“We are deeply sorry to inform you”: Ο χορός απέναντι σ’ έναν κόσμο που φλέγεται

Σε μια εποχή όπου η βαρβαρότητα, η φθορά και η αποξένωση διαμορφώνουν καθημερινά το πλαίσιο της ύπαρξής μας και δεν μας αφήνει ανεπηρέαστους, η Ναταλία Καλογεροπούλου επιλέγει να αντισταθεί με όπλο της την τέχνη που αγαπά: τον χορό. Η παράσταση της “We are deeply sorry to inform you,” αποτέλεσμα μιας ιδιαίτερα προσωπικής αλλά και βαθιά συλλογικής διεργασίας, φέρνει στο προσκήνιο τον αγώνα για το όνειρο της ομορφιάς μέσα σε έναν κόσμο που μοιάζει να καταρρέει.

Με αφετηρία ένα κείμενο-λίστα γραμμένο από την ίδια, η Ναταλία Καλογεροπούλου καταθέτει ένα έργο όπου ο γραπτός λόγος μεταφράζεται κινητικά, λέξη προς λέξη. Οι χορεύτριες—Ειρήνη Μωραϊτέλλη, Ελευθερία Σωτήρχου, Νεφέλη Καφενταράκη, Αναστασία Μήλου και Φωτεινή Μουχτούρη— χτίζουν επί σκηνής έναν κόσμο όπου η κίνηση αντανακλά τον ήχο, το νόημα και την αίσθηση κάθε λέξης, σε μια διαδικασία που συνδυάζει προσωπική ερμηνεία και συλλογική δημιουργία.

Tο παιδικό όνειρο του χορού, που γεννήθηκε σε ένα δωμάτιο γεμάτο αρκουδάκια και σκηνές φαντασίας, συγκρούεται και συνδιαλέγεται με την ενήλικη συνείδηση ενός κόσμου που βυθίζεται στη βία, τη φτώχεια και την αλλοτρίωση.

«Η σύνδεση της εποχής μας, που διέπεται από σύγχρονες τραγωδίες, με το βαθιά προσωπικό όνειρο για τον χορό και καλλιτεχνική ολοκληρωση για επιτυχία, φαινομενικά είναι αντικρουόμενη. Από τη μια υπάρχει μια πραγματικότητα που επιβάλλει να είσαι ενεργός, που σε κάνει να νιώθεις υπεύθυνος και να κοιτάς στα μάτια την βαρβαρότητα και την φθορά της, και από την άλλη, υπάρχει το χορευτικό όνειρο. Μέσα σε όλα αυτά, εγώ το μόνο που θέλω είναι να γίνω χορεύτρια και ενώ μοιάζει να είναι άσχετο, τελικά είναι ακριβώς αυτό που έρχεται να “ανακουφίσει” την βαρβαρότητα και να με διατηρησει ευαίσθητη και μαλακιά σε όλη αυτή την σκληρότητα» εξηγεί η Ναταλία Καλογεροπούλου για τη σύλληψη του έργου.

Η παράσταση ωστόσο δεν αποφεύγει τα πολιτικά ερωτήματα· αντίθετα, αναδεικνύει τη δύναμη της προσωπικής εξομολόγησης ως πολιτικής πράξης. Η ίδια θέτει το εξής ερώτημα στο κείμενο της παράστασης: «Φτιάχνοντας ένα έργο που καταλήγει να θυσιάζει ολόκληρη την επικαιρότητα στον βωμό του να πω “τον πόνο μου” έχω τελικά φτιάξει ένα έργο προσωπικό για τον πόνο μου ή έχω σχεδόν άθελα μου φτιάξει ένα έργο πολιτικό;»

Τελικά; «Σε μια κοινωνία που ευνοεί την αποστασιοποίηση και την απομόνωση πίσω από οθόνες, η πράξη της έκθεσης και της ειλικρινούς επικοινωνίας γίνεται από μόνη της μια μορφή αντίστασης» εξηγεί και προσθέτει πως η εξομολόγηση, ακόμη και αν ξεκινά ως προσωπική ανάγκη, αναπόφευκτα μετατρέπεται σε πολιτικό σχόλιο όταν εκτίθεται στον δημόσιο χώρο.

Παρά το γεγονός ότι η χορογράφος προσπαθεί να μην προσδοκά τίποτα συγκεκριμένο από τον θεατή, μέσα από την παράσταση επιδιώκεται να δημιουργηθεί μια συνθήκη προβληματισμού, συγκίνησης και ανοιχτής επικοινωνίας.

Η παράσταση τελεί υπό την καλλιτεχνική επιμέλεια και υποστήριξη της Μαρκέλλας Μανωλιάδη και του Αναστάσιου Κουκουτά, με μουσική του Γιάννη Κανάκη και διδασκαλία ορθοφωνίας από τον Πάνο Θεοδωρακόπουλο, συμπληρώνοντας το πολύπλευρο σύμπαν που δημιούργησε η Ναταλία Καλογεροπούλου μαζί με τις χορεύτριες της ομάδας της.

Ένα έργο που δείχνει ότι, ακόμη και όταν ο κόσμος καίγεται, η τέχνη μπορεί να γίνει το απαλό, ανθεκτικό αντίβαρο στη σκληρότητα.