Λάικ – ντισλάικ: Από τη Μακρόν και το Nemo έως τις “απειλές” του Μάρκου Σεφερλή

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που συνήθως τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Αυτή την εβδομάδα σχολιάζουμε από τη Μπριζίτ Μακρόν έως τον Μάρκο Σεφερλή.

ΛΑΪΚ

Η στάση του Γιάννη Μόσχου, η Σάττι και μία Παρθένος στα λάικ της Γεωργίας Οικονόμου

Τεράστιο λάικ στη στάση που κράτησε ο Γιάννης Μόσχος στο Εθνικό Θέατρο. Στη συνέντευξη Τύπου που δόθηκε την Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου για την ανακοίνωση του νέου ρεπερτορίου ανακοίνωσε πως δε θα διεκδικήσει να ανανεώσει τη θητεία της καλλιτεχνικής διεύθυνσης στο τέλος Δεκεμβρίου. Ο Γιάννης Μόσχος να θυμήσουμε πως παρέλαβε ένα Εθνικό Θέατρο σχεδόν διαλυμένο μετά το φιάσκο Λιγνάδη και το εμπότισε με το δικό του όραμα για ένα “Εθνικό θέατρο ανοιχτό σε όλους”. Επί των ημερών του επαναλειτούργησε η Πειραματική Σκηνή, ενώ στάθηκε στο πλευρό των φοιτητών του στις δύσκολες ημέρες των κινητοποιήσεών του. Ουδέποτε προέβαλλε τον εαυτό του, τουναντίον ουκ ολίγες φορές έκανε ο ίδιος κριτική στις καλλιτεχνικές επιλογές του. Δε σκηνοθέτησε ούτε στην Επίδαυρο ούτε στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού. Και απόλυτα ψύχραιμος έγινε παρατηρητής μίας απίστευτης συνωμοσιολόγιας για τη διαδοχή του. Φεύγει με το κεφάλι ψηλά, αφήνοντας στην κεντρική σκηνή του Εθνικού έναν νέο άνθρωπο που ο ίδιος ανακάλυψε, τον Μάριο Μπανούσι και βέβαια με την σπάνια παρακαταθήκη της παράστασης του Θεόδωρου Τερζόπουλου. Αν μη τι άλλο, τον ευχαριστούμε.

Δεν περίμενα πως θα το πω ποτέ, αλλά η μόνη καλή στιγμή στις Ικέτιδες της Μαριάννας Κάλμπαρη  που σημείωσαν απανωτά sold out αυτό το καλοκαίρι ήταν αυτή της Μαρίνας Σάττι που σαν ξωτικό έβγαινε και μας ταξίδευε με την αιθέρια φωνή της. Εξαιρετικές φωνητικά στιγμές μας χάρισαν και οι Chores, το φωνητικό σύνολο που δημιουργήθηκε από τη Μαρίνα Σάττι το 2017. Μακάρι να μπορούσα να πω το ίδιο και την κινησιολογία του συνόλου αυτού.

Δεν το έχω τελειώσει ακόμη, αλλά με έχει ήδη παρασύρει. Το μυθιστόρημα, “Η Παρθένος στον κήπο” της A.S. Βyatt (εκδόσεις Πόλις), το πρώτο της “Τετραλογίας της Φρεντερίκα Πότερ”, διασταυρώνει δεξιοτεχνικά τους παράλληλους βίους των ηρώων του, συνδυάζοντας πνευματικές και σαρκικές αναζητήσεις και απολαύσεις, ελισαβετιανό δράμα και σύγχρονη κωμωδία, παράδοση και νεωτερικότητα. Φοβίζει λίγο το μέγεθός του, αλλά αξίζει.

Είδα την τέταρτη σεζόν του Emily in Paris και πάλι κόλλησα για κάποιο λόγο. Είδα και την περιβόητη στιγμή με την Μπριζίτ Μακρόν, μία σκηνή που όπως αποκάλυψε η πρωταγωνίστρια Λίλι Κόλινς προετοιμαζόταν εδώ και χρόνια. Πραγματικά είναι εντυπωσιακό πως η πολιτική εμπλέκεται με τη σόου μπιζ. Η παρουσία της Μπριζίτ Μακρόν αν μη τι άλλο ενίσχυσε την εικόνα της Γαλλίας ως τουριστικού προορισμού και κέντρου μόδας, τέχνης και πολιτισμού. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που έκαναν λόγο για μια κίνηση “ήπιας διπλωματίας” για την ενίσχυση της εθνικής ταυτότητας και του γοήτρου της χώρας σε διεθνές επίπεδο.

Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία”, ο παραλίγο Ιάπωνας “Ράμπο” και ποδήλατα παντού στα λάικ της Χριστίνα Τσατσαράγκου

Πολλά λάικ σε μια τρυφερή βραδιά γεμάτη από το άσβεστο πνεύμα και τα διαχρονικά τραγούδια του υπέροχου Θάνου Μικρούτσικου. Στο Ηρώδειο – που έχει πιάσει ψυχρούλα –  Νταλάρας, Κότσιρας, Πασχαλίδης και Ρίτα Αντωνοπούλου “ξαναζωντάνεψαν” τα σπουδαία τραγούδια της νιότης μας και μας θύμισαν την Ελλάδα των ποιητών. Γιάννης Ρίτσος, Ναζίμ Χικμέτ,  Μπέρτολτ Μπρεχτ, Νίκος Καββαδίας, Μάνος Ελευθερίου, Άλκης Αλκαίου, Κώστας Τριπολίτης, Οδυσσέας Ιωάννου, Λίνας Νικολακοπούλου.Τραγούδια ερωτικά, λυρικά, λαϊκά, πολιτικά και μία υπόκλιση στους ερμηνευτές που ακούραστα ερμηνεύουν από καρδιάς.

Λάικ για τα Εμμυ που πήρε το “Σογκούν” γιατί τα άξιζε. Λατρεία για τον βασικό πρωταγωνιστή τον”βετεράνο” Χιρογιούκι Σανάντα  που έχασε τον πατέρα του στα 11 και στα 12-13 αποφάσισε να ασχοληθεί με την ηθοποιία για να γίνει 50 χρόνια αργότερα ένας από τους κορυφαίους ηθοποιούς της Ιαπωνίας. Ξεκίνησε να γίνει σταρ ταινιών δράσης, ο Iάπωνας Ράμπο δηλαδή, και ασχολήθηκε με διάφορα είδη ιαπωνικών πολεμικών τεχνών. Τελικά, αν και χρησιμοποίησε τις γνώσεις του σε κάποιες ταινίες, δεν έγινε ο “Γιούρι Μπόικα της Άπω Ανατολής” (ευτυχώς).

Λάικ για ένα “πράσινο” διήμερο που αναμένουμε στο ΚΠΙΣΝ και είναι και δωρεάν. Το Σάββατο 21 και την Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου θα πάμε στο SNFCC Green Weekend, αφιερωμένο στο περιβάλλον και στις επιλογές μας για ένα πιο βιώσιμο μέλλον. Να δούμε και την φωτογραφική έκθεση του Σπύρου Μπακάλη “RIDE AΘENS” με Αθηναίους ποδηλάτες και ποδηλάτισσες.

Λάικ και στην ατάκα του πατέρα του Nemo, Μάρκους Μέτλερ, που σε συνέντευξή του στο “Πρωινό” ανέφερε μεταξύ άλλων: “Δεν είναι ο ρόλος μας ή ο ρόλος του Nemo να εκπαιδεύσουμε ανθρώπους που δεν μπορούν να εκπαιδευτούν (…) Δεν νομίζω ότι ο στόχος μας είναι να αλλάξουμε κανέναν. Είναι μία πορεία και όλα θα βρουν τον δρόμο τους”.

“Animal” σε νέες διεθνείς διακρίσεις και ανανεωμένο Ολύμπιον στα λάικ του Θοδωρή Δημητρόπουλου

Υποψήφιο για Ευρωπαϊκό Βραβείο Κοινού Lux το “Animal” της Σοφίας Εξάρχου, η πρώτη ελληνική ταινία εδώ και 14 χρόνια που βρίσκεται στη συγκεκριμένη 5άδα. Στο πλαίσιο της συγκεκριμένης υποψηφιότητας, το “Animal” θα υποτιτλιστεί και θα προβληθεί σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε 700 προβολές, σε ένα ακόμα μεγάλο άνοιγμα της συγκεκριμένης ταινίας προς τη διεθνή σκηνή – μετά τα βραβεία σε δεκάδες φεστιβάλ (ανάμεσά τους το πολύ σημαντικό του Λοκάρνο), τον Χρυσό Αλέξανδρο στη Θεσσαλονίκη, και φυσικά τα 7 βραβεία Ίρις (ανάμεσά τους το Καλύτερης Ταινίας). Η προφανής φετινή ταινία για την εκπροσώπηση της Ελλάδας στους διεθνείς θεσμούς, συμπεριλαμβανομένων των Όσκαρ, συνεχίζει να διαπρέπει και να διακρίνεται όπου δεν εμπλέκονται «επιτροπές Μενδώνη».

Πολύ θετική η ανταπόκριση του κοινού στην γαλλική “Υπόθεση Γκολντμάν”, που ανέβασε εισιτήρια τη δεύτερη εβδομάδα προβολής, τόσο σε απόλυτους αριθμούς όσο και σε μέσο όρο αιθουσών(!), δείχνοντας πως είναι εφικτό να ξεχωρίζουν ταινίες ακόμα και μέσα στον παράλογο κατακλυσμό νέων κυκλοφοριών στις αίθουσες.

Το Ολύμπιον κι ο Παύλος Ζάννας στη Θεσσαλονίκη μπαίνουν σε νέα εποχή, με νέα –επιτέλους άνετα– καθίσματα που όμως ταιριάζουν απόλυτα στην διαχρονική αισθητική των αιθουσών και του κτιρίου. Πάρα πολύ απαραίτητο, και εξαιρετικό, upgrade. Θα επεκταθούμε τις επόμενες μέρες, αλλά στο παραπάνω βίντεο παίρνετε και μια πρώτη γεύση.

Το Animasyros διέκοψε τη συνεργασία του με την πρεσβεία του Ισραήλ λίγο πριν την φετινή διοργάνωση, ύστερα από τις έντονες αντιδράσεις φορέων, συμμετεχόντων, συνεργατών. Πολύ αποφασιστική κίνηση από τη διοργάνωση, που θυμίζει και ότι η συλλογική αντίδραση λειτουργεί.

Πάρα πολύ ωραία τα νέα μέχρι στιγμής για τις Νύχτες Πρεμιέρας, που ήδη ανακοίνωσαν τρεις από τις σημαντικότερες ταινίες των Καννών για το φετινό τους πρόγραμμα: Το “Anora”, ο Χρυσός Φοίνικας του υπέροχου Σον Μπέικερ για ταινία έναρξης, το έργο ζωής του Κόπολα “Megalopolis” σε προβολή στη Στέγη, και το ντελιριακό body horror “The Substance” (με βραβείο σεναρίου στις Κάννες!) σε αυτό που αναμένεται ως η πιο must προβολή του φεστιβάλ. Αναμένουμε σε λίγες μέρες το αναλυτικό πρόγραμμα.

ΝΤΙΣΛΑΪΚ

Μάρκος Σεφερλής, “Αρχελάου 5” και “θυμωμένος” υφυπουργός Πολιτισμού στα ντισλάικ της Γεωργίας Οικονόμου

Δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα γέλια μου με τα πανάκριβα χαλιά της Όλγας Κεφαλογιάννη στο Υπουργείο Τουρισμού. Αγόρασε λέει από τη Δέσποινα Μοιραράκη δυο χαλιά αξίας 17.980 ευρώ, στο πλαίσιο ανακαίνισης των χώρων υποδοχής επισκεπτών του υπουργείου Τουρισμού, του ευρύτερου χώρου του γραφείου της δηλαδή. Τι να σχολιάσει κανείς τώρα με την κίνηση αυτή. Το παντεσπάνι δίνει και παίρνει στην ελληνική κυβέρνηση.

Παρών ήταν και ο υφυπουργός Πολιτισμού Ιάσων Φωτήλας στη συνέντευξη Τύπου για το νέο ρεπερτόριο του Εθνικού Θεάτρου. Δήλωσε πολύ συγκινημένος και τρακαρισμένος που βρέθηκε ανάμεσα στον καλλιτεχνικό κόσμο. Και όταν δέχθηκε την αυτονόητη ερώτηση για το τι μέλλει γενέσθαι με τη διαδοχή της καλλιτεχνικής διεύθυνσης του Εθνικού, θύμωσε και είπε να μας βάλει στη θέση μας. Συγγνώμη, δεν του πέρασε καν από το μυαλό πως σύσσωμος ο δημοσιογραφικός κόσμος θα του έκανε αυτήν την ερώτηση; Για την Πρώτη Κρατική Σκηνή της χώρας μιλάμε.

Ξεκίνησα να δω και το “Αρχελάου 5” στο Ertflix. Μετά βίας άντεξα το πρώτο επεισόδιο, τίποτα μα τίποτα δε με κράτησε. Φασαίικη επιδρομή με ανύπαρκτο χιούμορ. Απορώ σε ποιους απευθύνεται.

Θα το γράψω έτσι ψύχραιμα: Ο Μάρκος Σεφερλής άστραψε και βρόντηξε πως θα ξεκινήσει να βγάζει μηνύματα στη φόρα με σκοπό να εκθέσει τους παρουσιαστές των ψυχαγωγικών εκπομπών, καθώς όταν αρνήθηκε να δώσει συνεντεύξεις, κάποιοι είπαν πράγματα για τον ίδιο. Ο Γιώργος Λιάγκας αντέδρασε άμεσα και σχολίασε ότι «τρομάζει με αυτήν την προαναγγελία» του γνωστού κωμικού και θεωρεί «ανέντιμη» μια τέτοια πράξη. Μετά ο Μάρκος Σεφερλής επέστρεψε πάλι απειλητικά. Αλήθεια τώρα;

“Χαϊλάντερ” με το σταγονόμετρο, ρόκερς σε τήξη και “άμα δεν σας αρέσει μην αγοράζετε εισιτήρια” για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου  

Ο χολιγουντιανός αστέρας Κριστόφ Λαμπέρ και το ροκ μπαλέτο στο Παλλάς δεν ήταν αυτό που περιμέναμε. Κυρίως γιατί ο “Απέθαντος Χαΐλάντερ” αρρώστηκε και η εμφάνισή του στη σκηνή τουλάχιστον το πρώτο βράδυ ήταν πολύ υποτονική. Οι χορευτές ήταν καταπληκτικοί, όμως κάποια αρχικά προβλήματα στο ήχο δεν μας άφησαν να ακούσουμε τα όσα είπε στην εισαγωγή ο Λαμπέρ και να καταβυθιστούμε στην ατμόσφαιρα του έργου. Κάποιες ελλείψεις στον συγχρονισμό και η μάλλον μέτρια μουσική επένδυση -που δεν τη λες και απόλυτα “ροκ” – μας άφησαν ανικανοποίητους.

Οι Janes Addiction μπαίνουν στη μακρά λίστα συγκροτημάτων που – κακώς – προσπαθούν να λύσουν τις διαφορές τους πάνω στη σκηνή. Το θέαμα άγγιξε τα όρια του γελοίου.

Τι “γλυκούλης” ο Gene Simmons των θρυλικών Kiss που μας υπενθύμισε ότι έχουμε καπιταλισμό. Σχολιάζοντας όσα έγιναν με τα εισιτήρια των Oasis ο θρυλικός “The Demon” είπε: «Δεν σας αρέσει η τιμολόγηση των εισιτηρίων; Μην αγοράζετε εισιτήριο… Κάποιος κάθεται σε ένα δωμάτιο και προσπαθεί να υπολογίσει πόσο μακριά μπορεί να τεντωθεί το λαστιχάκι της τιμής ενός εισιτηρίου. Αν δεν αγοράζονται εισιτήρια, μάντεψε τι συμβαίνει. Η τιμή πέφτει. Καπιταλισμός! Δεν σας αρέσει η τιμολόγηση των εισιτηρίων; Μην αγοράσετε εισιτήριο“. Συνεχίζοντας, μας πρότεινε να δούμε τους καλλιτέχνες στο… YouTube… αφού όλο και κάποιος θα μαγνητοσκοπήσει τη συναυλία. Το ανέκδοτο της ημέρας…

Μιλώντας για Oasis … Στο εξώφυλλο του πρώτου single των Oasis, “Supersonic”, ο Noel Gallagher στέκεται μπροστά στην κάμερα, με το πρόσωπό του να έχει ασπρίσει κάτω από τα φώτα του στούντιο. Μια κιθάρα στηρίζεται στη βάση της, πίσω του. Είναι μια Epiphone Les Paul Standard, αυτήν που χρησιμοποιούσαν όταν το αγγλικό ροκ συγκρότημα έγινε διάσημο. Ο Gallagher επέλεξε τη μάρκα Epiphone επειδή άρεσε και στους Beatles. Η κιθάρα έπιασε 174.000 δολάρια σε δημοπρασία στον οίκο Sotheby’s. Καπιταλισμός, ξε-καπιταλισμός κε Gene Simmons, οι Oasis ακόμα πουλάνε!

Βαριεστημένα Έμμυ και εμμονή του Χόλιγουντ με το ΑΙ στα ντισλάικ του Θοδωρή Δημητρόπουλου

Με κουράζει κάπως η τακτική των Έμμυ ειδικά τα τελευταία χρόνια να βρίσκουν μια σειρά στο κάθε πεδίο (δράμα, κωμωδία, μίνι σειρά) και να της δίνουν τα πάντα. Δίνει πάντα την αίσθηση ενός σώματος ψηφοφόρων που έχουν δει τις 4-5 σειρές πιο δημοφιλείς σειρές της χρονιάς κι απλώς τις ψηφίζουν παντού. Δεν είναι παράπονο απέναντι στις ίδιες τις σειρές αυτό – φανταστικό το “Baby Reindeer”, πολύ ωραία κουστούμια το “Shogun”, κλπ – απλά και λίγη ποικιλία ή κάποια λίγο πιο απρόσμενη πρόταση, πάντα τα θέλουμε.

Μόνη εξαίρεση στο παραπάνω ήταν φέτος η κωμωδία, που μπερδεμένα και τα ίδια τα Έμμυ από την παρουσία του “The Bear” ως κωμωδία, μοίρασαν τα βραβεία με το “Hacks”, που είναι όντως αστείο. Να μια ιδέα!

12 ταινίες στις αίθουσες αυτή την εβδομάδα, 11 την επόμενη. Δε νομίζω πως χρειάζεται κάποια ανάλυση ειδικού ή περαιτέρω λόγια για να εξηγηθεί το γιατί 23 κυκλοφορίες μέσα σε δέκα μέρες είναι μια αποπνικτική κίνηση, που καταδικάζει ταινίες σε άμεσο κλείσιμο ή πρακτική ανυπαρξία. Καταλαβαίνουμε ότι έρχεται το “Joker” και οι Νύχτες Πρεμιέρας, αλλά χρειάζεται και λίγη ηρεμία.

Το στούντιο της Lionsgate (John Wick, Saw, Hunger Games) υπέγραψε συμφωνία με ΑΙ φίρμα για να «ταϊσει» τη βιβλιοθήκη της στο ΑΙ μοντέλο και να δημιουργήσει «δυνατότητες δημιουργίας περιεχομένου». Λατρεύω απονευρωμένο corporate speak ειδικά όταν έρχεται να διαφημίσει ένα ακόμα βήμα προς το τέλος της δημιουργικότητας. Αναρωτιέμαι τι θα απομείνει στο τέλος όταν σκάσει και αυτή η φούσκα.

Ντισλάικ στον Μάρκο Σεφερλή και στους Μάρκους Σεφερλήδες γενικώς. Για να δανειστώ τη διάσημη δράση του κωμικού Τζον Όλιβερ, «how is this still a thing?».