Λάικ και ντισλάικ της εβδομάδας: Από Βέρτη και Μπισμπίκη μέχρι τη μύτη της Τούνη

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρήσαμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που συνήθως τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Αυτή την εβδομάδα σχολιάζουμε από τον Νίκο Βέρτη και τον Βασίλη Μπισμπίκη μέχρι τη μύτη της Τούνη.

Άλλωστε κατά μία έννοια όλα πολιτισμός δεν είναι;

Λάικ

Η Προξενήτρα, ο Ντιόρ και ο Ναβάλνι και ελληνικά…λαϊκά για τη Γεωργία Οικονόμου

Ευφρόσυνη η “Προξενήτρα” που σκηνοθετεί ο Θωμάς Μοσχόπουλος στο Εθνικό θέατρο. Μου εντυπώθηκε μία φράση: “Τα λεφτά είναι σαν τον ήλιο που έχουμε πάνω από το κεφάλι μας. Μπορούν να σε ζεστάνουν ή μπορούν και να σε κάψουν”.

Υπέροχο το New Look στο Apple TV που αποκαλύπτει τη συγκλονιστική ιστορία του πώς το είδωλο της μόδας Christian Dior και οι σύγχρονοί του, όπως η Coco Chanel, ο Pierre Balmain και ο Cristóbal Balenciaga, ξεπέρασαν τη φρίκη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και εγκαινίασαν τη σύγχρονη μόδα. Ζιλιέτ Μπινός και Τζον Μάλκοβιτς σε εξαιρετικές στιγμές. 

Εξαιρετικά αποκαλυπτικό και το ντοκιμαντέρ για τον Ναβάλνι (που είναι υποψήφιο και για Όσκαρ) δίνει απαντήσεις και δημιουργεί ακόμη περισσότερα ερωτηματικά.

Η ελληνική μουσική καλά κρατεί στη γείτονα χώρα. Στην Τουρκία όπου και βρισκόμουν, Τούρκοι influencers ούτε μία ούτε δύο φορές με ρώτησαν για το μέχρι πότε θα τραγουδάει η Βίσση στο Hotel Ermou, για το αν είναι τόσο καλό το πρόγραμμα του Ρέμου όσο όταν τραγούδαγε με τη Γαρμπή και για το αν γνωρίζω τον Νίκο Βέρτη (κυριολεκτικά χαμός για τον Βέρτη, τον ήξεραν όλοι).

Και για να μην ανησυχείτε για το τι μουσική εξάγουμε, όλοι ήξεραν τον Θεοδωράκη, τον Χατζιδάκι, ενώ ένας Βραζιλιάνος συνάδελφος έπινε νερό στη φωνή της Νάνας Μούσχουρη. 

Σ’αγαπώ αλά Μπισμπίκη, νέος Παυλίδης και Άγιος Φεβρουάριος για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

 

Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας μάς υπενθυμίζει τα… αυτονόητα.  

Λάικ για το “Σ’αγαπώ” του Μπισμπίκη στην Βανδή και το πώς ενέσκηψε εκείνη με περίσσια χάρη προς το μέρος του, για να ανταλλάξουν λογάκια  … σταράτα και περιεκτικά. Το “φάγατε” το ζεύγος και είναι κρίμα να κοπούν οι αφιερώσεις από σκηνής [και περαστικά για την περιπέτεια της υγείας του] 

Αντίχειρες επάνω για το νέο τραγούδι του Παύλου Παυλίδη “Δεν Ξέρω”. “Ένα τραγούδι που στέκεται απέναντι από ανθρώπους δίχως πρόσωπο που πυροβολουν καθημερινά κρυμμένοι πίσω από πληκτρολόγια” λέει το δελτίο Τύπου. Α γειά σου!  

Πέθανε ο σπουδαίος Δήμος Μούτσης και άφησε πίσω του αθάνατα τραγούδια, όλα ένα κι ένα. Ακούγοντας και πάλι όλο τον φανταστικό δίσκο “Άγιος Φεβρουάριος” με Δημήτρη Μητροπάνο και Πετρή Σαλπέα, κολλήσαμε μέχρι και στην εισαγωγή. Και σκέφτεσαι κάποιους σύγχρονους τραγουδοποιούς να προσπαθούν να γράψουν κάτι που ακούγεται σαν αυτό … το οποίο συνέθεσε ο Μούτσης το 1971!

