Λάικ – ντισλάικ: Από τα Τέμπη και τον Κανάκη στην Τούνη που “χωρίζεται”

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Αυτή την εβδομάδα συζητάμε στα λάικ τον κόσμο στην πορεία για τα Τέμπη, την αντίδραση Κανάκη, παραστάσεις και τα Όσκαρ.

ΛΑΪΚ

Τέμπη, Κανάκης και μία Κληρονομιά στα λάικ της Γεωργίας Οικονόμου

Ημέρα πένθους σήμερα και η σκέψη μας είναι με αυτές τις 57 ψυχές που χάθηκαν στα Τέμπη. Λάικ τεράστιο σε αυτούς που θα σηκωθούν από τους καναπέδες τους και θα γεμίσουν τους δρόμους των μεγάλων πόλεων. Λάικ τεράστιο και σε όλα τα μαγαζιά της γειτονιάς που έβγαλαν πένθιμες ανακοινώσεις και κατέβασαν ρολά. Λάικ και στους ταξιτζήδες που θα κατεβάζουν δωρεάν τον κόσμο στο Σύνταγμα.

Έγινε εθνικός ήρωας ο Αντώνης Κανάκης για όσα είπε για τα Τέμπη και τις πολιτικές ευθύνες. Τον ακούγαμε και νιώθαμε ότι από το στόμα του βγαίνουν οι λέξεις που όλοι θέλαμε να πούμε. «Συγγνώμη, γιατί υπάρχετε;» είπε για τους πολιτικούς. «Ποιος είναι ο λόγος της ύπαρξής σας; Αν δεν είστε εκείνοι που καθορίζουν τις υποδομές και την ασφάλεια των πολιτών, τι σκ@τ@ κάνετε, άνθρωποί μου, και βγαίνετε με αυτό το ύφος; Τι είστε; Βασίλεια έχουμε; Διακοσμητικοί είστε για να σας δείχνουμε και να πουλάτε μούρη στις τηλεόρασεις;»

Ζούμε σε περίεργους καιρούς. Καιρούς όπου, παρά τη διάχυτη απογοήτευση, κάποια ελπίδα παραμένει. Αντί να επευφημούμε για την υπέρβαση και τις πράξεις που φέρνουν πραγματική αλλαγή, αναγνώριζουμε ως ήρωες αυτούς που λένε το αυτονόητο. Η φωνή του Κανάκη, όπως και άλλων, είναι μια φωνή αντίστασης στην αδράνεια, αλλά και μια κραυγή για να θυμηθούμε πως η ευθύνη είναι συλλογική και ξεκινά από εκείνους που έχουν την εξουσία. Μπορεί να ηρωοποιούμε το αυτονόητο, αλλά ίσως αυτή η υπενθύμιση να είναι αυτό ακριβώς που χρειαζόμαστε για να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο που μας κρατά καθηλωμένους. Μια μικρή σπίθα για να δημιουργηθεί η φωτιά της αλλαγής.

Με θεωρούσαν τρελή που πήγα Κυριακάτικα να δω μία πεντάωρη παράσταση στο Εθνικό και ακόμη πιο τρελή που μετά τους την πρότεινα με ενθουσιασμό. Ο λόγος για την Κληρονομιά μας, που σκηνοθετεί ο Γιάννης Μόσχος στη σκηνή Νίκος Κούρκουλος, μια ιστορία για τη γκέι κοινότητα, αλλά μια ιστορία για τον κάθε άνθρωπο, για τη ζωή του, τα λάθη του, τις ευθύνες του και τις αναζητήσεις του.

Άκουγα τόσο καιρό για το Severance, ήρθε η ώρα που το ξεκίνησα κι εγώ και τώρα δεν μπορώ να το αφήσω! Η σειρά σε αρπάζει από το πρώτο λεπτό με την ανατρεπτική της πλοκή: Η ιδέα του διαχωρισμού μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής είναι τόσο μοναδική και ταυτόχρονα τρομακτικά επίκαιρη.

Τα τρένα που φύγαν, σκλαβωμένοι και Jane Fonda στα λάικ της Χριστίνας Τσατσαράγκου

Όταν θα διαβάζεις αυτό (Παρασκευή πρωί 28/2), θα είμαστε όλοι, ήρεμα και ωραία, στη συγκέντρωση για τα Τέμπη.

Στη συναυλία-“Διάλογο” του Σταύρου Ξαρχάκου στο Παλλάς ακούστηκαν “Τα τρένα που φύγαν” και η σκέψη μας πήγε αυτόματα πού αλλού… στα Τέμπη. Το τραγούδι  σε στίχους Βασίλη Ανδρεόπουλου και Βαγγέλη Γκούφα γράφτηκε το 1965 για τις ανάγκες του θεατρικού έργου “Μην πατάτε τη χλόη” και ουσιαστικά αναφερόταν τη μετανάστευση, αλλά όπως μας είπε και η Ηρώ Σαΐα: τα μεγάλα τραγούδια έχουν αυτή τη δύναμη: μπορούν να ερμηνευτούν με πολλούς τρόπους.

«Ο πιο σκλαβωμένος είναι εκείνος που θεωρεί τον εαυτό του ελεύθερο” ακούμε στο ξεκίνημα του Brutalist και θα πέσω από τα σύννεφα αν δεν πάρει Όσκαρ καλύτερης ταινίας ή πρώτου ανδρικού.

Στο WOW Festival στο ΚΠΙΣΝ η Κατερίνα Αθανασιάδου, γνωστή και ως «γιαγιά της Κυψέλης», η τρανς ακτιβίστρια Βανέσσα Βενέτη και η stand up κωμικός Κατερίνα Βρανά διηγήθηκαν τις ιστορίες τους τόσο ανοιχτά και ουσιαστικά που πραγματικά ήταν απόλαυση να βρίσκεσαι στην αίθουσα.

To Zero Day στο Netflix θα ήταν ολίγον αδιάφορο αν δεν έπαιζε ο iconic Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Ο περίτεχνος ιστός διαπλεκόμενων κακών πίσω από μία μαζική κυβερνοεπίθεση, μας δείχνει ότι όλα είναι ένα ψέμα και ένα χέρι θα μας κόψει μιαν αυγή. Όλα τα κλισέ για την Αμερική, ολίγη πολιτική ορθότητα – μην πούμε τίποτα χειρότερο –  μαύρη γυναίκα Πρόεδρος και κάποια λογύδρια πατριωτισμού. Παρά ταύτα περνάει ευχάριστα η ώρα, χαζεύεις και το σπίτι του πρώην προέδρου της Αμερικής και το Zero Day μπαίνει στα λάικ κυρίως για τον πρωταγωνιστή του… που εδώ είναι και παραγωγός.

Jane Fonda στις Χρυσές Σφαίρες, από πάντα και για πάντα τη θαυμάζουμε. Στην πρώτη γραμμή κατά του Πολέμου στο Βιετνάμ, στην πρώτη γραμμή σε φεμινιστικά και κοινωνικά κινήματα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, πρωτοπόρος στην κλιματική ακτιβιστική δράση με τις Fire Drill Fridays.

Νέο τραγούδι από τη Μαρία Παπαγεωργίου – φόρος τιμής στους ανθρώπους που έχασαν άδικα τη ζωή τους στα Τέμπη. Στίχοι του Μιχάλη Γελασάκη.

Συγκεντρώσεις για τα Τέμπη, “Brutalist” και Τζέιν Φόντα για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Είναι συγκινητικό και απίστευτα εντυπωσιακό αυτό που γίνεται με τα Τέμπη και μια συγκέντρωση που μοιάζει οργανικά να έχει γιγαντωθεί σε ένα ζήτημα τιμής και συνείδησης, λίγο ως πολύ. Ταξί μεταφέρουν κόσμο, οικογένειες κανονίζουν πώς θα βρεθούν εκεί, επιχειρήσεις κλείνουν.

Ο κόσμος ζητάει δικαιοσύνη όσο κι αν ο αγχωμένος Μητσοτάκης κάνει ό,τι μπορεί για να πείσει τον λαό πως το να διαμαρτύρεσαι συλλογικά είναι κακό πράγμα. (Είναι κλασική lingo των νεοφιλελεύθερων να προσποιούνται πως οι μεγαλύτερες πληγές που μπορεί να βρουν μια κοινωνία είναι «οι εξαλλοσύνες», «οι λαϊκιστικές φωνές» και «ο διχασμός» κι όχι, για παράδειγμα, λέω εγώ τώρα, το να έχουμε έναν πολιτικό ιστό που εγκληματεί εις βάρος μας. Τυχαίο παράδειγμα!)

Τελοσπάντων, σε κάτι πιο ανάλαφρο, αγαπώ το “Inside No. 9” στο Cinobo, μια από τις κορυφαίες βρετανικές σειρές της τελευταίας δεκαετίας, μια ανθολογία από μακάβριες ιστορίες μαύρου χιούμορ που ποτέ δε μπορείς να προβλέψεις ούτε σε τι είδος θα ανήκουν, ούτε τι ανατροπή θα σου πετάξουν στο τέλος. Αγαπημένο επεισόδιο από τις 2 πρώτες σεζόν, το σχεδόν βωβό heist-comedy “A Quiet Night In”, για δυο διαρρήκτες που προσπαθούν να ληστέψουν έναν πανάκριβο πίνακα κάνοντας απόλυτη ησυχία, κι ενώ ο ιδιοκτήτης είναι απρόσμενα εκεί, ξύπνιος. Σπαρταριστό.

Θεά η Τζέιν Φόντα όπως πάντα, είπε στα βραβεία SAG το προφανές: «woke σημαίνει να σε νοιάζει ο άλλος άνθρωπος». Κι αφήστε τους άλλους να κυνηγάνε woke φαντάσματα με μια καταπίεση που τους έχουν πλασάρει για να ξεχνάνε ποια είναι τα αληθινά καθημερινά μας προβλήματα.

Χαίρομαι τρομερά πολύ με την πορεία του “Brutalist” στο ελληνικό box office. Από τα ελάχιστα θετικά νέα αυτής της περιόδου: Έχοντας ήδη περάσει τις 50.000 εισιτηρίων, μια 3μισάωρη ταινία για έναν αρχιτέκτονα στην μεταπολεμική Αμερική κινείται επισήμως καλύτερα στα ελληνικά ταμεία από άξουαλ μπλοκμπάστερ όπως το κάκιστο νέο “Captain America”. Θρίαμβος.

ΝΤΙΣΛΑΙΚ

Απόκριες, πορίσματα και μία απώλεια για τη Γεωργία Οικονόμου

Συγγνώμη, αλλά θα το πω: Σιχαίνομαι τις Απόκριες. Δεν μπορώ να καταλάβω το νόημα πίσω από όλο αυτό το νταβαντούρι, τις φασαρίες, τα κοστούμια, τις στολές και τις υπερβολές. Και ειδικά αυτές τις πένθιμες ημέρες, μου φαίνεται ακόμα πιο παράταιρο. Είναι σαν να προσπαθούμε να αποσπάσουμε τη διάθεσή μας από τη σοβαρότητα του κόσμου γύρω μας, να απομακρυνθούμε από την πραγματικότητα, αντί να την αντιμετωπίσουμε με ωριμότητα και σεβασμό. Όλα αυτά τα υπερβολικά γλέντια και οι εορτασμοί φαίνονται μάλλον ανούσια, σαν να προσπαθούμε να ξεχάσουμε τον πόνο και τις δυσκολίες αντί να τις επεξεργαστούμε.

Τι να σχολιάσει κανείς για τις δηλώσεις πολιτικών που προσπαθούν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα και να ρίξουν ευθύνες όπου μπορούν αντί να κοιταχτούν στον καθρέφτη. Εδώ βγήκε το πόρισμα του ΕΟΔΑΣΑΑΜ που επιβεβαιώνει όλα όσα πιστεύαμε και σε λίγο καιρό θα έχουν καταφέρει και αυτό να το ερμηνεύουν διαφορετικά.  Άλλωστε, για εκείνους, η πραγματικότητα είναι πάντα εύπλαστη και τα δεδομένα ποτέ δεν είναι αρκετά ξεκάθαρα όταν πρόκειται για να πάρουν την ευθύνη.

Τεράστια η θλίψη για τον θάνατο του Μανώλη Λιδάκη, ενός καλλιτέχνη που είχε πάντα έναν ιδιαίτερο τρόπο να αγγίζει τις ψυχές μας. Τα τραγούδια του ήταν και θα είναι κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Η μουσική του αυθεντική και γεμάτη συναισθήματα.

Η έπαρση καλά κρατεί και όσα είχαμε ήδη καταλάβει πριν το πόρισμα για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Στα ντισλάικ όλων των εποχών βάζουμε την έπαρση με την οποία συνεχίζουν να εμφανίζονται σε τηλεοπτικές εκπομπές κάποιοι πολιτικοί, αποποιούμενοι τις ευθύνες της κυβέρνησης για τα Τέμπη, και μετατοπίζοντας το αφήγημα, ακόμα και σήμερα, πάλι στον εαυτό τους.

Τι μάθαμε από το πόρισμα του ΕΟΔΑΣΑΑΜ για τα Τέμπη; Σύντομα και περιεκτικά: δεν λειτουργούσε τίποτα σωστά, το προσωπικό που εκτελεί κρίσιμα καθήκοντα εργαζόταν με 2 ρεπό το μήνα, το “μανιτάρι” φωτιάς υποδηλώνει “πιθανή ύπαρξη άγνωστου καυσίμου στο δυστύχημα” και το μπάζωμα τα πήρε όλα κι έφυγε. Δηλαδή ακριβώς όσα ακούμε από τους συγγενείς των θυμάτων αυτά τα δύο χρόνια.

Δεν θα σχολιάσουμε το διαζύγιο της Ιωάννας Τούνη, ούτε τα ανεγκέφαλα σχόλια για τον γάμο της που της στέλνουν κάτι άξεστοι στα social, όμως σε μια Ελλάδα που βράζει για τα Τέμπη… ήταν η κατάλληλη στιγμή να κάνει δηλώσεις περί χωρισμού και τα λοιπά; Η επόμενη εβδομάδα δεν βόλευε; Εδώ ο κόσμος χάνεται κι η κ. Τούνη αλλού τυρβάζει…

Μια παράλογη απώλεια, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Σκέτη θλίψη για τον αδιανόητο θάνατο της Μισέλ Τράχτενμπεργκ, στα 39 της μόλις χρόνια. Απολαυστική κακιά στο “Gossip Girl” αλλά πάνω απ’όλα αδερφή της Μπάφι στην λατρεμένη “Buffy, the Vampire Slayer”. Η Σάρα Μισέλ Γκέλαρ την αποχαιρέτησε κάνοντας αναφορά σε εμβληματική ατάκα της σειράς, που ο χαρακτήρας της Γκέλαρ λέει στον χαρακτήρα της Τράχτενμπεργκ λίγο πριν μια αξέχαστη θυσία στο τέλος της 5ης σεζόν: «The hardest thing in this world, is to live in it». Σοκ, τι τα θες.