθερη δημοσιογραφία και την αποστολή της να αποκαλύπτει τα εγκλήματα της εξουσίας;

Στο πλευρό του, η σύζυγός του Stella, έχει κάνει γιγαντιαίο αγώνα για την απελευθέρωσή του. Στο x/twitter της διαβάσαμε ότι δεν του επέτρεψαν να πετάξει με εμπορική αερογραμμή και η πτήση τσάρτερ προς την ελευθερία κόστισε 520.000 δολάρια, τα οποία θα οφείλει να επιστρέψει στην αυστραλιανή κυβέρνηση.

Λάικ και στη Λορίνα Μακένιτ (Loreena McKennitt) που μάγεψε το κατάμεστο Ηρώδειο με την απίστευτη φωνή της, η οποία έμοιαζε να βγαίνει από… CD. Η sold-out παράστασή της αναβίωσε το άλμπουμ «The Mask and Mirror», μία δουλειά που θεωρείται η κορυφαία στιγμή της καριέρας της και κυκλοφόρησε το 1994.

Όλη η εμφάνιση ήταν βγαλμένη από τα 90ς, λιτή και απέριττη χωρίς οπτικά εφέ, με τους 5 μουσικούς της επί σκηνής. Ακούσαμε και το “Tango To Evora” δηλαδή το Τανγκό της Νεφέλης.

Η αλήθεια είναι βέβαια ότι περιμέναμε περισσότερους μουσικούς, πιο “γεμάτες” ενορχηστρώσεις και μια νέα οπτική μιας και μιλάμε για τριάντα χρόνια μετά και μια περιοδεία που βασίζεται στην αναβίωση των τραγουδιών του δίσκου.

Την ίδια στιγμή η Σελίν Ντιόν παλεύει να ισορροπήσει με την ασθένειά της και πήγε με τους τρεις γιους της σε συναυλία του Κροάτη τσελίστα Hauser (τον έχουμε δει Λυκαβηττό και τον περιμένουμε εκεί πάλι στις 13 Σεπτεμβρίου). Το βίντεο που κυκλοφόρησε και δείχνει τη σταρ σε κρίση να πονάει και να κλαίει με λυγμούς ήταν αναπάντεχα τρομακτικό.

Στα λάικ η έκθεση για τον Γιάννη Παππά και το Free Cinema στο Ριβιέρα για την Παναγιώτα Κλεάνθους

Στη συμβολή των Λεωφόρων Αμαλίας και Όλγας, στην Αθήνα, θα έχεις πετύχει σίγουρα τον ανδριάντα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, φιλοτεχνημένο από τον Γιάννη Παππά, έναν από τους μεγαλύτερους Έλληνες γλύπτες. Ωστόσο, ήξερες πως αυτό το σπουδαίο έργο πήρε μόλις 32 χρόνια στον δημιουργό του για να φτιαχτεί; Κι όμως, αυτό που βλέπουμε και θαυμάζουμε είναι αποτέλεσμα μιας πολύχρονης δημιουργικής διαδικασίας, η οποία από την ερχόμενη Κυριακή (30/06) μέχρι και τον Σεπτέμβριο θα είναι ορατή στο κοινό στο FOUGARO ARTCENTER στο Ναύπλιο, σε συνεργασία με το Μουσείο Μπενάκη, στο πλαίσιο της έκθεσης “Γιάννης Παππάς | αναζητώντας τον Αλέξανδρο”. Βρεθήκαμε στη συνέντευξη Τύπου και τα εκθέματα που πρόκειται να απολαύσει το κοινό, είναι πραγματικά εντυπωσιακά. Αν σας βγάλει ο δρόμος προς τα εκεί, κάντε ένα κόπο, αξίζει!

Επίσης, επιστρέφει για 13η χρονιά το “Ξαφνικά φέτος το καλοκαίρι” στο θερινό σινεμά “Ριβιέρα”. Η διοργάνωση του Free Cinema παρουσιάζει κλασικά αριστουργήματα και παραγνωρισμένα φιλμ χολιγουντιανών studios από το παρελθόν, δίνοντάς μας την ευκαιρία να απολαύσουμε στη μεγάλη οθόνη σπουδαίες ταινίες του κινηματογράφου: για επτά μέρες, από τις 27 Ιουνίου έως και τις 3 Ιουλίου.

