Λάικ – ντισλάικ: Από την οικογένεια Πλακιά και τον Καζαντζάκη μέχρι τον ψευτοφεμινισμό της Τζο

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Αυτή την εβδομάδα σχολιάζουμε στα λάικ  την οικογένεια Πλακιά και τον Καζαντζάκη και στα ντισλάικ τον ψευτοφεμινισμό της Τζο.

ΛΑΪΚ

Οικογένεια Πλακιά, Επίδαυρος, Μπινός, Καζαντζάκης και Έντα Γκάμλερ στα λάικ της Γεωργίας Οικονόμου

Ανάμεσα στις πιο ηχηρές παρουσίες, ξεχωρίζει η Ζιλιέτ Μπινός, η οποία θα πρωταγωνιστήσει σε παράσταση υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Ουαζντί Μουαουάντ, ενός από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες της εποχής μας και καλλιτεχνικού διευθυντή του Théâtre National de la Colline στο Παρίσι.

Μου αρέσει πολύ που ο Νίκος Καζαντζάκης επανέρχεται συνεχώς στο προσκήνιο, επιβεβαιώνοντας τη διαχρονικότητα του έργου του. Μετά τα εξαιρετικά graphic novels του Soloup, αξίζει να αναφερθούμε στις εικονογραφημένες εκδόσεις του Alain Glykos, που παρουσιάζουν το έργο του Καζαντζάκη με αριστουργηματικό τρόπο. Οι δύο εκδόσεις, που κυκλοφορούν επίσης από τις εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ, αποτελούν μια μοναδική προσέγγιση στη σκέψη και τη φιλοσοφία του μεγάλου Έλληνα λογοτέχνη μέσα από το βλέμμα του Glykos, ενός εξέχοντος Γάλλου πανεπιστημιακού και συγγραφέα.

Είδα την Έντα Γκάμπλερ του Δημήτρη Καραντζά στο Θέατρο Προσκήνιο και, για να είμαι ειλικρινής, στην αρχή με ξένισε η ψυχρή, σχεδόν αποστασιοποιημένη προσέγγιση στους ιψενικούς ήρωες. Όμως, όσο πλησίαζε το τέλος, όλα μπήκαν στη θέση τους. Η επιλογή του σκηνοθέτη να το παρουσιάσει έτσι δεν ήταν τυχαία – αντίθετα, άγγιξε μια βαθύτερη, πιο ρεαλιστική και υπαρξιακή διάσταση. Οι άνθρωποι συχνά εγκλωβίζονται στο εγώ τους και αυτή η εμμονή δεν αφήνει χώρο για τον άλλον. Και κάπως έτσι, χαμένοι στον εγωισμό τους, συνεχίζουν απλώς τις ζωές τους σαν ρομπότ, χωρίς τίποτα να τους πτοεί.

Θα το πω χωρίς ντροπή. Έχω φάει κόλλημα με το Parenthood. Δεν ξέρω αν φταίει η ατμόσφαιρα, οι χαρακτήρες ή αυτή η αμερικανική οικογένεια που, όσο μακριά κι αν φαίνεται από τη δική μας πραγματικότητα, κάπως βρίσκω κοινά σημεία. Οι Braverman έχουν αυτό το κάτι – δεν είναι τέλειοι, κάνουν λάθη, παρεξηγούνται, αλλά πάντα βρίσκουν τον δρόμο τους πίσω ο ένας στον άλλον.

Συμφωνικό μέταλ στο Μέγαρο Μουσικής, fly Manolo και έξαλλος Χειλάκης στα λάικ για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Στις “Συμφωνικές Ροκ Μεταμορφώσεις” στο Μέγαρο Μουσικής, η Καμεράτα και ο Γιώργος Πέτρου συναντήθηκαν με την ηλεκτρική ροκ κιθάρα του Gus G και έγινε πανικός. Ο Gus G (Firewind) έχει αφήσει το στίγμα του στη χέβι μέταλ σκηνή, όχι μόνο στην ελληνική επικράτεια. Ήταν για κάποια χρόνια κιθαρίστας του Ozzy Osbourne και πραγματικά η εμφάνισή του στο Μέγαρο είχε τρομερό ενδιαφέρον.

Ίσως υπήρξαν σημεία που θα θέλαμε να τον ακούσουμε πιο καθαρά και δυνατά και μας έλειψε ένα ωραίο σόλο κιθάρα στο τέλος. Πάντως ήταν όμορφα παράξενο να βλέπεις έναν αυθεντικό χεβιμεταλά με φόντο τα βιολιά. Στο τέλος ο Gus G πέταξε τις πένες του στο έκπληκτο κοινό των πρώτων καθισμάτων, ενώ δεν έλειψαν και τα “devil horns” που ξεσήκωσαν ιαχές από το κοινό. Ο Gus G συνόδευσε την Καμεράτα στο καταπληκτικά λυρικό “Sarabande” του Τζον Λορντ των Deep Purple. Ένα μικρό αριστούργημα…

Στον Θανάση Αλευρά στο VOX ήταν πάρα πολύ προφανές ότι ο κόσμος έχει πιεστεί από όλα όσα συμβαίνουν και ψάχνει μια κωμωδία, ένα αστείο, ένα σαρκαστικό “κάτι” για να γελάσει και να απενταθεί.

Ολοκαίνουργιο λεωφορείο “του κουτιού” – σύντομη διαδρομή από τον Άγιο Σώστη για Φιξ – και ξαφνικά νιώθεις ότι είσαι άνθρωπος κανονικός με δικαίωμα στην καθαριότητα και την αισθητική. Είχαμε ξεχάσει πώς είναι ένα λεωφορείο που δεν τρίζει σαν να παλεύει να ανοίξει στα δύο.

Και μέσα σε όλα τούτα, ο Manolo (Εμμανουήλ Καραλής) “πετάει” στο άλμα επί κοντώ, καταρρίπτοντας το πανελλήνιο ρεκόρ για τρίτη φορά μέσα στο 2025. Το αγόρι μας στο μίτινγκ του Βερολίνου πέρασε με τη δεύτερη προσπάθεια τα 5,94 μέτρα, σημειώνοντας νέο πανελλήνιο ρεκόρ και… “fly Manolo, fly”.

Να αγιάσει το στόμα του Αιμίλιου Χειλάκη που βρέθηκε καλεσμένος σε τηλεοπτική εκπομπή και μιλώντας για τα Τέμπη βγήκε από τα ρούχα του: «Βλέπεις ανθρώπους στο υπουργικό συμβούλιο να βάζουν ψεύτικα τα κλάματα. Γιατί, ρε παιδιά; Μας κοροϊδεύετε. Εμείς στο θέατρο το κάνουμε καλύτερα. Μη μας παίρνετε τη δουλειά και το κάνετε και χάλια.»

Την Παρασκευή 28 Φεβρουαρίου θα ενώσουμε τη φωνή μας με εκείνη των συγγενών των θυμάτων και θα είμαστε στη συγκέντρωση για τα Τέμπη. Όλοι εκεί…

Τίλντα Σουίντον, “Blue Moon” και συλλεκτικά εισιτήρια, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Όλα τα λάικ στην θεά Τίλντα Σουίντον που, παραλαμβάνοντας την τιμητική Χρυσή Άρκτο στην τελετή έναρξης του φεστιβάλ Βερολίνου, έδωσε έναν σαφή, ξεκάθαρο λόγο υπέρ της Παλαιστίνης – παρά το γεγονός πως δεν έκανε ευθεία αναφορά, ήταν σαφές τι λέει η ηθοποιός.

Η Σουίντον μίλησε για «κρατικά υποβοηθούμενη μαζική δολοφονία», αναφέρθηκε στο σχέδιο Τραμπ να μετατρέψει τη Γάζα σε «Ριβιέρα», και υπογράμμισε την ευθύνη που έχουν «άπληστες κυβερνήσεις που τα βρίσκουν με καταστροφείς του πλανήτη και με εγκληματίες πολέμου». Αργότερα, στη συνέντευξη τύπου, ξεκαθάρισε πως παρά την παρουσία της στο Βερολίνο, σέβεται το BDS – που είχε κάνει έκκληση για μποϊκοτάζ.

Η πλάγια αλλά σαφής αναφορά στη γενοκτονία Νετανιάχου στη Γάζα φυσικά και ξεσήκωσε αντιδράσεις από τον τοπικό τύπο, που και πάλι χαρακτήρισε «αντισημιτική» τη Μπερλινάλε παρά το γεγονός πως το όλο κλίμα της διοργάνωσης είναι σιωπηλά ασφυκτικό γύρω από το συγκεκριμένο ζήτημα και τις όποιες εκδηλώσεις στήριξης της Παλαιστίνης.

Λάτρεψα την ταινία “Blue Moon” του Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ που προβλήθηκε στο Βερολίνο, ένα chamber piece με αφήγηση σε πραγματικό χρόνο για τις δυο ώρες που περνάει σε ένα μπαρ ο στιχουργός Λόρεντζ Χαρτ έχοντας μόλις παρακολουθήσει την πρεμιέρα του “Oklahoma!”. Ο Χαρτ δούλευε για χρόνια με τον Ρότζερς, αλλά λίγους μήνες πριν τον θάνατό του, είδε τον δημιουργικό του παρτενέρ να ξεκινάει μια νέα συνεργασία με τον Χάμερσταϊν, που θα εξελισσόταν στο θρυλικότερο ίσως δημιουργικό δίδυμο του αμερικάνικου μιούζικαλ.

Η ταινία του Λινκλέιτερ περνά δυο ώρες πίκρας και ειλικρίνειας με τον Χαρτ, τον οποίον παίζει απίστευτα ο Ίθαν Χοκ, σε ένα εντυπωσιακά γραμμένο θεατρικού τύπου κινηματογραφικό κομμάτι. Με πόνεσε η καρδιά μου, και το λέω για καλό.

Στα θετικά ακόμα του Βερολίνου: Οι καναπεδοθέσεις του κινηματογράφου Cinemax στην πλατεία Ποτσντάμερ που σου επιτρέπουν να δεις ταινία πρακτικά ξαπλωμένος, τα τεράστια και φανταστικά πιάτα του Viet Bowl στη γωνία πίσω από το Berlinale Palast, και το vibe του μπαρ Freya Fuchs στο Βέντινγκ.

Στα δικά μας, ξεκίνησα τη νέα σεζόν White Lotus και περνάω υπέροχα όπως με κάθε σεζόν της σειράς του Μάικ Γουάιτ. Μοιάζει πολύ με τα greatest hits των δύο περασμένων κύκλων, αλλά υπάρχει τουλάχιστον ένα «οκ… αυτό είναι οπωσδήποτε καινούργιο» πράγμα που σίγουρα δε θα περάσει απαρατήρητο.

Να πούμε και μπράβο στον κινηματογράφο Studio της Πλατείας Αμερικής που από 1η Μαρτίου θα ξεκινήσει να τυπώνει αριθμημένα, συλλεκτικά εισιτήρια για τις προβολές του. «Για άλλους μπορεί να είναι ένα απλό κομμάτι χαρτί, αλλά για εμάς είναι ένα αναμνηστικό, το οποίο μας θυμίζει στιγμές όμορφες, ποιοτικές και συγκινητικές. Γιατί η συλλογή είναι κάτι που κρατά τη μνήμη ζωντανή και φέρνει πάντα αναμνήσεις που αλλιώς θα είχαν χαθεί στο χρόνο», εξηγεί το σινεμά στην ανακοίνωσή του.

ΝΤΙΣΛΑΪΚ

Ψευτοφεμινιστμός, Αντικείμενα και έρευνα… θανάτου για τη Γεωργία Οικονόμου

Αυτή τη βδομάδα θα γκρινιάξω. Ξεκίνησα το “Είμαι η Τζο” στο NETFLIX και στο τρίτο επεισόδιο σταμάτησα. Μιλάμε για την η απόλυτη επιτομή του ψευτοφεμινισμού, της δήθεν προοδευτικότητας και των απίστευτων κλισέ περί πολιτικής ορθότητας. Είναι από αυτές τις σειρές που προσπαθούν απεγνωσμένα να φανούν σύγχρονες και “ψαγμένες”, αλλά στην πραγματικότητα ανακυκλώνουν μια κακοχωνεμένη εκδοχή όσων έχουμε ήδη δει και χιλιοειπωθεί.  Η σειρά βρίθει από κλεμμένες σκηνές και ατάκες από ξένες παραγωγές, χωρίς καμία προσπάθεια πρωτοτυπίας ή ουσιαστικής προσθήκης στη συζήτηση για το γυναικείο αφήγημα.

Είδα και τα “Αντικείμενα” στο θέατρο Ροές και απογοητεύτηκα γιατί είναι από τις παραστάσεις που το παίζουν πρωτοποριακές, αλλά καταλήγουν να είναι παρωχημένες και κουραστικές. Ο Γιώργος Κατσής, ο Πάνος Παπαδόπουλος και ο Κωνσταντίνος Πλεμμένος υποδύονται τρεις κωμικοτραγικούς και Κιτσοπουλικούς χαρακτήρες παγιδευμένους σε έναν υποτίθεται παραισθησιογόνο εφιάλτη. Ωστόσο το μόνο που καταφέρνουν είναι να παγιδεύσουν το κοινό σε μια αμήχανη, ατελείωτη ώρα.

Τα λόγια είναι περιττά για την παραποίηση της αφίσας του Συλλόγου «Τέμπη 2023» για τις εκδηλώσεις της 28ης Φεβρουαρίου. Είναι ντροπή. Το να διαστρεβλώνεις ένα κάλεσμα μνήμης και διεκδίκησης για να εξυπηρετήσεις οποιαδήποτε agenda είναι απλά χυδαίο. Δύο χρόνια μετά, κάποιοι προσπαθούν να φιμώσουν τη φωνή των οικογενειών με φτηνές τακτικές. Θα τους περάσει;

Τα παπικά κόκκινα βελούδα, γυμνοί στα θέατρα και viral “Espresso Macchiato” για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Ο Πάπας Φραγκίσκος είναι αρρωστούλης και είπα να δω το Conclave. Αν εξαιρέσεις ότι ο Ρέι Φάινς είναι και θα είναι για πάντα ο Βόλντεμορτ της καρδιάς μας, εκεί προς το (ανατρεπτικό) τέλος μας τα χάλασε το Κονκλάβιο. 

Πόσο γυμνό – έστω και αψεγάδιαστο – μπορεί να αντέξει ένας θεατής θεατρικής παράστασης, ειδικά όταν δεν φαίνεται να εξυπηρετεί κάθε σκηνή και κάθε δραματουργικό κόνσεπτ. Κάπου έχουμε αρχίσει να χάνουμε το συμπαραδηλούμενο. Πολύ γυμνό λίγο “ψωμί”.

Ο μυστακιοφόρος Tommy Cash που θα εκπροσωπήσει την Εσθονία στη Eurovision με το «Espresso Macchiato» έχει ήδη γίνει viral… αν και δεν αρέσει σε πολλούς Ιταλούς να ειρωνεύονται το καφεδάκι τους. Με κίνδυνο να βάζω στα dislike κοτζαμάν νικητή, μόνο το “No stresso, no stresso, don’t need to be depresso” είχε κάτι από δαύτο.

 

Στο Βερολίνο οι δημιουργοί πρέπει να προσέχουν πώς εκφράζονται, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Πριν την έναρξή του, το φεστιβάλ Βερολίνου χρειάστηκε να εκδώσει ένα ολόκληρο Q&A με ντιρεκτίβες πάνω στον «διάλογο» και «για μια ασφαλή διαμονή». Με μια ιδρωμένα ακροβατική γλώσσα εξηγεί λίγο πολύ ότι καθένας μπορεί εννοείται να εκφράσει αυτά που πιστεύει (λόγω της ελευθερίας του λόγου), αλλά να προσέχει κιόλας τι κάνει και τι λέει λόγω του κοινωνικού context αλλά κι επειδή στη Γερμανία πλέον κάποιες τέτοιες εκφράσεις δεν είναι ακριβώς ελεύθερες και πιθανώς τιμωρούνται.

Έτσι, μετά από έναν λόγο υπέρ της Παλαιστίνης, έγινε αστυνομική καταγγελία εναντίον του σκηνοθέτη της ταινίας “Queerpanorama”. Η διευθύντρια του φεστιβάλ, Τρίσια Τατλ εξήγησε πως «το φεστιβάλ είναι αφοσιωμένο στην προστασία της έκφρασης μέσα στο πλαίσιο του γερμανικού νόμου» και πως «βοήθησε τους επισκέπτες σκηνοθέτες να κατανοήσουν ποια είναι η δυνάμει ευαίσθηση φρασεολογία».

Για να είμαστε λίγο πιο σαφείς, ως προς το τι συζητάμε εδώ: Στη Γερμανία αυτή τη στιγμή είναι ψιλο-ενδεχομένως ελαφρώς όχι-τελείως-νόμιμο το να στηρίξεις την Παλαιστίνη, και το φεστιβάλ Βερολίνου προσπαθεί να στήσει έναν πολιτιστικό θεσμό ακροβατώντας μέσα σε αυτό το πλαίσιο. Να γιατί η Τίλντα Σουίντον είπε τα όσα σαφή είπε, απολύτως αμένσιοτα. Αυτά τα νέα από τη Γερμανία του 2025.

Και το πρόγραμμα του φεστιβάλ χάλια ήταν κατά κοινή ομολογία αλλά κάπως περνά σε δεύτερη μοίρα αυτό, έτσι δεν είναι;