Desmond Child: Είμαστε μια οικογένεια με 2 μπαμπάδες και πάντα οι Έλληνες μάς υποδέχονται με ανοιχτές αγκαλιές

Ακόμα και αν δεν ξέρεις τον Desmond Child σαν όνομα, είναι αδύνατο να μην τον ξέρεις μέσα από τη μουσική του. Δεν θα ήταν υπερβολή να πει κανείς πώς έχει στιγματίσει ολόκληρες δεκαετίες.

Μπορεί να κατάφερα να του μιλήσω πρώτη φορά πριν λίγες ημέρες, όμως νιώθω ότι τον έμαθα καλά στην εφηβεία μου κιόλας, από τότε που σιγοτραγουδούσα το “Livin’on a Prayer” το “Poison” και το “I Was Made for Lovin’ You”. Τότε που μου τραβούσαν την προσοχή οι ηλεκτρικές κιθάρες, τα φουντωτά μαλλιά και τα πέτσινα παντελόνια. Και φυσικά το show των ροκάδων. Όμως τότε δεν ήξερα ότι ο πραγματικός ήρωας βρίσκεται πίσω από τη σκηνή.

Κι ευτυχώς για τον εν λόγω ήρωα η αναγνώριση ήρθε: Ο Desmond Child – κατά κόσμον John Charles Barrett – είναι ένας από τους πιο περιζήτητους Αμερικανούς μουσικούς παραγωγούς με το όνομά του να έχει γραφτεί από το 2008 στο Hall of Fame των τραγουδοποιών. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας του; Η εύκολη απάντηση είναι η σκληρή δουλειά: Έχει γράψει πάνω από 5.000 τραγούδια για να ηχογραφηθούν 1.500 και από αυτά τα 12 να φτάσουν (και να μείνουν) στο νούμερο #1 των charts. Η πιο σωστή όμως απάντηση είναι ότι έχει το ταλέντο να γράφει κομμάτια που κάπως «τρυπώνουν» μέσα στα σωθικά σου και μένουν χαραγμένα στη μνήμη σου όσα χρόνια και αν περάσουν.

Κάτι λιγότερο γνωστό για εκείνον είναι ότι είναι φανατικός λάτρης της Ελλάδας, του γαλάζιου της θάλασσάς της αλλά και του ανεκτίμητου πολιτιστικού της πλούτου. Αυτός ήταν και ο λόγος που θέλησε να συνδράμει στην εκστρατεία για τον επαναπατρισμό των Γλυπτών του Παρθενώνα και να αφιερώσει τη συναυλία του στο Ηρώδειο την ερχόμενη Δευτέρα (27/06) στο αίτημα αυτό της χώρας μας. Μαζί του στη σκηνή θα σταθούν και θα ερμηνεύσουν αγαπημένοι του φίλοι – συνεργάτες και μουσικοί θρύλοι: μεταξύ αυτών ο Alice Cooper, η Bonnie Tyler, οι The Rasmus, η Rita Wilson και οι δικοί μας Σάκης Ρουβάς και Γιώργος Λεμπέσης.

Η φτώχια και ο φανταστικός κόσμος του Χόλιγουντ

Η πρώτη ερώτηση που του έκανα στη συνέντευξή μας ήταν άκρως τετριμμένη, αλλά βγήκε αυθόρμητα: Πώς αισθάνεται για την επιτυχία του; Η απάντηση βέβαια κάθε άλλο, παρά κλισέ ήταν: «Εύχομαι να μπορούσα να νιώσω ενθουσιασμό από αυτό, αλλά δεν με αφήνω. Επικεντρώνομαι στο σήμερα. Ποτέ δεν κοιτώ προς τα πίσω εκτός αν με ρωτήσει κάποιος για το παρελθόν. Η κινητήρια δύναμή μου είναι ότι κάθε πρωί που ξυπνάω, λέω στον εαυτό μου “είσαι ένας αποτυχημένος. Μέχρι το τέλος της ημέρας, πρέπει να γίνεις νικητής”. Ξεκινάω κάθε φορά από το μηδέν, γιατί θεωρώ ότι τίποτα από όσα κάνει κανείς πριν το τώρα δεν έχουν σημασία. Αυτό που μετράει είναι ό,τι κάνεις στο παρόν.»

Ξεκινάω κάθε φορά από το μηδέν γιατί θεωρώ ότι τίποτα από όσα κάνει κανείς πριν το τώρα δεν έχουν σημασία

Η ταπεινότητά του αυτή δεν είναι προσποιητή. Η πίεση που ασκεί στον εαυτό του μου αποκαλύπτει ότι πηγάζει από τα παιδικά του βιώματα: «Είχα μια πολύ δύσκολη και μοναχική παιδική ηλικία. Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν 3-4 χρονών, και μαζί με τον μικρό αδελφό καταλήξαμε να είμαστε πολύ φτωχοί. Η φτώχεια είναι δύσκολη, άσχημη, σε γεμίζει άγχος και αγωνία. Είναι επικίνδυνη. Ζούσαμε στα προάστια, σε μια γειτονιά που ήταν επικίνδυνο να κυκλοφορείς μόνος σου. Έτσι κλεινόμουν μέσα και έβλεπα συνέχεια τηλεόραση. Ζούσα στον φανταστικό κόσμο του Χόλιγουντ και των τηλεπερσόνων. Και της μουσικής. Και κάπως έτσι βρήκα τον εαυτό μου. Η μητέρα μου ήταν τραγουδοποιός αλλά πάλευε, έπρεπε να κάνει πολλές άλλες μικρές δουλειές για να ζήσουμε. Πολύ συχνά την απόλυαν. Το αμάξι μας ήταν χαλασμένο και δεν είχε ποτέ γεμάτο το ντεπόζιτο, οπότε αναγκαζόταν να αλλάζει πολλά λεωφορεία.

Αυτός είναι ο λόγος που ξυπνάω κάθε πρωί και λέω “είσαι ένας αποτυχημένος. Πώς θα διασφαλίσεις να μην επιστρέψεις στο γκέτο που μεγάλωσες;” Θα μπορούσα να χάσω τα πάντα αν δεν εργαζόμουν σκληρά. Για αυτό έχω γράψει τόσα πολλά τραγούδια.»

Από τα “Birthday Blues” στις χρυσές επιτυχίες

«Μεγάλωσα ακούγοντας τη μητέρα μου να γράφει τα τραγούδια της. Όταν ήταν εύθυμη έγραφε χαρούμενα τραγούδια, και όταν ήταν στεναχωρημένη έγραφε μελαγχολικά. Από την πρώτη στιγμή που κατάφερα να κάτσω στο πιάνο, άρχισα να παίζω τα μικρά κονσέρτα μου και να αυτοσχεδιάζω. Όταν ήμουν 14 ετών, υπήρχε ένα κορίτσι που μου άρεσε. Ήταν φανταστική, το όνομά της είναι Laura Stern, ακόμα μιλάμε. Είχα προσκληθεί στο πάρτι γενεθλίων της αλλά δεν είχα χρήματα να της αγοράσω δώρο και σκέφτηκα αντ’ αυτού να της γράψω ένα τραγούδι. Το ονόμασα “Birthday Blues“. Είναι το πρώτο ποπ κομμάτι που έγραψα ποτέ. Στην 40ή συνάντηση παλαιών συμμαθητών που είχαμε το 2012 η Laura ήταν εκεί και της το τραγούδησα ξανά από τη σκηνή. Ήταν συγκινητικό.»

Κάθε καλλιτέχνης, είτε είναι μουσικός, είτε εικαστικός είτε φωτογράφος, φιλοτεχνεί ένα πορτρέτο των καιρών μας

«Γράφω μουσική από το 1979. Δεν νιώθω ότι θα ξεμείνω ποτέ από ιδέες γιατί τα τραγούδια αποτελούν μια αντανάκλαση του παρόντος. Και το παρόν αλλάζει συνεχώς, πάντα υπάρχει κάτι καινούργιο να γράψεις για αυτό. Υπάρχει συνεχώς νέο υλικό βγαλμένο μέσα από τη ζωή. Αυτό κάνει κάθε καλλιτέχνης, είτε είναι μουσικός, είτε εικαστικός είτε φωτογράφος: Φιλοτεχνούν ένα πορτρέτο των καιρών μας. Το τραγούδι το”Livin’ on a prayer“, το οποίο έγραψα μαζί με τους Jon Bon Jovi και Richie Sambora κυκλοφόρησε το 1986 και βλέπεις ότι σημαίνει πολλά και για τις νέες γενιές, για παιδιά που δεν είχαν καν γεννηθεί τότε. Είναι μια μεγάλη ικανοποίηση το γεγονός ότι κάποια από τα τραγούδια που έγραψα πέρασαν το τεστ του χρόνου.»

«To “Livin’ La Vida Loca” που έγραψα μαζί με τον Draco Rosa για τον Ricky Martin μπήκε στο εθνικό μητρώο ηχογραφημένης μουσικής στη βιβλιοθήκη του Κογκρέσου. Είναι μια από τις μεγαλύτερες τιμές. Το τραγούδι αυτό μπήκε στο μητρώο λόγω της πολιτιστικής του σημασίας: Ήταν το κομμάτι που πυροδότησε την “έκρηξη” της λάτιν μουσικής. Από το “Livin’ La Vida Loca” μέχρι το “Despacito” έχουν περάσει 20 χρόνια. Συνδυάσαμε τη λάτιν μουσική με το dance beat και ανοίξαμε την πόρτα για να έρθει το Reggaeton και τόσα άλλα μουσικά είδη. Μαζί με τον Rudy Pérez αποφασίσαμε το 2012 να ιδρύσουμε το Hall of Fame τραγουδοποιών της λάτιν μουσικής και αυτό γιατί στο αμερικανικό Hall of Fame υπάρχουν μόνο άλλοι δύο εκπρόσωποί της, ο Antônio Carlos Jobim και ο Ernesto Lecuona. Φέτος έχουμε κλείσει δέκα χρόνια και δεχόμαστε συνεχώς κλήσεις από δημιουργούς που θέλουν να μπουν, πλέον το μητρώο μας έχει πάρει δική του ζωή.»

Οι συνεργασίες και οι εξομολογήσεις

«Γίνομαι πολύ δημιουργικός μέσα από τις συνεργασίες. Όταν πρωτογνωρίζω κάποιον με τον οποίον πρόκειται να συνεργαστώ, είναι σαν να γίνομαι για λίγο ο ψυχοθεραπευτής του. Αρχίζω να του κάνω ερωτήσεις “από πού είσαι”, “μίλησέ μου για τους γονείς σου”. Πολλές φορές κάποιος θα συγκινηθεί, ίσως και να δακρύσει. Αρχίζουν να μου αποκαλύπτουν πτυχές τους και εγώ κρατάω σημειώσεις. Έτσι φτάνω στο σημείο που ξέρω τι πρέπει να γράψω και τι είναι αυτό που διψά η ψυχή τους να τραγουδήσουν. Πιστεύω ότι τα τραγούδια είναι κάτι σαν προσευχές, προσωπικές αποκαλύψεις και εξομολογήσεις. Οι καλλιτέχνες εξομολογούνται στο κοινό για να μπορέσουν να προχωρήσουν στο επόμενο στάδιο της εξέλιξής τους.

Στη μουσική υπάρχει ένα “κλειδί” που ξεκλειδώνει την ανθρωπιά μας

Νομίζω ότι η σημασία των καλλιτεχνών για τον κόσμο είναι ότι έρχονται να εκφράσουν όσα μπορεί να βιώνει ο καθένας μας και να τον κάνει να ταυτιστεί με τον άλλο. Μπορεί ένα τραγούδι να σου θυμίζει έναν έρωτά σου ή να βρήκες παρηγοριά σε ένα άλλο όταν πληγώθηκες. Νομίζω ότι υπάρχει κάτι πιο βαθύ στη μουσική, ένα “κλειδί” μέσα της που ξεκλειδώνει την ανθρωπιά μας. Το κλειδί αυτό υπάρχει σε κάθε είδος Τέχνης (λογοτεχνία, κινηματογράφος, θέατρο κτλ) και “ξεκλειδώνει” την ανθρωπιά μας σε έναν κόσμο που προσπαθεί να μας εθίσει στη σκληρότητα.»

Του ζήτησα να μου πει μια ατάκα για μερικούς από τους μουσικούς θρύλους με τους οποίους έχει συνεργαστεί: «Η Dianne Warren είναι μια από τις καλύτερες φίλες μου και η μεγαλύτερη αντίπαλός μου. Στέλνουμε συνέχεια μηνύματα ο ένας στον άλλο. Τσακωνόμαστε για να γίνει το τραγούδι μας πρώτο. Έχουμε δουλέψει πάρα πολύ μαζί, με κάνει να θέλω να είμαι καλύτερος. Είναι εργασιομανής σαν εμένα, δουλεύει τα σαββατοκύριακα. Την αγαπώ.

«Ο Job Bon Jovi και ο Ritchie Sambora είναι αδέρφια μου. Έχουμε γράψει τραγούδι για τη φιλία μας, το “Blood on blood”. Σε όλες μας τις δημιουργίες νομίζω μπορείς να νιώσεις την αδελφοσύνη και τη φιλία μας.»

Με τους Steven Tyler και Joe Perry έχω μια διαφορετική χημεία. Κάθε φορά που καθίσαμε μαζί, βγάλαμε ένα τραγούδι που πήγε για ηχογράφηση. Μετράω 16-17 τραγούδια που έχουμε γράψει μαζί. Το πρώτο μας ήταν το “Dude looks like a lady” και την αμέσως επόμενη ημέρα γράψαμε το “Angel”. Υπάρχει πάντα κάτι συναρπαστικό στη συνεργασία μαζί τους. Έπρεπε να τους αποδείξω την αξία μου, γιατί δεν είχαν γράψει κομμάτι μέχρι τότε με κάποιον εκτός της μπάντας. Τα κατάφερα.»

Η Ελλάδα και οι Έλληνες

«Ένας από τους λόγους της επίσκεψής μου στην Αθήνα, το λείκνο του Πολιτισμού, είναι η αγάπη που τρέφω για την Ελλάδα. Είμαι συγκινημένος που θα παρουσιάσω το έργο της ζωής μου και θα έχω στο πλάι μου όλους αυτούς τους εκπληκτικούς φίλους και καλλιτέχνες. Όταν ακούσω το πρώτο χειροκρότημα στο Ηρώδειο, ίσως να αισθανθώ ότι τα κατάφερα.

Αφορμή της συναυλίας είναι να ενώσουμε τις φωνές μας και να συμμετέχουμε στην εκστρατεία διεθνούς ευαισθητοποίησης για να επιστρέψουν τα Γλυπτά του Παρθενώνα στην Ελλάδα. Αυτός ο σκοπός σημαίνει πολλά για εμένα γιατί νιώθω την Ελλάδα σαν δεύτερη χώρα μου. Ακούω για αυτήν την υπόθεση από όταν πρωτοήρθα στη χώρα σας. Είναι άσχημο κάτι να φεύγει έτσι από τον τόπο του. Νομίζω πλέον υπάρχει διεθνής κατακραυγή. Διάβασα πρόσφατα ότι οι συνομιλίες μεταξύ Ελλάδας-Βρετανίας είναι κοντά στο να ξεκινήσουν. Ελπίζω να υπάρχει θετική έκβαση. Η συναυλία είναι στην ουσία ενθάρρυνση για αυτήν την προσπάθεια. Η παρουσία του κόσμου είναι μια μορφή ψήφου υπέρ της προσπάθειας αυτής. Στο Ηρώδειο θα φοράω μόνο δύο χρώματα: Γαλάζιο στην έναρξη και μετά λευκό. Όταν το ανακοίνωσα στους καλλιτέχνες που θα με πλαισιώνουν, μου είπαν ότι και εκείνοι στο φινάλε θα φορέσουν λευκά, για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους. Τα Γλυπτά άλλωστε είναι και αυτά λευκά.»

Δεν νομίζω να είχαμε έστω μια δυσάρεστη εμπειρία στην Ελλάδα και για αυτό αγαπάμε να ερχόμαστε

«Από όταν οι γιοι μου ήταν μικροί, ο σύζυγός μου κι εγώ ερχόμαστε οικογενειακά εδώ, νομίζω εφέτος θα είναι το 15ο ταξίδι μας. Πάντα οι Έλληνες μάς υποδέχονταν με χαρά και ανοιχτές αγκαλιές. Δεν νομίζω να είχαμε έστω μια δυσάρεστη εμπειρία στην Ελλάδα και για αυτό αγαπάμε να ερχόμαστε. Γιατί αισθανόμαστε ελεύθεροι και ότι μπορούμε να είμαστε οι εαυτοί μας. Είναι ένα μαγικό μέρος. Ο αέρας, η θάλασσα, το χρώμα της. Για εμάς είναι παράδεισος και οι Έλληνες τον κάνουν ακόμα καλύτερο. Σε αυτόν μεγάλωσαν τα καλοκαίρια τα παιδιά μας και έκαναν φιλίες. Μερικοί από τους πιο αγαπημένους μας φίλους είναι στην Ελλάδα.»

Το συντηρητικό Νάσβιλ και το δικαίωμα στη ζωή

Εκείνη τη στιγμή μπήκαν κατά λάθος στο δωμάτιό του οι γιοι του. Συγκινημένος μού έδειξε τη φωτογραφία τους που έχει φόντο στο κινητό του: «Είμαι πολύ περήφανος για τους γιους μου. Έχουμε γυρίσει μαζί το ντοκιμαντέρ “Two: The Story of Roman & Nyro“ που δείχνει το ταξίδι μας για να αποκτήσουμε μια βιολογική οικογένεια. Ήμασταν πρωτοπόροι σε αυτό. Δύο άντρες που μέσα από εξωσωματική γονιμοποίηση καταφέραμε να αποκτήσουμε τα βιολογικά μας παιδιά. Ο πατέρας μου, όταν του ανακοινώσαμε ότι θα αποκτήσουμε παιδιά, απόρησε: “Τι; Θα κάνετε εσείς παιδιά; Πώς γίνεται;”. Πίστευε ότι όταν κάποιος είναι γκέι, δεν έχει αρκετή τεστοστερόνη για να λειτουργεί όπως ένας στρέιτ άνδρας. Νόμιζε ότι είναι στείρος. Όμως, όταν γεννήθηκαν τα παιδιά και τα πήρε αγκαλιά, τον θυμάμαι να λέει συγκινημένος “αυτά είναι το αίμα μου”.

Όταν αποφασίσαμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας στο Νάσβιλ, πολλοί μάς ρώτησαν γιατί σε μια τόσο συντηρητική περιοχή. Όμως, μόλις φτάσαμε στο γήπεδο ποδοσφαίρου του σχολείου και γνωριστήκαμε με όλους τους υπόλοιπους “συντηρητικούς” γονείς, σιγά σιγά καταφέραμε να χτίσουμε δεσμούς φιλίας. Καταφέραμε να ανοίξουμε τις καρδιές τους και να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης τους. Το ντοκιμαντέρ κυκλοφόρησε το 2013 και έχει αποσπάσει πολλά βραβεία, μεταξύ των οποίων το βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ στο Φεστιβάλ του Palm Strings 2014.

Του χρόνου (2023) κλείνει τα δέκα του χρόνια και θα πραγματοποιήσουμε επετειακές προβολές για να συζητήσουμε τον απόηχο, τι έχει αλλάξει στις ζωές μας και στις ζωές όσων το χειροκρότησαν. Έχουμε δεχτεί τόσα πολλά γράμματα από διαφορετικούς ανθρώπους που μας λένε ότι δεν είχαν πει στους δικούς τους ότι είναι γκέι αλλά τους έδειξαν το ντοκιμαντέρ μας και μετά τους το αποκάλυψαν. Και αυτό γιατί ένας από τους μεγαλύτερους φόβους των γονιών γκέι παιδιών είναι ότι δεν θα αποκτήσουν εγγόνια. Δείξαμε στον κόσμο πως αυτό είναι εφικτό.»

Οι γιοι μου μεγάλωσαν ακούγοντας τη λέξη “γκέι” δέκα φορές την ημέρα και δεν έγιναν ομοφυλόφιλοι

Υπάρχει μια πολιτική διαμάχη αυτές τις ημέρες στις ΗΠΑ με το νομοσχέδιο “Don’t say Gay” στη Φλόριντα. Οι γιοι μου μεγάλωσαν ακούγοντας τη λέξη “γκέι” δέκα φορές την ημέρα και δεν έγιναν ομοφυλόφιλοι. Δεν γίνεται κανείς ομοφυλόφιλος επειδή ακούει ή διαβάζει τη λέξη. Όλο αυτό είναι μια ανοησία που προωθείται από κάποιους που πάντα ψάχνουν έναν αποδιοπομπαίο τράγο. Το έχουμε δει ξανά αυτό, όλον τον αιώνα που πέρασε. Αυτήν τη σκληρότητα. Ψάχνουν να βρουν μια “αδύναμη” ομάδα για να τη μετατρέψουν σε απειλή κατά του “κανονικού” κόσμου τους. Όμως, εάν κοιτάξεις λίγο βαθύτερα, ούτε εκείνοι είναι “κανονικοί” ή ειλικρινείς ή αγαθοί. Είναι άνθρωποι. Και όλοι οι άνθρωποι, ασχέτως σεξουαλικού προσανατολισμού, μπορούμε να είμαστε υπέροχοι ή τρομακτικοί.»

«Είναι πολύ βολικό να βρίσκεις κάποιον να μισείς. Είναι πολύ εύκολο να κάνεις μια λίστα με όλα τα πράγματα που μισείς και να συντάσσεσαι με όσους συμφωνούν με τη λίστα σου. Νιώθεις δυνατός και ότι ανήκεις. Και είναι πολύ πιο δύσκολο να είσαι ανοικτός και να αγαπάς. Έχουμε μεν εξελιχθεί σε πολλούς τομείς (όπως η τεχνολογία), όχι όμως ηθικά και πνευματικά. Όμως σιγά σιγά η πλάστιγγα γέρνει υπέρ της δικαίωσης. Οι στατιστικές δείχνουν ότι ένας στους δέκα γεννιέται γκέι ή τρανς. Αυτός ο αριθμός δεν είναι εξαίρεση, είναι κανόνας. Και είναι άδικο που τόσοι πολλοί έχουν χαθεί: Πολλά παιδιά αυτοκτόνησαν επειδή φοβήθηκαν ότι δεν θα γίνουν αποδεκτά. Ντρέπονται και φοβούνται την αντίδραση των γονιών τους και σκέφτονται ότι δεν θα μπορέσουν ποτέ να γίνουν ευτυχισμένοι. Είναι τεράστιοι αυτοί οι αριθμοί και είναι μια αντανάκλαση της έλλειψης συμπόνοιας και ενσυναίσθησης της κοινωνίας όπου ζούμε.

Οι πολιτικοί είναι σαν να ξεχνούν το δικαίωμα στη ζωή. Το δικαίωμα που έχει ένα μικρό παιδί να ζήσει

«Δυστυχώς πρέπει να αποδεχτούμε ότι όσοι δεν έχουν ενσυναίσθηση, δεν πρόκειται να αλλάξουν εύκολα. Όμως τώρα έχουμε φτάσει σε ένα τεχνολογικό σημείο – κυρίως μέσω των social media – όπου όλοι έχουμε ίσο λόγο και έτσι η σκληρότητα όσων ψάχνουν στόχους δεν λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Ως αποτέλεσμα, καταφεύγουν στον αυταρχισμό, γιατί πλέον δεν υφίσταται δημοκρατία. Έχουμε δει τις ολέθριες συνέπειες αυτού του τρόπου σκέψης. Βλέπουμε πολλά πράγματα σήμερα που είναι τόσο τρομακτικά. Και αρχίζουμε να αποκτούμε “ανοσία” στο σοκαριστικό. Στις ΗΠΑ αυξάνονται δραματικά τα mass shootings και πλέον στις ειδήσεις ανακοινώνουν μόνο αυτά που έχουν αρκετά θύματα. Καθημερινά άνθρωποι μπαίνουν σε ένα γραφείο, σκοτώνουν κάποιους και μετά αυτοκτονούν. Είναι τόσο απογοητευτικό. Οι πολιτικοί είναι σαν να ξεχνούν το δικαίωμα στη ζωή. Το δικαίωμα που έχει ένα μικρό παιδί να ζήσει.

Καλούμαστε να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας και τις οικογένειές μας από τη βία, την κακοποίηση. Να προσπαθούμε να είμαστε ευτυχισμένοι, παραγωγικοί. Να παλεύουμε για το καλύτερο και να διοχετεύουμε στον κόσμο τη θετική μας ενέργεια.»

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΣ DESMOND CHILD ΣΤΟ INSTAGRAM ΕΔΩ ΚΑΙ ΕΔΩ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ROUGE

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΜΟΥΣΙΚΗ του στο iTUNES ΚΑΙ ΣΤΟ AMAZON

Info

DESMOND CHILD ROCKS THE PARTHENON

Δευτέρα 27/06 στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, Διονυσίου Αρεοπαγίτου, Αθήνα

Η συναυλία “Desmond Child rocks the Parthenon” τιμά τα Γλυπτά του Παρθενώνα και ελπίζει να βοηθήσει στην ενδυνάμωση του διεθνούς ρεύματος υποστήριξης και της δημόσιας συμπάθειας υπέρ της επανένωσης των ιερών αυτών μαρμάρων στο πραγματικό τους σπίτι, στον τόπο που γεννήθηκαν.

Στη συναυλία, που θα πραγματοποιηθεί με τη συνοδεία κλασικής ορχήστρας εγχόρδων, από μέλη της Athens Philharmonia Pop Orchestra, ροκ μπάντας, και της παιδικής χορωδίας του Σπύρου Λάμπρου και φυσικά, τον ίδιο τον Desmond Child επί σκηνής, θα συμμετέχουν σπουδαία και αγαπημένα ονόματα του διεθνούς μουσικού στερεώματος:

Alice Cooper | Bonnie Tyler | Rita Wilson | Σάκης Ρουβάς | The Rasmus | Lena Hall | Γιώργος Λεμπέσης | Kip Winger | Chris Willis | Tabitha Fair | Justin Benlolo | Andreas Carlsson

Καλλιτεχνικός Διευθυντής: Φοίβος

Δημιουργικός Διευθυντής: Φωκάς Ευαγγελινός

Μέρος των εσόδων της συναυλίας θα δοθεί στο Μουσείο της Ακρόπολης.

ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ ΕΔΩ

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις