Λάικ – ντισλάικ: Από Νταλάρα – Παπακωνσταντίνου μέχρι τα UFO στη Νέα Σμύρνη

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που συνήθως τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας. Στα λάικ η απίστευτη συνάντηση των Νταλάρα- Παπακωνσταντίνου και στα ντισλάικ κάτι εξωγήινοι στη Νέα Σμύρνη….

ΛΑΪΚ

Μία ιστορική συνάντηση, μία Τσεχωφική Παράβαση, Ανεξάρτητα Κράτη και Καμεράτα στα λάικ της Γεωργίας Οικονόμου

Η συνάντηση του Γιώργου Νταλάρα και του Βασίλη Παπακωνσταντίνου στη σκηνή του Vox γράφει τη δική της ιστορία στα μουσικά live. Τριάντα τέσσερα χρόνια μετά την σύμπραξή τους στο ΑΤΤΙΚΟΝ, οι δύο σπουδαίοι καλλιτέχνες μοιράζονται την Ιστορία των γεγονότων και των αισθημάτων της νεότερης Ελλάδας, μέσα από σπουδαία τραγούδια που είναι το κοινό μας σπίτι. Νευραλγική η παρουσία του Οδυσσέα Ιωάννου που με τον δικό του χαρακτηριστικό τρόπο αφηγείται κομμάτια από προσωπικές και συλλογικές ιστορίες που συνθέτουν την ακριβή κληρονομιά του ελληνικού τραγουδιού.

Η “παράβαση” του Δημήτρη Καταλειφού στον Θείο Βάνια που σκηνοθετεί στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά είναι πραγματική γροθιά στο στομάχι.Στην καλύτερή του στιγμή στον ρόλο του γιατρού ο Παναγιώτης Μπουγιούρης και ιδιαίτερα συγκινητικές οι οικολογικές ανησυχίες που εκφράζει.

Τα “Ανεξάρτητα Κράτη”  των Τσιοτσιόπουλου- Παλούμπη στο Θέατρο Χώρα φέρνουν στο σανίδι ως μυθοπλασίας την ιστορία του “ιδιόρρυθμου” γιατρού Βασίλη Τσιρώνη που το 1978 ανακήρυξε το διαμέρισμά του ως «ανεξάρτητο κράτος». Η υπόθεση Τσιρώνη παραμένει ένα από τα μυστήρια των πρώτων χρόνων της μεταπολίτευσης.

Συγκινητική η επιστροφή της Καμεράτα – Ορχήστρας των Φίλων της Μουσικής στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, με την εξαιρετική εκτέλεση των Βρανδεμβούργιων Κοντσέρτων του Μπαχ. Το ελληνικό κοινό αγαπά την Καμεράτα και τον Γιώργο Πέτρου και αυτό φάνηκε στο χειροκρότημα…

Ρομποτική στη Σμύρνη, Maestro 3η σεζόν και “Στο ίδιο έργο θεατές” για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Λάικ στα παιδιά της ρομποτικής! Παρέα με την Cosmote βρέθηκα στη Σμύρνη για την Παγκόσμια Ολυμπιάδα Ρομποτικής 2024 και ήταν εντυπωσιακό να βλέπει κανείς ένα ολόκληρο συνεδριακό κέντρο γεμάτο με αποστολές παιδιών από όλο τον πλανήτη να διαγωνίζεται σε πίστες, να μιλάει για LEGO, να κάνει φιλίες, να μοιράζεται επιτυχίες και αποτυχίες. Και ήταν συγκινητικό να μιλάς με παιδιά Δημοτικού και Γυμνασίου που αντιλαμβάνονται με ωριμότητα μέσα από την ενασχόλησή τους με τη ρομποτική ότι η δική τους ευημερία εξαρτάται από την ποιότητα του πλανήτη και ότι νιώθουν μια δύναμη να κάνουν κάτι γι αυτό.

Νταλάρας – Παπακωνσταντίνου σε ένα εκπληκτικό πρόγραμμα στο VOX πραγματικά βασισμένο πάνω στην πάλαι ποτέ χημεία δύο κορυφαίων ερμηνευτών, καθώς και στο ευρύ τους ρεπερτόριο. Ο Οδυσσέας Ιωάννου διηγείται ανθρώπινες ιστορίες για τη σωτηρία των τραγουδιών, ενώ υπάρχουν και εκπλήξεις “εικονογραφημένες”.

Καταπληκτικός ο Καπουράνης στο “Μια Αλλη Θήβα”, όπου παίζει δύο ρόλους και κάνει το κοινό στο θέατρο Κνωσός να κρατάει την ανάσα του. Ήξερες ότι ο Καπουράνης είναι ο τραγουδιστής των Cosmonuts; Θα μας παρουσιάσουν το debut album τους, Cosmic Anthology, στις 19 Δεκεμβρίου στην Αρχιτεκτονική Live Stage!

Maestro, Παπακαλιάτης, και η τρίτη σεζόν μας φάνηκε κάπως καλύτερη από τη δεύτερη. Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα, και πάλι η Χάρις Αλεξίου και η Μαρία Καβογιάννη κλέβουν την παράσταση. Στην ερωτική συνάντηση του Σπύρου (Γιώργος Μπένος) με τον Αντώνη (Ορέστης Χαλκιάς), ο Παπακαλιάτης βάζει το “The Book of Love” του Stephin Merritt των Magnetic Fields. Ένα υπέροχο τραγούδι που “αντιλαμβάνεται” την αγάπη ως ένα βιβλίο και εξυμνεί την επίμονη, πιστή, καθημερινή αγάπη που δίνουμε στους άλλους.

Ο Snoop Dogg συνεργάστηκε με Sting; Whaat; Tο τραγούδι “Gorgeous” είναι προπομπός του άλμπουμ “Missionary”.  Εντωμεταξύ το “GNX” του Kendrick Lamar βρίσκεται την κορυφή του Billboard 200.

Νίκολας Κέιτζ, Ντέιβιντ Λιντς και Charli xcx για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Φανταστικές ρετροσπεκτίβες έχουν ανακοινωθεί για τα σινεμά του κέντρου τις τελευταίες μέρες. Στο Όπερα, οι Νύχτες Πρεμιέρας θα παρουσιάσουν τα δύο επόμενα ΣΚ ένα αφιέρωμα στον Ντέιβιντ Λιντς με προβολή 4 κλασικών φιλμ του σε remastered εκδοχές: “Mulholland Drive”, “Μπλε Βελούδο”, “Eraserhead”, “Χαμένη Λεωφόρος”. Στο Cinobo Πατησίων ο μήνας ανήκει στον Νίκολας Κέιτζ, με προβολές ταινιών από όλη την καριέρα του μεγάλου ηθοποιού, από το “Face/Off” και τον “Βράχο” μέχρι το “Vampire’s Kiss” και το “Mandy”.

Και τι είναι αυτό που ενώνει τα δύο αυτά αφιερώματα; Ναι, φυσικά, μια από τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας του ‘90, το ρομαντικό αριστούργημα του Λιντς “Wild at Heart”, με τους Νίκολας Κέιτζ και Λόρα Ντερν. Η ταινία παίζει στο Πατησίων και δεν χάνεται.

Άρχισαν να εμφανίζονται οι λίστες της χρονιάς και είναι φοβερό αυτό που συμβαίνει με τις μουσικές: Σα να έχουν παραιτηθεί σχεδόν όλα τα έντυπα μπροστά στο αναπόφευκτο και το αυτονόητο, βαφτίζουν το ένα μετά το άλλο, ως άλμπουμ της χρονιάς το brat της Charli xcx. Είναι το προφανές άλμπουμ της χρονιάς, τα έχουμε γράψει εμείς εδώ και μήνες.

Αγνοημένο σε λίστες και σε βραβεία, και έχοντας τη ρετσινιά του εμπορικού “flop”, το Radical Optimism της Ντούα Λίπα δικαιώνεται στα Spotify wrapped του δικού μου κόσμου: Σχεδόν όσοι άνθρωποι ξέρω είχαν Ντούα Λίπα στο τοπ-5 πιο πολυακουσμένων καλλιτεχνών τους για φέτος. Στο δικό μου πήρε τη θέση #4 – καμία έκπληξη η κορυφή, καθώς για άλλη μια χρονιά το #1 μου ανήκε στην Charli xcx ενώ στο #2 τίμησα Chappell Roan. Δίκαιο.

ΝΤΙΣΛΑΪΚ

Γλυπτά, προκηρύξεις και αποχωρήσεις για τη Γεωργία Οικονόμου

Πραγματικά έχω βαρεθεί που κάθε Δεκέμβριο η Ελλάδα χαίρεται με τα δημοσιεύματα που θέλουν τα Γλυπτά του Παρθενώνα να επιστρέφουν υπό τον ήλιο τον Αττικό. Όλο αυτό βέβαια το κυβερνητικό πανηγύρι που στήνεται, καμία απολύτως βάση δεν έχει. Αν κάποιος δε μείνει στα ελληνικά δημοσιεύματα και διαβάσει λίγο τα ξένα θα συνειδητοποιήσει πως επί της ουσίας δεν έχει αλλάξει τίποτα απολύτως. Όσο ο βρετανικός νόμος δεν αλλάζει, τα Γλυπτά δεν επιστρέφουν παρά μόνο… δανεικά.

Βγήκε επιτέλους η πολυπόθητη προκήρυξη για την καλλιτεχνική διεύθυνση του Εθνικού Θεάτρου και για κάποιο περίεργο λόγο εκεί στο ΥΠΠΟ μπερδεύτηκαν και “παραίτησαν” τον Γιάννη Μόσχο.  Πολύ άστοχή η διατύπωση της ανακοίνωσης για έναν καλλιτεχνικό διευθυντή που έκανε έργο σε μία πολύ δύσκολη εποχή για το Εθνικό Θέατρο και που δήλωσε τον Οκτώβριο πως θα είναι απόλυτα παρών και πως θα βοηθήσει τον επόμενο καλλιτεχνικό διευθυντή/ντρια σε ό,τι χρειαστεί και βέβαια θα παράσχει κάθε βοήθεια στην εκτέλεση του προγράμματος που αυτός έχει επιλέξει για τη σεζόν 2024-2025.

Μετά από επτά χρόνια επιτυχημένης πορείας στην καλλιτεχνική διεύθυνση του Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, η σύμβαση της Λίντας Καπετανέα δεν ανανεώθηκε, με την ανακοίνωση της απόφασης να γίνεται μέσω ενός σύντομου τηλεφωνήματος από τον δήμαρχο Καλαμάτας.Η ομαλή διαδοχή και η διαφάνεια στη διαδικασία αντικατοπτρίζουν την ποιότητα και το επίπεδο ενός θεσμού και των ανθρώπων που συμμετέχουν σε αυτόν. Αλλά ποιος ψάχνει λογική σε μία χώρα που ανανεώνει κάθε χρόνο τον καλλιτεχνικό διευθυντή ενός ιστορικού διεθνούς φεστιβάλ χορού.

“Της Κορέας” στον Μύλο των Ξωτικών και UFO στη Νέα Σμύρνη για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου 

Της Κορέας έγινε στη Ν. Κορέα και μέσα σε όλα τα άλλα είδαμε και την Πρώτη Κυρία της χώρας Κιμ Κιον Χι  που είναι είδωλο… διαφθοράς. Τι φοροδιαφυγή, τι παραποίηση βιογραφικού σημειώματος, τι ακαδημαϊκή λογοκλοπή, χειραγώγηση μετοχών, χρηματισμός… Ένα λουλούδι της Ανατολής…

Ο Γιώργος Τσαλίκης λέει “Το Απαγορευμένο” – ένα χιουμοριστικό τραγούδι φουλ στα μπινελίκια (μίγμα μαντινάδων)- από το 2012 σε κάθε live του. Και η ερώτηση είναι: έπρεπε να το πει και στον μύλο των ξωτικών; Μα τον γιαραμπή, τόσα τραγούδια υπάρχουν να πεις σε μια χριστουγεννιάτικη γιορτή με μύλους, ξωτικά και ανήλικα – έπρεπε να πεις τα απαγορευμένα και τα ακατάλληλα; Δεν είναι θέμα λογοκρισίας, είναι και θέμα ενσυναίσθησης.

Η λαϊκή μας τραγουδίστρια Αγγελική Ηλιάδη στα 12 έπαιζε στη Νέα Σμύρνη και είδε ένα UFO. “Θεωρώ ότι υπάρχουν πολλά πράγματα που μας κρύβουν” εκεί στη NASA, λέει. Κι εμείς δεν θεωρούμε ότι είμαστε μόνοι μας σε αυτό το ατελείωτο σύμπαν εκεί έξω, αλλά UFO πριν από 35 χρόνια πάνω από τον διάσημο φραπέ του Γαλαξία στη Νέα Σμύρνη … αυτό είναι too much.

Η ποπ σταρ Λίλι Άλεν βγάζει περίπου 100.000 δολ. το μήνα από τις φωτογραφίες των ποδιών της στο OnlyFans. Φετιχιστές ποδιών ενωθείτε! Η 39χρονη τραγουδίστρια έγραψε στο X: «Φαντάσου να είσαι καλλιτέχνης και να έχεις σχεδόν 8 εκατομμύρια ακροατές στο Spotify αλλά να βγάζεις περισσότερα από τις συνδρομές των 1.000 ανθρώπων που βλέπουν φωτογραφίες των ποδιών σου. Μην τα βάζετε με τον παίκτη, αλλά με το παιχνίδι».

Παγκόσμια έρευνα για τη χρήση του ΑΙ στη μουσική μας λέει ξεκάθαρα ότι η τεχνητή νοημοσύνη θα ενισχύσει τα συμφέροντα εταιριών, ενώ οι δημιουργοί που γράφουν θα μείνουν περίπου στην απέξω.

Δράμα στη Δράμα, Μπάρι Τζένκινς και “Nickel Boys”για τον Θοδωρή Δημητρόπουλου

Κακό νέο η απομάκρυνση του Γιάννη Σακαρίδη από τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας. Στη διάρκεια της θητείας του, το φεστιβάλ κατάφερε με επιτυχία να κάνει level up τόσο σε επίπεδο εικόνας και brand, όσο και με πιο ουσιαστικούς τρόπους: κυνηγώντας τη σύνδεση της διοργάνωσης με την κοινότητα (τοπική αλλά και κινηματογραφική), προχωρώντας σε νέες δράσεις, αλλά σημαντικότερα από όλα, βάζοντας τάξη στο χάος της «είδα φως και μπήκα» επιλογής δεκάδων ταινιών, με νέα τμήματα, συνεργάτες με όρεξη και μια γενικότερη αισθητική κατεύθυνση.

Ο Σακαρίδης στην επιστολή του, σημειώνει πως η θητεία του δεν ανανεώθηκε, δείχνοντας ως υπεύθυνους τη νέα διοίκηση του φεστιβάλ που απαξίωναν «το ύφος και την κατεύθυνση που έλαβε το πρόγραμμα ταινιών επί της δικής μου καλλιτεχνικής διεύθυνσης, επικριτική και ενάντια στις αρχές της προόδου, της συμπερίληψης και του σεβασμού της διαφορετικότητας που υπηρετεί ο σύγχρονος κινηματογράφος και όπως οφείλει να υπηρετεί ένα εθνικό κινηματογραφικό Φεστιβάλ, κάνοντας νύξη ακόμη και για κατάργηση του Βραβείου Drama Queer στο Εθνικό Διαγωνιστικό και των ακόμη δύο αντίστοιχων βραβείων στα άλλα διαγωνιστικά προγράμματα και διατυπώνοντας αναχρονιστικές, ομοφοβικές, άκρως ανησυχητικές κατά τη γνώμη μας απόψεις».

Η πολιτεία οφείλει προφανώς να τοποθετηθεί απέναντι σε τόσο αιχμηρές και σαφείς κατηγορίες ενός σημαντικού προσώπου της εγχώριας πολιτιστικής κοινότητας. Αφήστε να μαντέψουμε, πάλι κάποιος υπάλληλος θα φταίει.

Σε άλλο τόνο, με μια κάποια στεναχώρια διαβάζουμε τη συνέντευξη του Μπάρι Τζένκινς στο Vulture για το επερχόμενο ντισνεϊκό CGI πρίκουελ “Mufasa”. Είναι ειλικρινής κουβέντα, κι ο Τζένκινς δεν αρνείται ότι ήταν απλώς μια πρόσληψη για αυτόν, κάτι για το οποίο διαρκώς αμύνεται εδώ και 4 χρόνια. Από τη μία, ναι, φυσικά κι ένας ανεξάρτητος δημιουργός έχει κάθε δικαίωμα να κάνει ό,τι δουλειά χρειάζεται και θέλει ώστε να εισπράξει τα αναγκαία για να συνεχίσει (ελπίζουμε!) την ανεξάρτητη οδό του. Από την άλλη… ο Τζένκινς έχει σκηνοθετήσει δύο καθοριστικά αριστουργήματα του αμερικάνικου σινεμά του 21ου αιώνα (“Moonlight”, “Αν η Οδός Μπιλ Μπορούσε να Μιλήσει”) και συγγνώμη, δεν γίνεται να μη νιώθεις μια θλίψη που πέρασε 4 χρόνια καθοδηγώντας φωτορεαλιστικά CGI λιοντάρια για την Disney χωρίς να έχει καν final cut για την ταινία του.

Και μιλώντας για κινηματογραφικές απογοητεύσεις, κάπως στεναχωριέμαι που το “Nickel Boys” δεν έχει εξελιχθεί σε οσκαρικό φόβητρο σε μια τόσο ανοιχτή και οσκαρικά αδύναμη χρονιά. Η ταινία, χωρίς ελληνική διανομή από όσο γνωρίζουμε, είναι διασκευή του βραβευμένου με Πούλιτζερ βιβλίου του Κόλσον Γουάιτχεντ και δε θα ήταν υπερβολή να πούμε πως προσπαθεί να χτίσει μια νέα κινηματογραφική γλώσσα μέσα από τον τρόπο αφήγησής της. Στο μέλλον θα είναι ίσως η ταινία που θα επιβιώσει από το κινηματογραφικό 2024.