Μια παρέμβαση για την Παλαιστίνη στα βραβεία Ίρις και το σπουδαίο “Trust”, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Στα κινηματογραφικά βραβεία Ίρις, έναν θεσμό που για διάφορους λόγους δεν έχει καταφέρει να μπει στη συνείδηση ακόμα και του σινεφίλ κοινού, ζήσαμε φέτος μια από τις πιο δυνατές και ουσιαστικές στιγμές που μας έχει δώσει ποτέ ο θεσμός. Έχοντας μόλις κερδίσει το Ίρις Β’ Γυναικείου Ρόλου για το “Animal” της Σοφίας Εξάρχου, η φανταστική στην ταινία Φλομαρία Παπαδάκη χρησιμοποίησε τον ευχαριστήριο λόγο της για να καλέσει στη σκηνή συνυποψηφία άτομα και μέλη της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, απασχολώντας «δύο λεπτά από την τελετή».

Καθώς μαζευόταν στη σκηνή ένα πολυάριθμο σύνολο μελών και υποψηφίων, το λόγο πήρε η Ρέα Βαλντέν για την ανάγνωση ενός κειμένου που συνδιαμορφώθηκε από υποψήφια άτομα για τα βραβεία, μέλη της ΕΑΚ, και το –ακούραστο– δίκτυο Filmmakers for Palestine GR. «Οχτώ μήνες τώρα, από τον Οκτώβριο του 2023, παρακολουθούμε μια γενοκτονία σε live μετάδοση», ξεκίνησε η Βαλντέν. Εστιάζοντας όχι μόνο σε δραματικούς αριθμούς και στην απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου, αλλά και σε «μια πρωτοφανή για τα σύγχρονα δεδομένα εκστρατεία εκφοβισμού, αλλά και αποσιώπησης και διαστρέβλωσης της πραγματικότητας στο δημόσιο χώρο των δυτικών κρατών».

«Έτσι αποκαλύπτεται για μια ακόμη φορά η δύναμη του οπτικο-ακουστικού μέσου, ως εργαλείο προπαγάνδας, αλλά και ως εργαλείο αντίστασης σε αυτή. Η επιλογή ανάμεσα στη λογοκρισία και στην ελευθερία της έκφρασης μας αφορά άμεσα. Θεωρούμε ότι μπροστά σε κάτι τόσο μεγάλο, οι άνθρωποι και οι θεσμοί του πολιτισμού οφείλουν να πάρουν θέση», συνέχισε καταλήγοντας σε μια πολύ ουσιαστική παρέμβαση και call to action: «Καλούμε όλα τα μέλη της ΕΑΚ να συνυπογράψουν το αίτημά μας για σύγκληση έκτακτης γενικής συνέλευσης με θέμα την στάση της ΕΑΚ απέναντι στο θέμα της γενοκτονίας στην Παλαιστίνη. Ως μέλη της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, ας πάρουμε θέση».

Όλη την πολύ σημαντική παρέμβαση, που έγινε πολύ ένθερμα δεκτή από το κοινό, μπορείτε να δείτε εδώ:

Θα είναι μια πολύ ουσιώδης και θετική εξέλιξη αν όντως υπάρξει μια τέτοια γενική συνέλευση, αλλά ακόμα και η παρέμβαση, με τον τρόπο που έγινε, με ένα ελάχιστο έστω δημόσιο βήμα να τίθεται στην υπηρεσία ενός τόσο σημαντικότερου μηνύματος και με ανθρώπους να αλληλοϋποστηρίζονται δημόσια με τέτοιο σαφή και μεστό τρόπο – ήταν από μόνη της μια αληθινά σημαντική στιγμή.

Μου άρεσαν κι άλλα στην βραδιά πάντως: Είναι μια όμορφη πολυτέλεια να έχεις δύο τόσο καλές ταινίες όσο το “Animal” και η “Φόνισσα” να μοιράζονται μεταξύ τους 12 βραβεία, αλλά ομολογώ πως –όσο κι αν μου άρεσε η καλλιτεχνικά ασυμβίβαστη εμπορική επιτυχία της Νάθενα– τα μεγάλα βραβεία του “Animal” τα χάρηκα πολύ. Αληθινά εξαιρετική ταινία, βραβευμένη από πέρσι στο Λοκάρνο μέχρι φέτος στη Θεσσαλονίκη, κλείνει ένα πρώτο σπουδαίο κύκλο επιτυχιών και διακρίσεων όπως της αξίζει: Με Ίρις Καλύτερης Ταινίας.

