Λάικ – ντισλάικ: Από τη Χαρούλα Αλεξίου και τους James έως τα “φονικά” Όσκαρ

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που συνήθως τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Αυτή την εβδομάδα σχολιάζουμε από την Χαρούλα Αλεξίου που επέστρεψε και πάλι σαν τραγουδίστρια στη σκηνή μέχρι τις φονικές διαδικασίες των Όσκαρ.

Λάικ

Ορέστεια, γαβγίσματα, πουλιά και αμαρτίες στα λάικ της Γεωργίας Οικονόμου

Τι όμορφο που το Αρχαίο θέατρο Επιδαύρου σημείωσε φέτος τόσα πολλά sold out. Κοινό, όχι μόνο θεατρόφιλο, αλλά και το μέσο τηλεοπτικό κοινό, τουρίστες, οικογένειες ολόκληρες, κοριτσοπαρέες και αντροπαρέες κατέκλυσαν το κοίλον της Επιδαύρου και παρακολούθησαν παραστάσεις που ακόμη και αν τους δυσκόλεψαν, άφησαν κάπου μέσα τους το στίγμα τους.

Η “Ορέστεια” του Θεόδωρου Τερζόπουλου – που σημείωσε εντυπωσιακό διπλό sold out- ήταν μία παράσταση που σχεδόν αυτόματα πέρασε στην ιστορία ως μια από τις πιο σημαντικές στιγμές του αρχαίου ελληνικού δράματος. Δε θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε πως η εμπειρία που βιώσαμε ξεπέρασε τα όρια του θεάτρου, καθώς άφησε μέσα μας ένα ανεξίτηλο αποτύπωμα.

Κρίμα που ο ίδιος κόσμος δε γέμισε το Αρχαίο Θέατρο στην παράσταση “Hecuba not Hecuba” που σκηνοθέτησε ο Τιάγκο Ροντρίγκες για λογαριασμό της Comédie Française. Ο σκόπελος της γλώσσας – η παράσταση ήταν στα γαλλικά- μάλλον έκανε πολλούς να διστάσουν και να χάσουν ένα μικρό θεατρικό “διαμάντι”. Αρχαίος και σύγχρονος κόσμος έγιναν ένα στο νέο αυτό κείμενο, ενώ εντυπωμένη στο μυαλό μας θα μείνει η τελευταία σκηνή, όπου η πρωταγωνίστρια γαβγίζει σαν μάνα- σκύλα θυμίζοντάς μας άλλη μία Εκάβη που δεν έχει σταματήσει να γαβγίζει, τη Μαρία Καρυστιανού, τη “μάνα” των Τεμπών που πολεμά σε έναν άδικο κόσμο να βρει το δίκιο της.

“Εμείς καταγόμαστε από τον έρωτα” φωνάζουν τα πουλιά στους Όρνιθες του Άρη Μπινιάρη, καθώς αφομοιώνουν στις πολύχρωμες φτερούγες τους τον Πισθαίτερο και τον Ευελπίδη και είναι η στιγμή που στο κοίλον της Επιδαύρου νιώσαμε τις δονήσεις μίας διονυσιακής μέθεξης. Ο Μπινιάρης έστησε τη δική του μαγική ουτοπία και μας κάλεσε σε έναν τελετουργικό βηματισμό προς την ελπίδα και το άγνωστο…

Αν δεν έχεις δει την τηλεοπτική σειρά “It’s a sin” στο Cinobo, κάντο αμέσως. Η κρίση του AIDS μέσα από τις ζωές μιας παρέας νέων στο Λονδίνο των ‘80s. Έρωτες, φιλίες, πάρτυ, απώλειες. Χιούμορ, τρόμος και έκσταση, σε μια ανασύσταση της περιόδου από τον θρύλο της αγγλικής τηλεόρασης Ράσελ Τ. Ντέιβις («Doctor Who»).

Λάικ στην επιστροφή της Χαρούλας, της βεντάλιας και και “Όλοι σε φωνάζαν αρχηγό” για την Χριστίνα Τσατσαράγκου

Λάικ στην ξαφνική, γεμάτη συναίσθημα και αλήθεια “επιστροφή” της Χαρούλας Αλεξίου στη σκηνή. Από τις πρώτες συναυλίες της φθινοπωρινής σεζόν ήταν το μεγάλο αφιέρωμα στον Λευτέρη Παπαδόπουλο στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Χαλαροί τραγουδάμε στις κερκίδες, όταν ο Μίλτος Πασχαλίδης ανέβασε στη σκηνή την Χαρούλα Αλεξίου, η οποία ερμήνευσε πολύ συγκινημένη το τραγούδι από το οποίο βγήκε ο τίτλος της συναυλίας.

Το τραγούδι ”Άρχηγός” από “Τα τραγούδια του δρόμου” του Μάνου Λοΐζου είναι φορτωμένο μνήμες. Η Χαρούλα δεν θα μπορούσε να λείπει. Και δεν μπόρεσε να μην ανέβει στη σκηνή έστω και για λίγο, για να μας χαρίσει όχι πλέον την αψεγάδιαστη φωνή της, αλλά μια ευάλωτη κατάθεση ψυχής.

Λάικ στη μεγάλη επιστροφή του πιο καλοκαιρινού μας αξεσουάρ. Η βεντάλια επέστρεψε δριμύτερη και έκανε θραύση σε όλα τα events που πήγαμε το καλοκαίρι. Ηρώδειο θέλεις; Λυκαβηττό θέλεις; Πλατεία Νερού και Release θέλεις; Οι βεντάλιες δεν έλειψαν από τις τσάντες μας και αποτέλεσαν μέχρι και εφαλτήριο γνωριμιών.

Thumbs up και στο φετινό συναυλιακό κοινό που δεν πτοήθηκε από τους απανωτούς καύσωνες και πλημμύρισε όλα τα στάδια και τα venues της Ελλάδας. Πέρα από τα όσα θλιβερά συμβαίνουν σε αυτή τη χώρα, ο κόσμος στράφηκε στη μουσική, στον πολιτισμό, στα ανοιχτά θέτρα και στις πλατείες να βρει “απάγκιο κι απανέμι”…

Αφού έκαναν μια εμφάνιση guest στην Πλατεία Συντάγματος, οι James μας τρέλαναν για άλλη μία φορά στον Λυκαβηττό. Ο μπροστάρης της μπάντας Τιμ Μπουθ έκανε τα δέοντα σε έναν κατάμεστο Λυκαβηττό που χόρεψε ξέφρενα για το … τέλος του καλοκαιριού!

Ανίκητος Πέδρο Αλμοδόβαρ, Μπιενάλε και Ταρκόφσκι για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Συζητάγαμε σε πηγαδάκια πριν ξεκινήσει το φεστιβάλ Βενετίας για το ποιες ταινίες περιμένουμε καλές και ποιες όχι, και έχοντας ως πιο πρόσφατο παράδειγμα –και αγγλόφωνο μάλιστα– το μέτριο “Strange Way of Life” του Πέδρο Αλμοδόβαρ, φοβόμασταν πως η νέα του ταινία, “The Room Next Door” θα ήταν απογοητευτική. Ίσως ο άνθρωπος να μην έχει άλλα πράγματα να πει!

Χαίρομαι που αποδειχτήκαμε εκτός πραγματικότητας. Η ταινία του είναι μια μελαγχολική αλλά ψυχωμένη παραβολή πάνω στο πώς είναι να (συνεχίζεις να) ζεις όταν η ζωή, ή ίσως και ο κόσμος, τελειώνει. Ένα φιλμ που έρχεται μάλιστα λίγο μετά το επίσης έξοχο “Παράλληλες Μητέρες” το οποίο διέθετε ένα εξαιρετικό πολιτικό βλέμμα πίσω από την μελοδραματική του ιστορία. Κανένας λόγος ανησυχίες – ο Πέδρο έχει ακόμα πολλά πράγματα να πει. Και το “Room Next Door” είναι ίσως η ταινία της φετινής Βενετίας που σκέφτομαι περισσότερο και πιο συχνά, όσες μέρες είμαστε εδώ.

Στο περιθώριο του φεστιβάλ στη Βενετία, πήγα στην έκθεση για τον Ζαν Κοκτώ (με τίτλο The Juggler’s Revenge) στο μουσείο της Πέγκι Γκούγκενχαϊμ – ένας έτσι κι αλλιώς πανέμορφος χώρος με έναν κήπο που απολαύσαμε έστω και υπό την καταρρακτώδη βροχή που μας έπιασε ύστερα από δέκα μέρες αφόρητου καύσωνα. (Είπαμε, ο κόσμος τελειώνει.) Στον Κοκτώ απολαύσαμε έργα του καλλιτέχνη σε ένα σωρό διαφορετικά μέσα, παίρνοντας μια πλήρη εικόνα της αισθητικής, των εμμονών του, του έργου και της ζωής του.

Πριν ξεκινήσει το φεστιβάλ επισκέφθηκα και τη Μπιενάλε – η διοργάνωση μάλιστα μας προσέφερε και δύο ξεναγήσεις (μία στα Giardini και μία στο Arsenale) στο πλαίσιο της διαπίστευσης για το κινηματογραφικό φεστιβάλ. Πολύ χρήσιμο για context στην πολύ καλή κεντρική έκθεση, ειδικά το κομμάτι για την αποικιοκρατία στο Πουέρτο Ρίκο. Δεν πρόλαβα να πάω σε όλα τα pavilions, αλλά της Αυστραλίας με αποστόμωσε: Ένα γενεαλογικό δέντρο γεμάτο κενά, βουτηγμένο όχι απλά σε αίμα αλλά σε μαύρο μελάνι (ίσως από όλα τα «redacted» των θανάτων και των εξαφανίσεων αβορίγινων υπό το βλέμμα της κυβέρνησης) το οποίο εκτείνεται στο άπειρο αγκαλιάζοντας τον ουρανό και εμάς.

Πίσω στην Ελλάδα, η εβδομάδα Ταρκόφσκι στη Ριβιέρα έκοψε πάνω από 1.200 εισιτήρια με τις 4 προβολές λέει sold out και κόσμο να περιμένει για κενές θέσεις ή ακυρώσεις. Φανταστικό νέο και πάντα τέτοια (κι άλλα τέτοια) να ευχηθούμε. Τέτοια αφιερώματα ανέκαθενα τα ζητούσε ο κόσμος, νομίζω, μια αίσθηση event ή μια ευκαιρία να καλύψεις σημαντκά κενά ή να θυμηθείς κάτι από τους σπουδαίους.

Λάικ στο Excalibur για τον Κώστα Μανιάτη

Είναι του ‘81 η ταινία, δεν είναι κάτι καινούργιο αλλά είχα να τη δώ από μικρό παιδί, από τότε που αυτή η αδιανόητη εικόνα που έντυνε τη βντεοκασέτα την έκανε να ξεχωρίζει μέσα στο βιντεοκλαμπ.

Την ξαναείδα, λοιπόν, πιο πολύ ως ένα νοσταλγικό θέαμα, ως το “δικό μας” “Lord of the Rings”, την απόλυτη ταινία με σπαθιά, ιππότες και μάγους, τότε που ακόμα το έπος του Τόλκιν δεν είχε μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη. Και στεκόταν καλά. Και χάρηκα λίγο μ’ αυτό.

ΝΤΙΣΛΑΙΚ

Εθνικές αναθέσεις, φονικές διαδικασίες και ανεμογεννήτριες για τη Γεωργία Οικονόμου

Εκατοντάδες και οι φετινές παραστάσεις που περιμένουν το θεατρόφιλο κοινό. Τα μέιλ μας γεμίζουν καθημερινά με θεατρικά νέα, μετρήσαμε δεκάδες επαναλήψεις επιτυχημένων παραστάσεων, ενώ και φέτος δεν προλαβαίνουμε να μετράμε σε πόσα ταμπλό “παίζουν μπάλα” οι γνωστοί ηθοποιοί. Και όλα αυτά καλά, αλλά κάτι μου λέει πως και φέτος η πλειοψηφία των παραστάσεων θα φλερτάρει με τη μετριότητα. Γιατί όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι.

Μπήκε ο Σεπτέμβριος και ακόμη νέα δεν έχουμε από το Υπουργείο Πολιτισμού για το τι μέλλει γενέσθαι με την καλλιτεχνική διεύθυνση στο Εθνικό Θέατρο. Τρία χρόνια μετά την εκλογή του Γιάννη Μόσχου – ο οποίος θυμίζουμε ανέλαβε τη διεύθυνση του διαγωνισμού μετά από προκήρυξη σχετικού διαγωνισμού- και αι βουλαί του υπουργείου Πολιτισμού παραμένουν άγνωστες.  Προλαβαίνει να προκηρυχθεί διαγωνισμός; Θα επικρατήσει πλέον εκ νέου στη λογική της ανάθεσης; Θα πάρει παράταση η θητεία του ο Μόσχος, τουλάχιστον για έναν χρόνο, δεδομένου πως δεν ήταν και λίγα τα εμπόδια που συνάντησε τα τρία αυτά χρόνια (αρκεί και μόνο να αναλογιστεί κανείς τους αγώνες των φοιτητών για την καλλιτεχνική εκπαίδευση και την κατάληψη των σκηνών του Εθνικού); Θα τον διαδεχθεί η Μαριάννα Κάλμπαρη, η Κατερίνα Ευαγγελάτου, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός, ο Λευτέρης Γιοβανίδης ή ο Νίκος Διαμαντής; Αυτές είναι οι συζητήσεις που κυριαρχούν στα πηγαδάκια των πολιτιστικών συντακτών τους τελευταίους μήνες. Τα ίδια Παντελάκη μου κάθε φορά. Δεν έχουν βαρεθεί να είναι τόσο γραφικοί πια στο ΥΠΠΟ;

Τι να πει κανείς για το φιάσκο με τις ελληνικές υποψηφιότητες των Όσκαρ που εν μέσω Αυγούστου και αδειών μάς σήκωσε από τις ξαπλώστρες και τα πλατάνια και μας επανέφερε στην πικρή ελληνική πραγματικότητα; Ασύλληπτες καταστάσεις με τους κινηματογραφικούς δημιουργούς να αποχωρούν από αυτή τη “φονική” διαδικασία δικαίως. Τελικά, έμεινε ολομόναχη η “Φόνισσα”. Μήπως να αποσυρθεί και αυτή γιατί πλέον βγάζει μάτι;

Ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων εκφράζει την ανησυχία του για την οργανωμένη ανάπτυξη υπεράκτιων αιολικών πάρκων σε χώρους αρχαιολογικού ενδιαφέροντος, όπως η Ζάκρος, η Σπιναλόγκα και η Γυάρος; Και πολύ καλά κάνει. Δεν νοείται “εθνική στρατηγική ανάπτυξης” που δεν σέβεται την προστασία των σημαντικών αρχαιολογικών χώρων, περιοχών με πολλαπλή προστασία, που εκτός των άλλων αποτελούν πόλο έλξης επισκεπτών και τόνωσης της τοπικής οικονομίας.

Λακριντί στις συναυλίες, δυναμική τιμολόγηση και κοντράστ στη Βενετία για την Χριστίνα Τσατσαράγκου

Πολλή συζήτηση βρε παιδί μου στις φετινές συναυλίες. Είδαμε μέχρι και παρέες να γυρνούν πλάτη στη σκηνή και να συζητούν δυνατά για σχέσεις, δουλειές, προβλήματα, οικονομικά. Να μην ξεχνάμε ότι στη συναυλία πρωταγωνιστής είναι ο… καλλιτέχνης, όχι η φάση. Ας φωνάζουμε λιγότερο και ας ακούμε περισσότερο!

Oasis λέγαμε και κλαίγαμε. Κάναμε τα δέοντα στο ticketmaster, στηθήκαμε μπάστακες μπροστά στην οθόνη, εις μάτην τελικά. Τώρα μαθαίνουμε για δύο νέες συναυλίες και μία έρευνα για τη δυναμική τιμολόγηση. Δηλαδή όσο είσαι μέσα να βρεις εισιτήριο, η τιμούλα κάνει μια τσακ και διπλασιάζεται.

Από τη μία η Αντζελίνα Τζολί έξω από την ιστορική Sala Grande και πριν την παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας της «Maria», συναντά γονατιστή θαυμαστή της που βρίσκεται σε αναπηρικό αμαξίδιο καθώς πάσχει από Αμυοτροφική Πλευρική Σκλήρυνση (ALS). Από την άλλη ο μποτοξαρισμένος πρώην σύζυγος (που κι αν έχει χυθεί μελάνι για αυτόν τον έρωτα) μας παρουσιάζει τη νέα του σύντροφο και χαριεντίζεται με το κολλητάρι τον Κλούνεϊ. Δύο κόντρα εικόνες που μόνο η… γυαλιστερή “ενισχυμένη” κόμη της Αμάλ δια χειρός Γιαννέτου μπορεί να επισκιάσει.  

Οσκαρική παρωδία για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Αποσύρθηκε και ο “Καπετάν Μιχάλης” από την διαδικασία ανάδειξης της ελληνικής εκπροσώπησης στα φετινά Όσκαρ. Σε περίπτωση που έχετε χάσει το χρονικό αυτής της εξοργιστικής υπόθεσης, η ιστορία υπάρχει εδώ, αλλά για να συνοψίσουμε τελικά το πού βρισκόμαστε: Μια επταμελής επιτροπή που αριθμεί το πολύ πέντε μέλη, θα διαλέξει ανάμεσα σε μία υποψηφιότητα (την “Φόνισσα”, την μοναδική κατάθεση που παραμένει ΟΚ με την διαδικασία), ποια ταινία θα στείλουμε στα Όσκαρ. Και αυτή η κατάσταση έχει υποτίθεται την οποιαδήποτε νομιμοποίηση; Στην Ελλάδα είμαστε, γιατί όχι.

Δεν μου άρεσε το ελληνικό περίπτερο στη Μπιενάλε. Πέραν του ότι σαν εγκατάσταση την ένιωσα κάπως φτωχή, μου φάνηκε πως εν τέλει δεν είχε και τρομερή σχέση με το ευρύτερο concept του «Ξένοι Παντού» που έχει ως θέμα η διοργάνωση.

Ντισλάικ στη δυναμική τιμολόγηση και για τον Κώστα Μανιάτη

Μετά από πέντε ώρες στην ουρά του Ticketmaster (και μισή ώρα στην ουρά για να μπεις στην ουρά, δεν κάνω πλάκα), τα εισιτήρια για το λάιβ των Oasis στις 2 Αυγούστου στο Γουέμπλεϊ είχαν ξεφύγει ως προς την τιμή τους. Από περίπου 150 λίρες, είχαν φτάσει σχεδόν τις 400.

Τζάμπα περίμενα τόση ώρα και τζάμπα περίμενα τόσα χρόνια να επανενωθούν. Προφανώς δεν πήρα και τώρα περιμένω ένα θαύμα. Και περιμένω και το αστείο της δυναμικής τιμολόγησης να τελειώσει για πάντα, προτού έρθει και στην Ελλάδα. Αν και μάλλον εδώ δεν τους παίρνει -ακόμα.