Λάικ και ντισλάικ της εβδομάδας που μας πέρασε: Από το κρασάδικο του Γαβρά μέχρι τον Γιώργο Νταλάρα

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρήσαμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που συνήθως τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Άλλωστε κατά μία έννοια όλα πολιτισμός δεν είναι;

Μία Καρδερίνα, η Τζένιφερ Άνιστον και ο Γιώργος Νταλάρας για την Γεωργία Οικονόμου

ΛΑΪΚ

Η επανάληψη δεν είναι μόνο μήτηρ μαθήσεως, αλλά και απόλαυσης. Αυτό νιώθω ξαναδιαβάζοντας μετά από χρόνια την “Καρδερίνα” της Ντόνα Ταρτ. Ένα βιβλίο που είχα ξεκινήσει χρόνια πριν και για κάποιον λόγο, -ίσως γιατί αγγίζει τις 1251 σελίδες-  δεν το είχα τελειώσει ποτέ. Την τελευταία εβδομάδα, ξεκίνησα να διαβάζω εκ νέου τη νέα έκδοση των Εκδόσεων Διόπτρα, και έχει γίνει κάτι σαν γλυκιά καθημερινή εξάρτηση.

Kάλλιο αργά παρά ποτέ. Ξεκίνησα να βλέπω το “The Morning Show” στο apple+ tv και πραγματικά “κόλλησα” με τους Τζένιφερ Άνιστον, Ρις Γουίδερσπουν και Στηβ Καρέλ. Παράλληλα είδα στην ίδια πλατφόρμα τα πρώτα επεισόδια του νέου αστυνομικού θρίλερ “Ποινικό Μητρώο” και ο Peter Capaldi σου κόβει πραγματικά την ανάσα μόνο με το βλέμμα του.

Υπέροχη εικαστικά η σκηνή που ο Άρης Σερβετάλης στέκεται σαν σκύλος πάνω στον καναπέ στο θέατρο Κιβωτός στην “Καρδιά του Σκύλου” του Μπουλγάκοφ που σκηνοθετεί η Έφη Μπίρμπα. Ο τρόπος που σιγά σιγά κατεβαίνει από τον καναπέ και σωματοποιεί τις κινήσεις του Σάρικ (του σκύλου) ακολούθως στο πάτωμα, οι ήχοι και οι λυγμοί που βγάζει συγκλονίζουν.

Έκπληξη το γεγονός πως αν κάποιος ακολουθήσει στο google maps τις οδηγίες τύπου gps που δίνει η Ελένη Ουζουνίδου τα πρώτα λεπτά της “Κακούργας Πεθεράς” των 4 frontal ,θα δει πως όντως απέναντι από τον ναό των Αγίων Πάντων στην Καλλιθέα όχι μόνο υπάρχει το βενζινάδικο και η πολυκατοικία που έγινε το  “Έγκλημα στου Χαροκόπου”, όπου το 1931 δολοφόνησαν τον “Καημένο Αθανασόπουλο”, αλλά υπάρχει και αντίστοιχη πινέζα της google  με το όνομα “έγκλημα Αθανασόπουλου”.

Το Petrichor, το νέο άλμπουμ του τρομπετίστα και συνθέτη Ανδρέα Πολυζωγόπουλου είναι αυτό που μπήκε στη λίστα με τα αγαπημένα spotify. Πρωτότυπες τζαζ συνθέσεις σε ένα αέρινο άλμπουμ.

ΝΤΙΣΛΑΪΚ

Στο θέατρο Ακροπόλ, το “Underground” που σκηνοθέτησε ο Νικίτα Μιλιβόγιεβιτς άρωμα από Σερβία δεν υπάρχει. Δεν μπορώ ακόμη να καταλάβω πώς ένας Σέρβος σκηνοθέτης που έχει τρεις υπέροχους Έλληνες ηθοποιούς (Γιάννης Τσορτέκης, Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, Αλεξάνδρα Αϊδίνη) δεν καταφέρνει να “χειριστεί” καταλλήλως ένα έργο από την πατρίδα του και το παραγεμίζει με περιττές βιντεοπροβολές εν είδει φιλοσοφικού στοχασμού.

Το “Πειράζοντας τον Γιώργο Νταλάρα” δεν ήταν αυτό που περίμενα να ακούσω. Δεν ένιωσα πως ακούω κάτι καινούριο, μου έλειψε η φρεσκάδα της διασκευής και το στοιχείο της έκπληξης.

Απογοήτευση και το κινηματογραφικό “Saltburn” της Έμεραλντ Φένελ (κέρδισε το 2022 Όσκαρ σεναρίου), θα τρέμουν τα κόκαλα της δόλιας της Χάισμιθ αν από κάπου δει αυτή την κακή αντιγραφή του Ρίπλεϊ. Αδικαιολόγητα εφηβική η ατμόσφαιρα και σενάριο που μπάζει από παντού.

Τέλος, σώνει κάπου με αυτό το νέο τραγούδι των SNIK x Ivan Greko  που τιτλοφορείται OAED.  Όχι πως μου άρεσε ποτέ η τραπ μουσική, αλλά αυτοί οι στίχοι πια “Παίρνω κύπελλο πρωτάθλημα κύπελλο πρωτάθλημα/ Eric Cantona πουτάνα δεν κάνεις για τ’ άθλημα/Είναι βαριά η κούπα μέσα στο coupe κάνει τσούπα τσούπα” που ακούω έξω ακόμη και από δημοτικά σχολεία αρχίζουν να μου προκαλούν αηδία.

Σαγκρία, καπνοί και Καζαντζίδης για την Χριστίνα Τσατσαράγκου

ΛΑΪΚ

Η (χειροποίητη) σαγκρία με 3,5 ευρώ στα αθηναϊκά θέατρα μας ανεβάζει ένα αυθόρμητο χαμόγελο στα χείλη. Όχι τόσο γιατί (αυτομάτως) αμφισβητούμε ότι είναι όντως χειροποίητη, αλλά γιατί είναι ένα ξαφνικό μπόνους – σαν κέρασμα σε συγγενικό σπίτι – που φέρνει μια νοσταλγία από το πουθενά. Την αγοράζουμε και για να στηρίξουμε το θέατρο και για να γλυκαθούμε πριν από την (πίκρα, λόγω θεματολογίας) της παράστασης.

Νεοκοσμίτισσα γαρ, πήγα στο soft opening ενός νέου κρασάδικου στην περιοχή μας. Λέγεται οι «Επτά Μάρτυρες» – όπως έμαθα έχει ένα αδερφάκι στη Σίφνο τη “Λότζια”. Το όνομα Ρομέν Γαβράς (άνευ Ντούα Λίπα) είναι στα ονόματα των ανθρώπων που βρίσκονται στα μετόπισθεν. Τα κρασιά κάτω από τον κρυστάλλινο πολυέλαιο (ήδη κεντρικό ινσταγκραμικό ποστ) και επάνω στο παταράκι προέρχονται από ελληνικούς και γαλλικούς αμπελώνες. Οσονούπω ανοίγει και επίσημα. Μέχρι στιγμής φωτό προφίλ στα σόσιαλ είναι ο … Καζαντζίδης και μας αρέσει! Οδός Μεναίχμου 3, θα ξαναπάμε για φαΐ. 

ΝΤΙΣΛΑΪΚ

Ο καπνός ως σκηνοθετικό εύρημα στις παραστάσεις και στις συναυλίες έχει αρχίσει ολίγον να μας πιγκώνει (πνίγει). Αν δεν χρησιμοποιείται – όπως στον Max Cooper στο Μέγαρο Μουσικής και στον Αγγελάκα στη Στέγη – για ουσιαστικούς δραματουργικούς λόγους (σε αυτές τις δύο περιπτώσεις έπεφτε επάνω του το φως και είχε νόημα) είναι περιττός. Δεν χρειάζεται να μπούμε στην twilight zone αλά Νοσφεράτου για να νιώσουμε την υποβλητική ατμόσφαιρα.

Και εκεί που σερφάρουμε σε όλα τα social αυτοβελτίωσης και διαβάζουμε παντού για το Color Purple της Όπρα Γουίνφρι, το πώς έκανε εγχειρήσεις στο γόνατο, έχασε κιλά με (ή χωρίς) Ozempic… και αφού ο αλγόριθμος μας σερβίρει όλα τα αφιερώματα για τον Sharma που ήρθε και στη χώρα μας να μας πει να ξυπνάμε 5 το πρωί (και να αποφεύγουμε τους τοξικούς ανθρώπους, χελόου) πέφτουμε πάνω στους ομπαμέους (ζεύγος Ομπάμα) και την νέα τους παραγωγή για το Netflix. «Leave the World Behind» με την Τζούλια Ρόμπερτς και τον Ίθαν Χοκ. Όλοι ύποπτοι χωρίς κάποιο λόγο. Κάποιες εντυπωσιακές σκηνές – όπως αυτή με το πλοίο που βγαίνει στη στεριά. Ο κόσμος τελειώνει, αλλά υπάρχει… ΔΕΗ και κάτι δεκάδες ελάφια που κι αυτά σε κοιτούν ύποπτα. Το είδαμε, καταλάβαμε το σχόλιο, και βάζουμε χεράκι προς τα κάτω. Εμείς κε Ομπάμα (θέλουμε να πιστεύουμε για τον εαυτό μας ότι…) δεν θα βλέπουμε βιντεοκασέτα με τα Φιλαράκια (ούτε Survivor) όταν τελειώνει ο κόσμος. Η Αμερική ίσως!

Τίτλοι τέλους -με ενημέρωσε ένας φίλος- για το έρμο το μουσικό περιοδικό Pitchfork που το αγόρασε η Condé Nast το 2015 και μόλις αποφάσισε -λέει- να το συγχωνεύσει με το ανδρικό περιοδικό GQ. “Η απόφαση ελήφθη μετά από προσεκτική αξιολόγηση της απόδοσης του Pitchfork” είπε ο διάβολος που φοράει Prada, η Wintour δηλαδή (που απροπό όταν την είδαμε από κοντά στο Μέγαρο Μουσικής το 2019 αρνάκι φαινόταν!). Απολύσεις, τα γνωστά. Άλλος ένας μικρούλης φάρος μουσικού ρεπορτάζ που δεν εξυπηρετεί εμπορικά και τον παίρνει το ποτάμι.

 

Τζένιφερ Λόπεζ, “Better Call Saul” και κρασάκια κοντά στην Τεχνόπολη για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

ΛΑΪΚ

Τα εισιτήρια του “Poor Things”, πάνω από 200.000 ήδη από το προηγούμενο ΣΚ. Είναι μια φεστιβαλική ταινία που παίζει στην Ελλάδα σαν να ήταν η “Barbie” (κι είναι πολύ καλύτερο από τη “Barbie”). Ακόμα θετικότερο από τα εισιτήρια, οι αναφορές από κόσμο που το βλέπει σε γεμάτες αίθουσες με το κοινό να συμμετέχει, να περνάει ωραία, να φεύγει από το σινεμά με ενθουσιασμό. Έτσι νιώσαμε όταν το βλέπαμε στη Βενετία τον Σεπτέμβριο και, αν απορείτε γιατί είχε κλειδώσει το Χρυσό Λιοντάρι, είναι επειδή –πιστέψτε με– στα φεστιβάλ δε φεύγεις συχνά από ταινίες νιώθωντας ελαφρώς σα να πετάς. Το έχω δει 4 φορές ως τώρα· για να μη νομίζει ο κόσμος πως όταν οι κριτικοί βάζουμε 5 αστεράκια είναι σε ταινίες που στην πραγματικότητα δεν απολαμβάνουμε.

Από την κατηγορία Χορεύω Μόνος Μου Στο Σαλόνι Μου, η Shygirl επιστρέφει σε πιο κλαμπ κατευθύνσεις με το tell me παρέα με τον Boys Noize. Την λατρεύω, και το άλμπουμ της Nymph (υποψήφιο για βραβείο Mercury πέρυσι) είναι από τα πιο επίμονά μου ακούσματα.

Επίσης στο repeat; Ό,τι είναι αυτό το παλαβό πράγμα που έρχεται από την Τζένιφερ Λόπεζ και μοιάζει κάτι ανάμεσα σε ντοκιμαντέρ, σε visual album και, για κάποιο λόγο, στο “Cloud Atlas”.

Είμαι άρρωστος αυτές τις μέρες οπότε αντί για βόλτες κάθομαι και βλέπω ξανά από την αρχή το “Doctor Who” (καταπληκτική επιλογή, πολύ ωραία οικογενειακή διασκέδαση στο Disney+), ξαναβλέπω το σπουδαίο “Πώς να Ανατινάξετε Έναν Αγωγό” στο Cinobo (ένα από τα αληθινά σπάνια δείγματα πολιτικού, ακτιβιστικού σινεμά που δε λειαίνει τις γωνίες του) και το πολύ δυνατό “Ποινικό Μητρώο” στο Apple TV+, στιβαρή βρετανίλα από την κορυφή ως τα νύχια, κοινωνικό, αστυνομικό, με Πίτερ Καπάλντι (τον αγαπημένο μου “Doctor Who”) και την Κους Τζάμπο (των “Good Wife” και “Good Fight”) σε καθηλωτική ερμηνευτική μάχη.

Ανυπομονώ όταν αναστηθώ πάντως να επιστρέψω στο wine bar Felicità στο Ρουφ κοντά στην Τεχνόπολη. Ένα όμορφο, cozy μέρος που είναι σαν συνειδητά να ταξίδεψες κάπου ελαφρώς έξω από τον κόσμο για να φτάσεις εκεί, και που δεν προσπαθεί να είναι εκατό διαφορετικά μαγαζιά την ίδια στιγμή, αλλά ένα και καλό. Τα vibes είναι εξαιρετικά, όπως και τα κοκτέιλ (και τα τυράκια). Επίσης ανυπομονώ να ξαναπάω και σινεμά, ίσως σε κάποια από τις επόμενες ειδικές προβολές των Νυχτών Πρεμιέρας, που εντελώς σουρεαλιστικά θα ονομάζονται Νύχτες Ideal (παρότι θα γίνονται σε άλλο σινεμά) ως φόρο τιμής στο σινεμά Ιντεάλ που δε θα ξεχάσουμε ποτέ…

ΝΤΙΣΛΑΪΚ

…και το οποίο έχει κλείσει πλέον ως γνωστόν, όσο σπινάρισμα κι αν κάνει στο εξής ο όμιλος ξενοδοχείων MITSIS. Μια πολιτιστική ντροπή που ελπίζω για πάντα να βαραίνει το όνομά τους, όπως και όλων των εμπλεκόμενων στην πολιτική και δημοτική ηγεσία. Μιλώντας για ξενοδοχεία – μένω στα Εξάρχεια, και όχι ότι η κατάσταση αυτή τη στιγμή στην περιοχή έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο με τους τουρίστες και τα πανομοιότυπα luxury σπίτια-κουτιά που ξεπετάγονται σαν μανιτάρια, αλλά τις προάλλες έκανα βόλτα στην Κυψέλη και μου φαινόταν σαν η πιο ήρεμη, απομακρυσμένη συνοικία.

Πάμε τώρα σε μια διαχρονική αδικία. Με τα Έμμυ την περασμένη Δευτέρα ολοκληρώθηκε και η διαδρομή του “Better Call Saul” στα βραβεία – αυτή ήταν η τελευταία τελετή για την οποία μπορούσε να διακριθεί η σπουδαία σειρά. Έτρεξε για 6 σεζόν, πήρε 53 υποψηφιότητες και δεν κέρδισε ούτε ένα βραβείο. Ειλικρινά! Πώς γίνεται καν αυτό;; Είναι λες κι έγινε επίτηδες για να εντείνει την σκληρή αουτσάιντερ περσόνα του τραγικού του ήρωα. Οπότε… τώρα που το σκέφτομαι; Καλώς! Συνεπές αυτό το 0/53. Είναι αυτό που θα ταίριαζε περισσότερο στον Τζίμι ΜακΓκιλ.

Κατά τα άλλα, μεγάλο ντισλάικ στην κυκλοφορία της “Μελωδίας της Ελευθερίας”, μιας ταινίας που στην Αμερική έγινε μεγάλη επιτυχία στους κύκλους των QAnon συνωμοσιολόγων της χριστιανικής δεξιάς και κατέφθασε κι εδώ με τυμπανοκρουσίες μέσα σε όλη την exploitation δόξα της. Βιντεοταινία του σωρού, και πολύ λέω.