‘Αύγουστος μέσα στο φθινόπωρο’: Εσύ τι εύχεσαι όταν βλέπεις ένα αστέρι να πέφτει;

“Να, κοίτα… ένα αστέρι πέφτει. Κάνε μια ευχή” πόσες φορές έχεις ακούσει τη συγκεκριμένη φράση; Κι αν ήθελες να είσαι ειλικρινής κι αν ήθελες να προδώσεις την ευχή και έτσι να αποδυναμώσεις την επήρειά της στο ιδεατό μέλλον, τότε βάζω στοίχημα πως αυτή εκλιπαρούσε για  κάποιο ζήτημα καρδιάς. Ζητούσε απεγνωσμένα, με τον τρόπο εκείνο που νομίζει κανείς πως η ψυχή λάμπει, εκπέμπει και μπορεί να κάνει θαύματα, να μαντάρει το αστέρι μια πληγή. Να αναιρέσει ένα κακό και αν φέρει και πάλι την αγάπη πίσω, να την κάνει γερή όπως ήταν τότε. Κι ακόμη πιο δυνατή. Αδιαίρετη.

Φαντάσου τώρα να βρεθείς σε αυτή την θέση, σε αυτή τη συναισθηματική στενόχωρη θέση, Αύγουστο μήνα. Λουσμένος στον καλοκαιρινό ουρανό, καταραμένος να εύχεσαι “κατά ριπάς” η ευτυχία σου, ο/η αγαπημένος/η σου να γυρίσουν σε εσένα. Τότε που οι Περσείδες πέφτουν σαν φωτιές και καίνε το μέσα σου σαν μαρτύριο της πύρινης σταγόνας. Μετέωρα τα λένε οι επιστήμονες, αστέρια που χάνουν την ισορροπία τους οι λογοτέχνες και καημούς στη σειρά οι ερωτοχτυπημένοι, οι απογοητευμένοι από έρωτα.

Βάλε τώρα στο πλάνο κι ετούτο… ξαπλωμένος κάτω από αυγουστιάτικο φεγγάρι, να στέλνεις ευχές στο σύμπαν που ελπίζεις να πιαστούν στην ουρά των πεφταστεριών κάπως, όπως ο απόκοσμος, μα πάντα ρομαντικός Μικρός Πρίγκιπας. Πίσω σου, γύρω σου, μέσα σου μια μελωδία. Μια μουσική, λες και την έφτιαξες εσύ. Λες και μορφοποιήθηκε για να αγκαλιάσει τον ερωτικό σου πόνο. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί τα περισσότερα τραγούδια υμνούν την απώλεια; Πώς γίνεται και συνήθως, οι μουσικές που χτυπούν τις χορδές του μέσα μας, εκείνες οι νότες που συντονίζονται με το είναι μας, είναι για μια χαμένη αγάπη, μια μάταιη, μια επιπόλαιη. Και κάπως έτσι, η θλίψη και η απόγνωση παίρνουν μορφή, γίνονται μελωδία, φουντώνουν και κάνουν το σώμα μαριονέτα. Είναι αυτές που κουνούν τα σχοινιά, που δίνουν ζωή. Ζωή μέσα από ένα γλυκόπικρο θάνατο μιας αγάπης, ενός έρωτα που χάθηκε.

Όταν διαλύεται ένα σύμπαν, ό μόνος τρόπος επιβίωσης είναι να φτιάξεις ένα άλλο για να έχεις κάπου να κατοικήσεις. Αυτές είναι οι Περσείδες, οι κόρες του Περσέα

“Η απώλεια είναι το μόνο πράγμα που αξίζει τον κόπο να μιλάει πια κανείς, να τραγουδάει. Έτσι κι αλλιώς , όταν κάτι το έχεις δε θες να του  γράψεις τραγούδι , παρά μόνο όταν σου λείπει, όταν το χάνεις οριστικά” έλεγε σε συνέντευξή του ο Μίλτος Πασχαλίδης, μιλώντας για τον δίσκο του “Περσείδες” που κυκλοφόρησε πριν από ένα χρόνο. Αυτός είναι που μας συνεπήρε, μας έβαλε να ζήσουμε ξανά το ταξίδι, να περάσουμε αυτό το περισπούδαστο σεμινάριο της απώλειας.

Ο καλλιτέχνης έρχεται στο Ραδιόφωνο 24/7 και τον πολύ καλό του φίλο Ηλία Μπενέτο, το Σάββατο 28 Οκτωβρίου και με αυτό το ερτζιανό αντάμωμα αφορμή, χαθήκαμε μέσα στην ιδιαίτερη δημιουργία του. Εκείνη που στήθηκε σε μαι βδομάδα, τις νύχτες που οι Περσείδες κατακλύζουν τους ουρανούς. “Πάντα με συγκινούσε το μάταιο των ευχών. Ειδικά εκείνων των ευχών που πασχίζουν να ξορκίσουν την απώλεια. Και η απώλεια είναι το μόνο που αξίζει να ειπωθεί.

Το δημιουργικό κομμάτι αυτής της εργασία στήθηκε το διάστημα από 14 έως 23 Αυγούστου 2016 σαν σε διαρκή πυρετό, καταργώντας εντός μου τη βεβαιότητα ότι χρειάζεται χρονική απόσταση από ένα γεγονός για να περιγραφεί αυτό με καθαρή ματιά και ψυχραιμία” έλεγε ο Μίλτος Πασχαλίδης προλογίζοντας εκείνη την ιδιαίτερη δουλειά του, για  11 τραγούδια και 2 ορχηστρικά θέματα από όλες τις μουσικές αναφορές και επιρροής του καλλιτέχνη. 

Υπάρχει εκεί ένα συμφωνικό τραγούδι, υπάρχει ένα μπλουζ, ένα ζεϊμπέκικο, ένα βαλς, ένα προκλασικό. “Δοκίμασα διάφορες εκδοχές των εμμονών μου, των μουσικών μου εμμονών και τις έβαλα σε ένα δίσκο με κεντρικό θέμα την ερωτική απώλεια και το μάταιο των ευχών” εξηγεί ο ίδιος.

Τα μουσικά ταξίδια του Μίλτου Πασχαλίδη, τα προηγούμενα, αλλά και όσα μαθαίνουμε πως πλησιάζουν, θα τα εξερευνίσει εκείνος, οι ακροατές και ο Ηλίας Μπενέτος το Σάββατο. Για την ώρα εμείς, αν και “μύρισε ο χειμώνας μανταρίνι”, βρήκαμε μια ακόμη αφορμή να κάνουμε τη δική μας μάταιη ευχή. Από αυτές που γοητεύουν…