Διονύσης Σούρμπης: “Οι όπερες είναι βγαλμένες από τη ζωή”

Ο Διονύσης Σούρμπης είναι ένας από τους πιο αναγνωρισμένους λυρικούς τραγουδιστές της γενιάς του, με πορεία που εκτείνεται τόσο στην Ελλάδα όσο και σε σημαντικά διεθνή θέατρα. Με μια καριέρα που περιλαμβάνει συνεργασίες με κορυφαίες λυρικές σκηνές, όπως το Βασιλικό Θέατρο του Λονδίνου, η Όπερα της Ρώμης και το Θέατρο Μαλιμπράν της Βενετίας, έχει καθιερωθεί ως ένας από τους κορυφαίους βαρύτονους του διεθνούς λυρικού ρεπερτορίου. Η φωνή του, με βάθος και συναισθηματική ένταση, τον έχει καθιερώσει σε πρωταγωνιστικούς ρόλους σε κλασικά έργα, ενώ οι ερμηνείες του συνεχίζουν να εντυπωσιάζουν κοινό και κριτικούς.

Αυτή την περίοδο, ο Διονύσης Σούρμπης ερμηνεύει στην Εθνική Λυρική Σκηνή τον απαιτητικό ρόλο του Ενρίκο στην όπερα Λουτσία ντι Λαμμερμούρ του Γκαετάνο Ντονιτσέττι. Η παράσταση αυτή, μια συμπαραγωγή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής με τη Βασιλική Όπερα του Λονδίνου, είναι ένα από τα σημαντικότερα καλλιτεχνικά γεγονότα της χρονιάς, και ο ρόλος του Ενρίκο αποτελεί πρόκληση για τον ίδιο, καθώς απαιτεί μια εξαιρετική ερμηνεία που συνδυάζει αυστηρότητα, συναισθηματική ένταση και δραματική δυναμική.

Στη συζήτησή μας, ο Διονύσης Σούρμπης αναφέρθηκε στη βαθιά σύνδεση που έχει με τον ρόλο του. “Ο ρόλος του Ενρίκο είναι ιδιαίτερα απαιτητικός και δραματικός, καθώς απαιτεί μεγάλη αυστηρότητα και συναισθηματική ένταση. Αφήνω την μουσική να με οδηγήσει, κρατώντας επί σκηνής τον αυστηρό και πατριαρχικό προς τη Λουτσία χαρακτήρα, ενός άκρως αυστηρού αδελφού κόντρα στα “θέλω” της αδελφής του”.” σημείωσε. 

Σχολιάζοντας τη μουσική του Ντονιτσέττι, ο Διονύσης Σούρμπης τόνισε ότι είναι “ξεκάθαρη από την αρχή η μουσική γραμμή του Ενρίκο, με τα μουσικά θέματα που τον προσδιορίζουν να αναδύονται από την πρώτη άρια του έργου”. Σύμφωνα με τον ίδιο, “ο συνθέτης χρησιμοποιεί αυτόν τον τρόπο για να προσδιορίσει τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά του, και να προαναγγείλει τα γεγονότα που θα ακολουθήσουν”.

Μία όπερα με γυναικεία οπτική

Η παράσταση, που αποτελεί αναβίωση της σκηνοθεσίας της Κέιτι Μίτσελ από τον Ρόμπιν Τέμπατ
και με μουσική διεύθυνση από τον Λουκά Καρυτινό αναδεικνύει τη γυναικεία οπτική του έργου. Ποιες είναι οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει όταν παίζει έναν χαρακτήρα μέσα σε αυτό το πλαίσιο;

“Για μένα δεν υπάρχει τέτοιου είδους πρόκληση. Για μένα πρόκληση είναι μόνο η μουσική αυτή μόνο με απασχολεί. Το μόνο που κάνω είναι να προσαρμόζομαι μέσα σε αυτό κοιτάζοντας πάντα να επικεντρωθώ στον ρόλο μου και πάντα βέβαια σε αρμονία και όμορφη συνύπαρξη με τους συναδέλφους μου” απαντά.

Η πλοκή του έργου περιλαμβάνει έντονα συναισθηματικά και ηθικά διλήμματα. Ποιες πλευρές του Ενρίκο θεωρείτε πιο ανθρώπινες και πώς τα εκφράζετε στη σκηνή;

“Οι ανθρώπινες πτυχές του Ενρίκο βγαίνουν σε σημεία, όπως της αγωνίας που βλέπουμε να έχει ζητώντας την βοήθεια της αδελφής του προκειμένου να παντρευτεί τον Αρθούρο. Και βέβαια στο τέλος που βλέπει την αδελφή του πεθαμένη μέσα σε ένα λουτρό αίματος. Πάντοτε βιώνω επί σκηνής το κάθε τι στον απόλυτο βαθμό του σαν να είναι πραγματικότητα και πάντα σαν να είναι η τελευταία φορά. Έτσι φτάνω στο δικό μου θεμιτό αποτέλεσμα”.

Ποιά είναι η σχέση του Ενρίκο με την αδελφή του, τη Λουτσία, και πώς αυτή η σχέση εξελίσσεται μέσα από τις συγκρούσεις του έργου;

“Σίγουρα όχι καλή γιατί ο Ενρίκο θέλει να την παντρέψει με έναν άντρα παρά την θέλησή της. Κρατώντας έτσι τα αδέλφια πάντα σε τυπικές έως απόμακρες μεταξύ τους σχέσεις, η εξέλιξη είναι μόνο αρνητική πληρώνοντας με αυτόν τον τρόπο με τη ζωή της ίδιας της Λουτσία”.

Η Λουτσία ντι Λαμμερμούρ παρουσιάζεται σε μια παραγωγή υψηλής αισθητικής. Πώς σας εμπνέει το σκηνικό και η σκηνοθεσία στο να δημιουργήσετε τον δικό σας χαρακτήρα;

“Αναμφισβήτητα το σκηνικό και η σκηνοθεσία είτε βοηθούν είτε “δε” βοηθούν τον καλλιτέχνη να εγκλιματιστεί σε ένα έργο και κατ’ επέκταση στον ρόλο, τον οποίο καλείται να ενσαρκώσει. Η προκειμένη παραγωγή σκηνοθεσία-σκηνικά-κοστούμια είναι μπορώ να πω τέλεια με αποτέλεσμα να αισθάνομαι πως όλα είναι πραγματικά-αληθοφανή. Έτσι λοιπόν νιώθω πως όλο αυτό κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό βοηθά ούτως ώστε ο καλλιτέχνης να βιώνει εκείνη την στιγμή το γεγονός δίνοντας τον καλύτερο του εαυτό”.

Τι πιστεύετε ότι καθιστά το έργο της Λουτσία ντι Λαμμερμούρ διαχρονικό και πώς συνδέεται με τα ζητήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα;

“Όπως έχω πει και στο παρελθόν οι όπερες είτε προέρχονται από ένα μυθιστόρημα όπως είναι η Λουτσία είτε είναι γραμμένες βασισμένες σε πραγματική ιστορία, είναι βγαλμένες από τη ζωή. Αναφέρονται πάντα στις σχέσεις των ανθρώπων, των οικογενειών, τους έρωτες, τις ζήλειες. Έτσι λοιπόν και η Λουτσία δεν αποκλείει την πραγματικότητα της τότε εποχής, αλλά και της σημερινής”.