Το “Αύριο” (και το αύριο, και το αύριο) κι η έναρξη με παρέμβαση στη Θεσσαλονίκη για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Συνήθεια που έγινε λατρεία το Οινόραμα, όπως κάθε χρόνο στο Ζάππειο όταν αρχίζει να μπαίνει η άνοιξη. Ακόμα κι ως άνθρωπος με σχεδόν πλήρη απουσία αισθητικής σχετικά με το κρασί, βρίσκω συναρπαστικό και το όλο process, με τους παραγωγούς να εξηγούν τα προϊόντα τους, τις ιστορίες τους, τις ιδιαιτερότητές τους – αλλά φυσικά και τις πολύωρες βόλτες από τον ένα πάγκο στον άλλο. «Θα περάσουμε άλλη μια βόλτα από το Άγριες Φράουλες, έτσι;». Πραγματικά ό,τι καλύτερο όταν αρχίζει να ανοίγει ο καιρός. (Που βέβαια ξανάκλεισε εμφατικά τις επόμενες μέρες αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία, τα κρασιά είναι για πάντα.)

Διάβασα το “Tomorrow, and Tomorrow, and Tomorrow” της Γκαμπριέλ Ζεβίν, μια απολαυστικά δομημένη ιστορίας διαρκούς εναλλαγής οπτικής γωνίας και χρονικής τοποθέτησης πάνω στη φιλία του μικρού Σαμ και της μικρής Σέιντι που μέσα από κύματα αλλαγών, ωρίμανσης, απομάκρυνσης και επανασυνδέσεων, έφτασε να καθορίσει τελικά τη ζωή τους – επαγγελματικά, προσωπικά, συναισθηματικά. Το ότι όλη η κοσμοθεωρία του βιβλίου από τον μηχανισμό του Super Mario είναι απλώς ένα επιπλέον μπόνους. Υπέροχο. Στο τέλος έκλαψα.

Ξεκίνησε το φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και στην διάρκεια της τελετής έναρξης απλώθηκε μες στο Ολύμπιον πανό στήριξης στην Παλαιστίνη, με μια σύντομη ομιλία-παρέμβαση πάνω στην ανάγκη για κατάπαυση πυρός και σε ανάδειξη έργων και φωνών από την Παλαιστίνη, από θεσμούς σαν αυτό το φεστιβάλ. Υπήρξε θερμή ανταπόκριση από τον κόσμο στην αίθουσα, αλλά μετά η ασφάλεια προχώρησε σε εξακρίβωση στοιχείων…

Μιλώντας για το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, υπάρχει ένα σπουδαίο φιλμ στο Διαγωνιστικό για το οποίο θα έχουμε πάρα πολλά να πούμε τις επόμενες μέρες, μετά την πρεμιέρα του. Stay tuned γενικώς.

ΝΤΙΣΛΑΪΚ

Το ζάρι της Σάττι, οι Νορβηγοί, οι Madrugada και το Facebook για τη Γεωργία Οικονόμου

Αποκαλύφθηκε επιτέλους το “Ζάρι” της Μαρίνας Σάττι, το τραγούδι με το οποίο θα διαγωνιστούμε στη Γιουροβίζιον και νόμιζα πως κάποιος μου κάνει πλάκα. Και το βίντεο στα μάτια μου έμοιαζε με μία κακόγουστη φάρσα. Δεν αντιλέγω πως η συγκεκριμένη καλλιτέχνιδα έχει προσωπικό ύφος, αλλά όλος αυτός ο τρέντι αχταρμάς κάπως δεν έκατσε καλά στα αυτάκια μου.

Έπεσα από τα σύννεφα όταν μιλούσα με δύο 25χρονους Νορβηγούς από το Όσλο και δεν είχαν ιδέα για το ποιοι είναι οι Madrugada και ο Sivert Hoyem! Στην Ελλάδα γεμίζουν την Πλατεία Νερού, ακόμη και το Καλλιμάρμαρο και στην πατρίδα τους δεν τους έχουν ακουστα; Είναι να τρελαίνεσαι… 

Και για να μείνω λίγο ακόμη στην Τουρκία, έξι μερες στον Καύκασο και στις εκεί Επαρχίες, μία λακκούβα δεν είδα και δεν ένιωσα στο επαρχιακό οδικό δίκτυο. Στην Ελλάδα κάνοντας μια τέτοια εκδρομή σε τόσο απρόσιτα μέρη, θα πήγαινες απευθείας μετά βουρ για φυσικοθεραπεία με έντονους πόνους στη μέση. 

Έπεσε το Facebook για μία ωρίτσα και οι μισοί φίλοι μου με περίσσια βεβαιότητα πως τους χάκαραν τον λογαριασμό έκαναν τόσες προσπάθειες να μπουν που μπλόκαραν για λίγα 24ωρα τους λογαριασμούς τους. Δύσκολη πολύ η ζωή χωρίς scrolliing. Τους λυπήθηκε η ψυχή μου…

Μια μύτη που δεν είχε ανάγκη και ένας τάφος “κλειστός” για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Η μύτη της Τούνη θα μπει στα ντισλάικ. Την έχουμε δει από κοντά, την παλιά, και δεν καταλαβαίνουμε τον λόγο της επέμβασης. Εμείς ξέρουμε το “μύτη και ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει”. Πώς να εξηγήσω τώρα στην 16χρονη κόρη φίλης που διαθέτει μύτη καλύτερη και από αλφάδι ότι δεν χρειάζεται να τριμάρει ρουθούνι;

Οι ειδήσεις για την Τέιλορ Σουίφτ στα ξένα σάιτ δοκιμάζουν την υπομονή μας. Κουνούπι να πετάξει πάνω από την Σουίφτ πρέπει να το μάθουμε. Στο NME διαβάζουμε: Συνέλαβαν δύο άνδρες γιατί μάλλον βοήθησαν Σιγκαπουριανούς Swifties να μπουν χωρίς εισιτήριο στη συναυλία της. Ο ένας λέει απασχολούσε τον φύλακα και ο άλλος φράκαρε την περιστρεφόμενη μπάρα για να μπουν μέσα …ΤΡΕΙΣ φανς.

Αυτά έγιναν στη Σιγκαπούρη όπου μπορεί να υπάρξει και ποινή φυλάκισης μέχρι τρία χρόνια. Η είδηση συνάδελφοι μας ενδιαφέρει μόνο στο βαθμό που θα αντιγράψουμε καμιά … ιδέα για το επόμενο καλοκαίρι που δεν αντέχει η τσέπη μας τόσες συναυλίες.

Για κηδεία στη Λευκάδα είναι απόγευμα και ψάχνουμε (για τουριστικούς λόγους) τον τάφο του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη στον Ναό του Παντοκράτορα. Είναι Σάββατο, ο πεζόδρομος φουλ και ο ναός κλειστός – όπως και ο πίσω κήπος στον οποίο υπάρχει ο τάφος του μεγάλου μας ποιητή και πρώτου βουλευτή Λευκάδας στο εθνικό Κοινοβούλιο, μετά την Ένωση. Θα μπορούσε ίσως να υπάρχει τρόπος να μένει η πίσω αυλή του ναού ανοικτή – τουλάχιστον τα σαββατοκύριακα (;). Όλα κλειστά και στην Εγκλουβή και φακές δεν πήραμε τελικά!

Netflix και Όσκαρ για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Το Spaceman στο Netflix δεν είναι τραγικό, αλλά βαδίζει σε πολύ γνώριμα μονοπάτια στο ανθυπο-Solaris είδος του υπαρξιακού space movie. Και στηρίζω Άνταμ Σάντλερ από όπου κι αν προέρχεται, αλλά ήταν πολύ περίεργη επιλογή να παίζει εδώ ως πλήρως αντι-Άνταμ Σάντλερ. Huh!

Από την άλλη, ξέρετε ποια ταινία είναι απολύτως φανταστική; Το Asteroid City του Γουές Άντερσον. Δεν έχω αυτό φυσικά στα ντισλάικ, είναι στις 4-5 αγαπημένες μου ταινίες του ‘23. Στα ντισλάικ έχω το γεγονός πως έχουμε τα Όσκαρ μεθαύριο, και τα μέλη της Ακαδημίας δεν πρότειναν την ταινία πουθενά, ούτε καν σε τεχνικές κατηγορίες. Απλά εξωφρενικό.

Κι επίσης ένα ευρύτερο ντισλάικ στο γεγονός ότι ο Μάρτιν Σκορσέζε έχει υπογράψει back-to-back δύο από τα καθοριστικά αριστουργήματα της καριέρας του (“Ο Ιρλανδός” και “Οι Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού”) και από τις αθροιστικά 20 οσκαρικές υποψηφιότητες των δύο φιλμ θα καταλήξει να έχει κερδίσει το πολύ ένα – κι αυτό αν η Λίλι Γκλάνστοουν επικρατήσει της Έμμα Στόουν την Κυριακή το βράδυ.