Λάικ – ντισλάικ: Από τον Bloody Hawk στην Κωνσταντοπούλου και τις ταρίφες του Τραμπ

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Αυτή την εβδομάδα σχολιάσαμε από τον Bloody Hawk, το Φεστιβάλ Αθηνών και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου μέχρι τους αλόγιστους δασμούς του Τραμπ.

ΛΑΪΚ

Θέατρο του Ήλιου, μία Γραμμή Σκιάς, όπερα και μουσικά κολλήματα στα λάικ της Γεωργίας Οικονόμου

Ανακοινώθηκε ολόκληρο το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου και την Πειραιώς ανοίγει η μία και μοναδική Αριάν Μνουσκίν και το Θέατρο του Ήλιου με την παράσταση “Εδώ έχει δράκους”. To θεατρικό αυτό καλοκαίρι θα είναι εξόχως καυτό! Μην ξεχνάτε πως στην παράσταση του  Ουαζντί Μουαουάντ “Ο όρκος της Ευρώπης” στην Επίδαυρο τον πρωταγωνιστικό ρόλο θα κρατήσεις η Ζιλιέτ Μπινός. 

Η Τζέσικα Πρατ στην “Λουτσία ντι Λαμμερμούρ“  στην Εθνική Λυρικη Σκηνή δίνει ένα σπαρακτικό ρεσιτάλ ερμηνείας. Ακόμη και αν δεν είστε λάτρεις της όπερας, αξίζει να πάτε, θα αλλάξετε άποψη για το “παρεξηγημένο” μουσικό αυτό είδος.

Εμπειρία ανεκτίμητη το ότι μπήκαμε για μία μόλις ώρα στο σύμπαν του χορού του Γαλλοβέλγος Damien Jalet που παρουσίασε το «Planet» στη Στέγη στο πλαίσιο του Onassis Dance Days. Χορογράφος της Μαντόνα περιοδείες «Madame X» και «Celebration», αλλά και της πολυσυζητημένης ταινίας «Emilia Pérez», παρουσίασε μία παράσταση χάρμα οφθαλμών στην οποία – επιτέλους- θυμηθήκαμε πόσο όμορφο είναι το ανθρώπινο σώμα όταν χορεύει.

Η παράσταση Η Γραμμή της Σκιάς που σκηνοθετεί ο Γιώργος Σιμώνας στο Rabbithole αποδίδει με μία εξαιρετική τεχνική προσέγγιση την ηρωική και ταυτόχρονα σκληρή ναυτική περιπέτεια του Τζόζεφ Κόνραντ. Ο λόγος σωματοποιείται πλήρως από τους ηθοποιούς -εξαιρετικός ο Γιάννης Λεάκος ως πλοίαρχος- οι οποίοι επικοινωνούν μέσω της κίνησης και της έκφρασης, ενώ οι υπέρτιτλοι αποκαλύπτουν τα λόγια τους, προσδίδοντας στην παράσταση μια αίσθηση βωβού κινηματογράφου. Μην τη χάσετε…

Έχασα το live της εκπληκτικής Arooj Aftab στο ΚΠΙΣΝ, αλλά πλέον έχει την πρωτοκαθεδρία στις λίστες του Spotify μου.

Τα Γενέθλια της Γεωργίας Λαλέ, ένα εικαστικό υπερθέαμα στους Δελφούς και το “Dying For Sex” για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου 

Το περασμένο Σαββατοκύριακο πήγαμε στο φεστιβάλ WOW στο Νιάρχος και πραγματικά οι ομιλίες και τα όσα ακούστηκαν στα εξαιρετικά πάνελ ήταν μια υπενθύμιση για το πόση πρόοδος έχει γίνει στο κομμάτι της έμφυλης ισότητας, αλλά και πόσο πολύ δρόμο έχουμε μπροστά μας ακόμα.

Στην περφόρμανς “Γενέθλια” της Γεωργίας Λαλέ, η καλλιτέχνις (κάνοντας σχοινάκι και φορώντας ένα φουστάνι που δημιούργησε από τα σεντόνια που τις έχουν φέρει κατά καιρούς οι θεατές) μας τραγούδησε το “να ζήσεις… και χρόνια πολλά”. Παρούσα και η Ζωή Κωνσταντοπούλου με μια αγκαλιά λουλούδια για τη Λαλέ (την είχαμε δει και στην περφόμανς στο Bios).

Στο ΚΠΙΣΝ, είδαμε και έργα της Λαλέ που θύμισαν το Αλφαβητάριον του 1955, εικονογραφημένο από τον Κ. Γραμματόπουλο. Δημιουργήθηκαν πάνω σε σεντόνια, δωρεά γυναικών και θηλυκοτήτων που ζουν στην Ελλάδα, υπό την προϋπόθεση ότι πάνω σε αυτά είχαν ξαποστάσει και ονειρευτεί έναν κόσμο ασφαλή.

Όλα “έκλεισαν” στη συναυλία της μαγικής Arooj Aftab, που έπαιξε – μεταξύ άλλων – με τον αγαπημένο Πέτρο Κλαμπάνη και απέδειξε ότι η μουσική δεν έχει σύνορα. Παρούσα και η Μαρίνα Σάττι με μπανταρισμένο πόδι, που ήταν συμφοιτήτριά με την Aftab στο Berklee College of Music. Χαμογελαστή η Σάττι απάντησε σε όλα τα “περαστικά” των θεατών, που έπεσαν βροχή όταν άνοιξαν τα φώτα στο τέλος της συναυλίας.

Ένα εκπληκτικό υπερθέαμα – που είναι δύσκολο να το περιγράψω- είδαμε στο «πι» (Παγκόσμιο Κέντρο Κυκλικής Οικονομίας και Πολιτισμού) στους Δελφούς. Το PCAI μας παρουσίασε την επιτόπια, εικαστική εγκατάσταση με τίτλο The Garden of Pythia (Ο Κήπος της Πυθίας) του Charles Sandison και μείναμε άναυδοι. Με πολύ απλά λόγια, ο καλλιτέχνης έγραψε κώδικα, και με τη βοήθεια του AI γεννώντας λέξεις και εικόνες δημιούργησε βιντεοπροβολές υψηλής ευκρίνειας πάνω στο φυσικό τοπίο του «πι». Θα μπορούσες να δεις εκατομμύρια μικρομόρια να συντίθεντε και να αποσυντίθενται δημιουργώντας εικόνες (πρόσωπα όπως τις Πυθίας με κινούμενα χείλη ώστε να δίνει τον χρησμό).

Ξεκίνησα το «Dying For Sex» με τη Μισέλ Ουίλιαμς και είναι εξαιρετικό από πολλές απόψεις. Η Molly έχει διαγνωστεί με μεταστατικό καρκίνο του μαστού σταδίου 4, και παίρνει μια γενναία, βαθιά ανθρώπινη απόφαση: να χωρίσει από τον σύζυγό (και φροντιστή της) έπειτα από 15 χρόνια κοινής ζωής και να αφιερώσει τον λίγο χρόνο που της απομένει στο να ανακαλύψει και να ζήσει, για πρώτη φορά, την πληρότητα των δικών της επιθυμιών – σωματικών, συναισθηματικών, ερωτικών. Να έρθει σε επαφή με ό,τι πραγματικά την κάνει να νιώθει ζωντανή. Να ζήσει – όχι απλώς να υπάρξει. Στο πλευρό της, με άνευ όρων αγάπη, στέκεται η καλύτερή της φίλη – η μία φωνή που της θυμίζει ποια είναι όταν όλα γύρω βυθίζονται. Βαθειά ανθρώπινο, ως γυναίκες θα ταυτιστούμε σε πάρα, μα πάρα, πολλά επίπεδα. Είχα μια ένσταση για το πώς θα το… καταλάβουν οι άντρες θεατές, αλλά φίλος που το είδε μού έδωσε άλλες οπτικές που δεν τις είχα φανταστεί. Δεν έχω δει το τέλος ακόμα…

(Η σειρά βασίζεται στην αληθινή ιστορία της Molly Kochan την οποία αρχικά μοιράστηκε σε ένα podcast του Wondery που δημιούργησε μαζί με την καλύτερή της φίλη, Nikki Boyer και στα απομνημονεύματά της που έγραψε τους τελευταίους μήνες της ζωής της. Το βιβλίο με τίτλο «Screw Cancer: Becoming Whole», κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 2020.]

