Alice in Chains, γκάζια, αναμνήσεις και μπόλικο stoner rock

Η 8η μέρα του Release Athens Festival ήταν εκείνη που προσωπικά περίμενα περισσότερο από κάθε άλλη με την πρώτη εμφάνιση των θρυλικών Alice in Chains να ανεβάζει τον πήχη των προσδοκιών στα ύψη.

Οι γερόλυκοι του grunge που εν πολλοίς καθόρισαν τις αλλαγές στον ροκ ήχο των 90s, είχαν στο πλευρό τους, τους 1000 Mods, τους επίσης “μπαρουτοκαπνισμένους” Fu Manchu, τους ανερχόμενους Puta Volcano και τους Monovine.

Οι Πατρινοί Monovine έκαναν την αρχή μέσα στο λιοπύρι και μπροστά στους πρώτους που έφτασαν στην Πλατεία Νερού. Η μπάντα έδειξε πως εξελίσσεται και στον ήχο της αλλά και στη σκηνική της παρουσία.

Οι ανερχόμενοι Puta Volcano έπαιξαν μπροστά σε περισσότερο κόσμο, μισή ώρα και εκείνοι.

Τα κομμάτια που μας παρουσίασαν ήταν τα Neon, Dune, Jovian Winds, Bird, Zeroth Law, Infinity, The Sun, ενώ αναμένουμε και νέο υλικό μέσα στο επόμενο διάστημα.

Fu Manchu, Καλιφόρνια και γκάζια

H συνέχεια έφερε τους θρυλικούς Καλιφορνέζους stoner-άδες στη σκηνή του Release, με πολλούς να αναρωτιούνται γιατί ήταν το “τρίτο” και όχι το “δεύτερο” όνομα πριν τους Alice in Chanis. Ίσως αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι 1000 Mods είναι στο απόγειο της καριέρας τους, έχουν κάνει το “ξεπέταγμά” τους στο εξωτερικό και έχουν αποκτήσει ήδη φανατικό κοινό εν Ελλάδι και όχι μόνο.

Από την άλλη, το μέγεθος των Fu Manchu είναι τέτοιο που από τις πρώτες νότες αντιληφθήκαμε ξανά, πόσο μεγάλη μπάντα είναι. Ανεπιτήδευτο rock’n’roll, μηδενικό attitude, φοβερή επαφή με το κοινό και γκάζια. Η παρέα του Scott Hill την ίδρωσε τη φανέλα και μας έδειξε πώς γίνεται ένα σπουδαίο live performance.

Οι Fu μας χάρισαν 14 κομμάτια συνολικά με τα King of the Road και τα Saturn III να κλείνουν το “πρόγραμμα”.

Συνολικά έπαιξαν τα:

Eatin’ Dust

Evil Eye

Clone of the Universe

Push Button Magic

Mongoose

Hell on Wheels

Godzilla – (Blue Öyster Cult cover)

Redline

Boogie Van

California Crossing

Strato-Streak

Laserbl’ast!

King of the Road

Saturn III

Highlight της εμφάνισής τους, το Hell On Wheels.

Οι 1000mods είναι μια διεθνής μπάντα

Η ελληνική μπάντα ανέβηκε στη σκηνή στις 21.15, ενώ η εμφάνισή τους συνοδεύτηκε από εξαιρετικά video projections που “έντυναν” αρμονικά τον καλοδουλεμένο ήχο τους. Στο ξεκίνημα του live, η μπάντα εξέφρασε τα συλληπητήριά της για τον χαμό του Μάκη Τσαμκόσογλου, των Mother of Millions.

Το setlist περιελάμβανε όπως ήταν λογικό πολλά κομμάτια από τον πιο πρόσφατο δίσκο τους αλλά και κάποια που έχουν γίνει ήδη “κλασικά”, όπως το Claws και το Vidage.

Για να καταλάβει κανείς τη σχέση της μπάντας με το κοινό της, μπορεί απλά να δει αυτό το βίντεο:

Συνολικά παρουσίασαν τα εξής κομμάτια:

Above179

The Son

Electric Carve

Road to Burn

Loose

Claws

On A Stone

El Rollito

Vidage

Into the Spell

Super Van Vacation

Θα έλεγε κανείς πως οι 1000 Mods ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες, “έπεισαν” τον κόσμο για την επιλογή να είναι η μπάντα ακριβώς πριν τους Alice, και μας προθέρμαναν ιδανικά.

Alice in Chains και δέος

Alice in Chains, Nirvana, Pearl Jam και Soundgarden. Οι Big Four του Grunge όρισαν συνειδήσεις, διαμόρφωσαν μουσικά “αυτιά” και άνοιξαν νέους μουσικούς δρόμους. Μετά τους Pearl Jam που είχαν επισκεφθεί τη χώρα μας πριν δεκατρία χρόνια σε μια ιστορική εμφάνιση, ήρθε (επιτέλους) η σειρά των Alice in Chains.

Ο εμβληματικός Layne Staley μας άφησε το 2002, όμως η μπάντα από τότε έχει κάνει νέα και ουσιαστικά βήματα, δουλεύοντας πολύ τον ήχο της με τον William DuVall, τον οποίο έχει στηρίξει πολύ ο Cantrell και τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος.

Οι Alice έπαιξαν κομμάτια από τους τρεις δίσκους της “δεύτερης” εποχής τους, με τον DuVall να αποδεικνύει συνολικά πως είναι ένας πολύ καλός performer, χωρίς να προβαίνει σε “φθηνούς” εντυπωσιασμούς, σεβόμενος απολύτως το συνολικό μεγαλείο που πλαισιώνει.

Είπαμε, η παρακαταθήκη και η προσφορά του συγκροτήματος στη μουσική, υπερβαίνει το ίδιο το πέρασμα του χρόνου, κάτι που αποδεικνύεται από τις ετερόκλητες ηλικίες κοινού που μαζεύτηκαν για το συγκεκριμένο live στον ίδιο χώρο. Από 18χρονους, μέχρι 60χρονους, όλοι τους να τραγουδάνε μαζί τους ίδιους στίχους που επισφράγισαν το ιδίωμα του grunge. Τη μάχη με τις ουσίες, την αγωνία της καθημερινότητας, τη σκοτεινή πλευρά των ανθρώπινων ψυχών.

Ο Jerry Cantrell με τα φωνητικά και τα riff του έδωσε ευθύς εξαρχής το στίγμα με το Bleed the Freak από το Facelift να προκαλεί ανατριχίλες.

Ηχητικά υπήρξαν κάποια προβλήματα στην εκκίνηση του live τα οποία όμως σταδιακά βελτιώθηκαν. Πράγματι, τα φωνητικά και οι κιθάρες ήταν αρχικά αρκετά “χαμηλά”, προκαλώντας αναμενόμενα και καθόλου αδικαιολόγητα σχόλια.

Είπαμε, σταδιακά, μετά τα πρώτα τρία – τέσσερα κομμάτια, ο ήχος έστρωσε ενώ ο DuVall προσπαθούσε να “θερμάνει” το κοινό με κάποια τσιτάτα στα ελληνικά, όπως το… “η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει”.

Σε γενικές γραμμές η μπάντα μας γύρισε στα νεανικά μας χρόνια με το setlist που επέλεξε, αναβίωσε τον grunge ήχο και ανταποκρίθηκε στις χαρακτηριστικές της διφωνίες που σημάδεψαν το πέρασμά της στο μουσικό γίγνεσθαι του πλανήτη.

Στο κλείσιμο, μας υποσχέθηκαν πως θα μας επισκεφθούν ξανά. Το ευχόμαστε, και ελπίζουμε αυτό να συμβεί σε έναν μεγάλο, κλειστό χώρο, όπου η ένταση του ήχου θα είναι σαφώς σε ικανοποιητικότερα επίπεδα.

Ευχαριστούμε Jerry.

Το setlist:

Bleed the Freak

Check My Brain

Again

Never Fade

Them Bones

Dam That River

Hollow

Your Decision

Rainier Fog

Down in a Hole

No Excuses

Grind

Stone

We Die Young

Nutshell

Angry Chair

Man in the Box

Encore:

The One You Know

Got Me Wrong

Would?

Rooster