ΔΠΘ, μαζί σου πετάξαμε και εμείς…

«Βάρα το ντέφι, βαρά το ντέφι τσιγγάνα,

μη σταματάς, ενά τσιγάρο θα κάνω και έπειτα φεύγω.

Της τρέλας μου διαφεύγω, διχασμένος,

και όταν φτάνω πάλι χάνω,

πάνω στην έξαρσή μου θυμίζω ζητιάνο».

Είχα πολλά χρόνια να ακούσω το κομμάτι “Όταν πετάμε” του ΔΠΘ. Και δυστυχώς, ο χειρότερος λόγος, στάθηκε αφορμή για να το ψάξω στο Youtube, να φορέσω τα ακουστικά, να πατήσω το Play, ξανά και ξανά, να γυρίσω πίσω στην εφηβεία μου και να βυθιστώ.

Καλωσορίζω τις κινηματογραφικές εικόνες που εμφανίζονται στο μυαλό μου από το παρελθόν, εικόνες που είχαν θαφτεί βαθιά στα έγκατα της μνήμης μου και των οποίων την ύπαρξη νόμιζα πως είχα ξεχάσει. Τις αφήνω πρόθυμα να με κυριεύσουν. Βλέπω ξανά, καθαρά, μπροστά μου, το χορό της όμορφης και μελαγχολικής τσιγγάνας που χτυπάει το ντέφι, φαίνεται όμως, στην όψη του ράπερ, να διστάζει. Με αργές κινήσεις, αντανακλαστικά, κάνει να αφήσει κάτω το όργανό της. Αυτός τη σταματά και την προτρέπει να συνεχίσει. Έχουν πολλά κοινά αυτοί οι δύο. Βλέπω καθαρά τον πρωταγωνιστή του κομματιού, ένα μοναχικό, φτωχό νέο, που κυκλοφορεί στην αφιλόξενη πόλη, μπλεγμένος μέχρι το λαιμό στην άσχημη πραγματικότητα των ναρκωτικών, των νταλαβεριών, να κρύβεται από τους πάντες, να “φοβάται ό,τι ζυγώνει φιλικά”, να τρέχει μακριά απ’ όλους, να ψάχνει «ένα χέρι να πιαστεί». Το χέρι όμως δεν υπάρχει, τη θέση του έχει πάρει αυτή η λευκή σκόνη, αυτή που κάνει “την ψυχή του να μουδιάζει”. Είναι έξυπνος όμως ο μάγκας, απλώς οι καταστάσεις τον οδήγησαν εκεί. Στροφάρει. “Το ποίημά σου μαθαίνεις και το λες γιατί σου λένε να το πεις”, σκέφτεται καθώς περπατάει.

Είχα ξεχάσει πόσο άσχημες και όμορφες, ταυτόχρονα, εικόνες δημιουργούνται μέσα μου όταν ακούω ραπ του ΔΠΘ, γνωστού και ως “Μαύρο Λούκι”. Ένιωθα την οργή, τη θλίψη, το αίσθημα αδικίας ενός μοναχικού και σιωπηλού πλάσματος που στροβιλίζεται μέσα στη μεγαλούπολη, που του αρέσει να περπατάει στο σκοτάδι κοιτώντας κάτω, «Φώτα από φτηνά μαγαζιά με πελάτες απρόσωπους και ανέκφραστους περαστικούς που οι σκιες του δρόμου καλύπτουν τα λιγοστά τους χαρακτηριστικά», λέει μεταξύ άλλων στο κομμάτι “Παιδί στου κούκου τη φωλιά”, ένα πλάσμα που δεν έχει όνειρα, γιατί από μικρός πάλευε για την επιβίωσή του, που η μόνη του παρηγοριά είναι η στιγμιαία γλύκα των ναρκωτικών, που έχει παράπονο πως δεν πήρε ποτέ την αγάπη που του άξιζε, ή τουλάχιστον αυτός δεν το αντιλήφθηκε ποτέ. Αυτό το πλάσμα, όπως το έχω στο μυαλό μου μέσα από τα κομμάτια του, έμαθε να συνομιλεί με το θάνατο από τη στιγμή που γεννήθηκε. “Δεν ήτανε λίγες οι νύχτες εκείνες που, χαζεύοντας το κενό, αποφάσισα να πεσω”, γράφει.

Κάπως έτσι έχω στο μυαλό μου τον ΔΠΘ, ακρωνύμιο που δεν πιστεύω πως προήλθε από τη φράση “δεν παίζει θέμα=όλα καλά”, όπως ο ίδιος είχε κάποτε υποστηρίξει σε συνέντευξή του. Το “Δεύτερο Πρόσωπο Θλιμμένο” με πείθει περισσότερο.

Ένα πλάσμα με πολύ βάθος και καλά στοιχεία μέσα του, που όμως δεν έμαθε να αγκαλιάζει και να αγαπά τον εαυτό του. Σκληρή ζωή, χαμένα χρόνια.

Αυτά για μένα είναι ο ΔΠΘ. Ένας χιπχοπάς σπάνιας πάστας, αυτοδημιούργητος, με ιδιαίτερη και αξιοσημείωτη πένα. Ίσως το πιο αλάνικο ραπ στοιχείο που έβγαλε η χώρα μας.

ΥΓ. Το ηχογραφημένο μήνυμα του Μιχάλη Αντωνιάδη, (όπως γράφει η ταυτότητα του ΔΠΘ), προς τον Τζαμάλ, που κυκλοφόρησε μετά την είδηση του θανάτου του, μου ράγισε την καρδιά. Εκεί, ακούμε τον ΔΠΘ να ανακοινώνει πως αποφάσισε να αρχίσει τις διαδικασίες για την κυκλοφορία νέου δίσκου και να του προτείνει εάν θέλει, να συμμετέχει και αυτός. “Εάν και εφόσον βρεθεί κάποιο μπιτ που θα σου αρέσει, θα ήτανε τιμή μου να συμμετέχεις και εσύ στο νέο μου δίσκο. Στο λέω από τώρα κι ας είναι νωρίς. Τώρα, άμα τρέχεις και δεν προλαβαίνεις ή δεν πολυθέλεις γιατί, εντάξει, έχω και κακό όνομα και μπορεί να σε χρεώσει, θα το καταλάβω. Απλά ήθελα να σου κάνω την πρόταση”.

Από τον ταπεινό τρόπο που απευθύνεται στον Τζαμάλ, τον τόνο της φωνής του που δεν κρύβει ίχνος έπαρσης ή “ψώνιου”, από τις λέξεις που χρησιμοποιεί και τη διστακτικότητά του, φαίνεται το μεγαλείο της ψυχής ενός από τους μεγαλύτερους ράπερς που έχουν περάσει από την Ελλάδα.

Αντίο ΔΠΘ. Σήμερα η χιπ χοπ σκηνή θρηνεί.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις