Μουσείο Γουλανδρή: Μπήκαμε στο νέο διαμάντι της πόλης – Τι πρέπει να δεις

Στο επιβλητικό κτίριο της οδού Ερατοσθένους 13, στην καρδιά της Αθήνας, μόλις λίγα μέτρα μακριά από το Καλλιμάρμαρο, στεγάζεται ένα νέο πολιτιστικό κέντρο διεθνών προδιαγραφών που ήδη τείνει να αποτελέσει σημείο αναφοράς για τις εικαστικές τέχνες στη χώρα μας. Ο λόγος για το ολοκαίνουριο μουσείο του Ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, το οποίο άνοιξε τις πύλες του στις 2 Οκτωβρίου – μετά από 27 χρόνια περιπέτειας, σχεδιασμών, παραχωρήσεων οικοπέδων και υπαναχωρήσεων – και πλέον προάγει εκ νέου τη συνομιλία των επισκεπτών του με την υψηλή σύγχρονη και μοντέρνα τέχνη και παρουσιάζει στο ευρύ κοινό αριστουργηματικά έργα τέχνης, που αν δεν είχαν αποκτηθεί από το ζεύγος Γουλανδρή, ίσως να μην είχε ποτέ την ευκαιρία – και την τύχη – να τα δει στην Αθήνα.

Οι επιλογές άλλωστε των δύο συλλεκτών, εκτός από προφανές γούστο, χαρακτηρίζονταν από τόλμη, μεθοδικότητα, ενδεχομένως και διόραση καθώς τα αποκτήματά τους εκπροσωπούν όσο λίγα άλλα, τόσο τους δημιουργούς τους, όσο και το ρεύμα στο οποίο εντάσσονται. Το πρώτο κορυφαίο έργο της συλλογής τους ήταν η «Θεία Μορφή» του El Greco, το οποίο αγόρασαν το 1956 από την γκαλερί Wildenstein & Co. Από κει και πέρα ακολούθησε η αγορά σημαντικών έργων τέχνης, όπως η «Προσωπογραφία» του καλλιτέχνη, ενώ κοιτάζει πάνω από τον ώμο του», του Paul Cezanne, «η Νεκρή φύση με μήλα και λουλούδια» του Paul Gauguin –πίνακας που αποκτήθηκε σε δημοπρασία στην τιμή των 255.000 δολαρίων (ποσό ρεκόρ για την εποχή), «Ο Καθεδρικός Ναός της Ρουέν το πρωί» του Claude Monet, «Η μικρή χορεύτρια δεκατεσσάρων ετών» του Edgar Degas –ένα από τα μόλις 20 γλυπτά του καλλιτέχνη που υπάρχουν σήμερα στον κόσμο και πολλά άλλα…

Στο μουσείο, το οποίο έχει συνολική επιφάνεια 7.250 τ.μ. και εκτείνεται σε 11 ορόφους, εκτός από τους εκθεσιακούς χώρους, λειτουργούν ένα πωλητήριο και ένα café – εστιατόριο, βιβλιοθήκη τέχνης με 6.000 τόμους βιβλίων, παιδικό εργαστήριο, καθώς κι ένα σύγχρονων προδιαγραφών αμφιθέατρο, 190 θέσεων.

Σε πρώτη φάση στο μουσείο εκτίθενται 180 έργα και αντικείμενα τέχνης (σ/.σ.: η συλλογή του ζεύγους Γουλανδρή καταμετρά εκατοντάδες άλλα κομμάτια, τα οποία σταδιακά θα εκτεθούν στο μουσείο), ενώ σκοπός του ΔΣ του Ιδρύματος Γουλανδρή είναι να διοργανώνονται ολοένα και περισσότερες περιοδικές εκθέσεις και να “διευρυνθεί” η συλλογή με νέα αποκτήματα Ελλήνων καλλιτεχνών.

Το News 24/7 ξεναγήθηκε στο μουσείο Γουλανδρή και παρουσιάζει στους αναγνώστες του τις διαδρομές που μπορούν να ακολουθήσουν στο νέο αυτό αθηναϊκό κόσμημα.

