Είδαμε τον Αλκίνοο Ιωαννίδη στο VOX – Και βρεθήκαμε Εκτός Τόπου και Χρόνου

Η αλήθεια είναι πως δεν έχω συνηθίσει να ακούω τον Αλκίνοο Ιωαννίδη καθισμένη σε καρέκλα με ένα τραπέζι μπροστά γεμάτο ποτά και ξηρούς καρπούς. Τον έχω δει μόνο σε ανοιχτούς συναυλιακούς χώρους (και στη Μικρή Επίδαυρο), αλλά και στο Μέγαρο Μουσικής όσες φορές έχει παρουσιάσει εκεί δουλειά του. Και όλες τις φορές ήταν απόλυτα μαγικός. Είτε μόνος είτε με την μπάντα του.

Η μουσική σκηνή του VOX με ξένισε αρκετά. Δεν μπορούσα να φανταστώ πώς είναι δυνατόν να δημιουργηθεί η κατάλληλη ατμόσφαιρα ανάμεσα σε μπουκάλια με κρασιά και ουίσκια. Νομίζω πως δεν ήμουν η μόνη που το σκέφτηκε. Και πολλοί άλλοι θαυμαστές του Αλκίνοου ήταν αρκετά αμήχανοι αρχικά, ήταν εμφανές.

Λίγο μετα τις 21.30 ο Αλκίνοος βγήκε στη σκηνή, όπως πάντα σεμνός και σχεδόν ντροπαλός, έχοντας στο πλευρό του την ιστορική του μπάντα – τους εκπληκτικούς μουσικούς Σταύρο Λάντσια στα πλήκτρα, Μιλτιάδη Παπαστάμου στο ηλεκτρικό βιολί, Γιώτη Κιουρτσόγλου στο ηλεκτρικό μπάσο και Μιχάλη Καπηλίδη στα τύμπανα- και ξεκίνησε κατευθείαν με το “βαρύ του πυροβολικό”: το “Εκτός τόπου και χρόνου”, τον εκπληκτικό του “Καθρέφτη” και το “Σταγόνες στο γυαλό”. Με συμμάχους τους αρμονικούς “ζεστούς” φωτισμούς της Μαρίας Βενετάκη και την προβολή πίσω του διαφόρων εικαστικών που είχε φιλοτεχνήσει ο ζωγράφος πατέρας του, ο χώρος άρχισε γρήγορα να ζεσταίνει. Σιγά σιγά μία περιρρέουσα οχλοβοή από συζητήσεις που είχαν ανοίξει στα τραπέζια άρχισαν να σιγούν.

Γιατί και φανατικός θαυμαστής του Αλκίνοου να μην είσαι, δεν μπορείς την ώρα που εκείνος τραγουδά το Edgar Allan Poe να θες να πεις τα νέα σου με τους φίλους σου. Δε σου βγαίνει ρε παιδί μου. Ο Αλκίνοος κέρδισε το στοίχημα και μάλιστα περίτρανα. Γιατί κατόρθωσε να επιβληθεί στον χώρο αυτό και με το παραπάνω. Κατάφερε να μαγνητίσει όλα τα βλέμματα πάνω του μέχρι τέλους και τελικά έστησε όπως μόνο αυτός ξέρει μια ηλεκτρική γιορτή μέσα στα δύσκολα της εποχής μας, μια πολύτιμη μοιρασιά ψυχής που όλοι χρειαζόμαστε.

Ολιγομίλητος στην αρχή, λίγο πριν ερμηνεύσει το “Πάντα θα ξημερώνει” μας πληροφόρησε πως το τραγούδι αυτό το έγραψε μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. “Σήμερα το αφιερώνω σε όλα τα παιδιά που είναι θύματα της βίας” είπε και καταχειροκροτήθηκε. Σειρά πήραν ο “Προσκυνητής”,“το “Έχω μια λεξη”, το “Όσα η αγάπη ονειρεύεται”και πολλά πολλά άλλα.

Μία από τις πιο ωραίες στιγμές της βραδιάς αυτή που τραγούδησε το “Όνειρο ήταν”, αλλά και το “Υπόγειο” των Χάρη και Πάνου Κατσιμίχα, ένα τραγούδι που όπως μας είπε είναι γι’ αυτόν ύμνος στη διαφορετικότητα και ένα μεγάλο όχι στη γυναικεία κακοποίηση.

Σχεδόν όλα τα είπε ο Αλκίνοος. Δικά του τραγούδια, αλλά και άλλα. Τραγούδια κυπριακά, αλλά και το “Ζηλεύει η Νύχτα” του Ορφέα Περίδη και το “Εγώ κι εσύ μαζί” του Τζίμη Πανούση και του Randy Newman. Δυόμισι ώρες στάθηκε στη σκηνή. Μάλιστα στο τέλος, μόνος του με την κιθάρα μίλησε με το κοινό, δέχτηκε ακόμη και παραγγελιές και μας είπε και ιστορίες. Όπως αυτή για τη “συνάντησή” του με την Έλλη Πασπαλά στη μεγάλη του συναυλία στο Λυκαβηττό, το 2000. Μία συνάντηση που επρόκειτο να πραγματοποιηθεί μέσω μίας οπτικής ίνας (ναι καλά διαβάζετε, μολονότι δεν υπήρχαν οπτικές…ίνες τότε) και τελικά δεν έλαβε χώρα ποτέ.

Επίλογος με το συγκλονιστικό “Δεν μπορώ” και με τη φυσαρμόνικα του Μιλτιάδη Παπαστάμου να προκαλεί ρίγη συγκίνησης. Τελικά ο Αλκίνοος έχει ένα μοναδικό ταλέντο. Να μας ταξιδεύει Εκτός Τόπου και Χρόνου. Όπου και αν βρισκόμαστε…

Ιnfo

Οι παραστάσεις συνεχίζονται στις 15 και 16 Δεκεμβρίου, θα υπάρξει μία διακοπή μέσα στις γιορτές και θ’ αρχίσουν ξανά από τον Ιανουάριο/VOX | ΙΕΡΑ ΟΔΟΣ 16/ ΤΗΛ. ΚΡΑΤΗΣΕΩΝ: 210.3475900

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις