Δημήτρης Παπαδημητρίου: “Όλη η διαδρομή μου είναι έξω από το κάδρο”

Το πλούσιο, πολυσχιδές και πολυεπίπεδο έργο του Έλληνα συνθέτη Δημήτρη Παπαδημητρίου θα έχει την ευκαιρία να απολαύσει το κοινό στη σκηνή του Ωδείου Ηρώδου Αττικού σε μια μοναδική συναυλία την Πέμπτη 16 Ιουνίου, ειδικά σχεδιασμένη για το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου.

Η συναυλία “Έξω από το κάδρο” περιλαμβάνει αντιπροσωπευτικά τραγούδια από τη διαδρομή του Δημήτρη Παπαδημητρίου, τα οποία ο ίδιος ο συνθέτης διάλεξε για να αφηγηθεί τη δημιουργική πορεία του μέχρι σήμερα. Μία πορεία που σε κάθε βήμα της είχε επιλογές έξω από την εμπορική λογική και το κυνήγι της επιτυχίας.

Μαζί του θα βρεθούν στη σκηνή οι: Κώστας Μακεδόνας, Γιώτα Νέγκα, Βερόνικα Δαβάκη και Γιώργος Φλωράκης, οι πρωταγωνιστές του “Moby Dick The Musical”, Μπάμπης Βελισσάριος, Θοδωρής Βουτσικάκης και Αιμιλιανός Σταματάκης, αλλά και ο Αργύρης Μπακιρτζής σε μία συμμετοχή έκπληξη.

Κάνοντας ένα μικρό διάλειμμα από τις απανωτές πρόβες για τη συναυλία ο γνωστός συνθέτης μίλησε στο NEWS 24/7 για την κυρία που λέγεται “επιτυχία” και για όλα όσα επιμένει να κρατάει “έξω από το κάδρο”.

Ξεκινήσαμε την κουβέντα μας από την επιλογή των τραγουδιών που θα ακούσουμε στο Ηρώδειο.

Τα μισά τραγούδια που θα ακούσουμε στη συναυλία είναι πολύ γνωστά τραγούδια από τη μουσική μου διαδρομή μέχρι σήμερα. Δεν είναι όλα βέβαια, γιατί αν τα έβαζα όλα θα κάλυπτα πολύ παραπάνω από μία συναυλία. Είναι κάποια κομμάτια μου που αισθάνομαι – ιδεολογικά – ότι δεν γίνεται να μην μπουν.

Κάθε συναυλία είναι μία αφήγηση, ένα αφήγημα. Όπως και κάθε φόρμα είναι μία αφήγηση. Εδώ χρησιμοποίησα ελεύθερα το ρεπερτόριό μου. Ένας μύθος για μία συναυλία είναι ότι χρειάζεται να βάλεις μόνο τα γνωστά τραγούδια σου. Τα “must”. Και στο τέλος καταλήγεις κάνεις διαρκώς την ίδια συναυλία.

Αυτή τη φορά αποφάσισα να καταστήσω γνωστά και τραγούδια που δεν τα ξέρει τόσο το ευρύ κοινό – κάποια τραγούδια που τα “έχουν φάει” άλλα τραγούδια στη στροφή! Και κάποια που ανήκουν σε ένα είδος ή σε μία εποχή που που η δισκογραφία δεν τα στήριξε με τρόπο ώστε να γίνουν το ίδιο γνωστά. Ασχολήθηκα με τα τραγούδια αυτά σαν να ήταν μία ελεύθερη παλέτα και έπαιρνα ό,τι χρειαζόμουν από δω και ό,τι χρειαζόμουν από εκεί για να κάνω μία σκιαγράφηση μιας φόρμας, η οποία χαρακτηρίζεται από την ελευθερία.

Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι οι συναυλίες αρχίζουν όλες να γίνονται ίδιες. Πας και ξαναπάς και ακούς τα ίδια τραγούδια. Άντε το πολύ πολύ να αντέξεις να ακούσεις και κάνα-δυο καινούργια, από τον καινούργιο δίσκο. Φοβούνται και οι ίδιοι οι καλλιτέχνες να τα παίξουν.

Είναι μία συναυλία αρκετά έξω από το μάρκετινγκ. Ακόμα και αυτά τα τραγούδια μου που έγιναν περισσότερο γνωστά, έγιναν γνωστά γιατί ήταν έξω από το μάρκετινγκ της εποχής τους. Απλά κάποια στιγμή έγιναν γνωστά και αποτέλεσαν και αυτά ένα κομμάτι ενός… μάρκετινγκ.

Όταν έγραψα για παράδειγμα το τραγούδι για την “Αναστασία” με την Ελευθερία Αρβανιτάκη, ήταν τελείως έξω από αυτό που περίμεναν από το κανάλι για το σίριαλ. Ήταν ένα άλλο είδος, μία μουσική τελείως άλλη από αυτή που φαντάζονταν και με καλλιτέχνες άλλους από αυτούς που ήθελαν για την τηλεόραση. Μην κοιτάτε που αυτό έγινε η κύρια “γλώσσα” τελικά. Εκείνη την εποχή η κύρια “γλώσσα” ήταν η ποπ. Μετά όταν έκανα το “Κοίτα Κοίτα” με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, που τότε ήταν νέος καλλιτέχνης, δεν έμοιαζε καθόλου με την “Αναστασία”. Δεν είχε το ηχόχρωμα της “Αναστασίας”. Ισως περίμεναν να ακούσουν κάτι παρόμοιο, αλλά ήταν και αυτό έξω από τα καθιερωμένα της τότε εποχής. Στο “Μη φοβάσαι τη φωτιά” είχα και δύο τραγούδια της Χαρούλας Αλεξίου, τα οποία και αυτά ήταν τελείως διαφορετικά τραγούδια.

Μετά έκανα ορχηστρικό, δεν έκανα τραγούδι καν. Το ορχηστρικό θέμα του “Απόντα”. Ακόμα και όταν έκανα το “Λόγω Τιμής” (με ερμηνευτή τον Γεράσιμο Ανδρεάτο), τη μεγαλύτερη ίσως δική μου επιτυχία σε αυτό το είδος, δεν περίμεναν καθόλου ένα τραγούδι που να ανάγεται στο 1950 για μία νεανική σειρά. Ήταν και αυτό τελείως “έξω από του κάδρο”. Γενικά όλη η διαδρομή μου είναι αρκετά έξω από το… κάδρο.

Η επιτυχία λοιπόν είναι μία κυρία, η οποία έρχεται με ένα κάδρο και προσπαθεί να στο περάσει κολάρο. Και να κυκλοφορείς με αυτό. Αυτή λοιπόν την κυρία με το κάδρο στο χέρι προσπάθησα να την αποφύγω σε όλη μου τη ζωή…

Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ιστορία πίσω από τον τίτλο “έξω από το κάδρο”;

Ο πατέρας μου με έπαιρνε μαζί του από παιδί όταν πήγαινε επίσκεψη για να αγοράσει έργα τέχνης σε διάφορες γκαλερί. Εκεί είχαν και πίνακες παλιούς, διάφορα έργα τέχνης, γλυπτά και άλλα. Αυτό ήταν το χόμπι του και το κάναμε συχνά. Και οι φίλοι του όλοι ήταν συλλέκτες και άνθρωποι που ασχολούνταν με την τέχνη. Εκεί γινόταν μία ολόκληρη τελετή για την επιλογή του κάδρου που θα έχει ο πίνακας.

Οταν επέλεγες έναν πίνακα ο αντικέρ σου έλεγε “Α, είναι λάθος το κάδρο. Μισό λεπτό” και όταν επέστρεφε, έβαζε ένα άλλο κάδρο στον πίνακα. Και ξαφνικά έβλεπες έναν άλλον πίνακα. Μετά έβαζε ένα άλλο κάδρο και έβλεπες πάλι έναν άλλο πίνακα γιατί εστίαζες σε άλλα πράγματα πάνω στο έργο. Όσο λοιπόν γινόταν αυτή η διαδικασία και άλλαζε το κάδρο, εγώ έβλεπα τον πίνακα χωρίς το κάδρο. Και μου φαινόταν ότι τελικά αυτό είναι το έργο. Δηλαδή όταν “του φοράς” αυτή τη κορνίζα γύρω-γύρω, ο πίνακας διαστρεβλώνεται και γίνεται κάτι άλλο.

To κάδρο είναι ο “ρουφιάνος του πίνακα”, αυτός που από τη μία τον πουλάει και τον διαφημίζει και από την άλλη τον καταδίδει. Γιατί ο ρουφιάνος είναι και ο καταδότης. Άρα ουσιαστικά τον διαστρεβλώνει.

Εκεί λοιπόν μια ημέρα, κάνοντας αυτή την παρατήρηση, πετάχτηκε ένας γείτονας και είπε γαλλιστί κάτι που μπορεί να το έχει αναφέρει κάποιος Γάλλος ζωγράφος. Ότι αυτό ότι το κάδρο είναι ο “ρουφιάνος του πίνακα”, “le ruffian”. Δηλαδή είναι αυτός που από τη μία πουλάει και διαφημίζει τον πίνακα και από την άλλη τον καταδίδει – γιατί ο ρουφιάνος είναι και ο καταδότης. Άρα ουσιαστικά τον διαστρεβλώνει. Μου είχε μείνει λοιπόν αυτή η ιστορία ότι ουσιαστικά το κάδρο το χρησιμοποιούν πάρα πολύ οι αντικέρ για να πουλήσουν τον πίνακα. Για να τον κάνουν να φαίνεται ίσως πιο ωραίος βάζουν ένα κάδρο που θα πείσει τον αγοραστή να το αγοράσει. Αλλά ο πίνακας δεν το χρειάζεται το κάδρο. Είναι ελεύθερος, είναι μόνος του.

Η επιτυχία λοιπόν είναι μία κυρία, η οποία έρχεται με ένα κάδρο και προσπαθεί να στο περάσει κολάρο. Και να κυκλοφορείς με αυτό το κάδρο. Κάναμε την επιτυχία στην “Αναστασία”; Πρέπει να κάνουμε το ίδιο. Κάναμε το “Κοίτα Κοίτα”; Πρέπει να κάνουμε το ίδιο. Κάναμε επιτυχία το “Λόγω Τιμής”; Έπρεπε να κάνουμε το ίδιο και άλλα τέτοια ίδια. Όλα ίδια. Γιατί αυτό είναι ο κανόνας των ανθρώπων οι οποίοι ασχολούνται με το εμπόριο. Αυτή λοιπόν την κυρία με το κάδρο στο χέρι προσπάθησα να την αποφύγω σε όλη μου τη ζωή…

Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι οι συναυλίες αρχίζουν όλες να γίνονται ίδιες. Οι δικές μου, αλλά και από ό,τι βλέπω και όλων των άλλων. Πας και ξαναπάς και ακούς τα ίδια τραγούδια. Άντε το πολύ πολύ να αντέξεις να ακούσεις και κάνα-δυο καινούργια, από τον καινούργιο δίσκο. Φοβούνται και οι ίδιοι οι καλλιτέχνες να τα παίξουν. Σου λέει “κάτσε αυτό δεν το ξέρει ο κόσμος να μην το παίξουμε”. Μα και πώς θα το μάθει. Ειδικά σήμερα που δεν υπάρχει και δισκογραφία και ουσιαστικά βιομηχανία της δισκογραφίας, με ελάχιστες λαμπερές εξαιρέσεις.

Πρέπει εμείς οι ίδιοι οι δημιουργοί να απελευθερωθούμε από τα “κάδρα” μας. Να είμαστε πιο ελεύθεροι στις συναυλίες μας.

Σε αυτή τη συναυλία, λοιπόν, είμαι πενήντα-πενήντα. Το κοινό θα ακούσει τα πολύ γνωστά μου τραγούδια, τα οποία υπάρχουν υποστηρικτικά για να φωτιστούν και τραγούδια που δεν τα ξέρει τόσο το κοινό και τα οποία είναι εξίσου καλά κομμάτια. Για να είμαι ειλικρινής μπορεί και να είναι γνωστά από το διαδίκτυο, αλλά αυτό ανήκει στη χώρα του άυλου. Πρέπει να πάρει σάρκα και οστά”.

Κάποια σίγουρα είναι γνωστά από το διαδίκτυο. Τον “Μεγάλο Αιρετικό”, κομμάτια από τον οποίο θα ακούσουμε και στο Ηρώδειο, τον κλίκαραν διαδικτυακά χιλιάδες άνθρωποι στο κανάλι της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.

Το διαδίκτυο είναι μία μουγκή, βουβή επιτυχία. Στον “Μεγάλο Αιρετικό” έχουμε πάνω από 100.000 views στο κανάλι της Στέγης και πολλά σχόλια από τους χρήστες. Αυτοί οι άνθρωποι πού και πότε θα ακούσουν κάποια τραγούδια από τον “Μεγάλο Αιρετικό”; Και αν δεν τα παίξουμε στο Ηρώδειο στη συναυλία πότε θα τα παίξουμε; Στο “μαγαζί”; Άρα πρέπει εμείς οι ίδιοι οι δημιουργοί να απελευθερωθούμε από τα κάδρα μας. Να είμαστε πιο ελεύθεροι στις συναυλίες μας.

Μιλήστε μας για τους καλλιτέχνες που επιλέξατε να ερμηνεύσουν τα τραγούδια σας σε αυτή τη συναυλία. Είναι και εκείνοι κατα κάποιο τρόπο “έξω από το κάδρο”;

Αναφορικά με τους τραγουδιστές που θα συμμετέχουν στη συναυλία μου να ξεκινήσω με τον Γιώργο Φλωράκη, που έχει πει 30-40 τραγούδια μου σε πρώτη εκτέλεση.

Έχουμε κάνει και ολόκληρο δίσκο μαζί, “Τις μπαλάντες της οδού Ατθίδων” σε ποίηση Διονύση Καψάλη. Έναν δίσκο σημαντικό, που τον αγαπώ πάρα πολύ. Στον οποίο έπαιξα εγώ όλα τα όργανα, τραγούδησε ο Γιώργος. Δύο άνθρωποι τον κάναμε και ο Διονύσης Καψάλης που έγραψε τα ποιήματα φυσικά. Και πάλι τελείως έξω από κάθε εμπορική λογική είναι ένας δίσκος ποιητικός, που λατρεύω. Ο Γιώργος έχει πει πάρα πολλά τραγούδια μου. Είναι η φωνή που αντιπροσωπεύσει όλο το ρομαντικό μου φάσμα.

Με τη Βερόνικα Δαβάκη έχουμε κάνει δύο-τρία τραγούδια μαζί. Έχει μία καριέρα στο τραγούδι εξίσου σοβαρή όσο και στο θέατρο. Είναι μία δοκιμασμένη νέα φωνή.

Βέβαια στη σκηνή θα ανέβουν και οι τραγουδιστές της παράστασης “Moby Dick”. Είναι τραγουδιστές από ένα άλλο είδος, το οποίο επίσης υπηρετώ.

Και γίνεται και ένα μικρό πείραμα της “μετάγγισής” τους στο κανονικό μου ρεπερτόριο. Αυτοί οι τραγουδιστές έκαναν μεγάλη εντύπωση στο “Moby Dick” και τεράστια προσωπική επιτυχία μαζί με την επιτυχία του συνόλου. Μάλιστα, στη συναυλία μου θα συμμετέχει και ο Ιβάν Σβιτάιλο, που δεν τον έχουμε ανακοινώσει. Θα τραγουδήσουν σε ένα μικρό μέρος της συναυλίας. Είναι φωνές διαφορετικές και γίνεται μία μετάγγιση των φωνών αυτών στο δικό μου ρεπερτόριο -όχι του μιούζικαλ- του ελληνικού τραγουδιού.

Με τον Αργύρη Μπακιρτζή έχουμε κάνει τις “Περαστικές” σε ποίηση Κώστα Ουράνη ένα τραγούδι που αγαπώ πάρα πολύ και είχε ιδιαίτερη επιτυχία. Είναι ένα τραγούδι τριακονταετίας που με χαρακτήρισε και βγήκε στον δεύτερο δίσκο μου. Εκκρεμούσε μία συνεργασία με τον Αργύρη υπήρχαν δηλαδή έτοιμα τραγούδια που περιμένουν από τότε. Τώρα λοιπόν θα πούμε δύο νέα τραγούδια και εκτός από τις “Περαστικές” θα πει κάποια και από τον “Μεγάλο Αιρετικό”.

Όλοι οι ερμηνευτές που συμμετέχουν είναι διαφορετικές φωνές και αυτό βοηθάει πάρα πολύ. Εγώ δεν το φοβάμαι καθόλου το διαφορετικό. Γιατί αυτό που τα δένει όλα είναι ότι θα πουν έργα του ίδιου σύνθετη δημιουργού. Το ανάποδο θα ήταν ίσως βαρετό. Να μην είναι διαφορετικές φωνές.

Η Νέγκα, από την άλλη, είναι μία φωνή που την παρακολουθώ και έχει κάνει αξιοθαύμαστη δουλειά. Είναι μία συνταρακτική φωνή και μπορεί να πει πολύ σπουδαία πράγματα. Και όταν βλέπω τέτοιες περιπτώσεις όπως είναι η Νέγκα και ο Μακεδόνας αισθάνομαι ότι θέλω να τους δώσω τραγούδια για το ρεπερτόριό τους.

Γιατί τραγουδιστής σημαίνει ρεπερτόριο δεν είναι η φωνή μόνο. Όσο σπουδαίος και αν είσαι, σημασία έχει και το ρεπερτόριο. Εγώ εμπνέομαι από τις φωνές της Νέγκα και του Μακεδόνα.

Η Νέγκα είναι από τις φωνές που κάνουμε μία πρώτη δοκιμή. Την έχω ακούσει να λέει δικά μου τραγούδια σε συναυλίες, τα οποία ερμηνεύει υπέροχα και νομίζω ανοίγει ο δρόμος για μία σοβαρή συνεργασία. Μπορεί να πει και κάποια παλιότερα τραγούδια, γιατί πιστεύω ότι πέρα από τους πρώτους εκτελεστές τα τραγούδια πρέπει να τραγουδιούνται, να περνάνε από στόμα σε στόμα. Αλλά της αξίζει και ένας καινούργιος δίσκος. Δεν ξέρω κάτω από ποιες συνθήκες, αλλά αξίζει τον κόπο να το δούμε αυτό.

Με τον Κώστα Μακεδόνα έχω ήδη έτοιμη για δουλειά. Έχουμε ήδη μπει στο στούντιο και έχουμε σχεδόν ολοκληρώσει έναν δίσκο. Είμαι πολύ χαρούμενος πραγματικά γιατί είναι πολύ σπουδαίος τραγουδιστής και στο καινούργιο ρεπερτόριο που λέει δικά μου καινούργια τραγούδια είναι εξαιρετικός. Ο Μακεδόνας και η Νέγκα είναι δύο τραγουδιστές με τους οποίους θα ήθελα να συνδεθώ στο μέλλον.

Κώστα Μακεδόνας: “Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια”

Ο Κώστας Μακεδόνας μιλώντας στο NEWS 24/7 για τη συμμετοχή του στη συναυλία αποκάλυψε ότι θα τραγουδήσει και τραγούδια από τη νέα συνεργασία με τον Παπαδημητρίου: “Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου είναι ένας από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους Έλληνες συνθέτες με πλούσιο και πολυποίκιλο έργο. Το θαυμάζω, τον εκτιμώ απεριόριστα και νιώθω μεγάλη χαρά που με τιμάει με τη φιλία του.

Στις 16 Ιουνίου, στο Ηρώδειο, θα παρουσιάσουμε τραγούδια του που έχουν αγαπηθεί από το ευρύ κοινό. Θα έχω την τύχη να ερμηνεύσω κι εγώ τραγούδια του που πλέον είναι διαχρονικά όπως το «Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια» αλλά θα έχουμε και την ευκαιρία να παρουσιάσουμε για πρώτη φορά ορισμένα νέα τραγούδια από την επικείμενη δισκογραφική μας συνεργασία που θα παρουσιαστεί ολοκληρωμένη στις αρχές του Φθινοπώρου.

Ανυπομονώ για αυτή τη συναυλία όπως και για την χειμερινή περίοδο που μας έρχεται αφού με αφορμή τα καινούργια τραγούδια του Δημήτρη θα έχουμε την ευκαιρία να συνεχίσουμε τη συνεργασία μας και την επαφή μας αφού εκτός από σημαντικός δημιουργός είναι και μία εξαιρετική παρέα!”

Γιώτα Νέγκα: “Ήθελα πολλά χρόνια να συνεργαστούμε”

Η Γιώτα Νέγκα είπε στο NEWS 24/7 για τη συμμετοχή της: “Είμαι πολύ ευτυχισμένη που συμμετέχω σε αυτή τη συναυλία στο Ηρώδειο του Δημήτρη Παπαδημητρίου. Ήθελα πολλά χρόνια να συνεργαστούμε. Ο Δημήτρης είναι ένας σπουδαίος συνθέτης και η γκάμα του είναι τεράστια. Από τα αγαπημένα λαϊκά που μας έχει χαρίσει και έχουν τραγουδηθεί από σπουδαίους ερμηνευτές μέχρι κλασικά έργα. Αισθάνομαι ιδιαίτερη τιμή και χαρά που μου δίνει αυτή την ευκαιρία. Είναι ένας γλυκύτατος άνθρωπος, χαμογελαστός, πάντα γενναιόδωρος. Ανυπομονώ να βρεθούμε επί σκηνής να ερμηνεύσω τραγούδια του που χρόνια τα έλεγα σε παραστάσεις μου ή και τα μουρμούριζα στο σπίτι σε πολύ δικές μου στιγμές. Είμαι σίγουρη πως θα είναι μία υπέροχη συναυλία“.

Info: Η ηλεκτρονική προπώληση των εισιτηρίων έχει ξεκινήσει. aefestival.gr, viva.gr & public.gr. Τιμές εισιτηρίων: Διακεκριμένη Ζώνη 60€, Ζώνη Α΄ 50€, Ζώνη Β΄ 40€, Ζώνη Γ΄ 30€, ΑΜΕΑ 5€, Άνω Διάζωμα 25€, 20€, 15€, 10€, Φοιτητικό/ 65+/ Καλλ. Σωματείων 16€, 12€, 8€, Ανέργων / Σπουδαστικό Καλλ. Σχολών 5€.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις