Λάικ – ντισλάικ: Από τον Τούρκο Πίκατσου στο stop του Λάνθιμου στην Ακρόπολη

Πολλές οι εμπειρίες που βιώσαμε και που αφορούν τον πολιτισμό την εβδομάδα που μας πέρασε. Σε αυτήν την στήλη, θα προσπαθήσουμε να καταγράφουμε σε τακτική βάση τι μας άρεσε και τι δε μας άρεσε, τα λάικ και τα ντισλάικ, τι μας έκανε εντύπωση και τι μας ξάφνιασε. Όχι, τόσο σε επίπεδο κριτικής, όσο σε επίπεδο ελεύθερου συνειρμού.

Από τα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα μέχρι τα μικρότερα, αλλά και τα σχεδόν αόρατα, αυτά που υπάρχουν παντού μέσα στη ζωή μας. Όσα παρατηρούμε στις βόλτες μας στην πόλη και στα θεάματα που βλέπουμε κάθε εβδομάδα και που τα συζητάμε μόνο μεταξύ μας.

Αυτή την εβδομάδα σχολιάζουμε στα λάικ τον Τούρκο Pikachu και στα ντισλάικ το cancel του Λάνθιμου…

ΛΑΪΚ

Ένας Παλαιστίνιος γυναικολόγος και μία καταδίκη στα λάικ για τη Μία Κόλλια

Η προβολή του συγκλονιστικού ντοκιμαντέρ “I Shall Not Hate” στο πλαίσιο του 9ου φεστιβάλ BEYOND BORDERS. Ο Παλαιστίνιος γυναικολόγος, Dr. Izzeldin Abuelaish, που εργαζόταν σε νοσοκομείο του Ισραήλ, είδε τις 3 κόρες του να πεθαίνουν μπροστά στα μάτια του από ισραηλινό τανκ που βομβάρδισε το σπίτι του. Από τότε, έχει αφιερώσει τη ζωή του αφενός στη μήνυση κατά του κράτους του Ισραήλ – πηγαίνει πια στη Χάγη – και αφετέρου στην καταπολέμηση του μίσους. Άλλος άνθρωπος.

Η καταδίκη της Μαρίν Λεπέν για υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος. Πολύ ωραίο νέο. Να είναι τρελοί, τελικά, αυτοί οι Γαλάτες;

Τούρκος Πίκατσου, μία κούριερ, ένα ακυβέρνητο καράβι για τη Γεωργία Οικονομου

Τον λάτρεψα αυτόν τον Τούρκο που ντυμένος Πίκατσου έτρεχε στις διαδηλώσεις στην Κωνσταντινούπολη δημιουργώντας έντονη αίσθηση με την ανατρεπτική του παρουσία. «Είχα αυτήν την ιδέα [να ντυθώ Πίκατσου] λόγω των τεταμένων γεγονότων που συμβαίνουν στη χώρα μας, τον τελευταίο καιρό. Είχα στόχο να εκτονώσω την ένταση των φίλων μου και να τους υποστηρίξω. Θα είμαι χαρούμενος αν κατάφερα να προκαλέσω το χαμόγελο των πολιτών, μικρών και μεγάλων» είπε ντυμένος με την κατακίτρινη στολή του διάσημου Pokémon ο κατά κόσμον Χασάν Τασκάν.

Διάβασα μονορούφι το νέο βιβλίο του Δημήτρη Σωτάκη, “Η πικρή αλήθεια”, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος, και ένιωσα να ταυτίζομαι απόλυτα με τους ήρωές του. Το έργο είναι ένα εξαιρετικό δείγμα της λογοτεχνίας του φανταστικού, με βάθος και συναισθηματική ένταση, καθώς εξετάζει διεξοδικά τις ανθρώπινες φοβίες και τις αμφιβολίες μας για την ύπαρξή μας. Ένα βιβλίο που συζητά τη ζωή και την ταυτότητα με εξαιρετική ευαισθησία.

Κάπως τυχαία, κάπως σουρεάλ ο δρόμος με έβγαλε στο σκηνοθετικό βάπτισμα του Αλέξη Βιδαλάκη στο ΚΕΤ με τον μονόλογο “Πες της” του Χρήστου Οικονόμου. Η παράσταση απογειώνεται χάρη στην ερμηνεία της Νικολίτσας Ντρίτζη, που ενσαρκώνει με μοναδικό τρόπο μια κούριερ που περιπλανιέται σε έναν κόσμο γεμάτο αντιφάσεις. Μέσα από την ηρωίδα του Χρήστου Οικονόμου, η παράσταση αποτυπώνει τις εντάσεις και τις αντιφάσεις της σύγχρονης κοινωνίας.

Ο Γιώργος Σίμωνας τόλμησε μια τολμηρή και δημιουργική αφήγηση της «Γραμμής της Σκιάς» του Κόνραντ στο Rabbithole. Ευφυής η σύλληψή του να διασπάσει την αφήγηση σε τρεις “φάσεις”: ηθοποιούς επί σκηνής με ελάχιστα λόγια, μια μαγνητοφωνημένη φωνή  και κάρτες υπερτίτλων, που παραπέμπουν σε τεχνικές βωβού κινηματογράφου. Το αποτέλεσμα ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον, καθώς πήρε σάρκα και οστά ένα έργο στο οποίο η δράση απουσιάζει σχεδόν τελείως. Ο δε πρωταγωνιστής του έργου Γιάννης Λεάκος δίνει μετά τον “Ηλιο με δόντια” άλλη μία συγκλονιστική ερμηνεία.

“Tack”, Ντέιβιντ Φίντσερ και Apple TV+ σε κέφια, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Θετική κίνηση η μείωση των εισιτηρίων στα Village στα 7.5 ευρώ, έστω για κάποιες μέρες της εβδομάδας, έστω για μόνο τον Απρίλιο. Για τα πεσμένα εισιτήρια πολλά φταίνε, αλλά σίγουρα κι οι τιμές που έχουν αυξηθεί δε βοηθάνε. Το σινεμά δεν πρέπει να γίνει διασκέδαση πολυτελείας – δεν έχει το περιθώριο να γίνει κάτι τέτοιο.

Το συγκλονιστικό “Tack” της Βάνιας Τέρνερ προβάλλεται ξανά στην Ταινιοθήκη στις 5 και 6 Απριλίου, παρουσία της σκηνοθέτη. Μια από τις καλύτερες ταινίες της σεζόν, δεν είναι –απλά– ένα ντοκιμαντέρ για τη Σοφία Μπεκατώρου, αλλά ακτινογραφεί ιδεοληψίες και συμπεριφορές με ένα πολύ πιο ευρύ βλέμμα. Δεν χάνεται.

Μου άρεσε πολύ το φινάλε της 2ης σεζόν “Severance” (όπως κι η σεζόν, γενικότερα) και τώρα περνάω φανταστικά με την σινεφιλική κωμωδία “The Studio” με τον Σεθ Ρόγκεν. Το Apple TV+ είναι σε μεγάλη φόρμα.

Δεν είμαι ποτέ χαρούμενος όταν μια ταινία που θέλω πολύ να δω ανακοινώνεται / καταλήγει στο Netflix, αλλά από το πόσο random είναι αυτό το πρότζεκτ και μόνο δεν γίνεται να μην το περιμένω με συγκαλυμμένο ενθουσιασμό και τεράστια περιέργεια: Ο Ντέιβιντ Φίντσερ θα γυρίσει για το Netflix το σίκουελ του “Κάποτε… στο Χόλιγουντ” του Ταραντίνο, βασισμένος στο σενάριο που επρόκειτο να είναι η τελευταία ταινία του Ταραντίνο (“The Movie Critic”), και με τον Μπραντ Πιτ (που ατυχώς μου είναι πια αρκετά δυσάρεστο να τον βλέπω… αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία) να επιστρέφει στον ρόλο του Κλιφ “μπορεί-να-σκότωσα-τη-γυναίκα-μου” Μπουθ. Μπορεί να είναι πλήρης καταστροφή όλο αυτό, αλλά δίνω λάικ για το θράσος και μόνο. Κι επειδή είναι Φίντσερ προφανώς, μην κοροϊδευόμαστε.

Αθάνατος Κουγιουμτζής, 4 καλλιτέχνες στο ΕΜΣΤ και το σχόλιο της Τσανακλίδου στα λάικ για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Μια σπάνια μουσική συνάντηση είδα στο Θέατρο Παλλάς – με τους κορυφαίους Danilo Perez, John Patitucci, Brian Blade & Ravi Coltrane σε ένα μοναδικό αφιέρωμα στον φοβερό και τρομερό Wayne Shorter. Ο Brian στα ντραμς είναι ένας μικρός “θεός της κρούσης”. Αυτό που είδαμε δεν είναι ένας απλός ντράμερ, αφού κατάφερε να βγάλει μια απίστευτη γκάμα ήχων ακουμπώντας, “ξύνοντας”, χτυπώντας ακόμα και απλά με ένα άγγιγμα στα κρουστά όργανα που είχε μπροστά του. Κάποια στιγμή οι μουσικοί σταμάτησαν, καθώς ένας ενοχλητικά οξύς ήχος τους τρυπούσε τα αυτιά. Ο Brian σηκώθηκε αμέσως για να βρει την πηγή του και να λύσει το πρόβλημα, ώστε να μπορέσουν να συνεχίσουν. Ευτυχώς διορθώθηκε.

Νταλάρας με Κότσιρα “έδωσαν ρέστα” στο αφιέρωμα για τον Σταύρο Κουγιουμτζή στο Christmas Theater και μαζί τους η Βιολέτα Ίκαρη, η Ασπασία Στρατηγού, αλλά και η κόρη του μεγάλου συνθέτη, Μαρία Κουγιουμτζή. Με το καλό και στη Θεσσαλονίκη.

Στα εγκαίνια των 4 νέων εκθέσεων του ΕΜΣΤ τα έργα των Τζάνις Ράφα, Sammy Baloji, Kasper Bosmans και Emma Talbot είναι εντυπωσιακά, όμως μην χάσεις με τίποτα την ταινία κινουμένων σχεδίων με τίτλο “You Are Not the Centre” (Inside the Animal Mind) – ∆εν είσαι το Κέντρο (Μέσα στο Μυαλό των Ζώων) της Talbot. Στο έργο αυτό η θηλυκού γένους πρωταγωνίστρια, ένα alter ego της ίδιας της καλλιτέχνιδας, βρίσκεται σε μια συνεχή διαδικασία αναζήτησης και έρευνας στην προσπάθειά της να κατανοήσει τον κόσμο γύρω της. Το ταξίδι στο μυαλό των ζώων είναι μια υπαρξιακή αναζήτηση – με πολύ ευθύβολα κείμενα.

Ξεκινάει το φεστιβάλ WOW στο ΚΠΙΣΝ. Διάβασε όσα μας είπε η διευθύντριά του Jude Kelly όταν τη συναντήσαμε στο Λονδίνο και προετοιμάσου για το πλούσιο πρόγραμμα που τελειώνει τη Δευτέρα το βράδυ με τη συναυλία της «… πιο κουλ ροκ σταρ του κόσμου αυτή τη στιγμή», όπως την αποκαλεί το κορυφαίο βρετανικό μουσικό περιοδικό UNCUT, Arooj Aftab.

Δεν έχω καλύτερο από τα βίντεο του Πίκατσου στις διαδηλώσεις στην Τουρκία. Πλέον, είναι τόσο λίγα τα πράγματα που μας φτιάχνουν το κέφι. Όλη τη μέρα συζητούσαμε αν ο Πίκατσου που έτρεχε, τελικά γλίτωσε από την αστυνομία!

“Στην Ελλάδα του 2025 νιώθω σαν να ξύπνησα μετά από κώμα” είπε η Τάνια Τσανακλίδου σε τηλεοπτική εκπομπή και συμφωνούμε απόλυτα…

ΝΤΙΣΛΑΪΚ

Αιτιατικές, παραπομπές και παρενθετες μητέρες για τη Μία Κόλλια

Οι πάσης φύσεως ονομαστικές και αιτιατικές προσδιορισμών στην τηλεόραση. Έλεος πια με την «χειμαρρώδης» βροχή που μας άφησε με ανοιχτό το στόμα. Δεν ξέρουμε πια πώς να κλείσουμε το στόμα με όσα ακούμε.

Η παραπομπή της δημοσιογράφου Σοφίας Γιαννακά από το πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ που την καλεί σε απολογία γιατί ισχυρίζεται πως έθιξε την κ. Καρυστιανού. Το κείμενο δεν θίγει κανένα. Μετά τα έργα της Πινακοθήκης, τώρα και οι δημοσιογράφοι στο στόχαστρο. Κάπως να το δούμε αυτό με τις Λογο-τεχνο-κρισίες.

Αμα θέλεις να περιορίσεις το τράφικινγκ δεν θα σωθείς με το να μην μπορούν να αποκτήσουν οι ομοφυλόφιλοι παιδί με παρένθετη μητέρα. Ανεξαρτήτως αυτού, το πρόβλημα, όπως έχει αποδειχθεί περιτράνως, είναι η ελευθερία των ετεροφυλόφιλων να κάνουν παιδί χωρίς να ελέγχει κάποιος την ψυχική και διανοητική τους κατάσταση. Οχι το αν θα αποκτήσουν οι ομοφυλόφιλοι παιδί και με ποιον τρόπο. Βρίσκεις νόμιμο τρόπο άμα θέλεις.

Λάνθιμος στην Ακρόπολη, φωτογραφομάνια και ένας θαμπός Στράτος Διονυσίου

Καλά, το τι θράσος έχει ο Γιώργος Λάνθιμος δε λέγεται και πήγε -μέσω της εταιρείας παραγωγής του- να ζητήσει άδεια από το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (ΚΑΣ) για να γυρίσουν κάποιες σκηνές στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης. διάρκειας 4 ωρών. Η ιδέα του μάλλον ήταν εξαιρετικά “βλάσφημη” και  έθετε σε κίνδυνο την εικόνα του «πολιτισμικού μας κοσμήματος». Το ΚΑΣ, προφανώς ανησυχώντας για την απειλή της… ιστορικής παραχάραξης by Lanthimos, αρνήθηκε την άδεια. Μωρέ πάμε καλα; Τι άλλο πια θα δούμε; Δημόσιους αποκεφαλισμούς καλλιτεχνών και λαιμητόμους στην Πλατεία  Συντάγματος;

A και τώρα που το θυμήθηκα, εκείνα τα βανδαλισμένα και “βλάσφημα” έργα του Χριστόφορου Κατσαδιώτη που απομακρύνθηκαν από την Εθνικής Πινακοθήκης καλά είναι; Πόσο πια θα περιμένουμε να “ασφαλιστούν” και να επιστρέψουν; Μήπως τα έφαγε ο…σκοταδισμός; Λέω γω τώρα…

Πήγα και εγώ γεμάτη χαρά να δω το “Τα πήρες όλα και έφυγες” , τη θεατροποιημένη ζωή του Στράτου Διονυσίου που σκηνοθετεί ο Βασίλης Μαυρογεωργίου και έμεινα με τη χαρά… Πέρα από τις ερμηνείες του Γιάννη Τσορτέκη και του Γιάννη Νταλιάνη και την εκπληκτική ορχήστρα με τον Θανάση Πολυκανδριώτη, όλο το άλλο είχε τον ασυμμάζευτο. Η δραματουργία, άνευρη και υπερβολικά χαλαρή, τα σκηνικά ανεκδιήγητα, με ευκολίες που προκαλούσαν γέλιο, και τα νέα παιδιά στους δεύτερους ρόλους, που ήταν άτονα και ανέμπνευστα, δεν ήξεραν καν πώς να χορέψουν ένα ζειμπέκικο της προκοπής. Αυτό το τελευταίο ρε παιδί μου ήταν πραγματικά αδικαιολόγητο…

Λάνθιμος, Ακρόπολη και Α.Ι. Ghibli, για τον Θοδωρή Δημητρόπουλο

Για την υπόθεση Λάνθιμου δεν ξέρω τι άλλο υπάρχει να πούμε. Η χώρα είναι εδώ και καιρό σε mode φουστανέλα-και-τζατζίκι και κάτι περίεργοι τύπου Λάνθιμος (ή και τύπου “Animal”, μην πάμε και μακριά) πάνε και όλο μας χαλάνε το πάρτι. Θέλει ο άλλος τώρα να κάνει τα καυστικά και βιτριολικά του στον Ιερό Βράχο… χόρεψε ένα ζεϊμπέκικο ρε Λάνθιμε, τι σου ζητάνε;

Παρακολουθώ άφωνος ό,τι συμβαίνει εδώ και καμιά βδομάδα με αυτή την Α.Ι. λαίλαπα και τις “εικόνες” Ghibli (και όχι μόνο). Πρόκειται για αλόγιστη χρήση μιας τεχνολογίας πλήρως unregulated, που λειτουργεί κυριολεκτικά κλέβοντας πνευματική ιδιοκτησία και καταστρέφοντας το περιβάλλον στην πορεία. Ότι ζούμε το τέλος της Ιστορίας το έχουμε εμπεδώσει εδώ και χρόνια, αλλά δε θα μπορούσε να έρθει με πιο ταιριαστό συμβολισμό από έναν αυτοματοποιημένο μηχανισμό slop ανακύκλωσης, κυριολεκτικά εις βάρος της πρωτότυπης δημιουργίας και του ίδιου του πλανήτη.

Μπήκα με χαρά και με μια κάποια φόρα για να κλείσω εισιτήρια να δω τη Lady Gaga στο ευρωπαϊκό κομμάτι του Mayhem tour της. Μετά από μικρή αναμονή στην virtual ουρά, το σύστημα με άφησε να μπω και… όπως μπήκα, έτσι βγήκα. Μόλις είδα δηλαδή τις τιμές να ξεκινάνε γύρω στο 300άρι. Το industry αυτό έχει ξεφύγει εδώ και καιρό, αλλά κάπου ώπα!

Μιλώντας για industry που έχει ξεφύγει… οι “Σκιές στο Σκοτάδι” του Σόντερμπεργκ, που έχουν μια συμπαθέστατη πορεία στα σινεμά, βγαίνουν σε VOD στο εξωτερικό πριν κλείσει καν μήνας από την κυκλοφορία στις αίθουσες. Δηλαδή, τι κάνουμε καν τώρα εδώ; Πρέπει κάθε γωνιά του industry να πιέσει για να υπάρξουν πάλι αυστηρές χρονικές αποστάσεις, δηλαδή πόσα πράγματα θα κάνει πια μόνος του ο Τομ Κρουζ κι ο Κρίστοφερ Νόλαν;; Ακόμα κι αυτοί θέλουν λίγη βοήθεια!

Με 200 στη Συγγρού, fake ολούθε και μία ντετέκτιβ με αδυναμία στα πουλιά για τη Χριστίνα Τσατσαράγκου

Τέλος, πλέον δεν μπορείς να πιστέψεις στα μάτια σου. Μετά τον φονικό σεισμό στη Μιανμάρ, πιάστηκε η ψυχή μας βλέποντας βίντεο καταστροφής που ήταν… fake. Έδειχναν ερείπια από παλαιότερα και άσχετα περιστατικά ή παντελώς κατασκευασμένα βίντεο. Ένα δάκρυ κύλησε για κάτι που δεν ήταν αληθινό!

Αν και έχει κάποιες καλές στιγμές, και οι παρομοιώσεις της εκκεντρικής ντετέκτιβ με τα πουλιά – που πετάνε – έχουν ενδιαφέρον, το “The Residence” στο Netflix παίρνει ένα huge dislike. Φόνος στο Λευκό Οίκο, η τρίχα γίνεται τριχιά και όπως λέει μια συνάδελφος “ο δολοφόνος τελικά είναι ένας από τους πιο άχρηστους χαρακτήρες – τοποθετημένος/η εκεί απλά για να έχει κάνει κάποιος τον φόνο”. Ξαφνικά από το πουθενά σκάει μύτη η Κάιλι Μινόγκ… και μένουμε ασκαρδαμυκτί… αλλά ούτε και εκείνη σώζει την κατάσταση. Άσε μη σου πω και τον δολοφόνο…

Αυτός ο τρελός τύπος που κατέβηκε τη Συγγρού μεθυσμένος με πάνω από 200 χιλιόμετρα μπορεί να μείνει κάποιο καιρό φυλακή, μήπως σκεφτεί ότι θα μπορούσε να είχε σκοτώσει αθώους από τη βλακεία που τον δέρνει;