Λάικ – ντισλάικ: Από το κορίτσι που αψήφησε το Ιράν μέχρι τον πλανητάρχη Τραμπ

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που συνήθως τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Αυτή τη βδομάδα συζητάμε από το κορίτσι που αψήφησε το Ιράν μέχρι τον πλανητάρχη Τραμπ.

ΛΑΪΚ

Κουρεντζής, ένας Ήλιος με δόντια, Ahoo Daryaei και “ακροδεξιά Έμα Τόμσον στα λάικ της Γεωργίας Οικονόμου

Ο σύγχρονος συνθέτης Jay Schwartz έγραψε το έργο “Passacaglia – Music for Orchestra IX” ειδικά για τον Θεόδωρο Κουρεντζή και την Ορχήστρα Utopia και όσοι τυχεροί τον είδαμε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, δύσκολα θα ξεχάσουμε την υποβλητική εισαγωγή με τα τύμπανα που ηχούσαν στα αυτιά μας σαν τύμπανα πολέμου…

Ένα όνειρο πολλών ετών γίνεται πραγματικότητα και μία από τις πιο θρυλικές συνεργασίες στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού θα λάβει χώρα στο VOX. Ο λόγος για τον Γιώργο Νταλάρα και τον Βασίλη Παπακωσνταντίνου που 34 χρόνια μετά την αξέχαστη εμφάνισή τους στο ΑΤΤΙΚΟΝ θα ξανασυναντηθούν σε ένα μουσικό ταξίδι γεμάτο μνήμες και συναισθήματα. Τα κείμενα της παράστασης έχει γράψει ο Οδυσσέας Ιωάννου, ο οποίος και θα έχει τον ρόλο του αφηγητή επί σκηνής.

Τι ευχάριστη έκπληξη η παράσταση “Ήλιος με δόντια” που σκηνοθετεί ο Θανάσης Ζερίτης στο Θέατρο Μπέλλος και βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Γιάννη Μακριδάκη.
Μια χειμαρρώδης συνειρμική αφήγηση ζωής και ένας άνθρωπος -παράπλευρη απώλεια ενός ιστορικού πολεμικού δυστυχήματος, ο φάκελος του οποίου δεν άνοιξε ποτέ. Και τι τρομεροί ηθοποιοί οι Παναγιώτης Εξαρχέας και Γιάννης Λεάκος.

Μπορεί να χαρακτηρίστηκε sci-fi, όμως η καθηλωτική σειρά του Ράσελ Τ. Ντέιβις “Years and Years” στο Cinobo περιγράφει με ανατριχιαστική ακρίβεια το σύγχρονό μας πολιτικό γίγνεσθαι, από την οικονομική κατάρρευση μέχρι την άνοδο της λαϊκιστικής ακδροδεξιάς, προβλέποντας το ζοφερό παρόν μας ήδη από το 2019. Η Έμα Τόμσον, στον ρόλο της Βίβιεν Ρουκ, ενσαρκώνει συγκλονιστικά μια αδίστακτη πολιτικό που χρησιμοποιεί προκλητικές δηλώσεις και ακραίες πολιτικές θέσεις για να εδραιωθεί στην εξουσία.

Βαθιά υπόκλιση στη φοιτήτρια Ahoo Daryaei που προέβη σε μια τολμηρή πράξη διαμαρτυρίας στο Ισλαμικό Πανεπιστήμιο Αζάντ της Τεχεράνης.  Αφού δέχθηκε επίθεση από μέλη της παραστρατιωτικής δύναμης Basij λόγω του ότι δεν φορούσε σωστά το χιτζάμπ της, η Daryaei αφαίρεσε τα ρούχα της, μένοντας μόνο με τα εσώρουχα, ως ένδειξη αντίστασης στον αυστηρό ενδυματολογικό κώδικα του Ιράν.

Ρόζα Εσκενάζυ στο Θέατρο Αλκμήνη από Θεσσαλονίκη ερχόμενη η Παυλίνα Χαρελα σε σκηνοθεσία Αντώνη Λουδάρου. Μια ξεχασμένη και μεγάλη τραγουδίστρια έρχεται στο προσκήνιο και η παράσταση επιτυγχάνει διπλό στόχο: ψυχαγωγεί και συγκινεί.

Οι αόρατες συνδέσεις μας και η φωνές των Ιρανών γυναικών στα λάικ της Χριστίνας Τσατσαράγκου

Τεράστιο λάικ στους χορευτές της Nederlands Dans Theater στο Μέγαρο, που ήταν σαν να μην πατούν στη Γη. Συγκινητική – μέσα στο δυναμισμό της – η χορογραφία “Ties Unseen” του Έλληνα χορογράφου Χρήστου Παπαδόπουλου και νέου συνεργάτη του NDT.

Όσα διαβάσαμε στην περιγραφή της χορογραφίας είναι ακριβώς αυτά που νιώσαμε. Ο χορογράφος εμβαθύνει στις λεπτές καθημερινές κοινωνικές μας συνδέσεις που διαμορφώνουν τις ανθρώπινες εμπειρίες. Η απλότητα των κοινών στιγμών, η ανομολόγητη κατανόηση μεταξύ φίλων, τα απαρατήρητα νεύματα αλληλεγγύης μεταξύ αγνώστων και η αθόρυβη ανθεκτικότητα που διατρέχει τους συλλογικούς αγώνες. Η ομορφιά μέσα στο απρόσμενο. Μια ωδή στις αόρατες δυνάμεις, που μαρτυρά ότι οι πιο βαθιές συνδέσεις συχνά περνούν απαρατήρητες, αλλά διαμορφώνουν περίπλοκα το μωσαϊκό της ζωής μας.

Δεν είναι ψυχοπαθής, είναι γενναία! Ρισπέκτ στην Ιρανή φοιτήτρια Ahoo Daryaei που αψήφησε τα πάντα και έβγαλε τα ρούχα της για να διαμαρτυρηθεί κόντρα στις απολυταρχικές οδηγίες του Ιράν, που θέλει τις γυναίκες χωρίς πρόσωπο και χωρίς φωνή. Θυμίζουμε ότι οι Ταλιμπάν πρόσφατα απαγόρευσαν στις γυναίκες ακόμα και να ακούν η μία τη φωνή της άλλης – δηλαδή ούτε αυτιά δεν κάνει να έχουμε! Η ιστορία της φοιτήτριας άνετα μπορεί να γίνει έργο τέχνης από την Ιρανή καλλιτέχνιδα Σιρίν Νεσάτ, που εδώ και χρόνια με το έργο της στυλιτεύει την εκμηδένιση των γυναικών στη χώρα της και εξοργίζει τις αρχές του Ιράν.

Έφυγε πλήρης ημερών ο Κουίνσι Τζόουνς, που αν και υπηρέτησε την κατά τόπους σκληρή και άδικη βιομηχανία της αμερικανικής μουσικής [και “παραγωγής” αστέρων] το έκανε με τη δική του ηθική και μεγαλοσύνη. Ενδιαφέρουσα η ανάρτηση του Τζον Μπατίστ, στην οποία σκιαγράφησε έναν άνθρωπο γεμάτο ζωή, βαθιά ανθρωπιά, ανέκδοτες ιστορίες και πολύ χιούμορ. Είχε τα δικά του μάντρα, τα οποία έλεγε κάθε πρωί. Οι συμβουλές του; «Η μουσική σου δεν μπορεί ποτέ να είναι περισσότερο ή λιγότερο από ό, τι είσαι ως άνθρωπος, οπότε δούλεψε στο ανθρώπινο κομμάτι» και «Ούτε ένα γραμμάριο της αυτοαξίας μου δεν εξαρτάται από την αποδοχή μου από κάποιον άλλο».

“Dumb waiter” είναι ο μικρός ανελκυστήρας φορτίων – χτισμένος μέσα στον τοίχο – για τη μεταφορά φαγητών και σερβίτσιων από και προς την κουζίνα. Αν είσαι φαν του εκπληκτικού τηλεοπτικού Ηρακλή Πουαρό, Ντέιβιντ Σουσέι, σίγουρα το έχεις δει να χρησιμεύει και για φόνο! Μπορεί να σημαίνει είτε «χαζός σερβιτόρος», είτε «μουγγός σερβιτόρος», ή «ο χαζός που περιμένει». Καφετζόπουλος και Τιτόπουλος πρωταγωνιστούν σε ένα από τα πιο χαρακτηριστικά έργα του Θεάτρου του Παραλόγου, του Χάρολντ Πίντερ στο θέατρο Σημείο. Αν είσαι φαν αυτού του είδους και του Πίντερ θα εκτιμήσεις τους μυστηριώδεις διαλόγους του Μπεν και του Γκας σε ένα υπόγειο δωμάτιο όπου επίκειται ένα ξεκαθάρισμα, που καθόλου δεν περιμένεις.

Η ανακοίνωση για τις εμφανίσεις Γιώργου Νταλάρα και Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο VOX κάθε Πέμπτη και Παρασκευή από 5 Δεκεμβρίου – μαζί με τον σπουδαίο Οδυσσέα Ιωάννου στη σκηνή θα είναι το γεγονός του φετινού χειμώνα (σπεύσε στο more.com). Τριάντα τέσσερα χρόνια μετά την σύμπραξή τους στο ΑΤΤΙΚΟΝ, θα μοιράζονται μαζί μας την ιστορία των γεγονότων και των αισθημάτων της νεότερης Ελλάδας, μέσα από σπουδαία τραγούδια που είναι το κοινό μας σπίτι. Από τον Οδυσσέα Ιωάννου θα ακούσουμε κομμάτια από προσωπικές και συλλογικές ιστορίες που συνθέτουν την ακριβή κληρονομιά του ελληνικού τραγουδιού.

Λάικ και στο νέο ρετρό-κινηματογραφικό τραγούδι της Billie Kark λέγεται “Αναρωτιέμαι”.

ΝΤΙΣΛΑΪΚ

Τραμπ και μαραμένα τριαντάφυλλα για τη Γεωργία Οικονόμου

Η νίκη του Ντόναλντ Τραμπ στις αμερικανικές εκλογές, ξυπνά μέσα μας τον φόβο. Όταν βλέπεις τον κόσμο να ψηφίζει μαζικά πολιτικές προσεγγίσεις που βασίζονται στον λαϊκισμό και την πόλωση, θέτοντας σε δεύτερη μοίρα θεμελιώδη ζητήματα όπως η κοινωνική δικαιοσύνη και η αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης, τότε χάνεις και κάθε ελπίδα μέσα σου.

Σατωβριάνδου και Ακομινάτου….Δυο παλιοί δρόμοι της Αθήνας που οι ψυχές αργοπεθαίνουν. Κρίμα για την πόλη και τον Δήμαρχο μια τέτοια εικόνα…. βρείτε λύση

Αξιοπρεπής παράσταση για ευρύ κοινό το “Τριαντάφυλλο στο Στήθος” που σκηνοθετεί ο Γιωργής Τσουρής και πρωταγωνιστούν η Μαρία Καβογιάννη και ο Μάκης Παπαδημητρίου στο ανακαινισμένο Πτι Παλαί. Ωστόσο, όλο αυτό το βαρυφορτωμένο σκηνικό και οι περιγραφικές σκηνές που στα δίνουν όλα μα όλα στο πιάτο, κάπως κλώτσησε μέσα μου και με γύρισε πίσω στο θέατρο που βλέπαμε πριν από δεκαετίες.

“Y.M.C.A.”, Τζο Ρόγκαν και τα πόντκαστ που βγάζουν πλανητάρχες για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Δεν μας έφτασε που η νίκη Τραμπ έμοιαζε σαν κάποιο αρχαίο βασανιστήριο διαμελισμού, δεν φτάνει που τον ψήφισαν η εργατική τάξη, οι Λατίνοι και η νέα γενιά Αμερικανών, τόσα τα χτυπήματα … έπρεπε να δούμε και τον έξαλλο πανηγυρισμό του δικού μας του Βαλάντη (στο ασανσέρ που συναντιόμαστε) να έρθουμε στα ίσια μας; Αναμένουμε τη θεσούλα που θα πάρει ο Elon Musk για να “καθαρίσει την τράπουλα” όπως είπε στο πόντκαστ του Τζο Ρόγκαν…

Ο οποίος Ρόγκαν αξίζει κι αυτός ένα ευχαριστήριο δωράκι από τον πλανητάρχη, αφού το τρίωρο ποντκαστ με τον Τραμπ το είδαν πάνω από 46 εκατ. χρήστες. Θα ανεβάζουν τα πόντκαστ κυβερνήσεις;

To τραγούδι YMCA δεν θα είναι ποτέ ίδιο. Απέκτησε μια εκνευριστική διάσταση αυτός ο χορός με τις μπουνίτσες στον αέρα. Άλλο ένα παράδοξο. Ποιος να το έλεγε ότι το «Y.M.C.A.» των Village People, ένα συγκρότημα που κάποτε έκανε τη λευκή Αμερική της μεσαίας τάξης να νιώθει άβολα λόγω των LGBT ριζών του, να συνδεθεί με τον Τραμπ.