Η συλλογή του Ιδρύματος παρουσιάζεται σε τέσσερις από τους ένδεκα συνολικά ορόφους του νέου μουσείου. Στους δύο πρώτους φιλοξενούνται έργα ευρωπαϊκής και αμερικανικής μοντέρνας και σύγχρονης τέχνης που χρονολογούνται από την περίοδο 1880-1980, ενώ στον τρίτο και στον τέταρτο όροφο εκτίθενται έργα κορυφαίων Ελλήνων δημιουργών.

Κατά την είσοδο στον πρώτο όροφο του μουσείου, το πρώτο βλέμμα του επισκέπτη “κλέβουν” ο El Greco και ο Van Gogh: Η «Θεία Μορφή» του El Greco μοιάζει σαν να είναι το καλωσόρισμα στην έκθεση ενώ δίπλα της δεσπόζουν τρία έργα του κορυφαίου Ολλανδού εξπρεσιονιστή: «Η Νεκρή φύση με μπλε καφετιέρα», έργο για το οποίο ο καλλιτέχνης αν και γενικά μετριόφρων, υπερηφανεύεται περισσότερο απ’ όλα, «Τα Αλυσκάν», έργο που χρονολογείται από την πρώτη βδομάδα παραμονής του φίλου του και καλλιτέχνη Gauguin, στην Αρλ, στο Κίτρινο Σπίτι, το πρώτο από τα τρία αντίγραφα με θέμα τη «Συγκομιδή της Ελιάς», έργο που ο Van Gogh έκανε κατά τη διάρκεια της νοσηλείας του σε ψυχιατρική κλινική.

Ακολουθεί η «Προσωπογραφία» του Cezanne, για τον οποίο ο Pablo Picasso έλεγε ότι «ήταν ο πατέρας όλων μας», η Νεκρή φύση του Gauguin, «Η Γυναίκα στον κήπο του κυρίου Forest» του Henri de Toulouse Lautrec, «Ο Καθεδρικός Ναός της Ρουέν το πρωί» (ροζ απόχρωση) του Claude Monet, ο «Νέος με ανθοδέσμη» και η εμβληματική «Γυμνή Γυναίκα με σηκωμένα χέρια» του Pablo Picasso, η «Ακρίδα» του Miro, η «Πασιέντζα» του George Braque κ.ά. Από γλυπτά ξεχωρίζουν μεταξύ άλλων η Χορεύτρια του Degas –το μοναδικό γλυπτό του εξέθεσε ο καλλιτέχνης όσο ζούσε και για το οποίο είχε δεχθεί σφοδρές επιθέσεις– και «Η αιώνια άνοιξη» του Auguste Rodin, φόρος τιμής του Rodin στον έρωτά του για τη γλύπτρια και μαθήτριά του, Camile Claudel.

Στον πρώτο όροφο φιλοξενείται και μια αίθουσα αφιερωμένη στη σημαντική συλλογή τους από γαλλικά έπιπλα υπογεγραμμένα από τους διασημότερους ébénistes και αντικείμενα τέχνης, χρονολογούμενα από το 18ο αιώνα, καθώς και κινεζικά αντικείμενα τέχνης από νεφρίτη ή πορσελάνη.

Η περιδιάβαση στην ιστορία της τέχνης συνεχίζεται στον δεύτερο όροφο του μουσείου, όπου μεταξύ άλλων εκτίθενται ο «Αριθμός 13» του εμβληματικού εκπροσώπου του αφηρημένου εξπρεσιονισμου Jackson Pollock, οι «Τρεις σπουδές για αυτοπροσωπογραφία» του Francis Bacon, έργο το οποίο ο ίδιος ο δημιουργός ξεχωρίζει ως αγαπημένο του, η «Προσωπογραφία του Yanaihara» του Alberto Giacometti και το “Γυμνό με λευκό λουλούδι” του Roy Lichtenstein (έργο του οποίου υπάρχει και στον πρώτο όροφο). Στον δεύτερο όροφο υπάρχει και ειδικό τμήμα με σκίτσα κορυφαίων καλλιτεχνών.

Υπάρχουν επίσης έργα των Claude Monet, Pierre Bonnard, Georges Braque,Wassily Kandinsky, Paul Klee, Fernand Léger, Marc Chagall, Jean Hélion, Hans Arp, Ben Nicholson, Barbara Hepworth, César, Jean Tinguely, Niki de Saint Phalle, Friedensreich Hundertwasser, Balthus, Victor Brauner, Giorgio de Chirico κ.ά.

Ο 3ος και 4ος όροφος είναι αφιερωμένος σε Έλληνες καλλιτέχνες, μοντέρνους και σύγχρονους. Μεταξύ άλλων εκτίθενται έργα των Γιώργου Μπουζιάνη, Γιάννη Τσαρούχη, Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα, Γιάννη Μόραλη, Μιχάλη Τόμπρου, Κωνσταντίνου Παρθένη, Γιάννη Κουνέλλη, Αλέκου Φασιανού, Κώστα Τσόκλη, Γιώργου Ρόρρη, Γιάννη Γαΐτη, Παναγιώτη Τέτση κ.ά. Το έργο που κλείνει την τωρινή εκθεσιακή παρουσίαση είναι ένα αριστουργηματικό πορτρέτο του ζεύγους Γουλανδρή από τον Γιώργο Ρόρρη.

Tο Ίδρυμα, εκτός από τις ξεναγήσεις στη συλλογή του, παρέχει προβολές σύντομων ντοκιμαντέρ τέχνης αναφορικά με την ιστορία επιμέρους έργων της συλλογής. Τα ντοκιμαντέρ αποτελούν παραγωγή του Ιδρύματος και οι προβολές είναι διαθέσιμες χωρίς επιπλέον κόστος, με την αγορά εισιτηρίου εισόδου.

Με την έναρξη λειτουργίας του μουσείου εγκαινιάστηκε και ο προγραμματισμός των εκδηλώσεών του: Μουσικές συναυλίες, θεατρικές παραστάσεις, συζητήσεις καθώς και εκπαιδευτικά εργαστήρια με μία σειρά πρωτότυπων εκδηλώσεων που εντάσσονται αρμονικά στον μουσειακό χώρο. Ειδικότερα, κάθε Σαββατοκύριακο, τα εκπαιδευτικά προγράμματα θα καλωσορίζουν παιδιά, εφήβους και ενήλικες, προσφέροντας τη δυνατότητα συμμετοχής σε δημιουργικά εργαστήρια.

“Ένα έργο τέχνης είναι παράθυρο – Για να δεις τη θέα, πρέπει να έρθεις στο μουσείο”

Συνοδοιπόρος μας σε αυτόν τον εικαστικό περίπατο ήταν η ιστορικός τέχνης και υπεύθυνη των συλλογών του Ιδρύματος Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή κα. Μαρία Κουτσομάλλη,, η οποία μας μίλησε για την 27ετή “περιπέτεια” ανέγερσης του μουσείου, πώς αποκτήθηκαν οι θησαυροί του και γιατί προτείνει στους επισκέπτες της έκθεσης να αφήσουν κάτω τα κινητά τους τηλέφωνα…

Πώς δημιουργήθηκε αυτή η συλλογή; Πόσος χρόνος χρειάστηκε για να ολοκληρωθεί και πώς αποκτήθηκαν τα περισσότερα έργα;

«Η συλλογή άρχισε να δημιουργείται από το 1956 και μετά, τη χρονιά που αγοράστηκε η «θεία Μορφή» του Ελ Γκρέκο. Τότε ξεκίνησε η ιδέα της συλλογής και αμέσως μετά το ζεύγος Γουλανδρή αποφάσισε να αφιερώσει κυρίως το ενδιαφέρον του για τη μοντέρνα τέχνη και τη σύγχρονη τέχνη. Αυτός που θα ακολουθήσει τον Ελ Γκρέκο θα ‘ναι ο Σεζάν με τρία έργα που αγοράστηκαν το ’57. Μετά τον θάνατο του Βασίλη Γουλανδρή το ’94 και της Ελίζας το 2000 συνεχίστηκαν οι αγορές μέσω του ιδρύματος. Ο τρόπος αγοράς κατά κύριο λόγο ήταν μέσω γκαλερί – διακριτικές αγορές συνήθως με γκαλερίστες που ήταν άνθρωποι της εμπιστοσύνης τους που μπορούσαν να τους προτείνουν σημαντικά έργα όταν έφτανε η ώρα. Και σε μερικές περιπτώσεις μέσω δημοπρασίας.»

Η διαδικασία υλοποίησης του μουσείου διήρκησε 20 χρόνια.

«Στην ουσία ξεκίνησε από τις αρχές της δεκαετίας του ’70, όταν (ο Βασίλης και η Ελίζα Γουλανδρή) καταλαβαίνουν ότι θα θέλανε να έχουν ένα κτίριο στην Αθήνα, όπου θα στεγάσουν τη συλλογή τους και στο οποίο κάποια στιγμή θα υπάρχουν και οι δυνατότητες προσωρινών εκθέσεων. Είναι μια διαδικασία που πήρε πολύ χρόνο. Το 1979 ιδρύθηκε το Ίδρυμα, ακολούθησαν όλες οι δραστηριότητες στην Άνδρο με τη χρηματοδότηση του Αρχαιολογικού Μουσείου και μετά άνοιξαν τα δύο μουσεία εκεί, με τις προσωρινές εκθέσεις από το 1986 και μετά.

Το 1992 είναι η χρονιά που σηματοδοτεί το ξεκίνημα της περιπέτειας στην Αθήνα με τον αρχιτέκτονα Ι. Μ. Πέι. Όπως είναι γνωστό είχαμε διάφορα εμπόδια και βέβαια τώρα πλέον ανοίξαμε στην Ερατοσθένους 13.»

Υπάρχει διάλογος μεταξύ Αθήνας και Άνδρου; Πώς συναντώνται;

«Συναντώνται μοιραία λόγω της κοινής αισθητικής που έχουν, με την έννοια ότι θέλαμε πάντα να σεβαστούμε τη θέληση των ιδρυτών για μια τέχνη προσβάσιμη σε όλους, λιτά παρουσιασμένη για να μπορεί να ακτινοβολεί ακόμα περισσότερο. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που δουλεύουν και στα δύο μουσεία και φαντάζομαι φαίνεται η ενότητα αυτής της κοινής δουλειάς.»

Η φιλοσοφία που διαπερνά το μουσείο Γουλανδρή; Πώς επιλέγεται ένα κομμάτι της συλλογής;

«Η φιλοσοφία θα έλεγα ότι είναι το γούστο. Όπως σε κάθε ιδιωτική συλλογή, έτσι και σε αυτή υπάρχει ένα γούστο. Και αυτό που είναι πολύ εντυπωσιακό τώρα που έχουμε επιτέλους την ευκαιρία να δείξουμε τη συλλογή – όχι στο σύνολό της αλλά με τα μεγαλύτερα, σημαντικότερα έργα – είναι ότι υπάρχει ένα βλέμμα του συλλέκτη πίσω από όλα αυτά.

Αυτό τώρα που κινεί το Ίδρυμα είναι να μπορέσει να αναδείξει όχι μόνο αυτήν τη συλλογή αλλά να έχει πολλές δραστηριότητες γύρω από τον πολιτισμό, είτε μέσα από τις παράλληλες δράσεις που έχουμε (Αμφιθέατρο, Βιβιλιοθήκα κ.ά.) αλλά κυρίως και με τις προσωρινές εκθέσεις που θα διοργανώνουμε και θα συνεχίσουμε να διοργανώνουμε στην Άνδρο.»

Υπάρχει άρα άνοιγμα του μουσείου και σε άλλες πολιτιστικές δραστηριότητες, όπως συναυλίες, παραστάσεις;

«Συναυλίες, διαλέξεις, θεατρικές παραστάσεις.. Είμαστε πλέον ένας οργανισμός που ανοίγεται και σε άλλες μορφές τέχνης.»

Ως προς τα έργα της συλλογής, ποια ξεχωρίζετε και για ποιον λόγο;

«Αυτό είναι πολύ δύσκολο ερώτημα, είναι σαν να με ρωτά κανείς από τα δάχτυλά μου ποιο θα μπορούσα να κόψω. Αυτό που είναι πολύ εντυπωσιακό είναι ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι κατάφεραν με χρόνο και με κόπο και βεβαίως με πάρα πολλά χρήματα να χτίσουν μία συλλογή, η οποία έχει πολύ σημαντικά έργα από κάθε καλλιτέχνη που παρουσιάζουν και σε μερικές περιπτώσεις έχουν πάνω από ένα, από τους δημιουργούς που εκτιμούσαν ιδιαίτερα. Το πιο γνωστό όνομα που συγκινεί και που είναι όντως μια περίπτωση γιατί είναι τρία σημαντικότατα έργα είναι οι πίνακες του Βαν Γκογκ που έχουμε. Για αυτό και τοποθετήθηκαν στην αρχή της έκθεσης, όχι μόνο γιατί είναι πολύ χαρακτηριστικά του καλλιτέχνη αλλά και γιατί αντικατοπτρίζουν την ποιότητα της συλλογής μας.»

Τα πιο πολύτιμα κομμάτια;

«Εξαρτάται από ποια πλευρά το βλέπουμε. Γιατί αν μιλάμε ως προς την αξία, δεν μπορώ να σας πω γιατί ούτως ή άλλως δεν νομίζω ότι θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Για να φανταστείτε, εάν τα έργα έφευγαν αυτήν τη στιγμή για πώληση, ο Ελ Γκρέκο θα άξιζε πολλά λιγότερα από τουλάχιστον 31 άλλα έργα της συλλογής. Αυτό αφαιρεί αξία από τον ίδιο τον Ελ Γκρέκο. Δεν νομίζω. Επομένως πρέπει να το δούμε με λίγο διαφορετική ματιά γιατί τα έργα αυτά ήρθαν για να μείνουν, δεν θα πωληθούν. Είναι εδώ για να τα χαρεί ο κόσμος. Αυτό που είναι πολύ όμορφο να σκεφτεί κανείς, βάζοντας το κίνητρο της αξίας μέσα στο μυαλό του είναι τι θα εισπράξει ο ίδιος ο επισκέπτης από αυτά τα ονόματα, είτε είναι πολύ γνωστά είτε τα πρωτογνωρίσει εδώ.»

Τι feedback έχετε εισπράξει μέχρι τώρα από τους επισκέπτες;

«Για την ώρα το feedback ευτυχώς είναι πολύ θετικό. Νομίζω πολύς κόσμος το περίμενε αυτό το μουσείο, επομένως υπήρχε μία αναμονή και μας αγκάλιασε πραγματικά με έναν ιδιαίτερα ωραίο και συγκινητικό τρόπο. Το ότι ανοίξαμε μας κάνει να θέλουμε να είμαστε όλο και καλύτεροι, να προοδεύσουμε, πάντα να προσπαθούμε για το καλύτερο, να κάνουμε καινούργια πράγματα. Να διοργανώνουμε περισσότερες προσωρινές εκθέσεις γιατί έχουμε μεν τη συλλογή μας, για την οποία είμαστε πολύ περήφανοι αλλά η οργάνωσή μας πρέπει να συνεχίσει να εξελίσσεται.»

Υπάρχουν έργα, στα οποία παρατηρείτε μεγαλύτερη ουρά;

«Οι σταθμοί είναι αρκετοί: Είναι ο Ελ Γκρέκο, οι τρεις Βαν Γκογκ, η “Χορεύτρια” του Ντεγκά, ο “Καθεδρικός Ναός” του Μονέ, η κυβιστική “Γυναίκα με σηκωμένα χέρια” του Πικάσο, η αφαιρετική τέχνη με τον Καντίνσκι και τον Κλέε, ο Τζιακομέτι, ο Μπέικον. Ανεβαίνοντας έχουμε τον Πόλοκ. Έχουμε και ένα πολύ ωραίο σχέδιο του Μοντιλιάνι, τον Τουλούζ – Λοτρέκ, τον Μπονάρ, τον Μπρακ. Και μετά στους δύο τελευταίους ορόφους που εκτίθενται οι Έλληνες, συναντάμε τον Μόραλη, τον Χατζηκυριάκο – Γκίκα, τον Τσαρούχη… Είναι μια ανακάλυψη που συνεχίζεται από όροφο σε όροφο με επισκέπτες που πραγματικά περνούν από αίθουσα σε αίθουσα, επιλέγουν και στέκονται ο καθένας στις προτιμήσεις του. »

Πιστεύετε λόγω των ονομάτων και των κορυφαίων δειγμάτων δουλειάς τους που φιλοξενεί η συλλογή, το Μουσείο μπορεί να σταθεί δίπλα σε άλλα μεγάλα μουσεία του εξωτερικού;

«Υπάρχουν τα πολύ μεγάλα εθνικά μουσεία που έχουν μυθικές συλλογές. Αυτά έχουν άλλον σκοπό, με την έννοια ότι έχουν τη δυνατότητα να αναδεικνύουν όλη την ιστορία της τέχνης γιατί έχουν πολλούς δωρητές, έχουν μεγάλη ενίσχυση από το κράτος. Είναι λίγο διαφορετικά. Εμείς αυτό που θα θέλαμε είναι να είμαστε μια αξέχαστη ιδιωτική συλλογή. Και για αυτό θέλαμε τα στάνταρντ τα μουσειακά να είναι τα καλύτερα, και για τον φωτισμό και για τη σκηνογραφία – για όλη την εμπειρία του επισκέπτη. Θέλαμε να έχει το audio guide μέσα στην τιμή του εισιτηρίου, να έχει ο επισκέπτης πρόσβαση σε ντοκιμαντέρ παραγωγής του Ιδρύματος για τα σημαντικότερα έργα κ.ά. Νομίζω ότι πραγματικά θα φύγει γεμάτος από την όλη εμπειρία.»

Η συλλογή διευρύνεται συνεχώς; Υπάρχουν βλέψεις να προστεθούν νέα κομμάτια στο μέλλον;

«Ένας στόχος του ΔΣ του Ιδρύματος είναι να μπορέσει να ενισχύσει την ελληνική δημιουργία, επομένως συνεχίζουν και αγοράζουν έργα νέων Ελλήνων καλλιτεχνών. Με το άνοιγμα στην Αθήνα και το πώς αυτό θα εξελιχθεί το επόμενο χρονικό διάστημα θα δούμε εάν ανοίξουμε περισσότερο τη δυνατότητα αγοράς.»

Κατά τη γνώμη σας ποιες είναι οι μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίζουν σήμερα τα μουσεία, ιδίως με την επίδραση και τον νέο κώδικα επικοινωνίας που έχει αναπτυχθεί μέσω των social media.

«Όποιος βλέπει ακόμα ένα έργο τέχνης σαν εικόνα, θα χάσει πάρα πολλά από μία εμπειρία επαφής με το έργο. Όσο και να έχουμε social media, όσο και να έχουμε μια μεγαλύτερη πρόσβαση σε αυτά τα πράγματα διαδικτυακά, το να έρθεις σε επαφή με ένα έργο είναι μια συγκίνηση και μια ιδιαίτερη στιγμή, την οποία δεν μπορείς να ζήσεις πάρα μόνο όταν θα έρθεις επί τόπου. Επομένως βοηθούν αφάνταστα στο να να καλλιεργήσεις το μάτι σου, να μάθεις για τα ρεύματα της μοντέρνας και της σύγχρονης τέχνης αλλά δε συγκρίνονται η επαφή με την εικόνα. Το έργο είναι ένα παράθυρο, το οποίο ανοίγει σε έναν κόσμο ολόκληρο και για να δεις τη θέα πρέπει να έρθεις στο μουσείο.»

Οι νέες τάσεις επικοινωνίας και η τεχνολογική εξέλιξη επηρεάζουν την επισκεψιμότητα; Έχετε παρατηρήσει μείωση ή αύξηση;

«Έχουν αυξηθεί για έναν λόγο που εμένα προσωπικά με στεναχωρεί πάρα πολύ αλλά ίσως επειδή είμαι της παλιάς γενιάς: Θέλουν να έχουν τη φωτογραφία της εμπειρίας τους. Εγώ θα πρότεινα να αφήσετε τα κινητά απέξω, να ζήσετε αυτήν τη στιγμή μόνο για εσάς και να διαλέξετε έναν περιορισμένο αριθμό έργων για να χαρείτε πραγματικά την επίσκεψη. Έτσι σε κάθε επίσκεψη θα υπάρχει κάτι καινούργιο να χαρείτε.»

Ένα μουσείο παραμένει σήμερα ελκυστικό για τη νεολαία;

«Σαφώς γιατί δεν είναι πια αυτό που φανταζόμασταν πριν από δεκαετίες, ένα κλειστό, σκονισμένο μέρος. Είναι ακριβώς το αντίθετο: ένας χώρος “ευάερος” και ανοιχτός για όλους, για όλες τις ηλικίες έτσι ώστε να μπορεί πραγματικά ο καθένας να βρει αυτό που τον ελκύει και τον συγκινεί.»

Πιστεύετε η Ελλάδα έχει αξιοποιήσει επαρκώς τον πολιτιστικό της πλούτο και τους νέους καλλιτέχνες; Αν όχι τι πρέπει να γίνει;

«Στην Ελλάδα μας βοηθά πάρα πολύ η επικαιρότητα, με την έννοια ότι σε λίγους μήνες ή λίγα χρόνια θα ανοίξουν η Εθνική Πινακοθήκη και το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Το σκηνικό νομίζω θα αλλάξει σημαντικά. Εμείς ως ιδιωτική συλλογή ερχόμαστε και καλύπτουμε ένα κενό γιατί φέρνουμε πολύ μεγάλα ονόματα της τέχνης, τα οποία χωρίς αυτή τη βοήθεια δεν θα είχαν έρθει στο ελληνικό έδαφος. Θα ήταν προσβάσιμα στις μεγάλες πρωτεύουσες του κόσμου αλλά όχι στην Αθήνα.

Επομένως είμαι πάρα πολύ για το μέλλον της δημιουργίας στην Ελλάδα γιατί σε επαφή με τέτοια έργα, με τέτοια ερεθίσματα, οι νέοι μας καλλιτέχνες θα ανθίσουν πραγματικά. Ήδη άλλωστε είναι πολύ δραστήριοι και κάνουν υπέροχη δουλειά.»

Δέκα έργα της συλλογής Γουλανδρή που ξεχωρίσαμε

1. El Greco Η θεία μορφή του (1580, Λάδι σε καμβά)

2. Vincent van Gogh (1853-1890) Νεκρή φύση με καφετιέρα (Μάιος 1888 Λάδι σε καμβά)

3. Pablo Picasso (1881-1973) Γυμνή γυναίκα με σηκωμένα χέρια (1907, Λάδι σε καμβά)

4. Edgar Degas (1834-1917) Μικρή χορεύτρια δεκατεσσάρων ετών (1878-1881)

5. Jackson Pollock (1912-1956) Αριθμός 13 (1950, Λάδι σε μασονίτη)

6. Francis Bacon (1909-1992) Τρεις σπουδές για αυτοπροσωπογραφία (1972, Λάδι σε καμβά, σε τρία μέρη)

7. Alberto Giacometti (1901-1966) Προσωπογραφία του Yanaihara (1960, Λάδι σε καμβά)

8. Roy Lichtenstein (1923-1997) Γυμνό με λευκό λουλούδι, κολάζ για το «Γυμνό με κίτρινο λουλούδι» (1994, Ταινία, μολύβι, ακρυλικήμπογιά, μαρκαδόρος και τυπωμένο χαρτί σε χαρτόνι)

9. Νίκος Χατζηκυριάκος – Γκίκας (1906-1994) Μπαλκόνι με οριζόντιες κολόνες (1954, Λάδι σε καμβά)

10. Κωνσταντίνος Παρθένης (1878-1967) Αρμονία (1930, Λάδι σε καμβά)

Πληροφορίες

Ίδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή

Ερατοσθένους 13, τηλ. 210-72.52.895,

Ώρες λειτουργίας: Τρίτη – Κυριακή: 10.00-18.00, Παρασκευή: 10.00-22.00

Είσοδος: 8 € , μειωμένο 6 €