Είδαμε τον Γιάννη Αγγελάκα στην Τεχνόπολη: Μήπως οι covid συναυλίες δεν του ταιριάζουν;

Τη μουσική παράσταση “Λύκοι στη χώρα των θαυμάτων”, ομώνυμη του κοινού τους δίσκου ο οποίος κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2019 και περιείχε διασκευές αγαπημένων τραγουδιών, παρουσίασαν στην Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων την περασμένη Δευτέρα (13/09) ο Γιάννης Αγγελάκας και ο Νίκος Βελιώτης, έχοντας στο πλάι τους τον Φώτη Σιώτα στο βιολί, τον Ηλία Μπαγλάνη στα πλήκτρα και την Σοφία Ευκλείδου στο τσέλο. Πρόκειται για ένα εγχείρημα που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά πέρυσι, στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο του «Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου».

Οι συνεργασίες των δύο καλλιτεχνών, οι οποίοι μετρούν 20 χρόνια φιλίας και έχουν “συναντηθεί” ξανά στο παρελθόν στους δίσκους “Οι Ανάσες των Λύκων” (2005) και “Πότε θα φτάσουμε εδώ” (2007), διακρίνονται από διάθεση για πειραματισμό και εξερεύνηση νέων μουσικών τοπίων. Έτσι και τώρα, τόσο στον νέο τους δίσκο όσο και στην συναυλία στην Τεχνόπολη, κυριάρχησε η δημιουργία ενός ατμοσφαιρικού σύμπαντος με εναλλακτικούς ήχους και μυσταγωγικές ενορχηστρώσεις. Ήταν μια παράσταση πολύ διαφορετική από όσες έχουμε συνηθίσει τον τραγουδιστή του θρυλικού συγκροτήματος “Τρύπες”.

Η συναυλία αποτέλεσε ένα ταξίδι στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού, με διασκευές κομματιών που σημάδεψαν, αφενός, τους δύο καλλιτέχνες από την εφηβεία τους μέχρι σήμερα και, αφετέρου, την καλλιτεχνική δημιουργία του τόπου μας εδώ και σχεδόν ένα αιώνα. Από τα ρεμπέτικα της δεκαετίας του ’30 και τις εμβληματικές μελοποιήσεις του Μίκη Θεοδωράκη, μέχρι τα παραδοσιακά ηπειρώτικα και τις αθηναϊκές πανκ ροκιές της δεκαετίας του ’80, ο Γιάννης Αγγελάκας και ο Νίκος Βελιώτης παρουσίασαν ένα άρτιο καλλιτεχνικά πρόγραμμα, που κινήθηκε σε χαμηλούς τόνους, δίνοντας βάση στην αγέρωχη φωνή του τραγουδιστή.

Τραγούδια όπως “Η προσευχή του ακροβάτη” του Μάνου Χατζιδάκι, “Ο Δρόμος” του Αργύρη Μπακιρτζή από τους Χειμερινούς Κολυμβητές, η “Έγχρωμη Γρίπη” από την ελληνική new wave μπάντα Χωρίς Περιδέραιο, το “Την πόρτα ανοίγω το βράδυ” σε ποίηση Τάσου Λειβαδίτη και μουσική Μίκη Θεοδωράκη, το εμβληματικό “Μπιρ Αλλάχ (Σαν βγαίνει ο χότζας στο τζαμί)”, την “Μπασταρδοκρατία” της Γενιάς του Χάους, αλλά και το αξεπέραστο “Άνθρωποι Μονάχοι” – που υπήρξε μία από τις πιο όμορφες στιγμές της βραδιάς – αποδόθηκαν εξαιρετικά με τις εσωστρεφείς και αφαιρετικές ερμηνείες του Γιάννη Αγγελάκα. Μάλιστα, το πρόγραμμα ήταν διανθισμένο με μερικά τραγούδια που “σφράγισαν” την συνεργασία του τραγουδιστή με τον τσελίστα Νίκο Βελιώτη τα προηγούμενα χρόνια, όπως τα “Όπως ξυπνούν οι εραστές” και “Κρίμα να μην είσαι εδώ”.

Όσοι βρέθηκαν στην εν λόγω παράσταση, σίγουρα γνώριζαν πως η μουσική πρόταση των Γιάννη Αγγελάκα και Νίκου Βελιώτη δεν θα είχε καμία σχέση με τις προσωπικές συναυλίες του τραγουδιστή. Η παράσταση είχε εντελώς διαφορετικές προσλαμβάνουσες, αλλά και στόχους, ενώ αποτύπωσε στη σκηνή όλη τη δουλειά που είχε προηγηθεί στον δίσκο. Κύριος άξονάς της, δηλαδή, ήταν οι διασκευές γνωστών και άγνωστων τραγουδιών, υπό το πρίσμα μιας μουσικής σύμπραξης που στηριζόταν στα έγχορδα όργανα, στα πλήκτρα και στην απογυμνωμένη φωνή. Και αυτό πέτυχε, ήταν μια πολύ όμορφη ακουστική εμπειρία.

Ωστόσο, παρά την κατανυκτική και μυσταγωγική ατμόσφαιρα της παράστασης, έλειπε κάτι. Παρά το άρτιο αποτέλεσμα και το καλλιτεχνικό ενδιαφέρον της, φάνηκε πως τα τραγούδια δε “μίλησαν” στην ψυχή του θεατή, καθώς απουσίαζε το “touch” μεταξύ των καλλιτεχνών και του κοινού, σαν κάπου να χάθηκαν οι κοινές στιγμές που τα δύο συμβαλλόμενα μέρη μιας συναυλίας καλούνται να μοιραστούν μεταξύ τους. Ίσως οι ήπιοι τόνοι του προγράμματος, η απουσία μικρών εκρήξεων ή οι covid συνθήκες – παρόλο που η συγκεκριμένη παράσταση, λόγω δομής και ύφους, θα μπορούσε να απευθύνεται ούτως ή άλλως σε καθήμενους θεατές – να επηρέασαν τη συγκίνηση, ένα χαρακτηριστικό που αναμέναμε να είναι πιο έντονο εκείνη την βραδιά.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις