Λάικ – ντισλάικ: Από το viral Adolescence έως τους παράνομους του Βορίδη

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Αυτή την εβδομάδα συζητάμε το viral Adolescence το Netflix, τα της Πινακοθήκης, την Ημέρα Ποίησης και καταλήγουμε στα ντισλάικ στους “παράνομους” του Βορίδη.

ΛΑΪΚ

Ποίηση, Εφηβεία, Τσέχωφ και ψυχιατρική στα λάικ της Γεωργίας Οικονόμου

Παγκόσμια ημέρα ποίησης σήμερα και για κάποιον απροσδιόριστο λόγο όταν το θυμήθηκα, μου ήρθαν στο μυαλό τα λόγια του Γιάννη Ρίτσου “Και Να Αδελφέ Μου” τραγουδισμένα τόσο ωραία από τον Νίκο Ξυλούρη. Ε το πιο μεγάλο λάικ λοιπόν στην απλότητα και την ουσία της ποίησης.

Και να αδερφέ μου
Που μάθαμε να κουβεντιάζουμε
Ήσυχα ήσυχα κι απλά
Καταλαβαινόμαστε τώρα
Δε χρειάζονται περισσότερα
Κι αύριο λέω θα γίνουμε
Ακόμα πιο απλοί
Θα βρούμε αυτά τα λόγια
Που παίρνουνε το ίδιο βάροσ
Σ’ όλεσ τισ καρδιέσ
Σ’ όλα τα χείλη
Έτσι να λέμε πια
Τα σύκα σύκα
Και τη σκάφη σκάφη
Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι
Και να λένε
Τέτοια ποιήματα
Σου φτιάχνω εκατό την ώρα
Αυτό θέλουμε κι εμείς
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε
Για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου
Απ’ τον κόσμο
Εμείς τραγουδάμε
Για να σμίξουμε τον κόσμο

Η σειρά Adolescence στο Netflix έχει κλέψει την προσοχή του κοινού, και όχι άδικα. Η σειρά ανοίγει ένα παράθυρο στις ψυχολογικές και κοινωνικές πτυχές των εφήβων, εστιάζοντας σε ζητήματα όπως η ταυτότητα, οι σχέσεις, και οι προσδοκίες που τίθενται πάνω τους. Το «λάικ» λοιπόν είναι το λιγότερο που μπορούμε να δώσουμε σε μία σειρά που μιλά τόσο αληθινά και εντυπωσιακά για τους νέους σήμερα.

Εξαιρετική η συνέντευξη του ψυχιάτρου Σάββα Σαββόπουλο στη Νίκη Λυμπεράκη και τη Μεγάλη Εικόνα στο Mega. Μέσα σε 60 λεπτά ο κ. Σαββόπουλος, με τη βαθιά του γνώση και την εμπειρία στον τομέα της ψυχικής υγείας, κατάφερε να φωτίσει σημαντικά ζητήματα που αφορούν την ψυχολογία και τις προκλήσεις της σύγχρονης εποχής, εστιάζοντας στις ψυχικές διαταραχές, αλλά και στα τραύματα που κουβαλάμε από την παιδική μας ηλικία. Ε τέτοιες εκπομπές σπανίζουν…

Οι “Τρεις Αδελφές” που σκηνοθετεί η Μαρία Μαγκανάρη στην Πλαγία σκηνή του Εθνικού Θεάτρου έχουν όμορφες στιγμές. Είναι ουσιαστικά όπως λέει και η ίδια η σκηνοθέτιδα “μια παράσταση για την αναζήτηση μιας “Μόσχας” που βρίσκεται πάντοτε εκεί, όπου δεν είμαστε εμείς”.  Τι ωραία η σκηνή που η υπερταλαντούχα Νάνσυ Σιδέρη στροβιλίζεται σαν Όλγα στον ξύλινο κύκλο της σκηνής όσο η αδελφή της Ιρίνα (Αμαλία Καβάλη) παίζει πιάνο. Ένας στροβιλισμός που διακόπτεται σε κάθε “μουσικό λάθος” και ξεκινά εκ νέου αναζητώντας τη μουσική τελειότητα της… Μόσχας.

Λάικ στον πιτσιρικά του Adolescence, στα 35 χρόνια Violator και στα δελφίνια που κατάλαβαν την αστρόσκονη για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Στο Adolescence – και μη με φάτε ζωντανή όσοι το βρήκατε τη σειρά του αιώνα – όλη η ανατριχίλα είναι στο 3ο επεισόδιο. Και ας μη γελιόμαστε, όσο καλά και να έπαιξαν όλοι οι άλλοι ηθοποιοί, αν ο πιτσιρικάς Owen Cooper ήταν κατιμάς, η σειρά θα ήταν κάτω του μετρίου. Ο 15χρονος Owen γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Γουόρινγκτον (μεταξύ Λίβερπουλ και Μάντσεστερ) και ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής, όχι Τσάκι η κούκλα του σατανά. Μέχρι που είδε τον Τομ Χόλαντ στην ταινία «The Impossible» (αυτή με τα τσουνάμια) και αποφάσισε ότι θέλει να του μοιάσει. Μπήκε για πλάκα σε μια λέσχη ηθοποιίας στο Μάντσεστερ και μετά ήρθε το κάστινγκ για το Adolescence (!). Και ιδού…

Θαυμάσαμε μια… σάιμποργκ αλλιώτικη Bjork στο εξώφυλλο του National Geographic (έκδοση αφιερωμένη στους 33 ιδρυτές του περιοδικού, πίσω στο 1888) και δικαιώθηκε μετά από τόσα χρόνια το φουστάνι κύκνος των Όσκαρ του 2001. Εντάξει έχει κάνει πολλά για το περιβάλλον – μέχρι και τραγούδι με τη Rosalia για να σώσει τους ισλανδικούς σολομούς – αλλά πιο πρόσφατα δημιούργησε ένα φοβερό installation στο Πομπιντού (που έκλεισε για 5 χρόνια) όπου χρησιμοποιώντας λογισμικό τεχνητής νοημοσύνης έδωσε φωνή σε απειλούμενα και εξαφανισμένα ζώα.

Πριν από 35 χρόνια, 19 Μαρτίου του 1990, οι Depeche Mode κυκλοφόρησαν το άλμπουμ “Violator” – το 7ο στην καριέρα τους και κάποιοι λένε και το καλύτερό τους ever. Το πρόμο τίζερ είχε γυριστεί πάνω στους δίδυμους Πύργους με τον συγχωρεμένo Fletch πρώτη μούρη.

Χτύπησε η καρδούλα μας για τα δελφινάκια που “χόρεψαν” γύρω από την κάψουλα των αστροναυτών, που “έπεσαν” στη Γη μετά από μια αναπάντεχη παραμονή 9 μηνών στον διαστημικό σταθμό. Η θαλάσσια ζωή και λίγη αστρόσκονη.

Άκου και μια καινούργια “indie-rock μπαλάντα, γεμάτη ηλεκτρισμό και εσωτερική ένταση, που μιλά για τη μοναξιά ακόμα και όταν είμαστε μαζί” από τον D3lta.

Lady Gaga, “Materialists” και Ρέιτσελ Ζέγκλερ, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Η Σελίν Σονγκ που μας μάγεψε πέρσι με το “Past Lives” επιστρέφει το καλοκαίρι με τη ρομαντική κομεντί “Materialists”, για ένα ερωτικό τρίγωνο που απαρτίζεται από Ντακότα Τζόνσον, Πέδρο Πασκάλ και Κρις Έβανς. Το mainstream σινεμά που θέλουμε και απαιτούμε. Το τρέιλερ μόλις βγήκε κι είναι σκέτη γλύκα, θα μας πεθάνει πάλι η Σελίν.

Μεγάλη επιστροφή για Lady Gaga με το φανταστικό άλμπουμ “MAYHEM”, στο οποίο δίνει τη δική της ερμηνεία για την ίδια την εξέλιξη της ποπ, ροκ και ντίσκο μουσικής των τελευταίων δεκαετιών – από Prince και Μπόουι μέχρι Γκουέν Στεφάνι και Τέιλορ Σουίφτ. Ο φόρος τιμής στον Μπόουι, “Vanish Into You”, είναι το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, και εύχομαι σε όλα μας μια μέρα να το ζήσουμε σε χώρο μικρό ή μεγάλο όπου οι πάντες ουρλιάζουν το ρεφρέν με όλη τη δύναμη που έχουν τα πνευμόνια τους.

To Cinobo Πατησίων έδειξε τον “Άνθρωπο από τη Γαλλία” αυτή την εβδομάδα σε ένα special screening με αφορμή τον θάνατο του Τζιν Χάκμαν. Καμία επανάληψη δεν είναι αρκετή για ένα από τα πιο καθηλωτικά procedurals δράσης στην ιστορία του σινεμά. Μου φαίνεται ακόμα απίστευτα κουλ που η Ακαδημία κάποτε έδωσε Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας σε αυτό το φιλμ.

Δε θα πρωτοτυπήσω: Το “Adolescence” είναι πολύ καλό. Τόσο ως εξερεύνηση της κοινωνικής διάβρωσης και της επιρροής της Άντριου Τέιτ κοσμοθεωρίας στα νεαρά αγόρια μέσα από τα social media, όσο και καθαρά κατασκευαστικά ως σειρά. Παράλληλη πρόταση, σε κάτι ευτυχώς πιο ελαφρύ, οι “Κοινωνικές Σπουδές” στο Disney+, από την ντοκιμαντερίστρια Λόρεν Γκρίνφιλντ, που ακολουθεί εφήβους στη διάρκεια μιας σχολικής χρονιάς, τόσο στις κοινωνικές τους αλληλεπιδράσεις όσο –κι εδώ είναι όλο το ζουμί– και στις ψηφιακές.

Εκεί που περπατάω στη Θεσσαλονίκη στη διάρκεια του φεστιβάλ ντοκιμαντέρ, τι να δω; Ένα κορεάτικο καφέ. To Moonkiz άνοιξε πρόσφατα στο εμπορικό κέντρο της πόλης, είναι γεμάτο γεύσεις και χρώματα που παραπέμπουν στην Κορέα, και ένα μεσημέρι Σαββάτου που ξαναπέρασα έπαιζε μέχρι και κορεάτικη μουσική στο φουλ. Στηρίζω.

Το νέο βιντεοκλίπ της Σελίνα Γκόμεζ “Sunset Blvd.” κάνει μια φανταστική αναφορά στο λατρεμένο “One from the Heart” του Φράνσις Φορντ Κόπολα, ένα μιούζικαλ διαβόητο στην εποχή του, χτυπημένο από την κριτική και τη βιομηχανία και τεράστια εμπορική αποτυχία – αλλά που σήμερα θεωρείται κλασικό. Ο Κόπολα ευχαρίστησε την Γκόμεζ στο ίνσταγκραμ, εκείνη απάντησε αποκαλώντας τον «έμπνευση».

Ανυπομονώ για τις ποπ αναφορές στο “Megalopolis” σε 30-40 χρόνια από τώρα.

Και τέλος ένα πολύ μεγάλο λάικ στην Ρέιτσελ Ζέγκλερ: Ανερχόμενη ηθοποιός από το “West Side Story” του Σπίλμπεργκ, πήρε κατευθείαν μεγάλο πρωταγωνιστικό ρόλο σε όχημα της Disney, ως Χιονάτη στο νέο ριμέικ της ταινίας, και χρησιμοποίησε την πλατφόρμα της για να καταραστεί δημόσια τον Τραμπ και τους ψηφοφόρους του (σε μια στιγμή στο χρόνο που το Χόλιγουντ μοιάζει να πηγαίνει με τα νερά του Προέδρου), και να μιλήσει υπέρ της Παλαιστίνης όταν στη θέση της η συντριπτική πλειοψηφία θα έπαιζε πολύ πιο διπλωματικά το παιχνίδι του star system.

Η Ζέγκλερ προκάλεσε την οργή ακροδεξιών ονλάιν στρατιών από την πρώτη στιγμή του κάστινγκ της (γιατί ως κολομβιανής καταγωγής, είναι ΓουΩ΄κ ακόμα και το ότι μπορεί και αναπνέει μάλλον), οπότε η θέση της δεν υπήρξε ποτέ εύκολη. Νιώθω πως η βιομηχανία δε θα της έχει ανοιχτές τις πόρτες στο άμεσο μέλλον, αλλά χαίρομαι που η συνείδηση μέτρησε γι’αυτήν περισσότερο.

ΝΤΙΣΛΑΪΚ

Δημοσιογράφοι- Ιντιάνα Τζόους, Βορίδης και Πούσκιν για τη Γεωργία Οικονόμου

Το ζήσαμε και αυτό εμείς οι του…πολιτιστικού. Για δυο τρεις μέρες γίναμε Ιντιάνα Τζόουνς και προσπαθούσαμε να αποκρυπτογραφήσουμε τις ανακοινώσεις της Εθνικής Πινακοθήκης αναφορικά με τα βανδαλισμένα έργα του καλλιτέχνη Χριστόφορου Κατσαδιώτη στην έκθεση “Η Σαγήνη του Αλλόκοτου” στον Ενδιάμεσο Χώρο. Αρχικά διαβάσαμε πως απομακρύνονται από τον δάπεδο για λόγους ασφαλείας, αλλά τελικά απομακρύνθηκαν τελείως. Μετά σε δεύτερη ανακοίνωση διαβάσαμε πως ΘΑ επιστρέψουν. Κανείς ωστόσο δε μας λέει το ΠΟΤΕ. Το ΥΠΠΟ ισχυρίζεται ότι δεν κάνει λογοκρισία στην τέχνη, πως φροντίζει για την ασφάλεια όλων, αλλά δε μας λέει πότε θα ξανανέβουν τα έργα στην έκθεση.  Κάτι μου λέει πως στο ΘΑ θα μείνουμε και αυτό και αν είναι επικίνδυνο.

Είδα την “Κόρη του Λοχαγού“, τη θεατρική μεταφορά του ιστορικού μυθιστορήματος του Αλεξάντρ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν, που σκηνοθετεί ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης στο Σύγχρονο Θέατρο και έκανα βουτιά σε θέατρο περασμένων δεκαετιών. Αφήγηση τελείως γραμμική, χωρίς καμία  έκπληξη και καλοί μεν ηθοποιοί που ωστόσο παίζουν τόσο αναμενόμενα και περιγραφικά που δεν ήταν λίγες οι φορές που αισθανόμουν πως βλέπω παιδική παράσταση.

Δεν ξέρω αν μόνο εγώ τρομάζω που βλέπω δίπλα στο όνομα του Μάκη Βορίδη τον τίτλο Υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής. Και μην ο αλέκτωρ λαλήσει, λάλησε ο ίδιος λέγοντας: “Πρέπει να υπάρχουν περιοριστικά μέτρα για να καταλάβει ο παράνομος μετανάστης ότι εδώ δεν είναι ευπρόσδεκτος. Το επόμενο διάστημα θα κάνω αυτά”. Αλήθεια τώρα; Αυτό δηλαδή συνιστά ουσιαστική λύση στα ζητήματα του μεταναστευτικού;

160 μέτρα “λάθος” κάτω από την Κατεχάκη και κουβέντες “τσεκουράτες” για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Ξαναθυμηθήκαμε το “πάμε και όπου βγει” όταν διαβάσαμε ότι διανοίχθηκε κατά λάθος σήραγγα 160 μέτρων, στην Γραμμή 4 του Μετρό, κάτω από την Κατεχάκη. Ελπίζουμε στην επόμενη βροχή να μην ανοίξει στα δύο, σαν δρόμος στην Ιαπωνία μετά από 7,5 ρίχτερ. Ο υφυπουργός Υποδομών και Μεταφορών Νίκος Ταχιάος έσπευσε να τονίσει ότι «τα θέματα ασφαλείας είναι ύψιστης προτεραιότητας». Και κάπου πάλι το μυαλό μας πήγε στα Τέμπη και τα όσα έλεγαν με το δάχτυλο σηκωμένο για την ασφάλεια των σιδηροδρόμων. Τι να κάνουμε, εμπιστοσύνη δεν υπάρχει πλέον.

Οι Fontaines D.C. ακυρώνουν εμφανίσεις γιατί ο Grian Chatten υποφέρει από δισκοκήλη. Με το καλό το αγόρι να ξεκουραστεί, να κάνει τα δέοντα, ώστε 27 Ιουνίου να τον δούμε μάχιμο στην Πλατεία Νερού, μη πάθουμε καμιά ζημιά.

Μάκης Βορίδης – Υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου (δεν συνηθίζεται με τίποτα). Μας είπε ότι: «Οι παράνομοι μετανάστες θα πρέπει να πιεστούν προκειμένου να μπουν σε μία διαδικασία επιστροφής»… γιατί είναι και πρώην ΟΝΝΕΔ Κολωνακίου και τα λέει “τσεκουράτα”.

Ο πρόωρος χαμός της Έμιλι Ντεκέν και φυσικά ο Μάκης Βορίδης, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Αυτή την εβδομάδα κυκλοφόρησαν 11 ταινίες στις αίθουσες η καλύτερη εκ των οποίων είναι «ΟΚ, καλή». Για την επόμενη το καλεντάρι αυτή τη στιγμή λέει 12, αντίστοιχου επιπέδου. Το ετήσιο ξεφόρτωμα τίτλων κάθε άνοιξης επιστρέφει και φέτος, πνίγοντας έτσι και τον όποιο τίτλο με στοιχειώδεις έστω περγαμηνές και ελπίδες για μια αξιοπρεπή πορεία.

Τεράστια θλίψη για τον θάνατο της Έμιλι Ντεκέν σε ηλικία 43 μόλις ετών, από μια σπάνια μορφή καρκίνου. Η Ντεκέν είχε μια σημαντική πορεία στο γαλλόφωνο σινεμά, ενώ πιο πρόσφατα είχε κερδίσει και Σεζάρ Β’ Γυναικείου Ρόλου για τη λατρεμένη μου ρομαντική δραμεντί “Αυτά Που Λέμε και Αυτά Που Κάνουμε”. Όμως στην αιωνιότητα θα είναι για πάντα η εμβληματική Ροζέτα των αδερφών Νταρντέν.

Η κυριολεκτικά πρώτη της ερμηνεία ήρθε στα 18 της, στο κλασικό πλέον κοινωνικό αριστούργημα που κέρδισε Χρυσό Φοίνικα (κι η ίδια βραβείο γυναικείας ερμηνείας, στο ίδιο φεστιβάλ). Η Ντεκέν στη “Ροζέτα” σηκώνει όλη την ταινία στις πλάτες και στο σκυθρωπό, ταλαιπωρημένο, σιωπηλά θυμωμένο και αποφασισμένο βλέμμα της – ένα αιώνιο σύμβολο εργατικής πάλης μέσα από ένα σινεμά σπάνιας ταξικής συνείδησης. Με τεράστια βεβαιότητα, μπορώ να πω ότι δεν θα ξεχαστεί ποτέ, όσο υπάρχει σινεμά.

Στην Αμερική ο Τραμπ ξεκινά τη διάλυση του Υπουργείου Παιδείας(!), στην Ελλάδα ο Μητσοτάκης βάζει τον Βορίδη στο Μεταναστευτικής Πολιτικής συνεχίζοντας το ακροδεξιό άνοιγμα που πάντα θα ήταν η διέξοδος. Το διεθνές δεξιό πρότζεκτ προχωρά ακάθεκτο.