Ο Γιάννης Νιάρρος πολύ καλός στο ρόλο του παρουσιαστή, ήξερε πώς να πουλάει όλα τα αστεία, πώς να κρατά την τελετή ζωντανή, πώς να κάνει πλάκα με το industry και με τον εαυτό του χωρίς να το κάνει να μοιάζει μπαγιάτικο και κυνικό, και πώς να σώζει κάποιες περιστασιακές καταστάσεις που πήγαμε να φύγουμε πολύ off script.

Γέλασα με τον Πάνο Μουζουράκη που παρουσιάζοντας το βραβείο Καλύτερου Animation εξήγησε πως ίσως τον κάλεσαν να το δώσει επειδή τέτοιες ταινίες κάνει συνήθως και πως το μόνο φιλμ που έχει παίξει είναι του Νίκου Περράκη… «στην Ελλάδα», συμπλήρωσε χωρίς να το κάνει και πολύ θέμα. Πάνο, εμείς οι ορκισμένοι φανς του “Mamma Mia! Here We Go Again” δεν ξεχνάμε!

Και φυσικά ένα λάικ για την παρουσία του μεγάλου Γουίλεμ Νταφόε ο οποίος ήταν υποψήφιος –και κέρδισε– για το Ίρις Α’ Ανδρικού Ρόλου για το εντυπωσιακό one-man show του στο “Inside” του Βασίλη Κατσούπη (ο οποίος κέρδισε το Ίρις Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη παρόλο που αυτή ήταν η δεύτερη ταινία του…; ). Ακόμα πιο εντυπωσιακό; Ότι παρακολούθησε την 4ωρη τελετή δίχως να καταλαβαίνει τι λέει ο οποιοσδήποτε στα ελληνικά. Μέγας, ηρωικός, Γουίλεμ.

Σε άλλα νέα καταβρόχθισα μέσα σε δυο μέρες το “Trust” του Ερνάν Ντίαζ, έξοχο δείγμα του αγαπημένου μου λογοτεχνικού είδους – μια ιστορία που ξετυλίγεται μέσα από διαφορετικά αφηγηματικά φορμάτ και αντικρουόμενες, μεταβαλλόμενες οπτικές. Εντάξει, έχω λίγο συγκεκριμένα γούστα, τι να γίνει. Φοβερό πάντως και με stunner τελευταίο κομμάτι, που καταφέρνει όχι μόνο να εμπλουτίσει και να αναποδογυρίσει πολλά από όσα θεωρούσαμε δεδομένα, αλλά να το κάνει με τρόπο που αφήνει το όλο σύμπαν ανοιχτό. Αναρωτιέμαι πώς θα μοιάζει ένα τέτοιο βιβλίο σε τηλεοπτική διασκευή, θα το μάθουμε σύντομα.

Είδα με καθυστέρηση το “Mr. & Mrs. Smith” του Amazon Prime Video με τον Ντόναλντ Γκλόβερ και τη Μάγια Έρσκιν, από το δημιουργικό τιμ του “Atlanta”. Όμορφη σειρά, σκληρά ρομαντική, με μια ματιά πάνω σε μια μοντέρνα εργασιακή συνθήκη όπου όλο και περισσότερο δε θες να ξέρεις / δε θες να ανεβαίνεις τα σκαλοπάτια της επαγγελματικής «επιτυχίας». Και ένα σόου, γενικά, αρκετά πιο περίεργο και υπνωτιστικό από όσο το περίμενα. Έκπληξη.

Και να κλείσω με λίγα πολύ σημαντικά κινηματογραφικά: Η γάτα του “Ένα Ήσυχος Μέρος: Ημέρα Πρώτη” είναι μια από τις σπουδαίες πρωταγωνίστριες της σεζόν και μπράβο στους δημιουργούς για την αφοσίωσή τους στο καλό γατοπεριεχόμενο. Στηρίζουμε εβδομάδα κορεάτικου αστυνομικού θρίλερ στην Ταινιοθήκη, με ταινίες από Μπονγκ Τζουν-χο, Κιμ Τζι-γουν κι άλλους masters. Όπως στηρίζουμε και το σερί προβολών Κακογιάννη στο Σινέ Παρί – είδα στη μεγάλη οθόνη το “Κυριακάτικο Ξύπνημα” πριν λίγες μέρες, έρχεται και το αριστούργημά του “Το Τελευταίο Ψέμμα” την Δευτέρα.

Ντισλάικ

Φωτιά στην Ύδρα, Survivor και επιστροφή στο χωριό για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Ούτε μισό λάικ για το άνευρο και βαρετό το φετινό Survivor. Εκεί στο Άλσος Βεΐκου στο Γαλάτσι πιστέψαμε ότι θα βγάλουν ράντζα για να κοιμηθεί το κοινό μέχρι την αυγή, που ίσως βγει ο νικητής μέσα από αέναες δοκιμασίες πάνω-κάτω-πέρα-δώθε χωρίς κανένα νόημα. Ο Ντάνιελ Νούρκα έκανε τη μεγάλη ανατροπή κόντρα στα προγνωστικά και είναι ο μεγάλος νικητής του παιχνιδιού. Αυτό που πήρε 100.000 ευρώ δεν ξεπερνιέται εύκολα. Και ποιον ευχαρίστησε ο Ντάνιελ εκτός από τους γονείς του; Το ευατό του… και μας θύμισε τον υπέρτατο Snoop Dogg. Αφιερωμένο…

Άλλη μία ιστορία τρέλας στην Ελλάδα του 2024 είναι η φωτιά στην πανέμορφη Ύδρα μας, που κινδυνεύει πρωτίστως από τη βλακεία και αναισθησία όσων την πλησιάζουν. Ευτυχώς οι πελούσιοι κύριοι που ναύλωσαν τη θαλαμηγό δεν ταλαιπωρήθηκαν καθόλου οι κακόμοιροι και γύρισαν γρήγορα στην πατρίδα τους, με το ιδιωτικό τους τζετ πίνοντας δροσερή ροζ σαμπάνια. Γιατί στην Ελλάδα είμαστε πάνω από όλα φιλόξενοι, κι ας μην μας μείνει δέντρο.

Καλά τα μουσικά-κατασκηνωτικά φεστιβάλ ανά την Ελλάδα και η απόπειρα να γίνει η “επιστροφή στο χωριό” trend, αλλά… ουέ κι αλίμονο “συγχωριανοί” φυλάξτε τα χωριά από τον πολύ τον κόσμο, μπας και μείνει έστω και μία αθώα γωνιά να πηγαίνουμε να ηρεμεί το κεφάλι μας από το αστικό παραλήρημα. 

Η κομάντο Jessica Alba δέρνει στο Netflix και δεν πείθει ψυχούλα. Το Trigger Warning δεν ήταν τόσο θρίλερ όσο υποσχόταν… Πού πας βρε Τζέσικα 50 κιλά κλαράκι στο βοριά; Κάνει μια Λατίνα μάστερ των ειδικών δυνάμεων (λέμε τώρα), σε αποστολή, να αποκαλύψει την αλήθεια πίσω από τον θάνατο του πατέρα της. Γερουσιαστές, FBI, μπαρ in-the-middle-of-nowhere και μάχες γεμάτες χώμα πεταμένο από άξιο μεταλλωρύχο. Και ολίγον από εμπόριο μπαζούκας. Χειρότερη από το Mother με τη Λόπεζ που θα καταλήξει να μας αρέσει όλο και πιο πολύ. Για άλλη μία φορά το τρέιλερ είναι σχεδόν όλη η ταινία.

Ο Fidias στις Βρυξέλλες και ο καλοκαιρινός ΟΑΣΑ για την Παναγιώτα Κλεάνθους

Όλοι θυμόμαστε τον Φειδία Παναγιώτου (καλλιτεχνικό όνομα “Fidias”) που κατάφερε να βγει τρίτη δύναμη στις ευρωεκλογές στην Κύπρο. Ε, ο 24χρονος Youtuber πήγε στις Βρυξέλλες και βρίσκεται σε μια περίοδο εγκλιματισμού, ενώ συνεχίζει να ενημερώνει συνεχώς τους followers (και ψηφοφόρους) του, για την… ευρωπαϊκή  πορεία του. Και τι δεν ακούσαμε σε πρόσφατο βίντεό του! “Κατάλαβα λίγο πώς λειτουργεί το σύστημα και δεν είμαι πολύ χαρούμενος, γιατί πολλά πράγματα λειτουργούν λάθος πιστεύω” ήταν η πρώτη του διαπίστωση, τονίζοντας πως είδε λάθη στον τρόπο που οι άλλοι ευρωβουλευτές λειτουργούν τις ομάδες τους. Ο ίδιος, όμως, μάς καθησυχάζει και μάς λέει πως θα αντέξει για 5 χρόνια, παρόλο που είναι πολύ “φλώρικο” για τα γούστα του το Ευρωκοινοβούλιο!

Δεν φτάνει που τα δρομολόγια του ΟΑΣΑ είναι ό,τι να’ ναι, ακόμα κι όταν τα λεωφορεία έρχονται, η κατάσταση είναι ανυπόφορη. Στα περισσότερα δεν υπάρχει air-condition ούτε για δείγμα, στα μισά τα παράθυρα και οι πόρτες δεν λειτουργούν σωστά, όσο για τις μυρωδιές… αφήστε το καλύτερα. Απορώ πότε θα εκσυγχρονιστεί η δημόσια συγκοινωνία σε μια πρωτεύουσα που θέλει να αποκαλείται ευρωπαϊκή. Τους δόλιους τους τουρίστες σκέφτομαι, που πριν κλείσουν τα εισιτήριά τους νομίζουν πως θα μπορούν να μετακινούνται με άνεση στην πόλη κατά τη διάρκεια των διακοπών τους, και όταν μπαίνουν μέσα στα λεωφορεία μας σίγουρα θα καταριούνται την ώρα και την στιγμή.

Όλο το “The Bear” σε μία κυκλοφορία και μηδέν για την “Κάρμεν”, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Βγήκε μόλις στην Αμερική η 3η σεζόν του “The Bear” (στην Ελλάδα έρχεται στο Disney+ στις 17 Ιουλίου) κι εννοώ φυσικά όλη η 3η σεζόν, ναι, σε ένα απόγευμα. Επειδή απάρεντλι ζούμε ακόμα στο 2017 και έχουν ξεμείνει μερικοί συνάνθρωποί μας σε προηγούμενο κεφάλαιο. Ποιος βγάζει ακόμα μια ολόκληρη σεζόν σε ένα απόγευμα; Το Netflix το κάνει επειδή όπως έχουμε πει ξανά και ξανά στόχος του δεν είναι να αναπτύξει μεμονωμένες επιτυχίες, αλλά να κάνει κάθε θεατή να συνηθίσει το doom scrolling στην πλατφόρμα του μέχρι οι πάντες τριγύρω να κλείσουν. Το industry αργά αλλά σταθερά κατάλαβε πως δεν κερδίζει τίποτα ακολουθώντας αυτή την τακτική, αλλά για κάποιο λόγο το “The Bear” (ίσως η πιο αγνά episodic σειρά της τηλεόρασης των ‘20s) καίει ακόμα τις σεζόν του σε ένα απόγευμα Πέμπτης. Λυπηθείτε μας. Λυπηθείτε και τον Κάρμι. Λυπηθείτε την τέχνη σας. Λυπηθείτε κάτι τελοσπάντων.

Άσχετα τώρα από όλα αυτά, η ίδια η πρεμιέρα της 3ης σεζόν ήταν ένα πολύ κακό επεισόδιο – ένα artsy εκτεταμένο μοντάζ που δεν έχει τίποτα να πει ή να προσθέσει. Πόντοι για την προσπάθεια, προχωράμε παρακάτω. Σύντομα θα το δούμε και στα μέρη μας.

Να γυρίσω εν τάχει στα Ίρις και να πω ότι είναι κρίμα που ανάμεσα στις διάφορες ωραίες βραβεύσεις, δεν βρέθηκε και κάποια κατηγορία για να τιμηθεί κι η φρέσκια και απολαυστική “Κάρμεν” του Ζαχαρία Μαυροειδή. Δεν πειράζει και τρομερά πολύ φυσικά, το σημαντικό είναι ότι η ταινία πάει καλά στα θερινά. Αλλά έτσι, 1-2 βραβεία για το καλό… Άξια θα ήταν.