Λάικ – ντισλάικ: Από την απόλυτη Άννα Βίσση έως τη ζοχάδα Λίνα Μενδώνη

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας. Αυτή τη βδομάδα σχολιάζουμε από την τη μία και μοναδική Άννα Βίσση έως το σόου της Λίνας Μενδώνη.

ΛΑΪΚ

Ερωτευμένη Ιπέρ, Μίσσιος και ένας Φάουστ στο ντιβάνι στα λάικ της Γεωργία Οικονόμου

Τι συγκλονιστική εμπειρία να βλέπει κανείς την Ιζαμπέλ Ιπέρ, ως “Βερενίκη” στην παράσταση που σκηνοθετεί ο Ρομέο Καστελούτσι στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση. Η παρουσία της στην σκηνή απόκοσμη, σχεδόν υπερβατική, και η ερμηνεία της γεμάτη ένταση και συναισθηματική φόρτιση. Η Ιπέρ αναπνέει την έμμετρη γλώσσα του Ρακίνα με απίστευτη ευαισθησία, φέρνοντάς την σε μία σύγχρονη διάσταση, γεμάτη ρυθμό και πάθος. Το σώμα της πάλλεται από τη δύναμη του έρωτα, δεν παίζει απλώς έναν ρόλο, αλλά ζει τις αντιφάσεις της Βερενίκης, φέρνοντας στο φως τις πιο σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης ψυχής.

Ήγγικεν επιτέλους η ώρα και πήγα και είδα την παράσταση “Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς” που σπάει ταμεία για τρίτη χρονιά στο Σύγχρονο Θέατρο. Απολύτως δικαιολογημένος ο θεατρικός αυτός ντόρος, καθώς η Σοφία Καραγιάννη δίνει σάρκα και οστά στο συνταρακτικό αυτοβιογραφικό αφήγημα του Χρόνη Μίσσιου, αναδεικνύοντας τις αλήθειες του έργου με έναν ευφυή σκηνικό τρόπο (σκηνικό Γεωργία Μπούρδα). Οι ερμηνείες των ηθοποιών, με αποκορύφωμα αυτή του Ιωσήφ Ιωσηφίδη, καθηλωτικές και γεμάτες συναισθηματική ένταση, μεταφέροντας την ψυχολογική και συναισθηματική φόρτιση του έργου στο έπακρο.

Η αλήθεια είναι πως κόλλησα στο instagram χαζεύοντας τον Χαβιέ Μπαρδέμ να ροκάρει στους ρυθμούς των Judas Priest. Έτσι απλώς το αφήνω εδώ να υπάρχει…

Η συναυλία της Άννας Βίσση στο Καλλιμάρμαρο το Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2025 “ξεπούλησε” με εντυπωσιακό ρυθμό, επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά τη διαχρονική της δύναμη στη μουσική σκηνή. Και η αληθινή μαγεία του γεγονότος δεν είναι μόνο η φωνή και η σκηνική παρουσία της, αλλά και η ακατάπαυστη σύνδεση που έχει δημιουργήσει με το κοινό της εδώ και δεκαετίες.

Μια βουτιά στο υποσυνείδητο του Φάουστ έκανε ο Άρης Μπινιάρης, εξερευνώντας τις σκοτεινές γωνιές της ψυχής του, όπου οι φόβοι και οι ενοχές αναδύονται μέσα από την υπαρξιακή του αγωνία. Η επιθυμία του για τη Μαργαρίτα πυροδοτεί μια σειρά ηθικών διλημμάτων και συγκρούσεων, σε μια αναζήτηση του εαυτού και των συναισθημάτων του. Αναμφίβολα ευφυής η σύλληψη αυτή, καθώς συνδυάζει την κλασική θεατρική παράδοση με ψυχολογικές και υπαρξιακές θεωρίες εμπνευσμένες από τον Γκαίτε, τον Φρόιντ και τον Γιουνγκ, ωστόσο η παράσταση  που παρουσιάζεται στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου δυσκολεύεται να κρατήσει τη συνοχή της, με ορισμένα σημεία να χάνουν τη δυναμική τους και να μένουν αναποτελεσματικά.

Το θέατρο του Τερζόπουλου, “Κάτι Ελλάδες” και η Περσεφόνη που σώθηκε στο Μάτι στα λάικ για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Αμέτρητα λάικ στον υπέροχο Θεόδωρο Τερζόπουλο, που υπέγραψε φέτος το Μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου 2025 και είναι ο δεύτερος Έλληνας καλλιτέχνης που λαμβάνει αυτή την τιμή, μετά τον Ιάκωβο Καμπανέλλη (2001). “Μπορεί το θέατρο να αφουγκραστεί το SOS που εκπέμπει η εποχή μας, σε έναν κόσμο με πτωχοποιημένους πολίτες, έγκλειστους στα κελιά της εικονικής πραγματικότητας, περιχαρακωμένους στην ασφυκτική ιδιώτευσή τους; Σε έναν κόσμο με ρομποτοποιημένες υπάρξεις μέσα σε ένα ολοκληρωτικό σύστημα ελέγχου και καταστολής σε όλο το φάσμα της ζωής;” Διάβασε όλο το μήνυμά του εδώ…ή δες το βίντεο.

Είναι αδύνατο να ακούσεις τη μαρτυρία της Περσεφόνης Ζυγομαλά στο NEWS 24/7 – μιας κοπέλας που επέζησε στο Μάτι – χωρίς να χρειαστείς πολλά χαρτομάντηλα. Το κορίτσι με τόσο απλό και μεστό τρόπο αναλύει τα όσα έγιναν και την τραγική απόφαση που κλήθηκε να πάρει, να αφήσει από τα χέρια της τη νεκρή γιαγιά της μέσα στη θάλασσα, για να σωθεί η ίδια.

«Η μουσική και το τραγούδι δεν θα σταματήσουν ποτέ. Όλα τα άλλα μπορεί να παλέψουν μεταξύ τους, να αλλοιωθούν, να εξαφανιστούν, το τραγούδι όμως θα είναι εδώ” είπε ο Γιώργος Νταλάρας στην παρουσίαση της νέας του δισκογραφικής δουλειάς με τίτλο «Κάτι Ελλάδες» που κυκλοφορεί από την Panik Oxygen. Μεταξύ των 9 τραγουδιών ακούσαμε και 4 ντουέτα με τους: Ελένη Βιτάλη, Ελεωνόρα Ζουγανέλη, Γιάννη Κότσιρα και Χρήστο Μάστορα.

Λάικ λάικ λάικ στον Τεντόγλου που πήρε την 5η θέση στο Παγκόσμιο ενώ είχε θέμα υγείας και μας είπε: «Μην σταματήσετε να πιστεύετε σε μένα, είμαστε σε καλό δρόμο». Δεν σταματάμε είσαι θεός!

Βλέπεις φωτογραφίες γυναικών στο μετρό και ίσως αναρωτιέσαι γιατί. Η ΣΤΑ.ΣΥ συμπράττει με το ΚΠΙΣΝ και φιλοξενεί σε σταθμούς του μετρό φωτογραφίες και μηνύματα από αξιοθαύμαστες γυναίκες και θηλυκότητες που καθεμιά, μέσα από τον τομέα της, αγωνίζεται για μια πιο δίκαιη κοινωνία για όλες, όλους και όλα. Το “Hope Brigade” πραγματοποιείται στο πλαίσιο του φεστιβάλ WOW Athens 2025 που αναμένουμε στο ΚΠΙΣΝ.

Στα του εξωτερικού, διαβάζουμε ότι η FKA Twigs με την περιοδεία “Eusexua” δίνει ένα πολύ προχωρημένο σόου. Αν και είχε κάποια θέματα με τα διαδικαστικά και τις βίζες και δεν θα καταφέρει να ολοκληρώσει το σκέλος στη Β. Αμερική, από τα όσα βλέπουμε στο YouTube είναι ένα θέαμα συναυλιακά… αλλούτερο.

Σινεμά με καλές ταινίες, TikTok με κακές ερμηνείες, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Την Τρίτη εκμεταλλεύτηκα την αργία για να πάω επιτέλους σινεμά. Ακούγεται παράδοξο όταν βλέπω τόσο πολύ σινεμά καθημερινά, να περιμένω μια απόδραση από τη δουλειά για να πάω να (ξανα)δω έργα που θυμόμουν ήδη πολύ καλά. Όμως σε ένα σερί εβδομάδων όπου κυκλοφορούν με τις ντουζίνες οι ταινίες «για να βγει η υποχρέωση», με αναζωογόνησε η ευκαιρία να πάω με ηρεμία να δω δύο αγαπημένες ταινίες της τρέχουσας περιόδου.

Έτσι, είδα ξανά στο Άστυ τις “Άγριες Πληγές”, το αγαπημένο μου φιλμ της σεζόν, μαζί με ένα όχι αμελητέο μέγεθος κοινού (για απογευματινή προβολή καθημερινής, πειραματικού κινέζικου φιλμ στην 12η μέρα προβολής του). Στο τέλος άκουσα από πίσω μου ένα «…κοίτα, δεν τρελάθηκα… αλλά είχε κάτι πολύ ενδιαφέρον…» το οποίο είναι η πιο συχνή θετική αντίδραση για την συγκεκριμένη ταινία, νομίζω – όχι πάρα πολύ μακριά κι από την δική μου, όταν το πρωτοείδα στις Κάννες. Σε καμιά δεκαριά μήνες τα ξαναλέμε!

Μετά πήγα στο Αελλώ για μια γλυκιά βραδινή προβολή του “Σκιές στο Σκοτάδι”. Ξέρετε τι είναι φαν; Να βλέπεις ένα ανάλαφρο κατασκοπικό, με το μυστήριό του, με τον περίεργο ρομαντισμό του, με την άψογη σκηνοθεσία του, τους φανταστικούς ηθοποιούς του, και την πλήρη απουσία φλυαρίας του. Άκου τώρα κάτι πράγματα!

Ξέχασα να το γράψω την προηγούμενη βδομάδα, αλλά πέρασα πολύ ωραία στο Eurovision πάρτυ που έγινε στη Θεσσαλονίκη το περασμένο ΣΚ με headliner την Demy και καλεσμένους τους Shkodra Elektronike. Κόσμος όσο πολύς έπρεπε, πολύ κέφι, μεγάλα και obscure χιτς της eurovision ιστορίας ανάμεσα στα λάιβ. Κέφι!

Μιλώντας για Θεσσαλονίκη, είδα και το “Συνύπαρξη, Λέμε Τώρα!” που κέρδισε τον Χρυσό Αλέξανδρο στο φετινό φεστιβάλ ντοκιμαντέρ. Πορτρέτο μιας ισραηλινής κωμικού που χρησιμοποιεί την πλατφόρμα της ακτιβιστικά για να μιλήσει για την Παλαιστίνη. Είναι όντως πολύ καλό, γιατί έχει συναίσθηση του παραλογισμού του να μιλάς αυτή τη στιγμή ενοποιητικά όταν το επίπεδο ισχύος είναι τόσο σαρωτικά άνισο. «Δεν είμαι εδώ για να ενώσω», λέει προς το τέλος της ταινίας η πρωταγωνίστρια. «Θέλω να δώσω φωνή στην αντίσταση» απέναντι σε ένα παράλογης επίδειξης δύναμης.

Ωραίο το φινάλε του 2ου κύκλου του “Severance” με μια απρόσμενα και αναπολογητικά ρομαντική τελευταία νότα και μια επαναφορά της σημασίας της συλλογικότητας – κάτι που είχε περάσει κάπως στο φόντο για το μεγαλύτερο μέρος της καλής, αλλά αρκετά παράξενης σεζόν. Δεν ξέρω πότε θα δούμε την 3η σεζόν (ελπίζω όχι σε 3 χρόνια πάλι), αλλά είμαι πάρα πολύ έτοιμος για επανάσταση των εργατών!

Το πιο διασκεδαστικό tiktok trend αυτές τις μέρες: Το κάκιστο acting της Γκαλ Γκαντότ. Γελάω με τα πάντα. KAL-EL-NNOoO!

ΝΤΙΣΛΑΪΚ

Αυταρχικές ρητορικές, λιμενικά εμβατήρια και άλλα δεινά για την Γεωργία Οικονόμου

Το αυταρχικό – και ζοφερό – πρόσωπο της εξουσίας, που δεν χωρά αμφισβήτηση, είδαμε να παίρνει σάρκα κι οστά στην πρόσφατη αντιπαράθεση ανάμεσα στην Υπουργό Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη, και την Προϊσταμένη της Εφορείας Αρχαιοτήτων Αργολίδας, Άλκηστη Παπαδημητρίου. Η δημόσια επίπληξη της Υπουργού, που θυμίζει έντονα τα χαρακτηριστικά αυταρχικών καθεστώτων, είναι και μια έμμεση απόδειξη της αποδοχής από την κυβέρνηση της ακροδεξιάς ρητορικής, που ολοένα και περισσότερο κυριαρχεί στην πολιτική της ατζέντα τώρα που φαίνεται να “αιμορραγεί” στις δημοσκοπήσεις. Και ναι η κ. Μενδώνη είχε δίκιο που εξερράγη καθώς τα έργα έχουν μείνει πίσω στην Αργολίδα, αλλά το ερώτημα παραμένει: δεν είναι η ίδια η μακροβιότερη υπουργός Πολιτισμού (από το 2019) μετά τη Μελίνα Μερκούρη; Δηλαδή, όλα αυτά συμβαίνουν στο ίδιο της το “σπίτι”; Έδινε χρήματα χωρίς να ασκεί τον προσήκοντα έλεγχο ή θυμήθηκε τα έργα μία ωραία ημέρα που ξύπνησε με νεύρα; Είναι προφανές ότι η ευθύνη της είναι τεράστια, και η επικοινωνιακή της πολιτική, με δημόσιες επιπλήξεις και αυταρχισμό, παραπέμπει σε πρακτικές που δεν έχουν καμία θέση σε μια δημοκρατική κοινωνία.

Τα υβριστικά συνθήματα κατά της Τουρκίας, τα οποία ακούστηκαν από μέλη της Σχολής Μονίμων Υπαξιωματικών Ναυτικού (ΣΜΥΝ) κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής παρέλασης για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου στην Αθήνα είναι μια ντροπιαστική στιγμή που αποκαλύπτει  όλη τη σαπίλα που κρύβεται πίσω από τον δήθεν πατριωτισμό και την «αγάπη για την πατρίδα». Είναι αδιανόητο να βλέπουμε ανθρώπους που εκπροσωπούν έναν θεσμό να προπαγανδίζουν μισαλλοδοξία και μίσος σε μια εποχή που η διπλωματία και η ηρεμία θα έπρεπε να είναι το ζητούμενο…

Θα επιστρέψουν άραγε ποτέ τα “βλάσφημα” έργα στην Εθνική Πινακοθήκη  ή και αυτά θα παραδοθούν στο ακροδεξιό κλίμα των ημερών; Το κάλεσμα διαμαρτυρίας που έλαβε χώρα το απόγευμα της Πέμπτης μεγάλη απήχηση δεν είχε. Είχε όμως μεγάλη σημασία  γιατί ήταν μια δήλωση υπεράσπισης της ελευθερίας της Τέχνης και της έκφρασης. Ήταν επίσης μια διαμαρτυρία ενάντια σε κάθε απόπειρα λογοκρισίας και φίμωσης των καλλιτεχνικών δημιουργιών που κρίνουν τον κόσμο γύρω μας με ένταση και συχνά με αντισυμβατικό τρόπο.

Το μικρό μου πόνυ, κακό θέατρο από Μενδώνη και κάτι κρεμμύδια για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου 

Θέλεις να γελάσεις με Θάνο Πλεύρη και “το μικρό μου πόνυ” και “περνά περνά η μέλισσα” και δεν σου βγαίνει, γιατί το θέμα είναι σοβαρό. Ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας δικαιολόγησε τα συνθήματα που ακούστηκαν από το άγημα Υπαξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού κατά της Τουρκίας στην παρέλαση, δηλώνοντας ότι συμφωνεί με το πνεύμα τους.  Είναι πραγματικά θλιβερό να ακούμε εθνικιστικά συνθήματα σε μια παρέλαση, η οποία συνεχίζει να υφίσταται (εδώ χωράει κουβέντα!) ως θεσμός σεβασμού προς την ιστορία και τις Ένοπλες Δυνάμεις, και όχι σαν αρένα για φτηνό φανατισμό – λες και είμαστε σε κερκίδα ποδοσφαιρικού αγώνα. Τι ακολουθεί; Θα μπορούν να λένε ό,τι γουστάρουν σε κάθε δημόσια περίσταση; Και όλα αυτά σε μια εποχή που η χώρα μας χρειάζεται ψύχραιμο στρατηγικό σχεδιασμό, όχι κούφιες “τσαμπουκαλίδικες” κορώνες.

Και μετά βλέπεις και το βίντεο με τη Μενδώνη να επιπλήττει την Προϊσταμένη της Εφορείας Αρχαιοτήτων Αργολίδας και ζητάς τα λεφτά σου πίσω γιατί είναι κακό το θέατρο και δεν πείθει. Μια αμήχανη παράσταση αυταρχισμού που περισσότερο την εκθέτει παρά τη δικαιώνει. Έχει δεν έχει δίκιο η Υπουργός, το ύφος και ο τρόπος της ήταν περισσότερο επικοινωνιακό show παρά σοβαρή πολιτική παρέμβαση. Νομιμοποιείται κάθε Υπουργός να βγαίνει στη γύρα και να κάνει δημόσιες επιπλήξεις σε νοσοκομεία, μέσα μεταφοράς, δημόσιες υπηρεσίες και σε ό,τι τελοσπάντων δεν λειτουργεί σωστά σε αυτή τη χώρα – και μάλιστα κάτω από τη ΔΙΚΗ του επιτήρηση; Μόνο και μόνο για να τον βλέπουμε;

Ένα μικρό (ελαφρύ) ντισλάικ για την παράσταση “Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς” … γιατί σε κάποια φάση τρώνε (και) κρεμμύδια και όταν βρίσκεσαι στην πρώτη σειρά λίγο βασανίζεσαι…

Και κάπου στα αθόρυβα ακυρώθηκαν οι Kings of Leon στο φετινό AthensRocks και το μάθαμε από τα social.

Λογοκρισία στην Πινακοθήκη και η σιωπή της Ακαδημίας των Όσκαρ, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Έχω μια πολύ τολμηρή άποψη να εκφράσω: Η λογοκρισία είναι κακό πράγμα!

Κι αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Πινακοθήκη είναι λογοκρισία στην πράξη, το οποίο δεν βλέπω με τι τρόπο διαφέρει από την λογοκρισία στην θεωρία. Μάλλον όχι, μισό, διαφέρει: Είναι στην πράξη!

Αυτό που έχει συμβεί είναι ότι ένας άνθρωπος βανδάλισε την τέχνη που δεν του άρεσε, και τώρα αυτή η τέχνη έχει πάει να κρυφτεί. Άρα έμπρακτα ο δεξιός βάνδαλος πέτυχε τον σκοπό του. Είναι σημαντικό να έχουμε λοιπόν όλοι την πλήρη συναίσθηση του ότι αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα δεν υφίσταται ακριβώς ελευθερία στην τέχνη. Θεωρητικά ισχύει δηλαδή, αρκεί αυτή η τέχνη να μην θυμώνει πολύ τους βάνδαλους, γιατί τότε θα πρέπει να την κρύψουμε, για το δικό της καλό δηλαδή. Αν η τέχνη δεν φαίνεται, τότε δε μπορεί να βανδαλιστεί!

Η οσκαρική Ακαδημία δέχτηκε πολύ έντονη κριτική για τη σιωπή της μετά την απαγωγή του βραβευμένου με Όσκαρ σκηνοθέτη Χαμντάν Μπαλάλ του “Καμιά Άλλη Γη”, από ισραηλινούς εποίκους. Ο άνθρωπος ευτυχώς αφέθηκε ελεύθερος ύστερα από τις διαστάσεις που πήρε παγκοσμίως το ζήτημα, αλλά η άρνηση της Ακαδημίας να πάρει θέση την ώρα που αγνοείτο ένας δημιουργός που μόλις πριν έναν μήνα τιμήθηκε με Όσκαρ, είναι σοκαριστική.

Τώρα, μετά την κριτική, η Ακαδημία διένειμε την παραπάνω «κοιτάχτε, εμείς καταδικάζουμε αλλά είναι περίπλοκα τα πράγματα» ανακοίνωση, όπου –δίχως να κατονομάζει τον σκηνοθέτη, την ταινία, ή την Παλαιστίνη– αναφέρει πως η Ακαδημία εκπροσωπεί 11.000 μέλη παγκοσμίως «με διαφορετικές οπτικές». Ας ελπίσουμε πως ποτέ κανείς μας δεν θα απαχθεί από ανθρώπους των οποίων την «διαφορετική οπτική» πρέπει να σεβαστούν οι θεσμοί.