Metallica fans, πρόγευση από ντοκιμαντέρ… αφήνω αυτό εδώ.

H μετεωρική άνοδος του Bloody Hawk αποτυπώθηκε πολύ ανθρώπινα στο ντοκιμαντέρ ΕΜΕΙΣ – μία ταινία που κυκλοφόρησε στις κινηματογραφικές αίθουσες στις 10 Απριλίου 2025, από την Tanweer. Η συναρπαστική πορεία του Bloody Hawk από έναν εσωστρεφή έφηβο της επαρχίας στην κορυφή της ελληνικής hip hop σκηνής, ο κατά κόσμον Νικόλας Κίτσος, όπως δεν τον έχεις ξαναδεί…

Bloody Hawk και Black Mirror, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Η ταινία “Εμείς” για τον Bloody Hawk είναι η καλύτερη κυκλοφορία της εβδομάδας και το λέω ως κάποιος που δεν είχε ακούσει ούτε ένα λεπτό της μουσικής του ανθρώπου – αλλά η ταινία απλά ξέρει πώς να σου πει μια ωραία ιστορία, για έναν ωραίο χαρακτήρα. Χαίρεσαι που το βλέπεις. Κι οι δύο σεναριογράφοι μίλησαν στο News24/7 για το πώς έφτιαξαν την ταινία.

Μου άρεσε η καινούρια σεζόν “Black Mirror” κι ας επαναλαμβάνεται σε πολλά πράγματα, δεν πειράζει. Ειδικά το πρώτο επεισόδιο “Common People”, έπιασε πολλή από την οργή και την απόγνωση μιας εποχής όπου τα πάντα είναι βασισμένα σε αρπακτικά συνδρομητικά μοντέλα: Θα σου χειροτερέψω λίγο την υπηρεσία, για να σου πουλήσω μετά – στην ουσία εκβιαστικά – ένα και-καλά-plus που είναι αυτό που είχες στην αρχή. Συμβαίνει παντού, κι εμείς τους ανεχόμαστε.

Ο Ντάρεν Αρονόφσκι, ένας σκηνοθέτης που δεν μου αρέσει, δήλωσε πρόσφατα πως απεχθάνεται τους ηθοποιούς της Μεθόδου, λέγοντας το επικό «για να είναι κάποιος σπουδαίος μπασκετμπολίστας, δεν χρειάζεται να ντριμπλάρει όλη την ώρα». Πέραν του ότι η Μέθοδος με κουράζει γενικώς κι εμένα, λάικ πιο πολύ για το τζέρτζελο και για την φοβερή ατάκα – νιώθω πως θα γίνει η νέα αγαπημένη μου αναλογία.

Θεότητα ο Σπάικ Λι που ανακοίνωσε μόνος του τον εαυτό του για το πρόγραμμα των φετινών Καννών, λίγα λεπτά μετά το τέλος μιας συνέντευξης τύπου όπου η ταινία του, “Highest 2 Lowest”, δεν είχε συμπεριληφθεί στην ανακοίνωση. Τελικά και ο Σπάικ, και η ταινία, και ο Ντενζέλ, θα βρεθούν στην Κρουαζέτ, καταπληκτικά νέα. Η τελευταία φορά που ο Σπάικ Λι είχε βρεθεί στις Κάννες; Ήταν Πρόεδρος της Επιτροπής το 2021, όταν κατά λάθος ανακοίνωσε τον Χρυσό Φοίνικα του “Titane” στο ξεκίνημα της τελετής λήξης, πριν δοθεί το οποιοδήποτε άλλο βραβείο. Μόνος του!

ΝΤΙΣΛΑΪΚ

Δασμοί, μουσικές καρέκλες και έργα που δεν επιστρέφουν για τη Γεωργία Οικονόμου

Διαβάζω τα της επικαιρότητας και νομίζω πως κάποιος με τρολάρει χωρίς σταματημό. Από τη μία οι δασμοί του Τραμπ, της Κίνας και της ΕΕ που ανεβοκατεβαίνουν σαν δείκτης χρηματιστηρίου και όλη η ανθρωπότητα αγχώνεται για το αν θα ανέβει η τιμή των iphone, από την άλλη το σίριαλ με τα Τέμπη και την έκθεση του ΕΟΔΑΣΑΑΜ και απορώ.
Κάποιος να μας σώσει από αυτόν τον ατέρμονο παραλογισμό υπάρχει; Όλη η γη γυρίζει και εγώ βαδίζω σε ανάποδη τροχιά; Έχουμε καταλάβει πως δουλευόμαστε όλοι μεταξύ μας και οι πολιτικοί παίζουν απλώς μουσικές καρέκλες για το ποιος τελικά θα αναλάβει μια κάποια ευθύνη;

Θα απορώ μέχρι να επιστρέψουν, το ΄χω πάρει απόφαση. Αυτά τα “βανδαλισμένα” έργα θα επιστρέψουν ποτέ στην Εθνική Πινακοθήκη ή τα ξεχάσαμε; Η τελευταία μας ενημέρωση λέει πως θα επιστρέψουν στις αρχές Μαϊου σε συνθήκες ασφαλείας. Για να δούμε.
Πάντως μέχρι τότε, οι επισκέπτες μπορούν να περιηγηθούν στην υπέροχη αναδρομική έκθεση του Παναγιώτη Τέτση που έχει εντός της και ένα έργο έκπληξη. Μία προσωπογραφία της Άννας Παναγιωταρέα φιλοτεχνημένο από τον ίδιο τον καλλιτέχνη.

Και μιας και μιλάμε για Πολιτισμό, τι φάση με τη βρωμιά στις στάσεις του Μετρό της Αθήνας; Ειδικά στους αυτόματους πωλητές εισιτηρίων γίνεται ο ΧΑΜΟΣ από πεταμένες αποδείξεις και άλλα σκουπίδια που με κάποιο μαγικό τρόπο συσσωρεύονται στις γωνίες.

Παγκόσμιος τραμπουκισμός, “πήγαινε με τα πόδια καλύτερα” και συμπερίληψη όποτε σε βολεύει για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Για να μην ξεχνιόμαστε … έχουμε και τον Τραμπ που κάνει τέχνη τον τραμπουκισμό σε παγκόσμιο επίπεδο. Με πρόσχημα τους δασμούς, εκβιάζει συμμάχους, αποσταθεροποιεί την Ευρώπη και εκφοβίζει φορώντας τον μανδύα του πατριωτισμού. «Αυτές οι χώρες με παίρνουν τηλέφωνο, με γλείφουν – kissing my ass» (ιου) δήλωσε, επιδεικτικά χυδαία, χωρίς ίχνος σεβασμού για τους θεσμούς ή τους συνομιλητές του. Δηλαδή φίλε, τα 340 εκατομμύρια των ΗΠΑ να κάνουν σώνει και ντε κουμάντο στα 8,5 δισεκατομμύρια του πλανήτη.

The plot thickens … Λεωφορείο κινείται επί της Συγγρού, κόσμος πολύς, κύριος με βιολί στην πλάτη προσπαθεί να μπει και τον κλείνει η πόρτα. Ήρεμος καταφέρνει να απεγκλωβιστεί, για να φάει back-to-back λεκτική επίθεση από τον οδηγό ότι το “κύτταρο” στην πόρτα κολλάει και θα τη σπάσει και κάτι τέτοιες ΑΙ μπούρδες σε ένα λεωφορείο ξεχαρβαλωμένο, πανβρώμικο και παθέτικ από κάθε άποψη. Το τουίστ στην πλοκή είναι ότι ο κόσμος υπερασπίζεται τον ζεν κύριο με το βιολί φωνάζοντας στον οδηγό “Εκεί που μας χρωστάγανε, μας πήραν και το βόδι”. Και τότε μια δυνατή φωνή ακούγεται από τη γαλαρία: “γιατί δεν πας με τα πόδια άνθρωπέ μου, κατεβείτε να πάμε όλοι με τα πόδια να μην ενοχλούμε το κράτος που υπάρχουμε”. Γελάσαμε αλλά καταλάβαμε ότι γελάμε με τα μούτρα μας!

Καλά το τι ακούω στις υποτιθέμενες “συμπεριληπτικές” “προοδευτικές” παρέες για την Άριελ Κωνσταντινίδου που τόλμησε να μείνει έγκυος στα 53, δεν υπάρχει! Το δικαίωμα στη μητρότητα δεν είναι μπαλόνι που το φουσκώνεις μόνο όταν σε βολεύει. Η συμπερίληψη, η έμφυλη ισότητα, το δικαίωμα στη μητρότητα ή ακόμα και στη διακοπή της κύησης, είναι ιδέες για τις οποίες παλεύουμε καθημερινά σε όλο το φάσμα του δημόσιου και ιδιωτικού διαλόγου. Δεν μπορείς από τη μία να ανεμίζεις λάβαρα για την ισότητα των φύλων και τα ανθρώπινα διακαιώματα από την άλλη να λες στα 53 είναι πολύ μεγάλη για να κάνει παιδί – να κάτσει στα αυγά της. Ίσως υπάρχουν και άλλα ενδιαφέροντα πράγματα να κάνεις από το να σχολιάζεις την την εγκυμοσύνη της Άριελ. Διάβασε κανα βιβλίο, περπάτα να κυκλοφορήσει το τσι ή παίξε Sudoku … γιατί κάθε τρία δευτερόλεπτα στον κόσμο κάποιος εμφανίζει άνοια.

Πόρισμα ΕΟΔΑΣΑΑΜ και… δεν έχω καταλάβει τίποτα! Μάλλον αυτός ήταν ο στόχος.

“White Lotus” και χλιαρές Κάννες, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Δεν μου άρεσε το φινάλε της 3ης σεζόν του “White Lotus”, σα να ξεμείναμε λίγο από καύσιμο και ιδέες. Το καστ ήταν πολύ καλό και το πούλησε όλο αυτό που συνέβαινε, αλλά το βρήκα σκληρό με έναν ανέμπνευστο τρόπο. Μάικ Γουάιτ, έλα για γύρισμα στην Ελλάδα στην 4η σεζόν μπας και σε βρει ξανά η έμπνευση – είσαι ξένος εξάλλου οπότε θα σου δώσουν ό,τι θες για γύρισμα.

Το οποίο μου θυμίζει… Ενώσεις, Συντεχνίες και Ακαδημίες του κινηματογραφικού χώρου απευθύνονται στο Υπουργείο Πολιτισμού πάνω στο θέμα Λάνθιμου, αλλά αυτό ως είθισται κάνει σα να μη μιλάει κανείς. Ούτε πρώτη φορά είναι φυσικά, ούτε η τελευταία.

Χλιαρό το line-up των φετινών Καννών, που εκτός από πράγματα που είχαν ήδη ανακοινωθεί ή ήταν εντελώς δεδομένα (Τομ Κρουζ, Γουές Άντερσον), καθώς και νέες δουλειές από κάποιους σαφώς αγαπημένους σκηνοθέτες (Τζαφάρ Παναχί, Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, Ζουλιά Ντικουρνό), νιώθω πως σε γενικές γραμμές δεν υπήρξε τρελός ενθουσιασμός για το επίπεδο των ονομάτων. Σοκ με πολλές απουσίες (Παρκ Τσαν-γουκ, Τέρενς Μάλικ, Μπι Γκαν, Τζιμ Τζάρμους, Λιν Ράμσεϊ) που ας ελπίσουμε πως θα προστεθούν σε δεύτερο χρόνο – πάντα οι Κάννες αφήνουν ένα μικρό παραθυράκι για προσθήκες εντελώς της τελευταίας στιγμής.