Λάικ – ντισλάικ: Από τον Σαββόπουλο στον “θάνατο” του Λάλου και το “καυλάντισμα” του Μαραντίνη

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που συνήθως τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Αυτή την εβδομάδα σχολιάζουμε, μεταξύ άλλων τη μεγάλη γιορτή του Σαββόπουλου στο Ηρώδειο, τον θάνατο του Δημήτρη Λάλου ως Μαθιός και το καυλάντισμα του Θοδωρή Μαραντίνη.

Λάικ

Μήδεια, νάρκισσοι ήρωες, Σαββόπουλος και γαρίφαλα στον Γύψο στα λάικ της Γεωργίας Οικονόμου

Το μεγαλύτερο λάικ της εβδομάδας πηγαίνει στην παραστασάρα του Simon Stone, “Μήδεια” που είδα στο Θέατρο Παλλάς στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.  Ένα κείμενο ανατριχιαστικά σύγχρονο που σε κάνει να απορείς για το πώς συνδέονται όλες οι Μήδειες στο βάθος των αιώνων, μία σκηνοθεσία που σε άφηνε με το στόμα ανοιχτό και ερμηνείες που σε έκαναν να αισθάνεσαι ολίγον άβολα, όταν έχεις γράψει τη λέξη “υποκριτική υπέρβαση” για άλλους ηθοποιούς.

Λάικ και πάλι στα “στρατόπεδα” που δημιούργησε η “Ιφιγένεια εν Αυλίδι” του Τιμοφέι Κουλιάμπιν σε κοινό και δημοσιογράφους. Αυτός είναι ο ρόλος της Τέχνης εξάλλου, να ανοίγει συζητήσεις. Ενθουσιάστηκα με την απο-ηρωποίηση του Αχιλλέα- Θάνου Τοκάκη. Αυτό το πνίξιμο του ήρωα μέσα στον ναρκισσισμό του έφερε στο μυαλό μου πολλούς σύγχρονους “ήρωες”.

Τι ωραία βραδιά αυτή με τον Νιόνιο – Διονύση Σαββόπουλο στο Ηρώδειο για τα 50 χρόνια Μεταπολίτευσης το Δευτερότριτο που μας πέρασε. Όσο και να μην είμαι Σαββοπουλική φαν, τα λόγια που είπε και τα τραγούδια που ακούστηκαν ήταν μία πραγματική γιορτή της Δημοκρατίας. Ένα τεράστιο μπράβο και στα γερόντια που επιμένουν και με τον καύσωνα πηγαίνουν στο Ηρώδειο για να τιμήσουν τη Δημοκρατία και να σιγοτραγουδήσουν. Πραγματικά συγκινητικό αυτό.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά το βλέμμα μου κόλλησε για πολλή ώρα στα “Γαρίφαλα στον Γύψο” του Βλάσση Κανιάρη στη μεγάλη έκθεση για τη “Δημοκρατία” στην Εθνική Πινακοθήκη. Πόσο πιο γλαφυρά θα μπορούσε ένας καλλιτέχνης να αποτυπώσει την Ελλάδα που είχε μπει στον γύψο τα χρόνια της Χούντας και πόσο δυνατό το αντιστασιακό του μήνυμα.

Φως ελπίδας το τείχος στo ακροδεξιό λεπενικό κόμμα που όρθωσε η Γαλλία, αλλά και τα δάκρυα του Γιάννη Αντετοκούνμπο μετά την πρόκριση της Ελλάδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Λάικ στην Πλατεία Νερού, στην Τοσκάνη και στους Σκληρούς του Μαϊάμι για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Λάικ για τους Thievery στην Πλατεία Νερού. Αυτά τα γκλίτερ αστράκια στα μάγουλα μας φτιάχνουν το κέφι.  Πάλι είδαμε παιδιά στους ώμους των γονιών, ένα θέαμα που πάντα μας γεμίζει ελπίδα. Ειδικά όταν γουστάρουν, χορεύουν και ουρλιάζουν – στο κεφάλι του μπαμπά συνήθως. 

Kevin Hart – ένας ωραίος τυπάς, όχι πάντα με ένα χιούμορ που μας εκφράζει – έκανε τα γενέθλιά του στη Μύκονο. Έκλεισε τα 45 και άφησε φιλοδώρημα €37.000. Μπράβο στο αγόρι, που το 2019 είχε ένα σοβαρότατο αυτοκινητιστικό δυστύχημα που τον άφησε σχεδόν ανάπηρο, και πάλεψε μανιασμένα να σηκωθεί όρθιος. Και δεν είναι αυτονόητο ότι θα τα κατάφερνε.

Ο Sting στο Ηρώδειο ήταν μια επιστροφή στα παλιά των The Police. Και εκεί στο τέλος με την κιθάρα του έπαιξε το Fragile ένα κομμάτι που τον έχουμε ακούσει να παίζει στα social καθισμένος στους αμπελώνες Il Palagio, το ονειρεμένο οινοποιείο που έχει με τη σύζυγό του την Τρούντι στην Τοσκάνη. 

Επίλογος στα λάικ με την αναμονή για Duran Duran στο Release. Θα κάνουν μια αναδρομή στα κορυφαία κομμάτια τους, με επίλογο το Rio. Το βιντεοκλίπ ήταν τεράστια επιτυχία στο MTV στα 80ς. Γυρισμένο στην Antigua στην Καραϊβική, που τότε δεν ξέραμε σα πού πέφτει, πάνω σε ένα γιοτ, το Rio έκανε διάσημους τους Duran και τα πολύχρωμα κοστούμια. Στο ίδιο ενδυματολογικό μήκος κύματος, το ίδιο διάστημα, ήταν μόνο ο “Σόνυ” Κρόκετ και ο  “Ρίκο” Ταμπς των Σκληρών του Μαϊάμι. 

Γκλεν Πάουελ, ιταλικό σινεμά και Τζέρεμι Κόρμπιν στα λάικ του Θοδωρή Δημητρόπουλο

Μεγάλη χαρά για τον θρίαμβο του Τζέρεμι Κόρμπιν στην εκλογική περιφέρεια του Islington North στο Λονδίνο, ο οποίος κατέβηκε ως ανεξάρτητος από τη στιγμή το σύστημα τον απέβαλε πλήρως επειδή τόλμησε να παραλίγο-κερδίσει εκλογές με ένα αληθινά προοδευτικό και φιλο-λαϊκό πρόγραμμα. (Μας τα έλεγε και ο Κεν Λόουτς.) Υπήρξαν πολλοί λόγοι χαράς στις ευρωπαϊκές εκλογές των τελευταίων ημερών, αλλά η νίκη του Κόρμπιν απέναντι στον μηχανισμό των Εργατικών κρατά και έναν πάρα πολύ δυνατό συμβολισμό πάνω στην σημασία και τα αποτελέσματα της ουσιαστικής και επίμονης τοπικής οργάνωσης – σε μια εποχή μάλιστα που η ενημέρωση παγκοσμιοποιείται μέσω ίντερνετ οδηγώντας σε μια αποσύνδεση με τις τοπικές κοινότητες. Οι τόποι μας όμως έχουν και πάντα θα έχουν σημασία, και το τι γίνεται σε αυτούς, και το κατά πόσο γίνονται καλύτεροι ή χειρότεροι για διαβίωση.

Έχει ωραία, ενδιαφέροντα πράγματα στο σινεμά αυτή την εβδομάδα και αξίζει να πάτε, είναι πολύ καλή συγκυρία. Η ταινία της εβδομάδας κατά τη γνώμη μου: το ιταλικό φιλμ που μπήκε στο τοπ-10 εισπράξεων όλων των εποχών στην Ιταλία, και διαπραγματεύεται μια ιστορική στιγμή στην εξέλιξη της ιταλικής δημοκρατίας μέσα από μια ιστορία αντίστασης στην πατριαρχία, με χιούμορ, συναίσθημα και με φανταστικές στιλιστικές και σινεφίλ πινελιές. Και μάλιστα, σε ένα σκηνοθετικό ντεμπούτο, μιας ήδη δημοφιλούς κωμικού.

Κινηματογραφικά μιλώντας, θέλω να βάλω στα λάικ μου και τον Γκλεν Πάουελ, τον οποίον βλέπαμε στο απολαυστικό “Hit Man” την περασμένη εβδομάδα και τον οποίον βλέπουμε στο “Twisters” αυτή την εβδομάδα. Το “Twisters” κάνει ωραία δουλειά με το κεντρικό του ζευγάρι (τον Πάουελ δηλαδή και την Ντέιζι Έντγκαρ- Τζόουνς του “Normal People”) που οριακά λειτουργεί καλύτερα ως ρομάντσο από ό,τι η ρομ κομ της εβδομάδας, “Fly me to the Moon”. Για να συνοψίσουμε, ο Γκλεν Πάουελ φέτος έχει παίξει σε τρεις εξαιρετικές ρομ κομ, εκ των οποίων η μία είναι περιπέτεια (“Twisters”), η άλλη είναι κατασκοπική κωμική ταινία αγωνίας (“Hit Man”) και ναι εντάξει, η τρίτη είναι σκέτη ρομ κομ (“Anyone But You”). Εγώ τον στηρίζω.

Κι ο Τομ Κρουζ το ίδιο, κι ας μην το γράφει στα λάικ/ντισλάικ μας.

Θέλω να κλείσω με μια φανταστική ιστορία που πέτυχα, ένα κομμάτι ακραίου λόκαλ ρεπορτάζ (που λέγαμε και πιο πάνω). Η είδηση είναι μερικών μηνών αλλά τώρα την είδα: Μεγάλο θέμα λέει έγινε στη Νέα Υόρκη επειδή άλλαξε φορά μια παραδοσιακά τεράστια ουρά για μπεϊγκελάδικο. Η ουρά παραδοσιακά σχηματιζόταν από τη βόρεια πλευρά της πόρτας αλλά επειδή έκλεισε το διπλανό μαγαζί, ο κόσμος άρχισε οργανικά να στέκεται πλέον στη νότια πλευρά. Βρίσκω εκπληκτικό ότι υπάρχει εξαρχής είδηση «άλλαξε η φορά της ουράς για το Absolute Bagels», αλλά και το ίδιο το ρεπορτάζ δεν πάει πίσω σε σουρεαλισμό. «Ένας UpperWestSide-ιώτης εξέφρασε προβληματισμό για τη νέα κατεύθυνση της ουράς», λέει το άρθρο, καθώς όπως εξηγεί ο κύριος, η φορά με την οποία θα μπαίνει τώρα ο κόσμος θα δημιουργεί εσωτερικό μποτιλιάρισμα κατά την έξοδο. Είναι καταπληκτικό, όλο αυτό. Θέλω τέτοιες ειδήσεις και για σουβλατζίδικα στην Αθήνα.

Ντισλάικ

Επίδαυρος, ταξί ταξί και ο Μαθιός πεθαίνει για τη Γεωργία Οικονόμου

Η γκρίνια της εβδομάδας θα αρχίσει με την Επίδαυρο και το κοινό της που μάλλον αδυνατεί να καταλάβει πως η παράσταση ξεκινά στις 21.00 και επιμένει να μπαίνει στο κοίλον μέχρι τις 21.30. Κάποιος να πει σε όλους αυτούς πως δεν πάνε στα μπουζούκια, αλλά σε θεατρική παράσταση και ως εκ τούτου οφείλουν να έχουν κάτσει στις θέσεις τους μέχρι τις 20.50.

Ένα μεγάλο ΟΧΙ και στους ξενοδόχους της περιοχής της Επιδαύρου που έχουν εκτοξεύσει τις τιμές των καταλυμμάτων σε δυσθεώρητα ύψη, χωρίς να προσφέρουν κάποια έξτρα παροχή. Δωμάτια χωρίς σίτες, σκουριασμένες βρύσες, υγρασίες στους τοίχους και πολλά πολλά άλλα παρέχονται φέτος σε τιμές διπλάσιες από τις περσινές.

Οι ταξιτζήδες χτυπούν ξαφνικά καλοκαιριάτικα εν μέσω καύσωνα και μια απεργία έτσι για να γουστάρουμε περισσότερο την ταλαιπωρία στους δρόμους της Αθήνας.

Πραγματικά βαρέθηκα με τους βαρύγδουπους τίτλους που έπαιζαν παντού για το τέλος του Σασμού. Ούτε πια μέλη της οικογένειάς τους να αποχαιρετούσαν κάποιοι. Αυτός δε ο θάνατος του Μαθιού- Δημήτρη Λάλου βύθισε σε πένθος τη μισή Ελλάδα. Ευτυχώς δηλαδή που έγινε αετός, γιατί δεν ξέρω πώς θα το ξεπερνούσαμε. Το δε τρέιλερ της νέας σειράς του Alpha, Ο Τιμωρός, που και πάλι πρωταγωνιστεί τον δείχνει σαν Λύκο.  Ρε πάμε καλά; Όλο το ζωικό βασίλειο μέσα από τον Λάλο θα περάσει;

Ακούω το καινούριο τραγούδι του Θοδωρή Μαραντίνη “Τρελαίνομαι“, τον υπερκλισέ πανηγυριώτικο ρυθμό του και ειδικά τους στίχους που έχει ο ίδιος γράψει: “Τρελαίνομαι όταν φτιάχνεσαι και το κορμί λικνίζεις/ Τρελαίνομαι όταν με φιλάς και όταν με καυλαντίζεις” και απορώ πού βρήκε τόση έμπνευση.

Αμερικανιές και αβάδιστα στον χώρο σου για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Light τα ντισλάικ γιατί πάμε διακοπές και θέλουμε ανέφελο κάρμα. Αυτό το “Ticket to Paradise” στο Netflix με τον Κλούνει και την Ρόμπερτς, μπαίνει στην κατηγορία “ωχου μωρέ τι μας νοιάζει”. Ένα διαζευγμένο από χρόοοονια ζευγάρι ταξιδεύει στο Μπαλί για να αποτρέψει την κόρη τους από το να παντρευτεί με γηγενή αγόρι συνομηλικό της, που καλλιεργεί φύκια.

Και τα φύκια τα είδαμε και τις μεταξωτές κορδέλες τις είδαμε. Άλλη μία ταινία για το τίποτα, τίνγκα στα ηθικοπλαστικά νοήματα: άσε τη μεγάλη πόλη και τη δικηγορία ξαφνικά (γιατί έπηξες στα 23) πήγαινε ένα φτηνό ταξιδάκι, όλα πληρωμένα – εδώ δίπλα στο Μπαλί – και παντρέψου έναν Μπαλινέζο αγρότη κούκλο. Το μόνο αληθινό εδώ είναι τα τοπία του Μπαλί, το πανέμορφο Ουμπούντ και ο ναός Tanah Lot, που είναι όλα απίστευτα. Κατά τα άλλα η τελευταία σκηνή είναι αυτό που λέμε… κβαντικό άλμα. Αν μπορείς κάντο.

Όπου σταθώ και όπου βρεθώ, ακούω για την coach Κατερίνα Σαλακά και τις θετικές… δηλώσεις της για την αυτοπεποίθηση, την οικονομική επιτυχία. Για κάποιο λόγο, κάποιοι από εμάς … τη φοβόμαστε, που νιώθει τόσο καλά. Άλλη μέρα θα τη βάλω στα λάικ.

Το τέλος του Ορίζοντα, τσιμέντο στις πόλεις και ένα αντίο στη Σέλεϊ Ντιβάλ, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Αποσύρεται από τον προγραμματισμό της Warner το δεύτερο κεφάλαιο της φιλόδοξης κινηματογραφικής σάγκα “Horizon” του Κέβιν Κόστνερ. Το καταλαβαίνω, γιατί δεν έβγαλε τίποτα στα ταμεία και τώρα το στούντιο προφανώς αρχίζει να σκέφτεται τι θα την κάνει την ταινία που έχει ήδη στα χέρια του. Στην Ελλάδα την πρώτη ταινία (που μου άρεσε!) την είδαν κάπου 3.000 ηρωικά άτομα. Έγιναν κομμάτι της Ιστορίας (γιατί τα υπόλοιπα φιλμ ξεκάθαρα δε θα βγουν).

Είδα το τήζερ για τον “Τιμωρό” με τον Δημήτρη Λάλο, το οποίο φυσικά δεν δείχνει τίποτα. Οπότε η απορία παραμένει: Έχει καταφέρει ελληνικό κανάλι να βγάλει όντως με κάποιο απίθανο τρόπο ελληνική εκδοχή υπερηρωικού κόμικ της Marvel; Κι αν όχι, τότε με τι τρόπο θα διαχωριστεί, εν τέλει; Δώστε μας το υλικό!

Εν μέσω καύσωνα και στα Εξάρχεια συνεχίζεται το σκότωμα και των τελευταίων δέντρων της πλατείας. Λιγότερο πράσινο, περισσότερο τσιμέντο, κάθε καλοκαίρι χειρότερο κι από το προηγούμενο μέχρι να φτάσουμε στο μέλλον του “Mad Max: Fury Road”. Μη σταματάτε, είναι τέλεια η αίσθηση τσιμεντίλας σε κάθε ανάσα.

Πέθανε η Σέλεϊ Ντιβάλ, μια από εκείνες τις σπάνιες ηθοποιούς στην χολιγουντιανή ιστορία που δεν έμοιαζε με καμία άλλη και τίποτα άλλο. Αληθινά μοναδική, με φοβερό σερί ταινιών στα ’70s ως και το ξεκίνημα των ’80s, έφερνε κάτι εντελώς δικό της σε ρόλους και φιλμ. Το 1980 έπαιξε σε δύο iconic αριστουργήματα, δηλαδή φυσικά τη “Λάμψη” του Κιούμπρικ και το παραγνωρισμένο στην εποχή του “Ποπάι” του Ρόμπερτ Όλτμαν. Ως Όλιβ Όιλ στο τελευταίο, ήταν και παραμένει ένα από τα πιο εμπνευσμένα κομμάτια κάστινγκ στην ιστορία του σινεμά. Ας την αποχαιρετήσουμε με την σκηνή που τραγουδάει το υπέροχο He Needs Me. Αντίο σε μια ανεπανάληπτη παρουσία.