Άγγελος Τριανταφύλλου: “Στο θέατρο νιώθω πως είμαστε Τζόκερ”

Ντύνει με τις μουσικές του μερικές από τις σημαντικότερες παραστάσεις κάθε θεατρικής σεζόν. Το διακριτικό γνώρισμα των συνθέσεών του θα έλεγε κανείς πως είναι οι χάλκινοι ήχοι, τα πνευστά, στα οποία και έχει μία ιδιαίτερη αδυναμία.

Ο λόγος για τον Άγγελο Τριανταφύλλου, έναν πολυτάλαντο καλλιτέχνη που ευτυχώς δεν κέρδισε το Πολυτεχνείο (έχει σπουδάσει ηλεκτρολόγος μηχανικός), αλλά η μουσική και το θέατρο. Έχει συνεργαστεί με σκηνοθέτες όπως ο Νίκος Καραθάνος, Μιχαήλ Μαρμαρινός, Στάθης Λιβαθηνός, Γιάννης Καλαβριανός, Γιάννης Μόσχος, Δημήτρης Τάρλοου και άλλοι σε έργα όπως η Γκόλφω, οι Όρνιθες, η Οπερέττα, ο Βυσσινόκηπος, οι Ικέτιδες, το Λεωφορείο ο Πόθος, οι Τρεις Αδερφές. Μουσική του έχει παρουσιαστεί στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, στο St Ann’s Warehouse της Νέας Υόρκης, στο φεστιβάλ Teatro a Mil του Σαντιάγκο της Χιλής και σε πολλές άλλες σκηνές της Αθήνας. Έχει γράψει τα προσωπικά έργα “Επικίνδυνη Ηλικία” πάνω σε ποιήματα Ελλήνων για το θάνατο της νεότητας, την όπερα δωματίου “Μήδεια” και την όπερα “Μέσα Χώρα” σε απευθείας ανάθεση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, καθώς και κύκλους τραγουδιών για Έλληνες ερμηνευτές. Σκηνοθετεί μουσικές παραστάσεις και έχει παίξει ως ηθοποιός και μουσικός σε πολλά έργα παγκοσμίου και ελληνικού ρεπερτορίου.

Δεν τα πάει καλά με το playback, γι΄ αυτό και στις παραστάσεις ακούγεται ζωντανά η μουσική του. Αυτή τη θεατρική σεζόν έγραψε τη μουσική στον “Προμηθέα” που σκηνοθετεί ο Νίκος Καραθάνος στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, αλλά και στο παιδικό έργο που θα παρουσιάσει η Σοφία Βγενοπούλου στο Εθνικό. Παράλληλα, στο θέατρο Πορεία θα επαναληφθεί το έργο “Ο Κοτζάμπασης του Καστρόπυργου” (που πέρσι παρουσιάστηκε στο Εθνικό). Τον Φεβρουάριο του 2022 θα ταξιδέψει για δυόμισι μήνες στη Σουηδία με μία ξένη παράσταση που θα σκηνοθετήσει ο Νικήτα Μιλιβόγεβιτς, ενώ το ερχόμενο καλοκαίρι θα δούμε και θα ακούσουμε την όπερα που έγραψε για την Εθνική Λυρικη Σκηνή “Μέσα Χώρα”(η οποία ήταν να παρουσιαστεί το 2020, αλλά αναβλήθηκε λόγω των περιοριστικών μέτρων κατά της πανδημίας του κορωνοϊού).

Συναντηθήκαμε σ΄ένα καφέ πίσω από την Στέγη ένα μεσημέρι δύο ώρες πριν ξεκινήσει πρόβα για τον “Προμηθέα” και η συζήτησή μας ήταν αποκαλυπτική και απροσδόκητη, καθώς δεν περιορίστηκε στην παράσταση που σκηνοθετεί ο Νίκος Καραθάνος.

Μουσικές καταβολές και… αναμνήσεις

Ο πατέρας του Θεοδωρακικός και επικός Μαλερο -Βαγκνερικός. Η μητέρα του Χατζιδακική. Από τις πατρικές αναφορές κράτησε τον Μάλερ, από τις μητρικές ολόκληρο τον Χατζιδάκι. Ωστόσο οι μουσικές αναμνήσεις του έχουν μία ισχυρή δόση από ‘80s “Θυμάμαι μικρός να ακούμε και να τραγουδώ δυνατά στο αυτοκίνητο το Όρτσα τα πανιά του Αντώνη Καλογιάννη μαζί με το Careless Whispers του Τζορτζ Μάικλ. Ήταν κάτι αμίμητες οδοιπορικές κασέτες των 80’s που είχαν γραμμένα τραγούδια του συρμού και της εποχής και ήταν μόνο για τα ταξίδια.. δεν τις ακούγαμε ποτέ στο σπίτι”.

Ξεκίνησε πιάνο από πολύ νωρίς, από πεντέμισι ετών. “Οι γονείς μου είχαν διακρίνει μία έφεση στη μουσική και με είχε ρωτήσει η μάμά μου αν προτιμώ κιθάρα ή πιάνο. Εμένα δε μου άρεσε ποτέ η κιθάρα -και εξακολουθεί να μη μου αρέσει- και έτσι επέλεξα πιάνο. Γενικά πειραματιζόμουν πολύ στη μουσική, άλλαζα πολλά κομμάτια, γύρω όμως στην έκτη δημοτικού άρχισε να με ενδιαφέρει πιο πολύ να σκέφτομαι δικές μου μελωδίες. Σιγά σιγά αυτές σχηματοποιούνταν σε πιο ολοκληρωμένα κομμάτα.

Μετά την Γ’ Γυμνασίου άρχισε να με αφορά πολύ και το θέατρο, γιατί ήταν τότε που άρχισα να παρακολουθώ ενήλικες παραστάσεις με τους γονείς μου. Η μητέρα μου ήταν μία εξαιρετικά δραστήρια φιλόλογος, πραγματικό μαχίμι της Τέχνης και πολύ θεατρόφιλη, ενώ ο πατέρας μου ακολουθούσε με το ζόρι. Ήταν ο κλασικός σύζυγος που κατάκοπος μετά από 12 ώρες δουλειάς τον έπαιρνε η μάνα μου και τον έσερνε δίπλα της. Μία φορά μας είχε κάνει παρατήρηση και ο Μιχαλακόπουλος γιατί τον είχε πάρει ο ύπνος κατά τη διάρκεια της παράστασης.

Μετα τη Β’ Λυκείου είχε εδραιωθεί μέσα μου η απόφαση πως με ενδιαφέρει πολύ η σύνθεση και το θέατρο. Προσπαθούσα, εξαιρετικά άχαρα, να αναπτύξω τη σύνθεση και μέχρι να ενηλικιωθώ οι απόπειρές μου ήταν άθλιες, ενώ εξίσου φρικτές ήταν και οι απαγγελίες μονολόγων που έκανα στο δωμάτιό μου από προγράμματα παραστάσεων που είχαν κείμενο, όπως η Νύχτα της Κουκουβάγιας -την είχα δει με τον Βογιατζή και είχα εντυπωσιαστεί.

Ήμουν καλός μαθητής και μου άρεσαν πολύ τα μαθηματικά. Έψαχνα στο θετικό πεδίο μία σχολή και είχα υποχωρήσει στις απαιτήσεις του περίγυρού μου που επέμεναν πως η καλύτερη σχολή για αποκατάσταση είναι οι ηλεκτρολόγοι μηχανικοί στο Πολυτεχνείο. Τη σχολή δεν την τελειωσα. Την αφησα με τρία μαθήματα χρωστούμενα. Και αυτό το έκανα επίτηδες. Για να δηλώσω πως αυτό εγώ ποτέ δεν θα το κάνω…

Η πίεση της… αρτιότητας

Δεν ένιωθα ποτέ πίεση από τους γονείς μου για να είμαι καλός. Ένιωθα πάντα πίεση από τον ίδιος μου τον εαυτό. Ακόμη και τώρα νιώθω. Όχι την πίεση της τελειότητας, αλλά της αρτιότητας. Το τέλειο δε με αφορά. Μόνο το άρτιο, αυτό που με κάνει να αισθάνομαι καλά με τον εαυτό μου. Θέλω να ξέρω πως έχω δαπανήσει το 100% της φαιάς μου ουσίας και της προσπάθειάς μου κι ας έχει βγει και η χειρότερή μου δουλειά, δε με ενδιαφέρει. Αρκεί να νιώθω πως εγώ είμαι τίμιος απέναντι σ΄αυτό.

Στο θέατρο νιώθω πως είμαστε Τζόκερ. Είμαστε πολύχρωμοι, αλλάζουμε πρόσωπα και ελισσόμαστε σ΄ αυτό που θέλει ο σκηνοθέτης. Αυτό δε σε βοηθά να έχεις ένα αυστηρό προσωπικό ύφος. Αν στο θέατρο υπηρετείς μόνο το ύφος σου, γίνεσαι μονομανιακός και μονόχορδος. Το θέατρο θέλει πολύ μεγαλύτερα ανοίγματα γιατί είναι πάντα ως προς κάτι, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν μπορείς να αναπτύξεις μία δική σου γλώσσα. Άλλωστε πάντα κινείσαι αντλώντας από τη φαρέτρα που έχεις.

Στο θέατρο νιώθω πως είμαστε Τζόκερ. Είμαστε πολύχρωμοι, αλλάζουμε πρόσωπα και ελισσόμαστε σε αυτό που θέλει ο σκηνοθέτης.

Εγώ δε φαντάζομαι πως μια ζωή θα κάνω μόνο μουσική για παραστάσεις. Φαντάζομαι πως θα αναπτύξω πιο πολύ το προσωπικό μου μουσικό έργο. Άρχισα να επενδύω σ’ αυτο με πολύ μικρές δοσολογίες. Στη αρχή έκανα δουλειές με μία μουσικοθεατρική ομάδα που σχημάτισα τους Guillotinas, μετά έγραψα τη Μήδεια, μία όπερα δωματίου, ακολούθησε ένας κύκλος μελοποιημένης ποίησης στη Μικρή Επίδαυρο, η Επικίνδυνη Ηλικία και μετά το επόμενο μεγάλο βήμα ήρθε από μόνο του, από τη Λυρική και τον Γιώργο Κουμεντάκη, που μου ζήτησε να γράψω μία όπερα, τη Μέσα χώρα που εν τέλει μάλλον θα ανέβει το καλοκαίρι του 2022 μετά από όλες αυτές τις αναβολές του κορωνοϊού.

Βουτιές σε προσωπικό βάθος

Ψάχνω να βρω τη φωνή μου. Ουσιαστικά είναι μια φωνή μέσα μου που με κάνει να πιστεύω πως αλλιώς δεν μπορεί να εκφραστεί. Είναι μία εσωτερική λειτουργία που αν δεν λάβει χώρα, θα σκάσω. Με εμπνέουν οι βουτιές στο προσωπικό μου βάθος μέσα στο οποίο βρίσκεται ένας κόσμος ανεξερεύνητος. Μόνο όταν βουτώ μέσα του μπορώ να νιώσω τα ερεθίσματα που μου προκαλεί. Έτσι επικοινωνώ με τη δική μου μαύρη θάλασσα, μαύρη γιατί είναι αδιαφανής, δε βλέπω κάτω, αλλά με το που βουτήξω μέσα πάντα ξέρω πως είμαι μέσα σ’αυτή.

Προμηθέας: Ένας πεπτωκώς άγγελος μέσα σ’ ένα διαμέρισμα καραντίνας

Στον Προμηθέα άρχισα να γράφω τη μουσική αφότου αρχίσαμε πρόβες και μέσα σ΄αυτές. Για μένα ο Προμηθέας δεν είναι το αρχετυπικό σύμβολο, ο επαναστάτης, όλο αυτό που ξέρουμε. Είναι ο Νίκος (Καραθάνος) που ακούω να είναι ο Προμηθέας. Ο οποίος είναι ένας άλλος Προμηθέας, ένας ανθρώπινος Προμηθέας. Είναι ένας από εμάς. Ειναι ο πεπτωκώς άγγελος μέσα σ’ ένα διαμέρισμα καραντίνας.

Τα λόγια του ενέχουν τον επαναστατικό πυρήνα που ξέρουμε, έχουν όμως και όλη αυτήν την πίκρα για το τι σημαίνει να ζεις και πώς είναι να ζεις με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Έχουν και τη βία και το έπος, έχουν και έναν απέραντο λυρισμό. Όλα αυτά, όταν είναι ειπωμένα από έναν άνθρωπο κλεισμένο σ΄ ένα διαμέρισμα, έχουν μία τελείως άλλη θερμοκρασία και υφή. Ο δικός μου ο Προμηθέας έπρεπε να έχει αυτήν την υφή. Έπρεπε να του ξυπνάω εγώ την επική του διάσταση ή να τον αποκοιμίζω λυρικά.

Με τον Νίκο “παίξαμε” μαζί στο πώς θα ολοκληρώσουμε ένα πορτρέτο του Προμηθέα βλέποντας και ακούγοντας. Στη σκηνή βλέπεις τον Νίκο να αφηγείται την Τιτανομαχία και τον βλέπεις μέσα σ΄ ένα διαμέρισμα, ανάμεσα σε ανθρώπους που επιτείνουν τον εγκλωβισμό του. Και από μένα ακούς μία υπέρτατα επική αποτύπωση, ενορχηστρωμένη με χάλκινα πνευστά και με ηλεκτρονικούς ήχους που καθιστούν ακόμη πιο επική την Τιτανομαχία. Ή σ΄ ένα άλλο σημείο που διαρρηγνύεται ο κόσμος που έχουμε στήσει σκηνικά, εμείς σιγοτραγουδάμε την πιο ισχυρη λυρική αποχαιρετιστήρια στιγμή για τη φίλη μας την Έλλη (Παπαγεωργακοπούλου).

Σ’ αυτην την παράσταση είναι αν να έχουμε δύο κομμάτια παζλ τελείως αντίθετα και μόνο όταν αυτά τα δύο κομμάτια ενωθούν να μπορείς να δεις τη μεγάλη εικόνα. Κάπως έτσι η μουσική και ο ήχος αλληλεπιδρούν με το κείμενο.

Ο Προμηθέας διαμορφώθηκε στο μυαλό του Νίκου μέσα στην πανδημία. Έτσι κι αλλιώς ο Προμηθέας είναι εγκλωβισμένος σε μία θέση, πατά ένα συγκεκριμένο τετραγωνικό γης… Ο δικός μας εγκλωβισμός σήμερα είναι ακριβώς αυτός που ζήσαμε όλοι και που ζούμε ακόμα και αν δεν έχουμε καραντίνα. Η καραντίνα μπορεί να κάνει τον εγκλεισμό μας να δείχνει τεράστιος, αλλά πόσους ανθρώπους ξέρουμε εγκλωβισμένους στα σπίτια τους και πότε κι εμείς έχουμε υπάρξει εγκλωβισμένοι στα σπίτια και στον εαυτό μας; Αρα δεν είναι κάτι ξένο να αντικαταστήσεις τα σφυριά και τα καρφιά και τις αλυσίδες από κουζίνα τραπέζι τοίχους και ψυγείο….

Μέσα στην καραντίνα οι ήχοι του σπιτιού μας, ο ήχος του ψυγείου που δε σταμάταγε ποτέ ή το τρίξιμο του πατώματος από το πάνω σπίτι, έγιναν ο ηχητικός μας εφιάλτης. Αυτόν ακριβώς τον εφιάλτη προσπαθήσαμε να επιτείνουμε στην παράσταση.

Δεν μπορώ να μην αναφερθώ και στους ηλεκτρονικούς ήχους της παράστασης που αποτελούν βασικό της στοιχείο. Αισθάνομαι μεγάλη χαρά που συνεργάστηκα με τον Γιώργο Πούλιο, γιατί είναι ένας σπουδαίος μουσικός και συνθέτης. Του είχα ζητήσει εξαρχής να παίξει στην παράσταση σαν μουσικός και να σχεδιάσει όλη την ηχητική της λειτουργία…

Ποιος, όμως, έδωσε στον ίδιο τη φωτιά;

Δεν μπορώ να σου πω πως οι γονείς μου δεν μου έδωσαν μια φωτιά. Ελπίζω να μην το διαβάσει, αλλά η μαμά μου έδωσε το πλαίσιο και τη φωτιά ο μπαμπας. Είναι ένας Προμηθέας ο πατέρας μου, ένας πολύ ισχυρός άνθρωπος, επαναστάτης στη ζωή του με πάρα πολλούς τρόπους και συνάμα πάρα πολύ ταλαιπωρημένος. Είναι ένας Προμηθέας, βασανισμένος από τη ζωή αλλά με όλη τη χάρη που έχει ένας τέτοιος ήρωας.. Αυτό άργησα πάρα πολύ να το συλλάβω στη ζωή μου. Το κατάλαβα μετά τα 25, τότε είναι που νομίζω ένα παιδί αφήνει την αποδόμηση των γονιών του και αρχίζει να τους εκτιμά πάλι…

Ο Νίκος δε σου διδάσκει, σου δείχνει κάτι. Έβαλε φωτιά σε πάρα πολλές από τις βεβαιότητες και τις ασφάλειές μου. Λειτουργεί σαν δυναμίτης.

Νομίζω πως και ο Νίκος και εντός και εκτός θεάτρου είναι ένας Προμηθέας για μένα, γιατί μετά από 12- 14 χρόνια που δουλεύουμε μαζί, με έχει αλλάξει ολοκληρωτικά. Η σχέση μου μαζί του δεν είναι σχέση μέντορα – μαθητή. Ο Νίκος δε σου διδάσκει, σου δείχνει κάτι. Έβαλε φωτιά σε πάρα πολλές από τις βεβαιότητες και τις ασφάλειές μου. Λειτουργεί σαν δυναμίτης. Πλεόν έχει χτιστεί μέσα μου ένας άλλος κόσμος. Ακόμη και αυτό το άγχος της αρτιότητας έχει καταλαγιάσει. Είμαι πολύ λιγότερο αγχωμένος από ότι παλιότερα.

Η δική μου επαφή με τον Θεό

Μεγάλος απέκτησα μία ιδιαίτερη σχέση με τη φύση. Μετά τα 18 μου άρχισα να κάνω ταξίδια, να ανεβαίνω σε κάποιες κορφές, να κολυμπάω. Όταν πήγαμε με τους Ορνιθες στη Χιλή πριν την πρώτη καραντίνα, εγώ είχα κανονίσει να κάνω ένα ταξίδι στην Παταγονία και ήθελα να ανέβω σε μια κορυφή πολύ υψηλή, όπου είχε και μία φοβερή λιμνη που είδα μετά από 12 ώρες πεζοπορία. Στη φύση νιώθω πως σβήνουν όλα μου τα προβλήματα, γιατί έρχομαι σε επαφή με κάτι πολύ πιο μεγάλο και σημαντικό από μένα. Η δυναμη που έχει η φύση είναι μία θεϊκή σχεδόν δύναμη. Θα έλεγα πως είναι η δική μου επαφή με το Θεό. Όσο στερούμαι αυτήν την επικοινωνία τόσο νιώθω πιο μέτριος. Και στην καραντίνα τη στερηθήκαμε πολύ.

Παύση… σκέψης

Μου αρέσει να παύει η σκέψη μου. Ο μηχανισμός μου στη ζωή είναι ένας μηχανισμός σκέψης. Οτιδήποτε μου σβήνει τη σκέψη, με επαναφέρει στη σωστή μου θέση. Η φύση είναι ένα από αυτά, η γυμναστική είναι ένα άλλο. Αν δεν γυμναστώ μέσα στη μέρα δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Είμαι αρρωστάκι. Το πρώτο πράγμα που κάνω μέσα στη μέρα είναι αυτό. Γιατί πολιορκούμαι από τις σκέψεις μου. Ειδικά τη νύχτα…

Μερικές φορές χρειάζεται να εξαντλήσουμε τον εαυτό μας για να φύγουμε από αυτόν και να πάμε παρακάτω. Όπως λέει ο Νίκος μια φράση που με έχει στοιχειώσει να φύγουμε από το “κακομαθημένο μας εγώ”. Αλλοι πίνουν, κάνουν ναρκωτικά. Εγώ όχι.

Εξαντλούμαι σωματοψυχικά και στα συναισθήματα και στις σχέσεις μου. Όταν θέλω να φτάσω στα άκρα έναν έρωτα, ή να πονέσω θα το κάνω μέχρι να ματώσω. Κάποια στιγμή, ωστόσο, κάτι δε θα με αφήσει να μείνω πεσμένος. Κάποια σκέψη θα με σηκώσει. Κάποιος μηχανισμός άμυνας λειτουργεί.

Δένομαι πολύ δύσκολα και με συγκεκριμένους ανθρώπους. Έχω λίγους φίλους και πολλούς γνωστούς. Θα με έλεγες και λίγο μονήρη και λίγο μισάνθρωπο με κάποιο τρόπο. Είμαι μισάνθρωπος από πολλή αγάπη στον άνθρωπο θα έλεγα. Επειδή αγαπώ πραγματικά τον άνθρωπο δεν μπορώ να μας αγαπήσω όλους.

Παράσταση χωρίς κοινό δεν είναι παράσταση

Τον πρώτο μήνα του Lockdown, επειδή είχα πολύ ισχυρή την αίσθηση της ματαίωσης της όπερας “Μέσα Χώρα” στη Λυρική – φτάσαμε μέχρι τις τελικές πρόβες και μας πρόλαβε η πολιτιστική παύση των πάντων- και ήταν όλο αυτό το πρωτόγνωρο πράγμα με τους ανεξήγητα πολλούς θανάτους στις γύρω χώρες, προσπάθησα να κάνω τον πρώτο μήνα ένα ημερολόγιο καραντίνας. Ένα τραγούδι κάθε εβδομάδα στο οποίο να καταγράφω τα συναισθήματά μου και να διώχνω την κακή μου διάθεση. Έγραφα στίχους- μουσική, σαν κάτι ποτάμια λέξεων και ήχων αυτών που θες να βγουν από πάνω σου.

Μετά δεν μπορούσε να με εμπνεύσει τίποτα. Και ήρθε ένα καλοκαίρι που προσπαθήσουμε να κάνουμε όλοι πως δεν έγινε και τίποτα και μετά ένα φθινόπωρο το οποίο έδειξε την απάτη στην οποία ζούσαμε και μία δεύτερη καραντίνα, χειρότερη, στην οποία κάναμε παραστάσεις χωρίς όμως να έχουμε καμία χαρά από αυτές. Γιατί παράσταση χωρίς κοινό δεν είναι παράσταση.

Το μόνο θετικό που ίσως βγήκε είναι πως μπορεί κάποια θέατρα να κρατήσουν το στριμινγκ, ειδικά για τους ανθρώπους που βρίσκονται μακριά. Μου το σχολίασαν πολλοί άνθρωποι αυτό στην επαρχία πως είδαν επιτέλους παραστάσεις που δεν είχαν καμία πρόσβαση. Μακάρι λοιπόν να βγει κάτι καλό από όλο αυτό.

Θα ήθελα να πετάξουμε όλες τις παρουσιάστριες και τους παρουσιαστές από τη ζωή μας

Στην πρεμιέρα του “Κοτζάμπαση του Καστρόπυργου” του Εθνικού συνελήφθη ο Δημήτρης Λιγνάδης. Φαντάζεσαι τι είναι να παίζεις σε ένα θέατρο και να συλλαμβάνεται ο διευθυντής του; Κοσμοιστορικό. Με το ελληνικό #meto ζήσαμε στιγμές που δεν είχαμε ζήσει ποτέ.

Φαντάζεσαι τι είναι να παίζεις σε ένα θέατρο και να συλλαμβάνεται ο διευθυντής του;

Είναι ευχής έργον που τόσοι άνθρωποι στάθηκαν μπροστά και μίλησαν γιατί ζούμε σε μία κοινωνία που έχει γίνει απόλυτα πατριαρχική και τα πρότυπά της είναι πολύ πιο πατριαρχικά από όταν εγώ μεγάλωνα. Πιστεύω πως η κοινωνία μας συντηρητικοποιείται όλο και περισσότερο γι’ αυτό και οι ακραίες φωνές γίνονται όλο και πιο δυνατές από την ανάποδη πλευρά. Γι΄αυτό ένα ολόκληρο queer κίνημα έχει σηκώσει τόσο μεγάλο ανάστημα. Μπορώ να καταλάβω γιατί συμβαίνει αυτό και όταν βλέπεις φωνές που πάνε να σπάσουν το κατεστημένο της πατριαρχίας μόνο να τις επικροτήσεις μπορείς.

Ένιωσα από τα ΜΜΕ αυτήν την απόλυτη αισχρή στάση: να είναι σαν σκυλιά πάνω από ένα ταλαιπωρημένο σώμα που ψάχνει να δει πως θα βγει από όλο αυτό υγιές.

Την περίοδο του #metoo σκεφτόμουν έντονα πως κάποιοι έπεσαν στο θέατρο με πάρα πολύ βία να το κατασπαράξουν, κάνοντας κανόνα τους ανθρώπους αυτούς – προσωπικά πιστεύω πως αυτοί είναι η απόλυτη εξαίρεση του ελληνικού θεάτρου. Μία εξαίρεση που πρέπει να παταχθεί. Ένιωσα από τα ΜΜΕ αυτήν την απόλυτη αισχρή στάση: να είναι σαν σκυλιά πάνω από ένα ταλαιπωρημένο σώμα που ψάχνει να δει πως θα βγει από όλο αυτό υγιές. Ενώ από την άλλη πλευρά αυτό το πράγμα είχε πάρει ήδη τη δικαστική του οδό.

Το νέο καθαρό σώμα του θεάτρου μας είναι κάτι που χρειάζεται αγάπη και φροντίδα. Και σίγουρα δε χρειάζεται όλες αυτές τις τηλεοπτικές δημοσιογράφους και παρουσιάστριες. Μακριά από τις παρουσιάστριες και τους παρουσιαστές. Θα ήθελα να πετάξουμε όλες τις παρουσιάστριες και τους παρουσιαστές από τη ζωή μας.

Και τι έχεις τελικά αν τα “πουλήσεις” όλα;

Δεν πιστεύω πως είμαστε πιο ανοιχτοί στην διαφορετικότητα. Έχουν γίνει κινήσεις, όπως το σύμφωνο συμβίωσης, αλλά εμένα με προβληματίζει στην ελληνική κοινωνία η νοοτροπία όχι τόσο η νομοθεσία. Αυτή έχει αλλάξει προς το αρνητικό.

Επίσης δεν τα πάω καθόλου καλά με την εμπορική διάσταση του εαυτού μας που έχει γίνει κομμάτι της νέας μας ταυτότητας. Γι΄αυτό και δεν μπορώ τα social media. Είναι σαν να διαθέτουμε εκεί τον εαυτό μας για εμπορική χρήση: τη σεξουαλικότητά μας, τις πολιτικές μας πεποιθήσεις, την εργασιακή ή την οικογενειακή μας κατάσταση. Πουλάμε πουλάμε πουλάμε. Φωτογραφίζονται στο instagram με τα αντηλιακά και τα αρώματα. Είναι μία εποχή που πουλάς. Η θέση μου εμένα είναι πως όσο λιγότερα πουλάς, τόσο περισσότερα κρατάς για τον εαυτό σου. Αρα τόσο πιο πολλά είσαι… Γιατί τι έχεις τελικά αν τα πουλήσεις όλα;

Σ΄ένα τραγούδι μπορούμε να ενωθούμε, αλλά δεν το κάνουμε

Αναρωτιέμαι για το πώς μπορούμε να ζούμε όλοι μαζί. Με απασχολεί πάρα πολύ η πόλωση που επικρατεί τα τελευταία χρόνια. Η παλαια πόλωση τύπου ΠΑΣΟΚ- ΝΔ ήταν σχεδόν γραφική. Η πόλωση της κοινωνίας μας τα τελευταία χρόνια με το δημοψήφισμα, τους εμβολιασμούς είναι πολύ πιο άγρια. Αυτή σε συνδυασμό με την έκρηξη βίας προ και μετά Χρυσής αυγής είναι τρομακτική. Πλέον έχουμε φτάσει σε σημεία να μπαίνει η βία ακόμη και στα Λύκεια. Ως πότε μπορούμε να ζούμε πολωμένοι και βίαιοι; Γιατί πάντα προάγεται η σύγκρουση και όχι η ένωση; Πάντα αυτή ήταν η βασική μου πολιτική θέση και έχω τσακωθεί με όλους τους φίλους μου από όλα τα ιδεολογικά στρατόπεδα.

Και υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που μπορούν να μας φέρουν κοντά. Η Τέχνη μπορεί, και όχι η εστετίστικη τέχνη, η απλή, η καθημερινή. Σ΄ένα τραγούδι μπορούμε να ενωθούμε, αλλά δεν ενωνόμαστε. Τον Θεοδωράκη ας πούμε και από το ένα στρατόπεδο και από το άλλο δεν τον δέχτηκαν για την ενωτική του επιλογή. Οι κομμουνιστές τον είχαν θεωρήσει προδότη. Ο τρόπος που έφυγε ήταν σαν να τα απάλυνε όλα… Ενωτικός. Αλλα σήμερα δεν έχουμε τέτοια αναστήματα.

Η εποχή των μεγάλων αναστημάτων έχει παύσει. Είμαστε κοντοτάβανοι. Έχουμε μικροπερίοδο λόγο. Τα κινητά και οι υπολογιστές τον επιβάλλουν, όπως λέει και ο δάσκαλος μου ο Βασίλης Παπαβασιλείου. Η μικροπερίοδη σκέψη είναι αυτή που θα σε φέρει στα μικρά αναστήματα και στους μικρούς ανθρώπους. Συνεπώς είναι το ταβάνι της εποχής μας κοντύτερο..

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις